บทที่ 8 แอบหนีเที่ยว
1117 คำ
บทที่ 8 แอบหนีเที่ยว
หลังจากกินข้าวเสร็จก็คุยเรื่องสัพเพเหระทั่วไปจนถึงหนึ่งทุ่มเขาจึงขอตัวกลับ
“ ไว้ผมจะมาใหม่นะครับแม่ปลา ”
“ จ้ะ ขับรถระมัดระวังด้วยนะลูก ”
แม่ของแฟนสาวเป็นคนใจดีมากสำหรับเขา ไม่แปลกใจทำไมแป้งร่ำถึงพูดจาไพเราะเสนาะหู ก็เพราะแม่ปลาสอนมาดี
“ ครับแม่ ”
“ แป้งร่ำไปส่งกวินด้วยนะลูก ”
“ ค่ะแม่ ”
แฟนสาวเดินมาส่งเขาที่ตรงหน้าบ้าน ทั้งคู่มองหน้ากันยิ้มๆ เขาฉวยข้อมือเล็กมาจับไว้
“ รักนะ ”
“ เหมือนกันค่ะ ขับรถกลับดีนะคะ ถึงบ้านแล้วโทรหาเค้าด้วย ” โทรศัพท์ของแป้งร่ำ พี่พอใจได้เอามาคืนให้แล้วเมื่อตอนที่พวกเรานั่งทานข้าวกัน
“ ครับ ขอหอมหน่อย ”
“ รีบๆ เดี๋ยวมีคนเห็น มันจะไม่ดีเอา ” เธอพูดพร้อมทำท่าทีขวยเขิน
‘ ฟอด~ ’
หลังจากนั้นก็แยกย้ายกัน แป้งร่ำเดินเข้าบ้าน เขาถึงได้ขึ้นรถและขับรถออกไป
ระหว่างที่ขับรถอยู่ เขาก็หยิบโทรศัพท์ที่วางไว้บนรถก่อนหน้านั้นขึ้นมาดู ปรากฏว่าแม่โทรหาเขาประมาณสิบกว่าสาย และเขาก็คาดการณ์ล่วงหน้าไว้แล้ว เลยไม่หยิบโทรศัพท์ลงจากรถไปในตอนแรก
ครืดดด ครืดด
พอโทรศัพท์สั่นเขาจำเป็นต้องถอนหายใจโดยที่ยังไม่มองดูว่าใครโทรมา แต่กลับคิดไปเองแล้วว่าน่าจะเป็นแม่ แต่ปรากฏว่าไม่ใช่
(“ เออ มีไร ”)
(“ พอเห็นเป็นเบอร์กู ถึงกับหน่ายใจเลยเหรอมึง กับเพื่อนพูดให้มันดีๆ เหมือนตอนคุยกับเมียบ้างสิ ”)
(“ พูดมากจริงๆ มีไรถึงโทรมา กูขับรถอยู่ ”)
(“ ไอ้เชี้- แม่มึงโทรมาหากูเกือบสิบสายแหนะ กูแอบคิดว่ามึงหนีออกจากบ้านไปแล้วอะ ดีนะที่กูมาทันสายสุดท้ายถึงได้รู้ว่ามึงไม่ยอมรับสายแม่ตัวเอง ”)
(“ กูแค่มากินข้าวกับครอบครัวแฟนเอง แม่กูก็แบบนั้นแหละ มึงอย่าไปใส่ใจ คราวหลังก็ไม่ต้องรับสายหรอก”)
(“ เออๆ ว่าแต่มึงมากินเหล้าไหมไอ้โจเลี้ยง มันอกหักอีกแล้ว จะกินเหล้าย้อมใจ ”)
(“ กูเพิ่งกินข้าวอิ่มๆ ถ้ากินเหล้าคงอ้วกแตก กูขอบายนะ ”)
(“ กับเพื่อนนี่ไม่ค่อยอยากจะมาพบเจอเลยนะมึง อย่าให้ถึงคราวมึงบ้าง กูจะคอยดู แม่งจะหาใครปลอบใจ ”)
(“ เออๆ ว่าซะกูกลายเป็นคนผิดเลยนะมึง กินที่ไหนเดี๋ยวกูตามไป ”)
(“ ร้านเดิม ”)
หลังจากวางสายจากเพื่อน เขาก็กดโทรหาแฟนสาวต่อ เพื่อจะบอกว่าจะไปร้านเหล้า แต่โทรไปประมาณห้าสาย ไม่ยอมรับสายเลยหรือจะยุ่งอยู่ แต่หากเธอเห็นก็คงโทรกลับมาเองแหละ
ร้านเหล้า
เขาไม่ใช่คนที่จะกินเหล้าบ่อยนัก มาทุกครั้งก็แค่จิบๆ หรือมานั่งคุยกับเพื่อนเฉยๆ ส่วนมากจะเน้นกับแกล้มมากกว่า
“ คิดว่าจะไม่มาแล้วเสียอีก เอิ๊ก~ ไอ้คนติดเมีย ลืมเพื่อน ” เขามาถึงไอ้โจเพื่อนสนิทก็เมาเสียแล้ว ส่วนไอ้เจมันก็เป็นเพื่อนที่ดี นั่งคุย นั่งปลอบไปด้วย ท่าทางมันดูแค่กรึมๆเอง
“ กูก็มาแล้ว มึงจะอะไรกับกูอีกไอ้โจ ” เขาพูดจบก็นั่งลงมองหน้าคนที่เมา
“ เอิ๊ก~ ไอ้เจสั่งเพิ่มให้กูอึกสิ อึก~ ถ้าไม่เมากูไม่กลับนะ ”
“ นี่มึงก็เมามากแล้วนะไอ้โจ ” เขาพูดขึ้น
“ มึงไม่รู้หรอกว่ากูเจ็บขนาดไหน กูโดนสวมเขานะเว้ย เอิ๊ก~ ”
“ แล้วทีมึงสวมเขาให้แฟนมึงล่ะ ” เป็นไอ้เจที่พูดขึ้น
“ อึก~ ไอ้เพื่อนเวร กูให้มาปลอบใจ ไม่ได้มาต่อว่ากูกลับ ไอ้กวินมึงหาแฟนใหม่ให้กูสักคนได้ไหม เอาที่จริงใจแบบพี่แป้งร่ำอะ กูอยากได้แบบนั้นบ้าง เอิ๊ก~ ” เขาถึงกับสายหัวแล้วมองหน้าเพื่อน
“ โธ่ ไอ้เชี้= ก่อนจะหาคนที่จริงใจกับมึง มึงควรจริงใจกับเขาก่อนไหมวะ ”
“ ทำไมมึงต้องพูดความจริงด้วย ไอ้เจเพื่อนเวร เอิ๊กๆ ”
“ คบที มึงคบซ้อนไปหกเจ็ดคนแล้วอะ แล้วที่มาร้องห่มร้องไห้ให้พวกกูฟัง มึงไม่ได้รักหรือจริงใจกับน้องเขาหรอก ก็แค่เสียดายน้องเขาเอง เพราะน้องคนนั้นสวยกว่าทุกคนที่มึงคบอยู่ กูรู้ ” เขาที่เป็นผู้ฟังถึงกับส่ายหน้ายิ้มๆ
พวกเขาทั้งสามสนิทกันมากๆ ชนิดว่ามีอะไรก็ปรึกษากันตลอด พูดได้ว่ารู้หมดไส้หมดพุงกันเลยทีเดียว
“ แง่~ จี้จุดกูอีกแล้ว ไอ้กวินมึงดูไอ้เจพูดสิ มันทำร้ายจิตใจกูมากเลยนะ มึงช่วยห้ามปรามมันบ้างสิ นั่งยิ้มอยู่ได้ ” ไอ้โจทำท่าทางงอแง
“ มันก็จริงตามที่ไอ้เจพูดนะกูว่า ” เขาพูดขึ้น
“ เชอะ! กูเรียกพวกมึงมาเพื่อจะให้ปลอบนะเว้ย ”
เขาไม่อยากสนใจเพื่อนเลยยกเหล้าขึ้นมาจิบๆ พลางใช้สายตามองไปทั่วในร้านเหล้า แต่กลับเห็นใครคนหนึ่งที่เขาจำมันได้ดี จากที่ยิ้มอยู่หุบยิ้มลงทันที พร้อมวางแก้วเหล้าลงบนโต๊ะก่อนที่จะ...
‘ ปัง ’
“ โธ่เว้ย ไอ้กวิน กูตกใจหมด มึงจะตบโต๊ะให้เสียงดังทำไมวะ ”
“ กูโทรแม่งไม่รับ ที่แท้ก็แอบหนีเที่ยว! ”
“ อะไร มึงพูดกับใครไอ้กวิน อ้าว นั่นมันพี่แป้งร่ำกับเพื่อนๆ นี่น่า ไปสิ ไปชวนมานั่งกับพวกเรา อะ…อ้าว ไอ้กวิน รอด้วยๆ ” ไอ้เจมองตาม พูดไม่ทันจบเขาก็เดินตัวปลิวไปแล้ว
“ กูว่า ต้องมีเรื่องแน่ ไอ้โจมึงรอแป๊บนะ กูไปหาไอ้กวินก่อน ” เจพูดกับเพื่อนอีกคน
“ เออๆ ไปดูมันเถอะ มันยิ่งอารมณ์ร้อนอยู่ไอ้เวรนั่น! เอิ๊ก~ ” โจพูดจบ เขาก็เดินไปทันทีด้วยท่าทางรีบร้อน
“ ทำไมไม่รับสาย! ” เสียงนี้ดังมาจากด้านหลัง แป้งร่ำถึงกับสะดุ้งเพราะจำมันได้ ค่อยๆ หันกลับไปมอง เป็นแฟนหนุ่มที่ตอนนี้ใบหน้าบูดบึ้ง
“ กะ…กวินมาได้ไง โอ๊ย! ” ถามไม่ทันจบก็โดนอีกคนกระชากแขนอย่างแรง
“ กวิน! หยุดนะ อย่าทำแป้งร่ำ ” เพื่อนๆ ของเธอตะโกนเสียงดัง
❤️_______❤️
นามปากกาธัญญวรินทร์
- ผู้เขียน
