อ้อมกอดซาตาน

บทที่5 ความผิด(ไม่ได้ตั้งใจ)

ระหว่างที่แม็คกำลังสอนงานให้พิมพ์อยู่ก็มีพนักงานหญิงในแผนกเดียวกันเดินเข้าไปหาพิมพ์

"นี้เธอฉันชื่อเอมี่นะ" แนะนำตัวพร้อมกับส่งยิ้มให้พิมพ์อย่างเป็นมิตร

"สวัสดีค่ะ"พิมพ์ทักทายกลับ

"ว่าแต่เธอมาจากประเทศอะไรเหรอ"ถามพลางส่งยิ้มให้พิมพ์

"มาจากประเทศไทยค่ะ"ส่งยิ้มให้เอมี่

"งั้นเหรอ ไม่น่าละถึงสวยน่ารักขนาดนี้"มองหน้าพิมพ์กับแม็คสลับกันไปมา

"ขอบคุณค่ะ"พิมพ์ยิ้มรับ

"ตามสบายนะ ฉันไปทำงานต่อดีกว่า"เอมี่พูดจบแล้วเดินออกไป

พิมพ์เริ่มเข้าใจงานบ้างแล้วแม็คเลยให้เธอไปเสิร์ฟให้ลูกค้าที่นั่งรออยู่ที่โต๊ะไม่ห่างจากเคาร์เตอร์บาร์มากนัก พิมพ์ถือถาดใส่แชมเปญพร้อมแก้วเปล่าเดินไปที่โต๊ะลูกค้า พอไปถึงเธอก็ยกขวดแชมเปญกับแก้ววางลงบนโต๊ะตรงหน้าลูกค้าที่เอาแต่จ้องหน้าเธอ พอเธอเสิร์ฟเสร็จกำลังจะหมุนตัวกลับแต่กลับถูกลูกค้าดึงกระชากแขนเธอลงไปนั่งบนตักเขาโดยที่เธอไม่ทันตั้งตัว

พิมพ์พยายามดิ้นให้หลุดจากการกอดรัดของลูกค้า แต่เขากลับพยายามใช้มือลูบไล้ต้นขาจะล้วงเข้าไปใต้กระโปรงของเธอ 

"ปล่อย! ฉันบอกให้คุณปล่อยได้ยินไหม"พิมพ์พูดบอกออกไปด้วยความกลัวตัวสั่นเทา

"ทำไมละ ฉันจะทำอะไรกับเธอก็ได้เอาใจฉันหน่อยไม่ได้หรือไง"พูดด้วยน้ำเสียงที่ไม่สะทกสะท้านใดๆเลยและยังพยายามใช้มือล้วงเข้าไปใต้กระโปรงอย่างไม่ลดละ

ด้วยสัญชาตญาณการป้องกันตัวเองพิมพ์จึงคว้าเอาขวดแชมเปญที่วางอยู่บนโต๊ะฟาดลงไปที่หัวลูกค้าทั้งที่เธอยังนั่งอยู่บนตักเขาอย่างเต็มแรงจนหัวแตกเลือดค่อยๆไหลลงมาอาบหน้าลูกค้าแล้วจึงยอมปล่อยเธอแต่โดย

"โอ๊ย!" ร้องออกมาด้วยความเจ็บปวดพิมพ์ได้แต่ยืนมองน้ำตาคลอเบ้าตัวสั่นเทา

เพล้ง ! พิมพ์ปล่อยปากขวดที่เหลืออยู่ในมือตกลงพื้น

เสียงร้องโอยอวยของลูกค้าและเสียงขวดแตกทำให้พนักงานในแผนกต่างพากันวิ่งไปที่โต๊ะว่าเกิดอะไรขึ้นรวมถึงปีเตอร์ที่เดินเข้ามาพอดี ทุกคนต่างมองหน้าพิมพ์และลูกค้าที่หัวแตกเลือดอาบด้วยความตกใจ

"มันเกิดอะไรขึ้น"ปีเตอร์ถามออกไปมองหน้าพิมพ์ไม่วางตา

"คือ ฉัน"พูดด้วยน้ำเสียงสั่นเทา

"นี้คุณจะมองกันอีกนานไหมพาผมไปหาหมอเดี๋ยวนี้เลย"ลูกค้าพูดแทรกขึ้นก่อนที่พิมพ์จะพูดจบ

"นายสองคนไปจัดการให้เรียบร้อยไป"ปีเตอร์สั่งบอดี้การ์ดทั้งสองคนพาลูกค้าไปหาหมอ

"ครับนาย"รับคำแล้วพยุงตัวลูกค้าขึ้นกำลังจะเดินออกไป

"คุณต้องจัดการพนักงานคนนี้ให้ผมด้วยเธอทำร้ายผม"พร้อมกับชี้นิ้วไปที่พิมพ์

พิมพ์ได้แต่ส่ายหน้าน้ำตาคลอเบ้าเธอไม่ได้ตั้งใจทำร้ายเขาเธอก็แค่ป้องกันตัวเท่านั้นเอง 

พอลูกค้าคนนั้นออกไปปีเตอร์ก็สั่งให้คนมาทำความสะอาดเก็บเศษขวดแชมเปญที่แตกกระจายเกลื่อนพื้น

ส่วนพิมพ์กำลังเดินเข้าไปหาปีเตอร์เพื่อจะอธิบายความจริงให้เขาฟังแต่เขากลับจ้องหน้าเธอไม่พอใจ

"ส่วนเธอมานี้! " ปีเตอร์เดินเข้าไปจับข้อมือพิมพ์พร้อมกับกระชากเธอไปต่อหน้าตาทุกคนในแผนกแล้วเดินไปที่ลิฟต์กดขึ้นไปชั้นที่เขาพัก ทุกคนได้ยืนงงสงสัยในความสัมพันธ์ของปีเตอร์กับพิมพ์

"คุณปล่อยฉันเถอะ ฉันเจ็บ"นิ่วหน้าเจ็บข้อมือที่ปีเตอร์จับไว้แน่น

"ไม่ ฉันไม่ปล่อยเธอจะทำไม"หันหน้าไปตวาดใส่พร้อมกับดึงพิมพ์เข้าไปในลิฟต์เมื่อประตูเปิดออก

ระหว่างอยู่ในลิฟต์ปีเตอร์ก็ยังไม่ยอมปล่อยเธอ ถึงแม้ว่าเธอจะดิ้นเพราะเจ็บจากแรงบีบของเขา แต่ปีเตอร์ก็ไม่สนใจ จนมาถึงชั้นที่พักของเขา ปีเตอร์ก็ดึงลากพิมพ์เข้าไปในห้องและยอมปล่อยข้อมือเธอ

ปัง! ปีเตอร์ปิดประตูห้องเสียงดังแล้วกลับมาจ้องหน้าพิมพ์ มองตั้งแต่หัวจรดเท้ายิ่งกระโปรงที่เธอใส่เผยให้เห็นขาเรียวสวยยิ่งทำให้เขาหยุดมองไม่ได้ พิมพ์เห็นสายตาที่ไม่น่าไว้ใจของปีเตอร์จึงรีบเอามือทั้งสองข้างมาปิดตรงหน้าขาของเธอและพยายามดึงชายกระโปรงลง

"มายังไม่ถึงวันก็ก่อเรื่องทำร้ายลูกค้าของฉันเลยนะ"พูดด้วยความโมโห

"ฉันไม่ได้ตั้งใจค่ะ คือเขาลวนลามฉัน"พูดออกไปตามความจริง

"แล้วไง เธอไม่มีสิทธิ์ที่จะไปทำร้ายเขา"พูดพลางหันหลังให้เธอ

"ขอโทษค่ะ ฉันแค่ป้องกันตัวเองก็เท่านั้นเอง"พูดไปน้ำตาก็ค่อยๆเอ่อไหลออกมาอย่างห้ามไม่ได้ แม้แต่การปกป้องตัวเองของเธอยังเป็นเรื่องที่ผิดสำหรับเขาเลย พิมพ์คิดในใจ

"ป้องกันตัวเองบ้าอะไรของเธอถึงกับเลือดตกยางออกเลยเนี่ยนะ"หันกลับมามองหน้าพิมพ์ที่กำลังร้องไห้น้ำตานองหน้า

"ฉันขอโทษค่ะ" ก้มหน้าลงมองพื้นใช้มือเช็ดน้ำตาตัวเอง

"ออกไปได้แล้ว แล้วอย่าก่อเรื่องอีกไม่งั้นเธอเจอดีแน่"ปีเตอร์พูดข่มขู่และคาดโทษไว้

"ค่ะ "พิมพ์รับคำสั้นๆแล้วรีบเดินออกจากห้องไป

หลังจากที่เดินออกจากห้องปีเตอร์พิมพ์ก็เดินตรงไปยังห้องของตัวเองทรุดตัวนั่งล้มตัวลงนอนบนเตียงพร้อมกับร้องไห้สะอึกสะอื้น

"ฮือๆ แม่พิมพ์คิดถึงแม่จังเลย "ซบหน้าลงกับหมอนแล้วกอดไว้แน่น

ส่วนปีเตอร์หลังจากที่พิมพ์ออกไปแล้วแต่ภาพน้ำตานองหน้าของเธอยังติดตาเขาอยู่

พิมพ์ใช้เวลาอยู่กับตัวเองไม่นานก็กลับลงไปทำงานตามปกติ พอเธอเดินเข้าไปในแผนกทุกคนก็มองเธอด้วยสายตาแปลกๆจนพิมพ์ทำตัวไม่ถูก แต่เอมี่กับแม็คกลับเดินเข้ามาหาเธออย่างเป็นมิตร

"มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่เล่าให้ฉันฟังได้ไหม"เอมี่เดินเข้ามาจับมือเธอ

"ได้สิ "พิมพ์จึงเล่าเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นทั้งหมดให้ทุกคนฟัง จนทุกคนมองเธอเปลี่ยนไปและเป็นมิตรกับเธอมากขึ้น

"แล้วคุณปีเตอร์พาเธอไปไหนมาละ"เอมี่ถามด้วยความสงสัย

"คือเขาเรียกฉันไปตักเตือนนิดหน่อยจ้ะ" พยายามพูดด้วยน้ำเสียงปกติ

"งั้นเหรอ แต่ฉันว่าคุณปีเตอร์เขาทำตัวแปลกๆนะ"เอมี่พูดออกไปเพราะความสงสัย

"เอ่อ ฉันขอตัวไปทำงานดีกว่า"พิมพ์รีบตัดบทแล้วเดินไปหาแม็คทันที

"คุณเป็นยังไงบ้างเจ็บตรงไหนไหม"แม็คถามด้วยความเป็นห่วง

"ฉันไม่เป็นไรค่ะ" ส่งยิ้มให้แม็ค

"เพราะผมเองที่ให้คุณเสิร์ฟถึงได้เกิดเรื่องขึ้น" แม็คอดโทษตัวเองไม่ได้

"อย่าโทษตัวเองเลยค่ะ คราวหน้าคราวหลังฉันจะระวังตัวไม่ให้เกิดขึ้นอีก"มองหน้าแม็ค

"ครับ"แม็ครับคำสั้นๆและส่งยิ้มให้พิมพ์ 

หลังจากที่เลิกงานแล้วเอมี่กับแม็คก็ชวนพิมพ์ไปทานอาหารเย็นกันที่ห้องอาหารสำหรับพนักงานก่อนที่จะแยกย้ายกันกลับ ส่วนพิมพ์ก็ตรงไปยังห้องของตัวเองทันทีเพราะเธอง่วงจนตาจะปิดอยู่แล้ว 

พอเข้าไปในห้องพิมพ์ก็รีบอาบน้ำแต่งตัวอย่างรวดเร็ว แล้วขึ้นไปบนเตียงล้มตัวลงนอนแล้วหลับไปทันทีเพราะความเหนื่อยล้าและเวลาที่ยังปรับตัวไม่ได้