บทที่ 6 ตั้งแต่เลือกนาย...
1041 คำ
บทที่ 6 ตั้งแต่เลือกนาย...
“ ยัยมิกิ! ฉันไม่ให้แกเอาไอ้ต่ำต้อยคนนี้หรอก! ” แม่เดินตรงมาหาฉันทันที และฉันก็รู้ว่าแม่จะเข้ามาเตือนสติฉันด้วยการตบหน้า ฉันก็ลุกขึ้นยืนเสนอหน้าให้ทันที!
‘ เพี๊ยะ ’
เสียงดังฟังชัด ชนิดว่าหน้าหันตามแรงฟาด แต่คนที่โดนคือคนที่มายืนปกป้องฉัน เขาคนนั้นก็คือขุนพล!
“ พี่ขุนพะ… ” เสียงยัยโมเน่ดังขึ้นแต่ขาดหายไปน่าจะเพราะแม่เล็กเป็นคนห้ามอีกตามเคย
“ แก แก คู่ควรเหรอที่เอาหน้าสกปรกมาโดนมือฉันห้ะ ” แม่พูดพร้อมหันไปหาของมาเพื่อจะทำร้ายขุนพล แต่ในห้องนี้ไม่มีอะไรนอกจากหมอนอิง แม่คว้ามาได้ก็เขวี้ยงใส่ขุนพลทันที
ฉันรู้ว่ามันไม่ได้เจ็บอะไรมาก แต่ยังไงมันก็ไม่ควรจะโดนคนอื่น เพราะเรื่องนี้เป็นเรื่องของฉัน ฉันเลยไปยืนขวางหน้าขุนพลแล้วกางมือออก
“ หยุดเถอะแม่ หนูก็เลือกเขาแล้วไง ก็พ่อเองไม่ใช่เหรอ ที่เอาเขามาให้เลือกอะ ถึงจะไม่ใช่ขุนพล หนูก็อาจจะเลือกผู้ชายหนึ่งในนั้นก็ได้ แต่คนที่หนูไม่เลือกและไม่ต้องการก็คือคนที่พ่อหามาให้ ”
‘ เพี๊ยะ '
คราวนี้เป็นพ่อที่ฟาดมือหนาลงบนแก้มนวลอย่างแรง จนมีเลือดกบปาก
“ ระ…รุ่นพี่ เจ็บไหมครับ ” คนที่ยืนข้างหลังฉันถามขึ้น
“ แกเลือกแบบนี้เองนะ จะมาร้องห่มร้องไห้ทีหลังไม่ได้แล้วนะยัยมิกิ แกเตรียมตัวย้ายไปอยู่เรือนไม้เล็กได้เลย งานแต่งของแกจะไม่เกิดขึ้น ฉันจะให้แกอยู่กินกับมันไปเลย เอาให้อับอาย ขายขี้หน้า หึก! งามหน้าหนัก! ” พ่อพูดจบก็เดินออกไปอย่างโมโห ส่วนแม่มองหน้าฉันอย่างผิดหวัง แล้วก็เดินตามพ่อไปติดๆ
“ ยินดีด้วยนะจ้ะ หนูมิกิ ” มีแต่แม่เล็กนี่แหละที่ตอนนี้ร่าเริงกว่าใคร
“ พี่มิกิ ยะ…ยินดีด้วยนะคะ ” โนเน่มาหยุดหน้าฉันแล้วพูดขึ้น แต่สายตาของนางนั้นกลับมองไปยังคนที่ยืนข้างหลังฉัน
“ อยากคุยกันไหม เดี๋ยวฉันออกไปรอข้างนอกก็ได้ ” ฉันพูดขึ้น
“ ยะ… ” โมเน่พูดได้แค่นั้นคนข้างหลังฉันก็พูดแทรกอย่างเร็ว
“ ไม่ครับ ผมไม่รู้จักเธอ อ้ากกก! ”
เท้าเล็กกระทืบเท้าใหญ่ในทันที เพราะเขาพูดปด พระเจ้าเลยลงโทษ อึก><
“ รุ่นพี่ ผมเจ็บนะ ”
“ เรื่องของนาย งั้นฉันออกไปรอข้างนอกแล้วกัน ”
“ ไม่ครับ ผมไม่มีอะไรจะคุยแล้ว ” ขนาดฉันกระทืบเท้าเขาไปแรงนะ เขายังเดินอย่างเร็วตามตัวฉันออกมาติดๆ
“ นายกลัวอะไร ฉันรู้ความสัมพันธ์ของนายกับน้องสาวฉันแล้วนะ ฉันไม่ว่าหรอกถ้าจะไปพูดกันให้เข้าใจ แต่ถ้าหลังจากวันนี้แล้ว นายเป็นของฉัน นายจะไม่มีสิทธิ์ไปหึงหวงคนอื่นแล้วนะ ”
“ พูดจริงปะเนี่ย ”
“ จริงสิ คนของฉันไม่มีสิทธิ์ไปวุ่นวายกับใครนอกจากฉันคนเดียว ต่อให้ผู้หญิงพวกนั้นจะเป็นญาติติโกโหติกาก็เถอะ ถ้ามายุ่งกับคนของฉัน ฉันก็ไม่เลี้ยงไว้หรอก จะเอาเจ้าดำทมิฬยิงแสกหน้าเลย ”
“ โหดร้ายไปนะพี่ ”
“ มาพงมาพี่อะไรอีกเล่า ฉันไม่อยากมีผัวเป็นรุ่นน้อง นายช่วยเรียกฉันว่ามิกิหรือคุณเหมือนเดิมก็ได้ ห้ามเรียกอะไรที่ทำให้คิดว่านายเป็นรุ่นน้องเด็ดขาด ฉันไม่ชอบเด็ก ”
“ กินเด็กเขาว่าเป็นอมตะนะครับ ”
“ อมตะแล้วอยู่โดดเดี่ยวเดียวดายคนเดียว ให้ฉันตายเถอะ ยังเสียดีกว่า ”
“ 555+ เข้าใจพูดด้วยนะ ว่าแต่คุณยอมอยู่กับผมแบบผัวเมียเหรอ คิดให้ดีก่อนนะ ”
“ คิดดีแล้ว ”
“ ผมมันคนจน ”
“ จนแล้วไง นายไม่ใช่คนเหรอ ”
“ ผมต่ำต้อย ไม่มีเงินทองมากมายให้คุณหรอกนะ ”
“ ช่างมัน เงินทองเป็นของนอกกาย ตายไปแล้ว ก็ไม่สามารถเอาไปได้ ”
“ ถามจริง คุณมีความรู้สึกไหมเนี่ย ”
“ ฉันไม่ได้ตายด้านเว้ย! ” ฉันพูดจบง้างมือขึ้น แต่โมเน่เดินมาพอดี ฉันเลยเอามือลง
“ พี่มิกิคะ ถ้าพี่ขาดเหลืออะไรบอกหนูได้นะคะ ” โมเน่พูดขึ้น แต่สายตานางก็มองขุนพลเหมือนเดิม
“ อืม ขอบใจมากนะ แก ไปเถอะไปพักผ่อน ”
“ ค่ะ ” แล้วนางก็เดินไป
“ นายจะไปไหนต่อ ”
“ ผมยังไม่รู้เลย ถ้าผมออกจากรั้วบ้านคุณไป ผมจะมีชีวิตรอดอีกไหมก็ยังไม่รู้ ”
“ ถ้าออกไปได้ นายจะไปไหน ”
“ กลับบ้านไปหาพ่อแม่ครับ ”
“ อืม งั้นไปกัน ไปกับฉันไม่มีใครว่าหรอก ”
“ จะไปบ้านผมเหรอ? ”
” อืม ไปทักทายพ่อแม่นายไง ไม่ดีเหรอ ”
“ แต่บ้านผมไม่มีอะไรเลยนะครับ ทรุดโทรมมาก คุณอย่าไปเลย ”
“ ช่างมัน ใครสน ไปสิ ไปบ้านนายกัน ฉันจะไปหาพ่อผัวแม่ผัวไม่ได้หรือไง ไปทำความรู้จักสักหน่อยก็ดี เอาลูกเขามาทั้งที่ ต้องไปขอพวกท่านก่อนสิ ”
“ ไม่ได้นะ ผมสิต้องมาสู่ขอคุณ ผมมีเงินเก็บแค่แสนเดียวเอง ไม่รู้พ่อแม่คุณจะว่าเอาไหม ถ้าผมจะเอามาเป็นสินสอดให้คุณ ” หนี้ไม่มีปัญญาใช้ แต่มีเงินเก็บ ให้ตายเถอะ เจริญพรลูกกตัญญู!
“ ฉันจะไปสู่ขอนาย โดยที่ยกหนี้ให้เป็นค่าสินสอด ”
“ ห้ะ มันจะดีเหรอครับ พ่อคุณจะดุเอานะ ถามท่านก่อนดีกว่า ”
“ ตั้งแต่เลือกนาย ชีวิตฉันก็ไม่มีใครสนใจแล้วแหละ น่าจะช่างมัน ไปตายที่ไหนก็ไปเถอะ พ่อฉันคิดแบบนี้แน่ๆ ” ฉันพูดจบจับมือเขาดึงให้เดินตามไปขึ้นรถหรูแสนแพงของฉันที่จอดในโรงรถ
?________?
นามปากกาธัญญวรินทร์
- ผู้เขียน
