บทที่6 ไม่มีเหตุผล

2315 คำ

หนึ่งสัปดาห์ต่อมา พิมพ์เริ่มปรับตัวกับเวลาและเพื่อร่วมงานได้มากขึ้นโดยเฉพาะกับเอมี่และแม็คที่ค่อยช่วยเหลือเธอในการทำงานจนเธอทำได้ดีกว่าตอนที่มาใหม่ๆ พิมพ์กับแม็คสนิทสนมกันจนคนในแผนกเอาไปลือกันใหญ่ว่าทัังสองคนคบกัน ไม่เว้นแม้แต่ปีเตอร์ที่ได้รับข่าวมาจากบอดี้การ์ดทั้งสองคน "จริงเหรอ ที่สองคนนั้นคบกัน"ถามพลางมองหน้าบอดี้การ์ดทัังสองคน "น่าจะจริงมั้งครับ ผมได้ยินพนักงานคุยกัน"พูดไปตามที่ได้ยิน "ไปเรียกพิมพ์มาพบฉันเดี๋ยวนี้เลย"พูดด้วยน้ำเสียงราบเรียบ "ครับนาย"มาร์สรับคำแล้วเดินออกไป มาร์สลงไปเรียกพิมพ์ถึงที่แผนกกำลังเดินเข้าไปก็เห็นพิมพ์กำลังยืนพูดคุยกับแม็คด้วยท่าทางสนิทสนมกันอย่างที่ได้ยินมาจริงๆ "คุณพิมพ์ครับ นายเรียกพบ"มองหน้าพิมพ์กับแม็คสลับกันไปมา "มีเรื่องอะไรหรือเปล่าคะ"พิมพ์ถามออกไปเพราะเธอยังไม่ได้ทำอะไรผิดเลยอยู่ๆก็เรียกให้เธอไปพบเขา "ไปพบแล้วจะรู้เองแหละครับ ไปกันเถอะขืนชักช้าเดี๋ยวนายจะไม่พอใจ"พูดด้วยน้ำเสียงจริงจัง "ค่ะ"รับคำแล้วเดินตรงไปที่ลิฟต์ทันที พอมาถึงหน้าประตูห้องมาร์สก็เปิดประตูเข้าไปพิมพ์จึงเดินตามหลังไปติดๆ "มาแล้วครับนาย" มาร์สเดินมาหยุดตรงหน้าโต๊ะทำงานของปีเตอร์ "นายสองคนออกไปก่อน"พูดไปแต่ตามองจ้องพิมพ์ที่ยืนก้มหน้าอยู่ มาร์สกับเควินพยักหน้าแล้วเดินออกไปจากห้อง พอบอดี้การ์ดทั้งสองออกไปปีเตอร์ก็เปิดประเด็นขึ้นมาทันที "เธอกับแม็คคบกันอยู่เหรอ"ถามออกไปด้วยน้ำเสียงราบเรียบ "เปล่าค่ะ เราเป็นแค่เพื่อนร่วมงานกัน"พูดไปตามความจริงเพราะเธอไม่คิดที่จะมีแฟนอยู่แล้วขนาดตัวเองยังเอาไม่รอดเลย "แล้วทำไมเขาถึงพูดกันว่าเธอกับแม็คคบกันได้ล่ะ"ลุกขึ้นจากเก้าอี้แล้วเดินไปหยุดตรงหน้าเธอ "ไม่ทราบค่ะ"ตอบไปตามความจริงเพราะเธอไม่เคยรู้สึกกับแม็คเกินกว่าคำว่าเพื่อนเลย "ไม่ทราบหรือแกล้งไม่รู้กันแน่ ถ้าเธอไม่ทำตัวสนิทสนมกับแม็คจนเกินไป คงไม่มีใครเขาเอาไปพูดหรอกจริงไหม"พูดด้วยน้ำเสียงไม่พอใจ "แต่ฉันไม่ได้คิดอะไรกับแม็คเลยนะคะ"เงยหน้าขึ้นมองหน้าปีเตอร์ "เธอไม่คิดแต่แม็คอาจจะคิดก็ได้"จ้องหน้าพิมพ์ที่มองหน้าเขาอยู่ก่อนแล้ว "ไม่หรอกค่ะ เขาแค่สอนงานให้ก็แค่นั้นเอง" จริงๆเธอก็ดูออกว่าแม็คชอบเธอเพราะเขาเทคแคร์เธอเป็นพิเศษแต่เธอก็พยายามรักษาระยะห่างไว้ "ช่างเถอะ แต่วันพรุ่งเธอต้องย้ายแผนกไปทำงานที่แผนกแม่บ้านแทนก็แล้วกัน"พูดอย่างสบายอารมณ์ "ทำไมละคะ ฉันไม่เข้าใจ"มองหน้าปีเตอร์ต้องการเหตุผลอยู่ๆจะให้เธอย้ายแผนกทั้งๆที่เธอเริ่มจะทำได้แล้ว "เธอไม่มีสิทธิ์มาถามอะไรทั้งนั้น ทำตามที่ฉันสั่งก็พอเข้าใจไหม"พูดด้วยน้ำเสียงขุ่นมัว "ค่ะ "พิมพ์จำใจรับคำเพราะเธอไม่มีสิทธิ์เลือกอะไรได้เลย นอกเสียจากทำตามที่เขาสั่งเท่านั้น "เข้าใจแล้วก็ออกไปได้แล้ว"ยืนหันหลังให้พิมพ์ "ค่ะ"รับคำพร้อมกับเดินไปเปิดประตูห้องแล้วออกไปอย่างเงียบๆ ปีเตอร์หันไปมองตามหลังพิมพ์ที่เดินออกไปจนลับตาแล้วหันกลับมาทางเดิม เดินไปหยิบโทรศัพท์ที่โต๊ะขึ้นมาแนบหูแล้วกดโทรหาแผนกเครื่องดื่มและแจ้งการย้ายพิมพ์ไปทำงานอีกแผนกหนึ่งแทน เขาไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกันว่าทำไมต้องทำอย่างนี้กับเธอ พอพิมพ์ออกจากลิฟต์ก็เดินตรงไปยังแผนกเครื่องดื่มเห็นแม็คกำลังยืนอยู่ตรงหน้าเคาร์เตอร์ด้วยสีหน้าไม่ค่อยดีนัก เธอจึงเดินเข้าไปหาและบอกเรื่องที่เธอโดนสั่งย้ายแผนกกระทันหันให้เขารับรู้ "วันพรุ่งนี้พิมพ์ไม่ได้มาทำงานที่นี้แล้วนะคะ"มองหน้าแม็ค "ผมทราบเรื่องแล้วคุณปีเตอร์โทรมาบอกด้วยตัวเองเลยล่ะ"มองหน้าพิมพ์ด้วยความสงสัยในตัวเธอ "คุณปีเตอร์โทรมาบอกแล้วเหรอคะ"พิมพ์ไม่เข้าจริงๆว่าเธอทำอะไรผิดทำไมเขาต้องย้ายเธอไปทำงานที่แผนกอื่นด้วย "ใช่ เพิ่งวางสายไปเมื่อกี้เอง" พูดด้วยน้ำเสียงมีอารมณ์เล็กน้อย "งั้นฉันขอตัวไปทำงานก่อนนะคะ"กำลังจะเดินผ่านหน้าแม็คไป แต่แม็คกลับเรียกเธอไว้ก่อน "เดี๋ยวก่อนผมขอคุยด้วยหน่อย"คว้าแขนพิมพ์ไว้ "ค่ะ "รับคำแล้วรีบชักแขนออกจากมือแม็คและเดินตามหลังแม็คไป แม็คเดินนำพิมพ์ไปยังห้องเก็บสต๊อกเครื่องดื่มยี่ห้อต่างๆที่ไม่มีใครอยู่ข้างในสักคน พอเข้ามาข้างในห้องแม็คก็เปิดประเด็นขึ้นมาก่อน "เพราะเรื่องที่พนักงานเอาไปพูดกันว่าเราสองคนคบกันใช่ไหมคุณปีเตอร์ถึงย้ายคุณ" มองหน้าพิมพ์ต้องการคำตอบ "ถ้าเป็นเรื่องนั้นไม่น่าจะใช่นะคะ และอีกอย่างมันก็ไม่ใช่เรื่องจริง"ถ้าเป็นเรื่องนั้นจริง ๆ แล้วเขาจะทำแบบนี้ทำไมเธอนึกไม่ออกเลยจริง ๆ "แต่ผมอยากจะให้มันเป็นเรื่องจริง"มองหน้าพิมพ์อย่างมีความหมาย "เราเป็นเพื่อนกันอย่างนี้ก็ดีอยู่แล้วค่ะ"ส่งยิ้มให้แม็ค "ที่คุณไม่ยอมเปิดใจให้ผมเพราะคุณปีเตอร์ใช่ไหม"ถามออกไปเพราะสงสัยในความสัมพันธ์ของทั้งคู่ "เปล่าค่ะ แต่เป็นเพราะฉันไม่ได้คิดอะไรกับคุณเกินไปกว่าคำว่าเพื่อนเลยต่างหาก"ตัดสินใจพูดออกไปตรงๆไม่อยากให้แม็คต้องมาเสียเวลากับคนอย่างเธอที่ไม่รู้แม้แต่อนาคตของตัวเองในวันข้างหน้าเลย "ผมเข้าใจคุณนะ แต่คุณปีเตอร์ทำเหมือนกับหึงคุณเลย" พูดไปตามความรู้สึก "คุณเอาอะไรมาพูดค่ะ มันเป็นไปไม่ได้หรอกค่ะ "พิมพ์พูดแกมหัวเราะเขาไม่มีทางมาสนใจลูกหนี้อย่างเธอเด็ดขาด "ดูเหมือนคุณจะมั่นใจมากเลยนะ ว่าเขาจะไม่สนใจคุณ"มองพิมพ์ที่หัวเราะกับคำพูดของเขา "มั่นใจสิคะ อย่างเขามีผู้หญิงที่เพียบพร้อมตั้งมากมายรอต่อคิวให้เขาเลือก เขาไม่มาสนใจผู้หญิงธรรมดาอย่างฉันหรอกค่ะ " พูดไปตามความจริงสำหรับเขาแล้วเธอไม่มีอะไรเหมาะสมกับเขาเลยสักนิด "มันก็จริงของคุณนะ งั้นผมไม่กวนแล้วไปทำงานเถอะ" พูดพลางเดินออกจากห้องไป พิมพ์เดินตามหลังแม็คออกมาเจอเอมี่พอดี จึงหยุดคุยกัน "พิมพ์เธอจะย้ายไปจริงๆใช่ไหม"เดินเข้าไปจับกุมมือพิมพ์ "ใช่จ้ะ "ส่งยิ้มให้เอมี่ "ฉันจะไม่ถามนะว่าเรื่องอะไร ส่วนเรื่องที่เขาเอาไปเม้าส์กัน เรื่องเธอกับแม็คฉันก็ไม่เชื่อหรอก" เพราะเธอดูออกว่ามีแต่แม็คเท่านั้นที่แอบชอบพิมพ์อยู่ข้างเดียว "ขอบใจเธอมากนะที่เข้าใจฉัน"เดินเข้าไปสวมกอดเอมี่ที่เป็นกำลังใจให้เธอ "ไม่เป็นไร ก็เราเป็นเพื่อนกันนี้น่า"ผลักออกจากพิมพ์แล้วส่งยิ้มให้ จากนั้นทั้งสองคนก็เดินไปทำงานด้วยกัน ส่วนแม็คได้แต่มองพิมพ์อยู่ห่างๆเท่านั้น วันต่อมา เควินพาพิมพ์ไปยังแผนกแม่บ้านทำความสะอาดห้องพักแขก โดยแนะนำให้เธอรู้จักกับหัวหน้าแผนกและพนักงานที่เธอต้องทำงานร่วมด้วยให้รู้จักกันก่อน "ผมฝากคุณพิมพ์ด้วยนะครับ คุณเกรซ"ส่งยิ้มให้กับหัวหน้าแผนกสาวสวย "ได้ค่ะ "ส่งยิ้มให้เควินเช่นกัน เควินเดินออกไปพิมพ์จึงเดินตามหลังเกรซไปข้างในห้องพักที่กำลังมีพนักงานอีกหนึ่งคนกำลังทำความสะอาดห้องอยู่ เกรชจึงแนะนำให้เธอได้รู้จัก "นี้เอวาจ้ะ ฉันจะให้คุณฝึกงานและทำงานร่วมกัน" เกรซแนะนำ "สวัสดีค่ะ "พิมพ์ส่งยิ้มให้เอวา "สวัสดีค่ะ"เอวาทักทายกลับเช่นกัน "รู้จักกันแล้ว งั้นก็ฝึกสอนกันตามสบายนะ ฉันขอตัวก่อนมีอะไรก็ไปหาฉันได้ที่ห้องทำงานได้เลยไม่ต้องเกรงใจ"เกรซบอกพิมพ์แล้วเดินออกไป หลังที่เอวาสอนพิมพ์ปูเตียงล้างห้องน้ำไปหลายห้องแล้ว พิมพ์ก็เริ่มทำได้เพราะปกติอยู่ที่บ้านเธอก็ทำงานบ้านเกือบทุกอย่างอยู่แล้วจึงไม่มีอะไรยากจนเกินไป พิมพ์กำลังล้างห้องน้ำอยู่ในห้อง ส่วนเอวาก็ออกไปเข้าห้องน้ำที่อยู่อีกชั้นหนึ่ง เวลานี้จึงเหลือพิมพ์อยู่แค่คนเดียวทั้งชั้น เพราะชั้นหนึ่งจะมีแม่บ้านอยู่ประจำแค่สองคนเท่านั้น พิมพ์กำลังก้มหน้าก้มตาล้างห้องน้ำแต่ด้วยความลื่นของน้ำยาล้างห้องน้ำทำให้เธอลื่นจะล้มแต่กลับมีมือใครคนหนึ่งดึงคว้าตัวเธอไว้ได้ทัน จนทำให้เธอตกอยู่ในอ้อมแขนเขาไปโดยปริยาย พิมพ์จึงเงยหน้าขึ้นมองว่าใครช่วยเธอไว้พอเห็นว่าเป็นใครเธอถึงกับสะดุ้งตกใจ ขยับตัวเพื่อจะออกจากอ้อมแขนแต่เขากลับกอดรัดแน่นยิ่งกว่าเดิมอีก "เธอจะดิ้นอะไรนักหนา ฉันอุตส่าห์ช่วยไม่ให้หัวฟาดพื้น กอดแค่นี้คงไม่เป็นไรมั้ง"ปีเตอร์ยกยิ้มมุมปาก "ขอบคุณมากนะคะที่ช่วย แต่ฉันว่ามันไม่เหมาะสมปล่อยเถอะค่ะ"ก้มหน้าลงไม่ยอมสบตาเขา "ก็ได้ปล่อยก็ปล่อย"ยอมปล่อยพิมพ์ออกจากอ้อมแขนแต่โดยดี "ขอบคุณอีกครั้งนะคะ" ถอยห่างจากตัวของปีเตอร์ หลังจากที่เป็นอิสระจากปีเตอร์แล้วพิมพ์จึงทำงานของตัวเองต่อ โดยที่ปีเตอร์ยังยืนมองเธอทำงานอยู่ตรงประตูหน้าห้องน้ำ "ทำได้คล่องดีนี้ งานแบบนี้เหมาะกับเธอที่สุดแล้วแหละ" พูดไปแต่ตามองไปรอบห้องพัก "ค่ะ"ตอบรับสั้นๆ หลังจากที่เธอล้างห้องน้ำเสร็จ ปีเตอร์ก็ยังอยู่ดูเธอทำงานจนเธอทำตัวไม่ถูกไม่รู้ว่าเขาจะดูอะไรกันนักหนาเธอได้แต่คิดในใจ จนเอวากลับมาจึงช่วยกันทำงานต่อ ปีเตอร์กำลังจะเดินกลับ เกรซก็เดินเข้ามาพอดี "สวัสดีค่ะ คุณปีเตอร์ทำไมถึงมาที่นี้ได้ละคะ" เกรซส่งยิ้มให้ปีเตอร์ "ไม่มีอะไรหรอก ผมขอตัวก่อนก็แล้วกัน"เดินผ่านหน้าเกรซออกไป เกรซได้แต่ยืนงงมองตามหลังปีเตอร์ที่เดินออกไปอยู่ๆก็มาอยู่ๆก็ไป "เป็นไงบ้างจ้ะ ทำได้ไหม"เกรซเดินเข้าไปหาพิมพ์ "ทำได้สิคะ เอวาสอนละเอียดมากเลยค่ะ"พูดไปมือก็ทำงานไปด้วย "ทำได้ก็ดีแล้วล่ะ ว่าแต่คุณปีเตอร์เขามาทำอะไรเหรอ"จ้องหน้าพิมพ์ต้องการคำตอบ "เอ่อ คงมาตรวจดูงานมั้งค่ะ"พูดไปตามที่เห็น "จริงเหรอ น่าแปลกจัง" เกรซยังคงสงสัยและคาใจอยู่ "ฉันก็ว่าแปลกค่ะ ปกติไม่เคยมาเลยนะคะ อยู่ๆก็โผล่มา"เอวาพูดเสริมขึ้นอีกคนแล้วหันไปมองหน้าพิมพ์ พิมพ์ได้แต่หลบตาเอวากับเกรซที่มองมาทางเธอเป็นตาเดียวกัน จนเธอทำตัวไม่ถูก แต่ก็ยังดีที่ทั้งคู่ไม่ได้ถามอะไรเธอต่ออีก หลังจากที่เลิกงานแล้วพิมพ์ก็ลงไปทานข้าวพร้อมกับเอวาที่ห้องอาหาร เจอเอมี่กับแม็คเดินเข้ามาพอดี พิมพ์จึงส่งยิ้มให้เอมี่เป็นการทักทาย เอมี่จึงเดินเข้าไปหาพิมพ์ที่โต๊ะ "เป็นไงบ้างพิมพ์งานหนักไหม"ถามด้วยความเป็นห่วง "ไม่หนักจ้ะสบายมาก"ส่งยิ้มให้เอมี่ "งั้นเหรอ แล้วนี้เพื่อนใหม่ใช่ไหม"หันไปมองหน้าเอวา "ใช่จ้ะ นี้เอวาเพื่อนร่วมงานฉันเอง"แนะนำให้เอมี่รู้จัก "ยินดีที่ได้รู้จักจ้ะ" เอมี่เอ่ยขึ้น หลังจากที่ทำความรู้จักกันเรียบร้อยแล้ว เอมี่กับแม็คก็มานั่งทานข้าวร่วมโต๊ะกับพิมพ์กับเอวาพูดคุยกันอย่างสนุกสนาน พอทานข้าวเสร็จพิมพ์ก็รีบกลับเข้าห้องเพื่อพักผ่อนเอาแรงเพราะเธอเหนื่อยมาทั้งวันแล้ว และไม่ลืมที่จะโทรหากนกวรรณกับชัยวัชก่อนที่จะนอน "ฮัลโหลสวัสดีค่ะ คุณแม่สบายดีไหมคะ"กรอกเสียงใส่โทรศัพท์หลังที่กนกวรรณรับสาย "แม่สบายดีจ้ะ แล้วพิมพ์ล่ะอยู่ที่โน้นเป็นยังไงบ้าง"ถามด้วยความเป็นห่วง "เอ่อ พิมพ์สบายดีค่ะ "พยายามกั้นน้ำตาเอาไว้ "ได้ยินอย่างนี้แม่ค่อยหายห่วงหน่อย"กนกวรรณพูดด้วยความโล่งใจ "แล้วคุณพ่ออยู่ไหมคะ"ถามหาเพราะความห่วงใย "ไม่อยู่อีกตามเคยนั้นแหละลูก ยังไม่กลับมาเลยดึกป่านนี้แล้ว" ถอนหายใจเบาๆ "งั้นคุณแม่ก็พักผ่อนเถอะค่ะ พิมพ์ไม่กวนแล้ว" ดึกมากแล้วเธอไม่อยากรบกวนเวลานอน "จ้ะ งั้นแค่นี้ก่อนนะ"ยกมือขึ้นปิดปากหาว "ค่ะ พิมพ์คิดถึงแม่นะคะ"พูดจบแล้วก็กดวางสายทันที พร้อมกับล้มตัวลงนอนด้วยความอ่อนล้า

อ่านฟรีสำหรับผู้ใช้งานใหม่

สแกนเพื่อดาวน์โหลดแอป

App Store Google Play

Facebookexpand_more