หลังจากกินข้าวกินยาเสร็จ ภคมนก็หลับไปตั้งแต่หัวค่ำ ตื่นขึ้นมาอีกทีก็ตอนเช้าตรู่ของอีกวันเพราะได้ยินเสียงที่คุ้นหูปลุกให้เธอตื่นขึ้นมา
“ตะวัน ตื่นได้แล้วตะวัน”
“หืม...” คนที่ยังงัวเงียพลิกตัวตื่นขึ้นมาก่อนจะพบกับหมอที่เฟลิกซ์พามามาเพื่อจะตรวจบาดแผลให้เธอ
“ฉันให้หมอมาดูแผลให้”
“เอ่อ...ครับ” หญิงสาวพยักหน้าอย่างงง ๆ เธอได้แต่นอนแน่นิ่งเพื่อให้หมอตรวจดูและเปลี่ยนผ้าปิดแผลให้
“แผลเริ่มแห้งแล้ว อีกวันสองวันก็ตัดไหมได้แล้วล่ะครับ”
“ขอบคุณครับหมอ” เฟลิกซ์กล่าวขอบคุณจากนั้นจึงออกไปส่งหมอที่ชั้นล่าง กลับขึ้นมาอีกครั้งก็พบว่าภคมนยังนอนอยู่ที่เดิม “ลุกได้แล้วตะวัน”
“อือ” หญิงสาวส่งเสียงครางแต่ก็ไม่แม้แต่จะขยับตัวลุก ชายหนุ่มจึงเข้าใจว่าเธอยังไม่หายดีเขาจึงไม่ได้เซ้าซี้อะไร
“ฉันจะออกไปข้างนอก นายจะเอาอะไรไหม”
“ไม่อะ ผมจะนอน” คนตัวเล็กตอบ มือทั้งสองข้างยังจับผ้าห่มคลุมใบหน้าไว้
“ฉันให้คนเอาข้า
