บทที่7 ห่วงใย(ใกล้ชิด)

2744 คำ

หนึ่งเดือนต่อมา ตลอดระยะเวลาหนึ่งเดือนที่ผ่านมา ที่พิมพ์ทำงานอยู่ในแผนกแม่บ้าน ปีเตอร์ก็แวะเวียนไปหาเธอเป็นครั้งคราวโดยแสร้งว่าไปตรวจดูความเรียบร้อยของงาน จนเอวายิ่งสงสัยในตัวพิมพ์มากขึ้น "พิมพ์ถามจริงๆเถอะคุณปีเตอร์ชอบพิมพ์เหรอ"เอวาตัดสินใจถามออกไปตรงๆ "จะบ้าเหรอ เอวาเธอเอาอะไรมาพูด" เขาจะมาสนใจเธอทำไมในเมื่อเธอเป็นแค่ลูกหนี้เขา ชาตินี้ไม่รู้จะใช้หมดไหมได้แต่ถอนหายใจเบาๆ "ก็เห็นไงล่ะ ถึงพูดได้จริงไหม"ส่งยิ้มให้พิมพ์ พิมพ์ได้แต่ส่ายหน้าให้กับคำพูดของเอวาเท่านั้น "วันนี้เงินเดือนออกไปช้อปปิ้งกันไหม"เอวายิ้มอย่างมีความสุข พิมพ์ได้ยินอย่างนั้นถึงกับชะงักนึกขึ้นได้ว่าเงินที่ชัยวัชให้เธอมาใกล้จะหมดแล้ว และอีกอย่างเธอมาทำงานใช้หนี้จะมีเงินเดือนได้ยังไงกัน "ช้อปให้สนุกนะ พอดีพิมพ์ไม่อยากได้อะไร"ส่งยิ้มให้เอวา "น่าเสียดายจัง งั้นวันหลังเราค่อยไปด้วยกันก็ได้" เอวาแอบเสียดาย "จ้ะ "รับคำสั้นๆ หลังจากเลิกงานแล้วพิมพ์ก็ตรงไปยังห้องพักของตัวเอง ทิ้งตัวนั่งลงบนเตียงยื่นมือไปเปิดดึงลิ้นชักที่โต๊ะตรงหัวเตียงและหยิบเอากระเป๋าตังออกมาแล้วเปิดออกข้างในกระเป๋าเหลือเงินอยู่ไม่กี่บาทเอง พิมพ์ได้แต่ถอนหายใจคิดไม่ตก เพราะเธอต้องใช้เงินชื้อของใช้ส่วนตัวสำหรับผู้หญิงถ้าเงินหมด เธอจะไปหามาจากไหนกัน ก๊อก ก๊อก เสียงเคาะประตูห้องดังขึ้นพิมพ์จึงรีบเดินไปเปิดประตู เจอเควินยืนส่งยิ้มให้เธออยู่ตรงหน้าประตู "คุณปีเตอร์เรียกให้คุณไปพบครับ"บอกไปตามคำสั่ง "ค่ะ"รับคำแล้วเดินตามหลังเควินไปยังห้องของปีเตอร์ที่อยู่ติดข้างห้องพักของเธอ พอไปถึงเควินก็เปิดประตูนำเธอเข้าไปก่อน "มาแล้วครับนาย"บอกให้ปีเตอร์รับรู้ "นายสองคนออกไปรอข้างนอกก่อนไป" ปีเตอร์ต้องการความเป็นส่วนตัว บอดี้การ์ดทั้งสองคนพยักหน้าแล้วเดินออกจากห้องไป ปีเตอร์จึงเปิดประเด็นขึ้นมาก่อน "มารับไปสิ เงินเดือนของเธอ"ยื่นซองไปข้างหน้าให้เธอ พิมพ์เดินเข้าไปรับซองจากมือของปีเตอร์และไม่ลืมถามข้อข้องใจ "ฉันมาทำงานใช้หนี้ทำไมต้องให้เงินเดือนด้วยคะ"มองหน้าปีเตอร์อย่างแปลกใจ "คนทำงานก็ต้องได้เงินจริงไหม แล้วอีกอย่างเธอก็ต้องชื้อของใช้ส่วนตัวถ้าไม่มีเงินแล้วจะเอาเงินที่ไหนไปชื้อ"จ้องหน้าพิมพ์ "คุณพูดเหมือนคุณรู้ ว่าฉันไม่มีเงินติดตัวเลย" มองหน้าปีเตอร์ต้องการคำตอบ "ใช่ฉันรู้ พ่อเธอจะเอาเงินที่ไหนมาให้เธอใช้ขนาดเงินใช้หนี้ยังไงไม่มีเลย"ยกยิ้มมุมปาก "ค่ะ ฉันรู้" เธอได้แต่ยอมรับเท่านั้น เพราะทุกอย่างที่เขาพูดมามันคือความจริงที่ไม่สามารถปฎิเสธได้ "แต่ถ้าเธออยากใช้หนี้ให้คุ้มกับจำนวนเงิน ฉันมีอีกทางให้เธอเลือก"พูดพลางลุกขึ้นจากเก้าอี้แล้วเดินเข้าไปหาพิมพ์ใกล้ๆ พิมพ์ได้แต่มองหน้าปีเตอร์ที่เดินเข้ามาชิดตัวเธอ แล้วอยู่ๆเขาก็ใช้มือทั้งข้างโอบเอวเธอเข้าหาตัวเขาจนแนบชิดติดกันและกอดรัดไว้แน่นโดยที่เธอไม่ทันได้ตั้งตัวเลย "ปล่อยค่ะ คุณจะทำอะไร"พยายามดิ้นให้หลุดจากอ้อมแขนของปีเตอร์ "แล้วเธอว่าฉันควรจะทำอะไรดีล่ะ" ก้มหน้าลงมองหน้าพิมพ์ ที่มองหน้าเขาอยู่ก่อนแล้ว ทั้งคู่สบตากันพิมพ์ได้แต่มองหน้าปีเตอร์ทำตาปริบๆเพราะเธอไม่เคยได้ใกล้ชิดผู้ชายมากขนาดนี้มาก่อนยิ่งเป็นปีเตอร์แล้ว ก็ยิ่งทำให้เธอรู้สึกแปลกๆอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อนเลย ปีเตอร์ค่อยๆก้มหน้าลงประกบริมฝีปากอ่อนนุ่มของเธอทันที พอริมฝีปากของปีเตอร์แตะริมฝีปากเธอ พิมพ์ก็ได้แต่เบิกตากว้างด้วยความตกใจ "อื้อ" เปล่งเสียงอยู่ในลำคอ พิมพ์พยายามดิ้นและผลักดันเขาออกจากเธอแต่ไม่เป็นผล ยิ่งเธอดิ้นขัดขืนปีเตอร์ก็ยิ่งได้ใจเพิ่มความหนักหน่วงด้วยการบดขยี้ริมฝีปากเธอและขบริมฝีปากล่างให้เธอเผยปากออกพร้อมกับใช้ลิ้นซอกซอนเข้าไปในโพรงปากของเธออย่างง่ายดาย อีกทั้งยังใช้มือลูบไล้จากสีข้างขึ้นมาเรื่อยๆจนมาถึงบริเวณหน้าอกทั้งสองข้างของเธอ ออกแรงบีบไปตามแรงอารมณ์ ทั้งที่ริมฝีปากยังคงจูบดูดดื่มริมฝีปากพิมพ์อย่างไม่ยอมลดละทำให้ในหัวเธอขาวโพลนไปหมดได้แต่ยืนนิ่งให้เขาได้ทำตามใจ จนเธออ่อนระทวยยืนไม่ไหวจะล้มลง ปีเตอร์จึงกอดรัดเธอไว้แน่นและยอมถอนริมฝีปากของตัวเองออกจากริมฝีปากเธออย่างจำใจ พิมพ์หายใจหอบถี่เพราะหายใจไม่ทัน แต่ปีเตอร์ก็ยังคงกอดรัดเธอไว้แน่น จ้องมองหน้าพิมพ์ที่แดงก่ำเพราะความเขินอาย "แค่จูบเธอยังหวานขนาดนี้ แต่ถ้าทำมากกว่านี้ฉันไม่อยากจะคิดเลย" ปีเตอร์ยกยิ้มมุมปาก พิมพ์ได้ยินอย่างนั้นยิ่งทำให้เธอหน้าร้อนผ่าวไม่กล้ามองสบตาปีเตอร์ที่เอาแต่จ้องมองหน้าเธอ "ปล่อยเถอะค่ะ "พยายามพูดด้วยน้ำเสียงปกติที่สุด "ฉันไม่ปล่อยเธอลืมไปแล้วเหรอ ว่าฉันมีสิทธิ์ในตัวเธอทั้งหมด"ก้มหน้าลงหอมแก้มพิมพ์ทีหนึ่ง พิมพ์ได้ยินอย่างนั้นทำให้เธออดคิดไม่ได้ว่าเธอก็ไม่ได้ต่างอะไรกับสิ่งของที่มีชีวิตเลย "ใช่ค่ะ คุณมีสิทธิ์ในตัวฉันทั้งหมด แต่สำหรับตัวฉันแล้วมันมีค่าน้อยเกินไปสำหรับเงินสิบล้านของคุณนะคะ" เงยหน้าขึ้นมองสบตาปีเตอร์ทั้งที่น้ำตาคลอเบ้า ปีเตอร์ได้ยินอย่างนั้นถึงกับชะงักเล็กน้อย ไม่คิดว่าจะได้ยินคำพูดดูถูกตัวเองออกมาจากปากพิมพ์ ปีเตอร์จึงยอมคลายอ้อมแขนออกจากตัวเธออย่างง่ายดายแล้วยืนหันหลังให้เธอ "กลับไปพักเถอะ"ปีเตอร์เอ่ยขึ้นทำลายความเงียบ "ค่ะ"รับคำสั้นๆแล้วมองแผ่นหลังกว้างของปีเตอร์ที่ยืนหันหลังให้เธอแล้วเดินออกจากห้องไปอย่างเงียบๆ ปีเตอร์ได้แต่ยืนหันหลังให้พิมพ์ สับสนกับตัวเองว่าตอนนี้เขาต้องการอะไรกันแน่และจะเอายังไงกับเธอดี เพียงแค่คำพูดของเธอทำไมถึงทำให้เขาวุ่นวายใจได้ถึงขนาดนี้ไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกัน พอกลับมาถึงห้องพิมพ์ก็นั่งลงบนเตียง ยกมือขึ้นแตะริมฝีปากของตัวเองไม่น่าเชื่อว่าเธอจะเสียจูบแรกให้กับเจ้าหนี้ของเธอ แต่สำหรับเขาแล้วเธอคงไม่ต่างอะไรกับผู้หญิงขายตัวอย่างที่เขาค่อยพูดไว้หรอก น้ำตาที่กั้นไว้ค่อยๆเอ่อไหลออกมาช้าๆจากดวงตากลมโตของเธอ หลังจากที่พิมพ์อาบน้ำแต่งตัวเสร็จแล้ว ก็ออกจากคาสิโนเพื่อไปหาชื้อของใช้ที่จำเป็นในห้างสรรพสินค้าแห่งหนึ่งที่อยู่ไม่ไกลจากคาสิโนมากนัก พอเลือกชื้อของได้แล้วพิมพ์ก็เดินออกมาจากห้าง กำลังจะก้าวเท้าข้ามถนนไปอีกฝั่งหนึ่งแต่อยู่ๆก็มีรถหรูคันหนึ่งพุ่งมาทางเธอ พิมพ์จึงรีบถอยหลังแต่ด้วยความรีบกลัวรถจะชนเธอ ทำให้เสียหลักล้มลงไปกองพื้น "โอ๊ย!" ร้องออกมาเพราะแขนเธอไปกระแทกพื้นบนฟุตบาท รถคันที่แล่นเกือบจะชนเธอจอดและรีบลงมาจากรถ เมื่อเห็นเธอล้มลงไปข้างทางเพื่อลงไปดูอาการของเธอทันที "คุณเป็นอะไรมากไหมครับ"เดินเข้าไปใกล้พิมพ์พร้อมกับช่วยประคองเธอลุกขึ้นจากพื้น "ไม่เป็นไรค่ะ"เงยหน้าขึ้นมองหน้าคนที่ถามเธอ "ผมต้องขอโทษจริงๆที่ขับรถเร็วไปหน่อย"มองหน้าพิมพ์ไม่วางตา "ค่ะ " รับคำสั้นๆพร้อมเก็บหยิบถุงของที่ชื้อขึ้นมาจากพื้น "ให้ผมไปส่งคุณเป็นการไถ่โทษได้ไหม"พูดด้วยน้ำเสียงสำนึกผิด "ฉันไม่ได้เป็นอะไร ไม่ต้องหรอกค่ะ" กำลังจะเดินไปเพื่อข้ามถนนแต่เขากลับคว้าแขนเธอไว้ก่อน "ผมขอร้องล่ะให้ผมไปส่งคุณเถอะนะ"จับแขนเธอไว้ "คุณขอร้องฉันขนาดนี้ฉันก็คงต้องไปแล้วล่ะค่ะ" เดินนำไปที่รถของเขาโดยที่เจ้าของรถเดินตามหลังเธอและเปิดประตูรถให้เธอขึ้นไปนั่ง ระหว่างนั่งอยู่ในรถทั้งสองคนจึงทำความรู้จักกันไปพลางๆ "ผมหลุยส์ครับ แล้วคุณล่ะชื่ออะไร"ถามพร้อมกับหันมามองหน้าพิมพ์ "ฉันพิมพ์ค่ะ"หันไปมองหน้าหลุยส์ที่จัดว่าหล่อเหลาไม่แพ้ใคร "ผมต้องขอโทษคุณอีกครั้งนะครับ ปกติผมมีคนขับรถให้แต่วันนี้ผมอยากจะขับเอง แต่ไม่คิดว่าการขับรถเองจะได้เจอคุณ" หลุยส์หันไปมองหน้าพิมพ์ "ฉันไม่ได้เป็นอะไรสักหน่อยค่ะ"ส่งยิ้มให้หลุยส์ให้คลายกังวล "แล้วคุณจะให้ผมไปส่งคุณที่ไหนล่ะ"ตามองทางข้างหน้า "ที่คาสิโนที่อยู่ใกล้ๆแถวนี้รู้จักไหมคะ"หันไปมองหน้าหลุยส์ "คุณหมายถึงคาสิโนชื่อดังของปีเตอร์ใช่ไหม" หันไปมองหน้าพิมพ์ "ใช่ค่ะ คุณรู้จักคุณปีเตอร์ด้วยเหรอคะ"พิมพ์ถามด้วยความแปลกใจ "ก็ไม่แปลกนี้ครับใครๆก็รู้จักเขาทั้งนั้นแหละ"ยกยิ้มมุมปาก "ค่ะ มันก็จริงของคุณ"หันไปมองข้างทาง ไม่นานรถคันหรูของหลุยส์ก็มาจอดตรงหน้าคาสิโนพิมพ์จึงรีบลงจากรถ "ผมหวังว่าเราจะได้เจอกันเร็วๆนี้นะครับ"ส่งยิ้มให้พิมพ์อย่างมีความหมาย "ค่ะ ขอบคุณนะคะที่มาส่ง"ส่งยิ้มให้หลุยส์เช่นกันและยืนมองจนรถแล่นลับตาไป วันต่อมา ใกล้จะถึงเวลาเลิกงานแล้วพิมพ์กำลังเก็บของตัวเองเพื่อจะไปทานข้าวที่อยู่อีกชัันหนึ่งจึงเหลือเธออยู่คนเดียวทั้งชั้นเพราะเอวามีธุระด่วนจึงรีบกลับไปก่อน พิมพ์สะพายกระเป๋าของตัวเองกำลังจะเดินออกจากห้องเก็บของแต่กลับเจอแม็คยืนอยู่ตรงหน้าประตูห้องขวางทางเธออยู่ "แม็คคุณมีธุระอะไรกับฉันหรือเปล่าถึงได้มาหาถึงที่นี้"พิมพ์มองหน้าแม็คด้วยความแปลกใจ "ใช่ผมมีธุระกับคุณสำคัญมากด้วย"เดินเข้าไปหาพิมพ์ด้วยท่าทางคุกคาม "แม็คคุณจะทำอะไร"ถามพลางถอยหลังจนไปติดชิดผนังห้อง กำลังจะวิ่งหนีแม็คไปอีกทางแต่เขากลับคว้าตัวเธอเข้าไปกอดรัดไว้แน่น "แม็คปล่อยฉันเดี๋ยวนี้นะ!" พยายามดิ้นให้หลุดจากการกอดรัดของแม็ค "ยอมเป็นของผมเถอะนะ ผมรักคุณมากจริงๆ"เหวี่ยงตัวพิมพ์ลงกับพื้นห้องแล้วตามลงไปขึ้นทาบทับตัวเธอออกแรงกักกันไม่ให้เธอมีแรงดิ้นหนี พร้อมกับฉีกดึงเสื้อของเธออย่างรุนแรงจนขาดหลุดลุ่ย เผยให้หน้าอกเต่งตึงของเธอ "ฉันขอร้องล่ะ อย่าทำอะไรฉันเลยนะ"น้ำตาค่อยๆเอ่อไหลออกมาจากดวงตากลมโตของเธอ พยายามขัดขืนแต่แรงของแม็คมีมากกว่า แม็คเห็นน้ำตาของพิมพ์ถึงกับชะงักไปแต่ก็ไม่ทำให้เขาเปลี่ยนใจปล่อยเธอไป ก้มหน้าลงจูบไซ้ซอกคอเธออย่างบ้าคลั่ง พิมพ์ได้แต่ร้องไห้และภาวนาอยู่ในใจขอให้มีใครสักคนมาช่วยเธอได้ทันก่อนที่อะไรจะสายเกินไป ไม่นานสิ่งที่เธอขอก็เป็นจริงเมื่ออยู่ๆร่างของแม็คก็ถูกกระชากออกจากตัวเธออย่างแรง ผวัะ!!! แม็คถูกปีเตอร์ชกหน้าไปหลายทีด้วยความโกรธ จนเลือดกลบปากล้มลงไปกองกับพื้น "โอ๊ย! "แม็คร้องออกมาด้วยความเจ็บปวดยกมือขึ้นจับปากของตัวเอง พิมพ์ได้แต่นั่งมองดูเหตุการณ์ กอดตัวเองด้วยความกลัวร้องไห้สะอึกสะอื้นจนตัวโยน ไม่คิดเลยว่าแม็คจะเปลี่ยนไปได้ถึงขนาดจะขืนใจเธอได้ลงคอ "เป็นไงแม็ค ได้สติขึ้นมาบ้างหรือยัง ฉันไม่คิดเลยว่าแกจะทำตัวเลวทรามได้ถึงขนาดจะข่มขืนผู้หญิงได้ลง" มองหน้าแม็คอย่างน่าสมเพช "ผมขอโทษ ผมไม่ได้ตั้งใจทำร้ายพิมพ์จริงๆ"นิ่วหน้าเจ็บแผลที่ปาก "ไม่ได้ตั้งใจแกพูดมาได้ยังไง ถ้าฉันมาไม่ทันป่านนี้คนของฉันคงจะตกเป็นของแกไปแล้ว"พูดพลางหันไปมองพิมพ์ "ที่ผมทำลงไปก็เพราะผมรักเธอ ผมอยากให้พิมพ์เป็นของผมคนเดียว"ใช้มือเช็ดเลือดที่ปาก "แกรักเขาแล้วเขารักแกไหม"ปีเตอร์ถามแม็คกลับ แม็คไม่ตอบได้แต่เงียบเท่านั้น เพราะรู้อยู่เต็มอกว่าพิมพ์ไม่ได้รู้สึกอะไรกับเขาเลยสักนิด ปีเตอร์เห็นแม็คเงียบไปจึงออกคำสั่งทันที "รีบลากตัวไอ้สวะนี้ออกไปซะ แล้วอย่าให้มันเหยียบที่นี้อีก"หันไปสั่งบอดี้การ์ดทั้งสองคน "ครับนาย"รับคำแล้วก็รีบลากตัวแม็คออกไปทันที โดยที่แม็คยอมออกไปอย่างง่ายดายไม่มีการขัดขืนใดๆทั้งสิ้น หลังจากที่ลากตัวแม็คออกไปแล้ว ปีเตอร์ก็เดินเข้าไปหาพิมพ์ที่ร้องไห้ไม่ยอมหยุดและใช้มือปิดหน้าอกเปล่าเปลือยของตัวเอง ปีเตอร์จึงถอดเสื้อชั้นนอกของตัวเองออกแล้วคลุมปิดหน้าอกให้พิมพ์พร้อมกับประคองให้เธอยืนขึ้น "เธอปลอดภัยแล้วนะ ไม่ต้องกลัวแล้ว"พูดด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน "ขอบคุณมากนะคะ ที่มาช่วยฉันได้ทัน"เดินเข้าไปสวมกอดปีเตอร์ไว้แน่นพร้อมกับซบหน้าลงกับหน้าอกกว้างของเขาร้องไห้สะอึกสะอื้น "ไม่เป็นไรนะ ฉันอยู่ตรงนี้แล้ว" โอบกอดพิมพ์ไว้เพื่อปลอบโยนเพราะเธอเอาแต่ร้องไห้และกอดเขาไว้แน่น ทั้งคู่โอบกอดกันไม่นานก็ผลักออกจากกัน ต่างคนต่างมองสบตากันและกัน พิมพ์ได้สติจึงเช็ดน้ำตาตัวเองทิ้งพร้อมกับถอยห่างออกมาจากตัวปีเตอร์ "ขอบคุณอีกครั้งนะคะที่ช่วย และต้องขอโทษด้วยที่ฉันกอดคุณ" ก้มหน้าลงไม่ยอมมองหน้าปีเตอร์ "เธอไม่เป็นอะไรก็ดีแล้ว ไปกันเถอะ"ยื่นมือไปจับมือพิมพ์แล้วเดินนำหน้าเธอไป พิมพ์ได้แต่เดินตามหลังปีเตอร์ไปติดๆตามแรงดึงจากมือเขาที่จับมือเธอเดินไปข้างหน้า พอมาถึงหน้าห้องพักของพิมพ์เธอจึงเปิดประตูเข้าไปโดยมีปีเตอร์เดินตามหลังเธอเข้าไปในห้องด้วย "วันพรุ่งนี้เธอไม่ต้องไปทำงานแผนกแม่บ้านแล้วนะ ฉันมีงานใหม่ให้เธอทำ"มองหน้าพิมพ์ที่ยืนมองหน้าเขาอยู่ก่อนแล้ว "ค่ะ"รับคำสั้นๆ "มีอะไรก็เรียกฉันได้ตลอดนะ"เดินหันหลังให้เธอแล้วเดินไปตรงประตูกำลังจะเปิดออกไปแต่พิมพ์เดินไปคว้าแขนปีเตอร์ไว้ก่อน "เดี๋ยวก่อนค่ะ ขอบคุณอีกครั้งนะคะ คุณจะให้ฉันทำอะไรเพื่อตอบแทนที่คุณช่วยฉันไว้ก็บอกมาได้เลยนะคะ"มองหน้าปีเตอร์อย่างมีความหมาย "เธอไม่ต้องกลัวหรอก เธอได้ช่วยฉันแน่นอน"ดึงตัวพิมพ์เข้ามาโอบกอดพร้อมกับก้มหน้าลงหอมแก้มเธอฟอดหนึ่งพร้อมกับคลายอ้อมแขนออกจากตัวเธอแล้วเดินออกจากห้องไป พิมพ์ได้แต่มองแผ่นหลังกว้างของปีเตอร์ที่เดินออกจากห้องไป ความรู้สึกของเธอตอนนี้มันหลากหลายจนบอกไม่ถูก แต่เธอก็ดีใจที่เขาเป็นคนช่วยเธอไว้

อ่านฟรีสำหรับผู้ใช้งานใหม่

สแกนเพื่อดาวน์โหลดแอป

App Store Google Play

Facebookexpand_more