บทที่ 5 เธอจน ไม่เหมาะสม
1040 คำ
บทที่ 5 เธอจน ไม่เหมาะสม
ครึ่งชั่วโมงต่อมา….
ทุกอย่างผ่านไปด้วยดี เธอคุมเกมได้แค่ครึ่งเกม อีกคนคงทนไม่ไหวในท่วงท่าอืดอาดยืดยาดของเธอ เขาเลยเป็นฝ่ายคุมเกมต่อ ไปจบในห้องนอน
“แม่อะ โทรจิกจังเลย” ตั้งแต่ที่เราทั้งคู่มาเล่นบทรักอันเร่าร้อนอย่างนุ่มนวลในห้องนอน สายเรียกเข้าก็ดังถี่ๆ แต่เขาไม่ยอมรับสายมันและไม่ยอมให้เรื่องใดๆ มาขัดจังหวะในตอนนั้นด้วย
“แม่กวินคงมีเรื่องด่วน รีบรับเถอะค่ะ เดี๋ยวแป้งร่ำกลับบ้านเองก็ได้ แล้วเจอกันพรุ่งนี้ที่มหาวิทยาลัยเลยนะคะ คืนนี้คงนอนด้วยไม่ได้แล้ว”
“ก็ได้ แต่ถึงบ้านโทรมาด้วยนะ”
“น่าจะตอนเย็นๆ นะ เพราะพอใจจะเอาโทรศัพท์มาคืนให้ตอนนั้น”
“เดี๋ยวกวินกลับบ้านไปหาแม่ก่อน แล้วตอนเย็นจะแวะไปหาแป้งร่ำนะ ไปกินข้าวเย็นฝีมือแม่ยายสักหน่อย”
เขากับแม่ของเธอรู้จักกันแล้ว แต่ที่ไม่สามารถบอกแม่ได้ในเรื่องที่จะไปนอนกับเขา ได้แต่บอกปัดไปว่านอนกับเพื่อนแทน เพราะแม่เป็นคนหัวโบราณ จะให้นอนด้วยกันก็ต่อเมื่อแต่งงานโน่น แต่เธอสามารถพาเขาไปที่บ้านได้ แม่ไม่ว่า แถมแม่ยังชอบเขาอีก ต่อหน้าผู้ใหญ่เขาสุภาพเรียบร้อยมาก อย่างกับคนละคนในตอนที่โมโห
“ได้ค่ะ ไว้เจอกันนะคะ”
บ้าน
แป้งร่ำเดินเข้าบ้านด้วยท่าทางรีบร้อนแต่ก็ต้องตกใจเพราะเจอแม่ของแฟนหนุ่มนั่งรออยู่ด้วย
“สะ…สวัสดีค่ะ คุณนายปราณี”
เธอรู้ว่าคุณหญิงปราณีไม่ชอบเธอ เพราะเธอจน ทุกครั้งที่กวินพาเธอไปบ้านเขา ต่อหน้ากวิน ท่านก็พูดดียิ้มแย้มตลอดและตอนนั้นเธอสามารถเรียกว่าแม่ได้แต่พอลับหลังกวิน คุณหญิงปราณีก็พูดจาดูถูกเธอต่างๆ นาๆ และยังบังคับให้เธอเรียกตัวเองว่าคุณนาย แต่เธอไม่เคยเอาไปฟ้องกวินเลย เพราะรู้ว่ากวินเป็นคนยังไง เธอกลัวคนทั้งคู่จะบาดหมางกันเพราะเธอ เลยไม่อยากให้แม่ลูกต้องผิดใจกัน ทำได้เพียงเก็บงำไว้ในใจตนเอง
“แป้งร่ำทำไมเพิ่งกลับ แม่บอกพอใจแล้วนี่น่าว่าให้หนูรีบกลับมา รู้ไหม คุณนายรอนานมากแล้วนะ”
หญิงสาวแปลกใจมาก เพราะไม่เคยบอกว่าบ้านฉันอยู่ไหน คุณหญิงปราณีมาถูกได้ไง อีกอย่างมาทำไมกัน มีเรื่องอะไรกับเธอ? แล้วที่บอกให้กวินรีบกลับบ้านไปล่ะ มันแปลกๆ นะ
“หนูต้องขออภัยด้วยนะคะ ไม่ทราบว่าคุณนายจะมา”
“หึ ถ้าฉันมาไม่ทัน แม่เธอคงไม่มีที่ซุกหัวนอนแล้วมั้งในตอนนี้” เสียงคุณหญิงปราณีพูดขึ้น
“คะ? ทำไมเหรอคะแม่”
“เอ่อ….คือว่า แม่…”
“เธอไม่รู้เหรอว่าแม่ของเธอไปกู้เงินที่ดอกเบี้ยแสนแพงมาส่งเธอเรียน”
“จะ…จริงเหรอคะแม่” เธอตกใจมากเพราะไม่คิดว่าจะเป็นอย่างนั้น
“อึก~ ใช่จ้ะ แม่ขอโทษ ถ้าแม่ไม่ทำแบบนั้น แม่คงไม่มีปัญญาส่งลูกเรียนสูงๆ ได้หรอก” แม่พูดพร้อมปล่อยน้ำตาให้ไหลออกมา
“หนูไม่โทษแม่หรอกค่ะ อึก~ ว่าแต่แม่บาดเจ็บตรงไหนไหมคะ พวกเจ้าหนี้ได้ทำอะไรแม่หรือเปล่า” ฉันเดินไปใกล้แม่ พร้อมสำรวจร่างกายแม่ไปด้วยว่ามีรอยแผลตรงไหนบ้าง
“เปล่าจ้ะ โชคดีที่คุณนายมาทัน ช่วยแม่ไว้ ขอบคุณคุณนายเสียสิ ท่านจ่ายหนี้ให้แม่หมดแล้ว” ได้ยินแบบนั้นเธอก็รีบหันไปมองแม่ของแฟนหนุ่มทันที
“หึ เงินนั้นมันก็แค่เศษเงินของฉันแหละ แต่ชาตินี้พวกเธอคงไม่มีปัญญาได้จับมันหรอก” คำพูดคำจาฟังแล้วก็รู้สึกเจ็บจี๊ด เพราะมันคือการดูถูกนั่นเอง
“ทั้งหมดเท่าไหร่คะแม่” เธอหันไปถามแม่ทันที
“แม่กู้มาสามแสน แม่จ่ายดอกให้เขาแค่สิบครั้งเอง หลังจากนั้นก็ไม่ได้จ่ายมาห้าเดือน ตอนนี้ขึ้นเป็นห้าแสนแล้ว พวกมันโกงกันชัดๆ แม่ อึก~ แม่ไม่น่าพลาดไปกู้พวกมันเลย” หะ…ห้าแสน นี่เหรอที่คนรวยเรียกมันว่าเศษเงิน
“เข้าเรื่องเลยแล้วกัน ถือว่าฉันช่วยปลดหนี้ ไม่ได้เอาเงินฟาดหัวพวกเธอนะ” คุณหญิงปราณีพูดด้วยท่าทางใจเย็น
“...” เธอกับแม่ก็รอฟังว่าท่านจะพูดอะไรต่อ
“เงินแค่นี้สำหรับพวกเธอมันคงเยอะมากใช่ไหมล่ะ แต่มันก็คุ้มนะ เพราะฉันมีข้อแลกเปลี่ยนบางอย่างที่พวกเธอไม่ต้องลงทุนลงแรงอะไร เงินนั่นก็ถือว่าเป็นของพวกเธอไป เราจะได้ไม่ต้องติดค้างอะไรกันอีก” คุณหญิงปราณีพูดแบบนี้ทำให้เธอรู้สึกใจไม่ดีเลย
“อะไรเหรอคะ คุณนายบอกมาได้เลยค่ะ” แม่เธอดูจะดีใจมากๆ เมื่อรู้ว่าไม่ได้จ่ายกลับคืนให้
“ก็แค่ไม่ให้ลูกสาวหล่อนมาเจอกับลูกชายฉันอีก ก็แค่นั้น ทำได้หรือเปล่าล่ะ มันง่ายมากเลยนะ และคุ้มสุดๆ กับเงินห้าแสนที่ฉันเสียไปอะ”
แป้งร่ำที่ได้ยินแบบนั้น รู้สึกอ่อนแรงในทันที พูดแบบนี้คงจะกีดกันเราทั้งคู่ไม่ให้คบกันสินะ
“เอาจริงๆ แป้งร่ำ เธอน่ะหน้าตาดี สมเป็นกุลสตรี พูดจาไพเราะ อ่อนน้อมถ่อมตน แต่ติดอยู่แค่นิดเดียว เธอมันจน ไม่คู่ควรกับลูกชายฉันแม้แต่น้อย เขายังอนาคตไกล สามารถเจอะเจอใครได้อีกมากมาย ฉันว่าเธอควรไตร่ตรองให้ดีนะ เธอกับลูกชายฉันไม่เหมาะสมกันด้วยซ้ำ”
ความจริงที่คุณหญิงปราณีอยากพูดมานานก็ได้พูดสักทีสินะ สิ่งที่ท่านพูดมา มันจริงทุกประการ แต่เธอจะยอมรับมันได้เหรอ ในเมื่อเธอได้รักกวินไปเต็มหัวใจแล้ว และอีกอย่างในตัวเธอกำลังจะมีอีกหนึ่งชีวิตด้วยนะ ตอนนี้!
❤️_________❤️
นามปากกาธัญญวรินทร์
- ผู้เขียน
