บทที่ 11 จัดการ
รู้สึกว่าถ้ายิ่งพูดอะไรออกไปตอนนี้ กวินเขาก็คงไม่ฟัง ในขณะที่เขาอารมณ์พุ่งปรี๊ด ถ้าเธอยิ่งพูดในสิ่งที่เขาคิดต่าง เขาก็จะยิ่งโมโหหนัก เธอเลยเลือกที่จะเงียบ แล้วค่อยๆ หันหลังกลับเพื่อจะหลีกเลี่ยง ให้เขาอารมณ์คงที่ แล้วค่อยมาพูดกันดีกว่า
“ มึงจะไปไหน ห้ะ ” มือหนาคว้าแขนเรียวแล้วกระชากอย่างรุนแรง
“ โอ๊ย เค้าเจ็บนะ! ” มือหนาเริ่มคลายลง
“ กูถาม ตอบมาก่อนสิ ”
“ ก็ถ้ายิ่งพูดไป ก็ยิ่งทะเลาะกัน เอาไว้ค่อยคุยกันไม่ดีกว่าเหรอ ”
มือหนาปล่อยแขนเรียวให้เป็นอิสระ คงเพราะเห็นใบหน้าเธอที่ดูเหมือนจะเอือมระอาในอารมณ์เขาแล้วเช่นกัน
“ กูอนุญาตให้มึงไปแล้วเหรอแป้งร่ำ! ”
“ … ” เงียบไม่อยากต่อปากต่อคำแล้ว
“ มึงอยากเลิกกับกูอยู่แล้วใช่ไหมล่ะ ”
“ กวิน ถ้าขืนยังพูดมึงกูอยู่ แป้งร่ำจะไม่คุยด้วยแล้วนะ ” พยายามระงับโทสะของตัวเอง
“ เออ สรุปเอาไง อยากเลิกใช่ไหม ” เขาเหมือนจะลดระดับความเกรียวก
