บทที่ 7 เก็บมันซะ
1312 คำ
บทที่ 7 เก็บมันซะ
( Part ปราณี )
เธอออกจากบ้านหลังน้อยที่ทรุดโทรม พร้อมใบหน้าที่เปื้อนรอยยิ้มอย่างคนที่ถือไพ่เหนือกว่า
หึ ปีกกล้าขาแข็งกันดีนัก ถ้าไม่มีเงินมาจ่าย ค่อยดู แม้แต่ที่ซุกหัวนอนก็จะไม่มี พวกหล่อนรู้จักนังปราณีน้อยไปซะแล้ว
“ ยัยปลา ยัยปลาใช่ไหมเนี่ย ” จู่ๆ ก็มีเสียงทักขึ้นมา ทำให้เธอหันไปมองตาม และเพ่งมองว่าหล่อนคนนั้นคือใคร ทำไมถึงรู้ชื่อเล่นเก่าของเธอด้วย ทั้งที่ ที่นี่เธอเพิ่งเคยมาเป็นครั้งแรกเอง
“ จำฉันไม่ได้เหรอ ผักบุ้งไง ”
“ ฉันเปลี่ยนชื่อเป็นปราณีแล้ว กรุณาเรียกให้ถูกด้วย เอ่อ…ถ้าไม่มีอะไรแล้วขอตัวนะ ” เบื่อคนจน เหม็นสาปจะตาย
“ เดี๋ยวสิ แกได้ผัวรวยเหรอ ทำไมนั่งรถหรู ตามตัวมีแต่ทอง ออร่าสุดๆเลยว่ะ ”
“ ใช่ ผัวฉันรวยมาก ” เรื่องอวดขอให้บอก
“ เจ้าน้อยนั่นเหรอผัวแก ตอนนั้นมันก็แค่ขี้ยาปะ ตอนที่คบกับแกตอนเรียนมหาลัยอะ อย่าบอกนะว่ามันรวยเพราะค้ายาอะ โอ้มายก๊อต!!! ” รู้สึกคันไม้คันมืออยากตบนังนี่มากเลย
“ นั่นมันผัวเก่ายะ พูดอะไรควรระวังปากบ้างนะ เดี๋ยวปากแกจะพาซวย! ”
“ ว้าว แกนี่ดีจริงๆ มีบุญวาสนาว่ะ ว่าแต่ได้ผัวรวยที่ไหนกันเนี่ย หรือเป็นตาเสี่ยแก่ๆที่เคยเลี้ยงแกยะ ตอนที่แกขายตัวอะ อุ้ยๆ ขอโทษๆ ฉันคงพูดมากไป ”
“ หึ เก็บปากไว้กินข้าวบ้างเถอะ ก่อนจะพูดเรื่องของคนอื่น ก็ควรสำเหนียกตัวเองบ้าง ฉันกับแกมันคนละระดับกันแล้วโว้ย ขอตัวนะ เหม็นความจน!! ”
เธอพูดจบก็ขึ้นรถคันหรูทันที คนขับรถที่รออยู่บนรถก็เคลื่อนรถออกไปในทันที
ยัยผักบุ้ง! ไม่คิดว่าจะเจอมันที่นี่ ประวัติเธอเมื่อก่อนมันไม่ดีนัก ไม่คิดว่ามันจะยังจำได้อีก เหอะ!
“ สมศรี! ” เธอเอ่ยเรียกลูกน้องหญิงคนสนิทที่นั่งใกล้คนขับทันที
“ คะ? คุณผู้หญิงต้องการอะไรหรือเปล่า ”
“ โทรหาไอ้ไท บอกมันมาจัดการเก็บนังผักบุ้งให้หน่อย อีตัวเมื่อกี้อะ มันรู้มากเกินไป ”
“ ได้ค่ะ ”
“ แล้วยัยรัศมีโทรกลับมาหรือยัง ”
“ โทรมาแล้วค่ะ บอกว่าตอนนี้คุณหนูกวินกลับถึงบ้านแล้วค่ะ ”
“ ดีมาก ช่วยโทรหาคุณสายใจด้วยนะ ว่าทุ่มหนึ่งนัดทานข้าวที่ภัตตาคารย่านXX ให้พาหนูสายขิมมาด้วยล่ะ ”
“ ได้ค่ะ ”
เธอมีสมุนเพียบแต่คนสนิทจริงๆ จะมีแค่สองคนเป็นผู้หญิงคือสมศรีกับรัศมี
เมื่อก่อนครอบครัวเธอยากจนแสนเข็ญ เธอต้องเอาตัวเข้าแลกเงินเพื่อส่งตัวเองเรียนสูงๆ
ระหว่างเรียนเธอก็หลอกไอ้น้อยหน้าโง่ ให้มันหาเงินมาปรนเปรอเธอ หลอกว่ารักมัน สุดท้ายก็พลาดมีลูกกับมันจนได้….ลูกที่เกิดจากความผิดพลาด เธอไม่แม้จะสนใจ เลยส่งไปให้พ่อกับแม่ของเธอเลี้ยงดูแทน
‘ เอี๊ยดดด ’
จู่ๆ รถก็เบรกกะทันหัน ทำให้เธออารมณ์เสียขึ้นมาทันที
“ ไอ้สมพร แกขับรถประสาอะไรห้ะ อยากโดนหักเงินเดือนเหรอ ”
“ ขอโทษครับคุณผู้หญิง มีผู้ชายคนหนึ่งวิ่งมาตัดหน้ารถครับ ”
“ เดี๋ยวดิฉันจะลงไปตรวจดูนะคะ ”
“ สมศรีหยุด ห้ามลงไป พวกนี้มันทำงานกันเป็นทีมแน่ๆ ดีไม่ดีอาจจะเป็นแผนลวง ไอ้สมพรขับรถออกไปเดี๋ยวนี้ ”
จู่ๆ ไอ้ผู้ชายคนที่ไอ้สมพรพูดถึงวิ่งมาใกล้กระจกเธอ แล้วเคาะรัวๆ แต่เธอกลับจำมันได้ดีเลยทีเดียวต่อให้ผ่านมาหลายปีแล้วก็เถอะ
“ อะ…ไอ้น้อยนี่น่า! ไอ้สมพรรีบไปเร็ว ”
ภายในใจเธอรู้สึกกลัวขึ้นมาทันที เธอนึกไม่ถึงว่ามันจะออกจากคุกแล้ว ที่มันติดคุกก็เป็นเพราะเธอนี่แหละ และสิ่งที่น่ากังวลสุดๆ ก็คือมันน่ากลัวมาก เมื่อก่อนมันทั้งหึงทั้งหวง เธอโดนมันทำร้ายหลายครั้งมาก
( Part กวิน )
เขาจอดรถหน้าบ้านของแฟนสาว แล้วลงไปเปิดท้ายรถเพื่อเอาของสดที่ซื้อมาจะพาเข้าบ้าน ว่าแต่ทำไมรู้สึกว่าบ้านเงียบจังเลย
“ มีใครอยู่ไหมครับ แป้งร่ำๆ แม่ปลาครับ แม่ปลา อยู่ไหมเนี่ย ”
ก็น่าจะอยู่กันแหละ ประตูก็เปิดกว้างขนาดนี้ แต่แปลกไม่เห็นมีคนมาต้อนรับเลย หรือว่าจะเกิดอะไรขึ้น! ไม่ทันการณ์แล้ว!
“ แป้งร่ำอยู่ไหน! ” มือทั้งสองข้างของเขาทิ้งของที่ซื้อมาลงพื้น แล้วพาร่างโตวิ่งให้วุ่นเพื่อหาคน
“ มาแล้วเหรอคะ มาไวจัง ” พอเห็นว่าแป้งร่ำออกมาจากห้องน้ำ จากที่ใบหน้าเสียก็กลายเป็นยิ้มกว้าง คว้าร่างบางมากอดในอ้อมอกแกร่งทันที
“ ทำไมไม่ขานรับ รู้ไหมกวินใจไม่ดีเลย คิดว่าขโมยขึ้นบ้านเสียอีก ”
“ ก็แป้งร่ำอยู่ในห้องน้ำนี่ค่ะ ไม่กล้าขานหรอก ”
“ แล้วแม่ไปไหนล่ะครับ ”
“ แม่น่าจะอยู่ในห้อง เค้ายังไม่บอกแม่เลยว่าตัวเองจะมาฝากท้องที่นี่อะ แม่ยังไม่ได้เตรียมของเลย ” เขาผละจากเธอ จ้องมองหน้าเธอแล้วส่งยิ้มหวานให้
“ กวินซื้อมาครบแล้ว ไปเรียกแม่มาทำให้เถอะ แม่ปลาทำอร่อยมาก กวินอยากกินปลากะพงนึ่งมะนาวอีกอะ ”
“ ได้ค่ะ ไปนั่งรอที่หน้าทีวีนะคะ ถ้าหิวน้ำก็ไปเปิดตู้เย็นในครัวแล้วบริการตัวเองนะคะ เดี๋ยวเค้าจะไปตามแม่ก่อน ”
“ ครับผม รีบไปรีบมานะ คิดถึงอีกแล้ว ”
“ แหม่ๆ เพิ่งเจอกันเองนะ ”
“ ก็คนมันติดเมียอะครับ ”
“ กวิน! ห้ามเรียกแบบนั้น เดี๋ยวแม่ก็ได้ยินหรอก ”
“ ครับๆ ”
( Part แป้งร่ำ )
‘ ก๊อกๆ ’
“ แม่คะ กวินอยากให้แม่ทำปลากะพงนึ่งมะนาวให้กินอีกค่ะ ”
ก่อนหน้าที่แฟนหนุ่มจอดรถ เธอกับแม่รีบลุกขึ้นยืนแล้วแยกย้ายกันไปเพราะไม่อยากให้เป็นที่สงสัยและเห็นคนทั้งสองในสภาพนั้นด้วย เธอขอแม่ไม่ให้บอกเรื่องที่เพิ่งเกิดขึ้นให้กวินรู้อีกด้วย
“ เข้ามาก่อนสิ แม่มีอะไรจะถาม ” เธอเข้าไปในห้องนอนแม่ด้วยความสงสัย
“ ลูกกับกวิน…เอ่อ…เคยนอนด้วยกันแล้วเหรอ? ” เรื่องนี้แม่ไม่ชอบ เธอรู้ แต่เธอกับกวินก็ไม่อาจห้ามใจตัวเองได้ เพราะตอนที่อยู่ด้วยกันสองต่อสอง เหมือนมันจะมีแรงดึงดูดราวกับแม่เหล็กให้เธอกับเขาเข้าหากัน ห่วงหาซึ่งกันและกัน ไม่อาจจะหยุดยั้งชั่งใจได้เลย มันก็เลยปล่อยให้เป็นไปตามธรรมชาติของมนุษย์
“ หนูขอโทษค่ะ ที่ชิงสุกก่อนห่าม หนู อึก~ มันไม่ดีเอง ที่ทำให้แม่ผิดหวัง ” เธอพนมมือขึ้นไหว้แม่ของตัวเองพร้อมร้องไห้
“ ในเมื่อเรื่องมันเกิดขึ้นแล้วก็ปล่อยไปเถอะ แต่ลูกต้องรู้จักป้องกันและยับยั้งใจตนไว้บ้างนะ ดูสิ ตอนนี้สถานการณ์ก็ไม่ค่อยสู้ดีนัก ”
“ ค่ะ ” รับปากเหมือนขอไปทีเพราะเธอไม่คิดจะเลิกกับกวินแน่นอน
ความเครียดก็เพิ่มขึ้นมาทันที เธอควรจะพูดบอกใครได้บ้างว่าตอนนี้เธอได้ตั้งครรภ์แปดสัปดาห์แล้ว เฮ้อ~
❤️________❤️
นามปากกาธัญญวรินทร์
ปล. ทุกคนอ่านแล้วคงจะรู้สึกงง ที่ชื่อแม่ของกวินกับแป้งร่ำ ทำไมถึงซ้ำกันเหมือนกัน ไรต์พิมพ์ผิดหรือเปล่า? ตอบเลยว่าเปล่านะคะ ไรต์ตั้งใจให้เป็นแบบนี้ค่ะ ?
- ผู้เขียน
