EP.11 กัลปวี
1158 คำ
EP.11
ประตูห้องพยาบาลเปิดออก พร้อมกับร่างแบบบางของกัลปวี หญิงสาววัยยี่สิบสองปี บุตรสาวซึ่งคุณหญิงทิพย์อาภาทั้งรักทั้งหวงและยกตำแหน่งลูกสาวคนเล็กของบ้านให้กับเธอ
โดยที่คุณหญิงไม่ได้สนใจไยดีต่อบุตรสาวอีกคนที่เธอมองว่าเป็น ‘ลูกเป็ดขี้เหร่’ และส่งต่อให้กับน้องสาวของสามีเลี้ยงตั้งแต่ยังเล็กๆ เลย
“หนูนุ่น หนูมาแล้ว”
ทันทีที่เห็นบุตรสาว คุณทิพย์อาภาก็ตะกายลงจากเตียงมาหาบุตรสาวคนที่สี่ซึ่งเดินเข้ามาด้วยสีหน้าไม่สดชื่นนัก
“รู้ไหมว่าแม่เป็นห่วงหนูมาก”
“หรือคะ...” กัลปวีตอบด้วยสีหน้าไม่ยี่หระสักเท่าไร
ฝ่ายอุษารัตน์ซึ่งตามมาทีหลังได้ยินเข้าจึงเหน็บให้
“โดยไม่รู้ว่าลูกสาวจะเป็นห่วงแม่หรือเปล่า”
“ยายหนูนา ว่าน้องทำไม” มารดาหันไปเอ็ดพี่สาว ก่อนจะหันมาลูบเส้นผมสลวยของกัลปวีอย่างแสนรัก “น้องไม่รู้ต่างหากล่ะ ใช่ไหม”
“ใช่ค่ะคุณแม่” เห็นพี่สาวถูกเอ็ด น้องสาวกลับคลี่ยิ้มยินดี
“ไหนว่าตอนแรกไม่อยากมาเหยียบโรงพยาบาล” อุษารัตน์ดักทางอย่างรู้ทัน ก็เมื่อชั่วโมงก่อนเธอชวนกัลปวีมายังโรงพยาบาลเพื่อมาดูแลมารดา หากน้องสาวกลับทำท่าอิดออดไม่ยอมลุกจากที่นอน แถมกัลปวียังกลับมาถึงบ้านเมื่อก่อนหน้าที่อุษารัตน์จะกลับบ้านเสียด้วยซ้ำ ยังดีที่กัลปวียอมมาเยี่ยมไข้มารดาเพราะเธอได้บอกถึงเหตุผลถึงว่ามารดาต้องการพบน้องสาว
“แล้วก็ยังบอกว่าคุณแม่ไม่เป็นอะไรมาก เดี๋ยวก็ออกมา นี่ถ้าพี่ไม่รบเร้าเธอ เธอก็ไม่ยอมมาหรอก”
“ว่าน้องอีกแล้วนะยายหนูนา” มารดาทำท่าไม่พอใจที่บุตรสาวคนที่สามว่าลูกสาวสุดรัก “ไปได้แล้ว เราจะไปทำงานไม่ใช่หรือ ไปๆ”
“ก็ได้ค่ะ ประเดี๋ยวตอนเที่ยงหนูจะกลับมาดูคุณแม่อีกนะคะ”
อุษารัตน์ว่าแล้วเดินออกจากห้องนั้นไปในที่สุด
ฝ่ายกัลปวีเบ้หน้าอย่างไม่พอใจเมื่อถูกว่า เธอทำหน้าทำตาล้อเลียนตามหลังพี่สาว ก่อนจะหันมาอ้อนมารดาบอกคุณหญิงแม่ว่าสิ่งที่พี่สาวพูดนั้นไม่ใช่ความจริง
เพราะความจริงแล้ว เธอรีบแจ้นมาโรงพยาบาลในทันทีเมื่อทราบข่าว...ซึ่งเป็นสิ่งลวงที่เธอใช้หลอกมารดา
“หนูโทรไปบอกเพื่อนให้ลาอาจารย์ผู้สอนแล้วค่ะคุณแม่ เพื่อวันนี้จะได้อยู่เฝ้าคุณแม่ทั้งวันยังไงล่ะคะ” เธอบอกมารดาเช่นนั้น โดยความจริงเป็นแค่ข้ออ้างล่วงหน้าเท่านั้น เพราะโปรแกรมเด็ดของเธออยู่ตรงเมื่อคืนที่ผ่านมา และกะว่าจะใช้วันนี้เป็นวันพักผ่อนของตนเองหลังจากท่องราตรีมากว่าค่อนคืน
“ไม่น่าทำแบบนี้เลยนะหนูนุ่น รู้ไหมว่ามันเสียการเรียน เราจะเรียนไม่ทันเพื่อนเอานะ”
“ไม่หรอกค่ะ หนูฝากเพื่อนจดแล็กเซอร์ไว้เรียบร้อยแล้ว”
“แหม...ลูกคนนี้”
“เพื่อหนูจะได้อยู่ดูแลคุณแม่อย่างใกล้ชิดทั้งวันยังไงล่ะคะ”
โผเข้ากอดมารดาแล้วยิ้มอย่างพึงใจ ที่แผนการเอาใจมารดาผ่านไปมากกว่าครึ่ง
เย็นเต็มที...
ประตูห้องพยาบาลของคุณหญิงทิพย์อาภาเปิดออกอีกครั้ง พร้อมกับชายหนุ่มหน้าตาคมขม ถือช่อดอกไม้เดินนำบรรดากลุ่มวัยรุ่นเข้ามาเยี่ยมไข้มารดาของกัลปวี
“สวัสดีครับคุณแม่” สารัฐยกมือขึ้นไหว้คุณหญิงอย่างนอบน้อม พร้อมกับเพื่อนของชายหนุ่มที่ติดตามกันมาต่างยกมือไหว้เป็นทิวแถว
กัลปวีซึ่งนั่งอ่านหนังสือแฟชั่นอยู่อีกด้านหนึ่ง เงยหน้าขึ้นมองผู้มาใหม่แล้วเบ้หน้าอย่างหมั่นไส้
“เป็นอย่างไรบ้างคะ เป็นอะไรมากหรือเปล่า” หญิงสาวเพื่อนอีกคนของกัลปวีขยับไปข้างเตียงแล้วบีบจับนวดแขนของคุณหญิงทิพย์อาภา
ในกลุ่มที่มาใหม่ได้แก่ สารัฐ จันจิรา เอริสาและมานพ ทั้งสี่เป็นเพื่อนร่วมคลาสเรียนของกัลปวี หลังจากทราบข่าวจากสารัฐซึ่งผิดสังเกตว่าทำไมวันนี้กัลปวีไม่ไปเรียนหนังสือ เขาจึงติดตามมาถึงบ้าน ก่อนจะพบกับอุษารัตน์และได้รับทราบเรื่องราวของคุณหญิงทิพย์อาภา สารัฐจึงทำหน้าที่ชวนบรรดาเพื่อนร่วมห้องมาเยี่ยมมารดาของเพื่อนสาว
“ก็ไม่เป็นอะไรมากหรอกจ้ะ พรุ่งนี้คงได้ออกจากโรงพยาบาลแล้ว” ใจจริงอยากจะอยู่อีกหลายๆ วัน หากเมื่อชั่วโมงก่อนนายแพทย์เจ้าของไข้กลับเร่งให้เธอออกจากโรงพยาบาลด้วยถ้อยความแสนหมั่นไส้ว่ายังมีคนไข้รายอื่นจำเป็นจะจ้องใช้ห้องนี้ต่อ
ชิ...คงจะกลัวเปลืองค่าใช้จ่ายล่ะสิท่า
“ตอนทราบเรื่อง ผมตกใจมากเลยครับ ยิ่งไม่เห็นหนูนุ่นไปเรียนก็ยิ่งเป็นห่วง” สารัฐว่าแล้วหันไปทางเจ้าของชื่อ
กัลปวีเหยียดยิ้มแล้วเดินมาหยุดยังเตียงของมารดา
“ใครใช้ให้นายเป็นห่วงมิทราบ”
“ไม่มีใครใช้หรอก มันเป็นความรู้สึกของผมเองและทั้งจัน สาและมานพต่างก็รู้สึกเหมือนกัน”
“ขอบใจ”
คำขอบใจที่คนฟังทั้งสี่รู้สึกถึงกระแสความไม่พอใจอันแผ่กระจายมาจากคนพูด ทำให้พวกเขาต่างหันมองหน้ากัน ก่อนเอริสาจะเป็นฝ่ายพูดขึ้น
“พรุ่งนี้คุณแม่ออกจากโรงพยาบาล หนูนุ่นก็ไปเรียนได้แล้วใช่ไหม”
“ก็คงงั้น”
“ถ้าอย่างนั้นพวกเราขอตัวกลับก่อนนะคะ เพราะยังมีธุระจะไปต่ออีก” เอริสาว่าอีก พร้อมกับมองหน้ากัลปวีอย่างไม่พอใจ อุตส่าห์เป็นห่วงมาเยี่ยมเยือนถึงที่ กลับถูกปฏิเสธอย่างไม่พอใจจากเจ้าตัว
“ขอบใจพวกหนูๆ มากนะ” คุณหญิงยิ้มแย้ม เมื่อเห็นเพื่อนของบุตรสาวมาเยี่ยม
“ถ้าอย่างนั้นผมขอตัวก่อนนะครับ” สารัฐยกมือไหว้ แล้วเดินนำทุกคนออกจากห้องนั้นไปในที่สุด
“คุณแม่พูดดีๆ กับพวกนั้นทำไมล่ะคะ”
ได้โอกาสกัลปวีจึงหันมาทางมารดาในทันที
“อ้าว ก็เพื่อนของหนูเขามาเยี่ยม แม่ก็ต้องดีใจสิ”
“พวกมันไม่ใช่เพื่อนของหนูค่ะ”
“อ้าว ทำไมว่าแบบนั้นล่ะหนูนุ่น”
“พวกมันไม่ใช่พวกเดียวกับหนูค่ะ นังสา นังจัน มันอิจฉาหนูที่หนูสวยกว่า พวกมันเลยยิ่งไม่ชอบหนูค่ะ”
“ไม่จริงมั้งหนูนุ่น เท่าที่ดู ทั้งสี่คนก็ไม่ได้มีท่าทีเลวร้ายอะไรเลยนี่”
“คุณแม่คะ” เจ้าตัวร้องโวย พร้อมกระทืบเท้าอย่างไม่พอใจเมื่อถูกขัด “คุณแม่จะต้องเชื่อหนูสิคะ เชื่อว่าพวกนั้นมันไม่ดี มันคิดไม่ดีกับหนู มันไม่ใช่เพื่อนของหนูค่ะ”
คุณหญิงถอนใจ ก่อนจะพยักหน้าในที่สุด
“อ่ะๆ ก็ได้ ก็ได้”
- ผู้เขียน
