บทที่ 4 ไม่ได้ดั่งใจ
1278 คำ
บทที่ 4 ไม่ได้ดั่งใจ
ในระหว่างที่รอชายคนรัก เธอก็คิดเรื่องที่ไปหาหมอมา ซึ่งมันเป็นเรื่องละเอียดอ่อนมากๆ เธอไม่รู้ว่าควรบอกแฟนหนุ่มดีหรือเปล่าเพราะเขาและเธอกำลังเรียนอยู่ด้วย และปัจจัยหลาย ๆ อย่างที่บ่งบอกว่ายังไม่พร้อมจะมีในตอนนี้
สิ่งที่กลัวที่สุดก็คือใจกวิน เขามักบอกว่าตัวเขานั้นไม่ชอบเด็กเอาเสียเลยและเขายังไม่พร้อมจะมีลูกด้วยในตอนนี้
ทุกครั้งเวลาจะมีอะไรกัน เขาขอใส่ถุงยางอนามัยตลอดเพราะเขาไม่ชอบที่ต้องให้ยุ่งยากเวลาที่จะเสร็จแล้วต้องนำออกมาพ้นน้ำกามข้างนอกแต่เป็นเธอที่ไม่ยอมเพราะรู้สึกเจ็บและขอกินยาคุมแทนแต่ก็ขอให้เขายับยั้งช่างใจมาปล่อยข้างนอก เขาก็ทำให้นะ ทำแบบฝืนใจไป แต่พอมาคิดตอนนี้ทำให้รู้ว่าเธอคิดผิดอย่างมหันต์เลย เฮ้อ~
ครืดดด ครืดดด
เสียงโทรศัพท์ของกวินดังขึ้น ทำให้เธอตื่นจากภวังค์ความคิด แล้วหันไปมองชื่อคนที่โทรมา ปรากฏว่าเป็นชื่อของตัวเธอเอง ซึ่งโทรศัพท์ของเธออยู่ที่เพื่อนด้วย หรือเพื่อนจะมีธุระด่วน
(“ ฮัลโหล ว่าไงพอใจ ”)
(“ ยัยแป้งร่ำ แกอยู่ไหน ”)
(“ กวินพาฉันไปหาหมอแล้วพามานอนพักที่คอนโดน่ะ ”)
(“ แกนะแก พอไปกับแฟนแล้วลืมเพื่อนหรือไร ทำไมไม่โทรมาบอกก่อน นี่พวกฉันอุตส่าห์ซื้อข้าวมาเผื่อด้วยนะ ”)
(“ ขอโทษๆ ”)
(“ เออ เมื่อกี้แม่แกโทรมาด้วยนะ บอกว่ามีธุระด่วนๆให้แกรีบกลับบ้านเลย ”)
(“ เหรอ แล้วแม่ได้พูดอะไรอีกไหม ”)
(“ บอกแค่ธุระด่วนจริงๆ ให้รีบกลับเลยถ้าเจอแกให้รีบบอกด้วย ดูท่าจะด่วนจริงๆ ”)
(“ ขอบใจแกมากนะ ”)
(“ ส่วนโทรศัพท์แก ตอนเย็นฉันจะเอาไปคืนให้นะ ตอนนี้ต้องขอตัวไปเรียนก่อน ”)
(“ โอเคๆ อย่าลืมจดเลกเชอร์เผื่อด้วยนะ ”)
หลังจากวางสายจากเพื่อน เธอก็รีบใส่ตะขอบราให้กลับเข้าที่ แล้วรีบแต่งตัวให้เรียบร้อย ก่อนจะออกจากห้องนอนไป ได้ยินเสียงคนคุยกันอยู่ แต่ไม่ยักจะเห็นที่โซฟาหน้าทีวีนะ เธอก็เดินตามเสียงไป
“ บอกแม่ว่าฉันจะกลับไปตอนเย็นนะ ”
“ แต่คุณผู้หญิงอยากให้คุณหนูกลับตอนนี้นะคะ ”
แป้งร่ำเห็นแฟนหนุ่มกำลังยืนคุยกับผู้หญิงคนหนึ่งอยู่ ซึ่งเธอก็รู้จักหล่อนคนนั้นดีเลย เป็นคนของแม่กวินนั่นเอง
“ กวิน เอ่อ…แป้งร่ำขอกลับบ้านก่อนนะ ” เธอเห็นทั้งคู่เงียบเลยพูดแทรก
“ ทำไม! ไม่ให้กลับ เรามีเรื่องต้องคุยกันอีกนะ ” กวินหันหน้ามาหาเธอทันที
“ คือแม่ของเค้าโทรหาพอใจ บอกว่ามีเรื่องเร่งด่วนให้รีบกลับบ้านน่ะ ”
“ จิ๊! อะไรวะ เห้อ ไม่ได้ดั่งใจสักอย่าง โธ่เว้ย! ” จู่ๆ กวินก็พูดจาใส่อารมณ์ก่อนจะเสยผมที่ลงมาปรกหน้าขึ้นอย่างลวกๆ สายตาเขาที่มองเธอกลับมีความไม่พอใจอยู่เนืองๆ
“ คือว่า… ” เธอพูดไม่ทันจบ กวินก็พูดแทรกขึ้น
“ รัศมี! เธอกลับไปก่อน บอกแม่ว่าฉันกลับไปแน่ แต่ไม่รับประกันว่าตอนไหน และห้ามเธอพูดอะไรต่อ เธอรีบไสหัวไปซะ ก่อนที่ฉันจะพูดจาไม่ไว้หน้าในตอนนี้ ” กวินหันไปพูดกับคนของแม่ทันที และมืออีกข้างก็คว้ามือเล็กเธอไว้ด้วย
อารมณ์ของกวินตอนนี้ เธอรู้ดีที่สุด เพราะถูกขัดจังหวะ เขาเลยไม่พอใจ และยิ่งมารู้ว่าเธอจะกลับบ้านด้วย อารมณ์เขาแทบจะระเบิดออกมา
' โครม ' เขาปิดประตูลงอย่างแรงแล้วดึงเธอให้เดินตามไปที่โซฟานุ่มหน้าทีวีทันที
“ ทำไมต้องรีบกลับ! ” เขาปล่อยมือเล็กแล้วทิ้งก้นแกร่งลงอย่างแรง ตัวเธอก็รีบนั่งใกล้เพื่อประจบ
“ ที่รักคะ ใจเย็นๆ ก่อนนะคะ เค้าแค่กลับไปหาแม่เอง ถ้าแม่โทรมาแบบนั้น น่าจะมีเรื่องอะไรเกิดขึ้นจริงๆ เค้าเป็นห่วงแม่ เลยจะรีบกลับไปดู ที่รักไม่โกรธเค้าได้ไหมคะ ” พูดพร้อมมองหน้าอีกคนอย่างวิงวอน มือเล็กทั้งสองก็รวบมือหนามากุมไว้ที่อกนุ่มทันที
“ เหอะ! ไปสิ ไม่ส่งนะ ” เขาพยายามจะดึงมือกลับแต่เป็นเธอที่ไม่ยอมปล่อย
“ โธ่…ไม่งอนเค้าได้ไหมคะ ”
“ ไม่ได้งอน รีบไม่ใช่เหรอ ก็ไปสิ จะมัวพูดมากอยู่ทำไม ”
“ ก็ตัวเองโกรธเค้าอะ ”
“ ก็คนมันอารมณ์ค้างอะ จะให้ทำไง เบื่อฉิบหา- กูจะมีความสุขก็ไม่ได้ มีมารผจญตลอด เดี๋ยวเรื่องแม่ตัวเอง เดี๋ยวก็เรื่องแม่ยาย เหอะ! ”
“ งื้อ~ ไม่พูดแบบนั้นนะคะ บาปนะ ว่าแม่ไม่ได้ ต่อให้จะอารมณ์ไม่ดีก็เถอะ ” เธอเอานิ้วเรียวแปะที่ปากหนาไว้ แต่อีกฝ่ายสะบัดหน้าหนีไม่สบอารมณ์สุดๆ
“ จะให้เค้าทำไงได้ล่ะคะ เค้าก็ไม่อยากไปหรอก เพราะเค้าก็ต้องการตัวเองเหมือนกันในตอนนี้ แต่มันจำเป็นจริงๆ ที่รักต้องเข้าใจเค้านะ ”
ไม่พูดเปล่า เธอก็รีบนั่งคร่อมบนตัวเขาทันที คนอย่างกวินต้องพูดจานุ่มนวลและเอาน้ำเย็นเข้าลูบ เขาถึงจะสงบลง ถ้าเธอยิ่งไปสุ่มไฟ เขาจะกลายเป็นระเบิด ตู้มในทันที ซึ่งเธอไม่อยากให้มันเกิดขึ้นแบบนั้น เพราะเธอรักเขา และไม่อยากมีเรื่องให้ทะเลาะกันด้วย
“ อย่ามาอ่อยได้ไหม คนยิ่งต้องการอยู่ ” พูดแบบไม่หันมามองหน้าเลย
“ ไม่ได้อ่อยนะ เค้าแค่ง้อตัวเองอยู่ไง ”
“ แล้วมานั่งบนตักทำไม ”
“ ก็ที่รักเบือนหน้าหนีอะ ไม่สบตาเค้าเลย ” มือเล็กจับใบหน้าคมให้มองตรงพร้อมสบตากัน
“ เหอะ เสียเวลาชะมัด ให้เอาตั้งแต่แรก ตอนนี้ก็น้ำแต-ไปแล้วมั้ง ”
“ ดูพูดเข้า...เค้ารีบจริงๆ ขอเป็นพรุ่งนี้ได้ไหม ” เธอรีบลุกขึ้น เพราะไม่อยากให้แม่รอนานแต่…
“ ไม่ได้ ไม่ให้ออกหรอก ” อีกคนไม่ยอม เขารูดซิปตัวเองลง แล้วใช้นิ้วแกวกแพนตี้สีดำไปข้างๆ พร้อมสอดใส่เจ้าดุ้นยักษ์เข้าไปอย่างรวดเร็ว
ที่เข้าไปง่ายๆ น่าจะมาจากที่ตอนเล้าโลมกัน น้ำเมือกเลยไหลออกมาบ้าง...เพราะความมีอารมณ์คล้อยตาม
“ อึก~ ที่รักอะ ทำไมไม่ฟังกันเลย อึก ~ ”
“ ก็มาอ่อยเอง ถ้าไม่พูดมากแล้วรีบไปซะตอนที่อนุญาตให้ไป ก็คงไม่เกิดขึ้นหรอก กอดคอกวินดี ๆ นะ จะทำเร็วๆ แต่มันต้องแรงและเจ็บอดทนไว้นะ เสร็จแล้วจะรีบไปส่ง ตอนนี้ให้แม่รอก่อน ”
“ เดี๋ยวก่อน! อย่าเพิ่ง! ”
“ ทำไม จะห้ามอีกเหรอ มาถึงขนาดนี้แล้วนะแป้งร่ำ! ” จากที่กระดี้กระด่าเขาเริ่มทำหน้าเข้มและส่งน้ำเสียงห้วนอีกครั้ง
“ ขออย่างเดียว ไม่ทำรุนแรงได้ไหมคะ เบาๆ นะ ”
“ หึ ได้สิ แต่ต้องทำเอง ”
ในเมื่อไปไหนไม่รอด ก็ต้องโดนอยู่ดีและตัวเองก็ใช่ว่าจะไม่ต้องการ เธอเลยเป็นคนคุมเกมเอง เธอไม่อยากให้ความรุนแรงมากระทบบางอย่าง คำแนะนำของหมอบอกมาแบบนั้นด้วย
❤️_________❤️
นามปากกาธัญญวรินทร์
- ผู้เขียน
