บทที่ 11 แล้วต้องทำไง
กว่าจะพาตัวเองมาถึงห้องนอนได้ ขาสั่น มือสั่นมาก แต่เธอก็ถูกฝึกความอดทนมาตั้งแต่เด็กๆ มันก็เลยพอทนความรบเร้าที่พลุกพล่านในกายได้บ้าง แต่ไม่รู้จะปะทุออกตอนไหนนี่สิ
' แกร๊ก '
“ คุณ! ”
“ พี่มิกิ… ” ทันทีที่เปิดประตูห้องเข้าไป ทำให้เห็นภาพอันหน้าตกใจ ไม่คิดว่าน้องสาวที่เรียบร้อยอ่อนหวานตอนนี้จะขึ้นคร่อมบนว่าที่สามีหมาดๆ ของฉันอยู่ เจ็บใจกับคนทั้งคู่เพราะเหมือนโดนสวมเขา แต่ตอนนี้เรื่องที่ทำให้ฉันกัดฟันอดกลั้นมาตั้งนานเริ่มจะไม่ไหวแล้ว
“ พะ…พี่ คือว่า…” คงเห็นว่าฉันเงียบ โมเน่รีบลงจากตัวขุนพลเพื่อจะอธิบาย แต่ฉันไม่อยากฟังไง ใครจะมีกะจิตกะใจฟังไรอีก จะบ้าตายอยู่แล้ว
“ คุณ…อย่าเข้าใจผิดนะ แต่ผมก็ไม่รู้จะแก้ตัวยังไง เอาเป็นว่าผมผิดแล้วกันที่เปิดประตูให้โมเน่เข้ามา ” เขาก็มาพูดข้างหน้าฉันอีกคน มีความสุภาพบุรุษทุกเวลาจริงๆ นะพ่อคุณ
“ ไปเถอะ ตอนนี้ยังทัน ถ้าอยากพากันหนี
