EP.03
1107 คำ
“ฮะ! ว่าไงนะ” เมื่อตื่นจากภวังค์ก็หันมาสนใจเพื่อนตามเดิม และคำถามต่อมาของลดาก็ทำให้ทิวลิปยิ้มๆ เย้ยๆ ให้ตัวเอง
“ฉันถามว่าแกไม่คิดจะมีผอสระอัวจริงๆ น่ะเหรอ”
“ไม่อ่ะ สงสัยเนื้อคู่ฉันยังไม่เกิดมั้งแก”
“เสียดายความสวยของแกว่ะ แกจะปล่อยให้มันร่วงโรยเหี่ยวแห้งไปจริงๆ เหรอ นี่ก็สามสิบฝนแล้วนะแก ลองเปิดใจคบใครดูบ้างมั้ย เผื่อบางทีชีวิตมันจะได้ชุ่มชื่นกว่านี้”
“อื้อ! จะกี่ฝนกี่หนาวฉันก็ไม่ว่ะ ฉันถือคติ ‘จะอยู่ให้ผู้ชายมันเสียดายเล่น’ เป็นไงแก วลีฉันเด็ดมั้ย”
“ดะ... เด็ดมากอ่ะแก โอว... ว้าว... หล่ออ่ะ ว้าว...”
อัมราอ้าปากค้างแต่สายตาส่งตรงไปด้านหลังซึ่งเป็นทางเข้าของร้าน รวมทั้งเพื่อนสาวคนอื่นๆ ก็มีอาการอึ้งๆ ไม่แพ้กัน ทำให้ทิวลิปต้องหันมองตาม
“อะไรของแกวะนังอัม พวกแกด้วย ผัวมีเมียน้อยจนเพี้ยนแล้วมั้งเนี่ย”
และความอึ้งทึ่งเสียวก็มาเยือนเธอเข้าจนได้ เพราะชายหนุ่มที่เดินเข้ามาใหม่นั้นสะกดทุกสายตาของคนในร้านได้ดีทีเดียว โดยเฉพาะหากคนมองนั้นเป็นผู้หญิงก็คงจะอยู่ในอาการไม่ต่างจากที่เธอกำลังเป็นอยู่นี้
มนุษย์ผู้ชายสูงกว่า 180 เซนติเมตร ในชุดเสื้อเชิ้ตสีขาวสะอาดตากับกางเกงยีนส์สีซีดๆ ชุดธรรมดากลับดูไม่ธรรมดาเอาเสียเลยเมื่อคนสวมใส่เป็นเขา เพราะใบหน้าหล่อจัด ไม่สิ... เรียกว่าสวยจัดนั่นต่างหาก
ดวงตาคมล้อมกรอบด้วยแพขนตางอนหนารับกลับจมูกโด่งและริมฝีปากบางเฉียบสีแดงระเรื่อ จะขัดกันก็ตรงกล้ามเนื้อเป็นมัดๆ ชวนจินตนาการ และไรเคราเขียวอ่อนที่มองออกว่าเพิ่งโกนมาหมาดๆ นั้น ทำให้หัวใจของเธอเต้นถี่อย่างไม่เคยเกิดกับใครมาก่อน โดยเฉพาะเมื่อริมฝีปากบางเฉียบนั้นเหมือนจะคลี่ยิ้มให้เธอเพียงนิด พร้อมกับก้มศีรษะทักทาย ก่อนเจ้าของร่างสูงหล่อเสียจนทำให้เธอละเมอจะเดินหายเข้าไปในโซนด้านหลังของร้าน
“ผู้ชายอะไรวะแก ว้าว... หล่อลากดิน หล่อระเบิดระเบ้อ หล่อไม่บันยะบันยัง หล่อไม่แบ่งปันเพื่อนฝูง ล้อหล่ออ่ะ... หล่อขนาด”
ดวงตาคมเฉี่ยวเป็นประกายแพรวพราวยามพรรณนาถึงรูปลักษณ์ของชายหนุ่ม พร้อมคำเปรียบเปรยดูเหมือนละเมอพูด ทำให้เหล่าเพื่อนสาวพากันมองทิวลิปอย่างอึ้งๆ ปนขำ
“สงสัยเนื้อคู่ไอ้ทิวลิปจะมาเกิดแล้วว่ะ ดูดิ ถึงกับละเมอ ลองเรียกดิ จะรู้ตัวมั้ยเนี่ย ทิวลิป... ทิวลิป!”
“อะไรของแกนังอัม! อยู่ใกล้กันแค่นี้แกจะตะโกนทำไม หูจะแตก”
“อย่ามา อย่ามา แกเจอเนื้อคู่แล้วใช่มั้ย ทิวลิป ฉันอยากให้แกเห็นหน้าตัวเองตอนนี้ว่ะ นุจแกเอากระจกมาให้มันดูดิ มันจะได้รู้ว่าหน้ามันทั้งแดงแจ๋ ทั้งเหวอขนาดไหน”
ทิวลิปหน้าเหวอพูดไม่ออกบอกไม่ถูกเมื่อเพื่อนๆ ต่างมารุมล้อม เพราะไอ้อาการทั้งหมดนั้นฟ้องได้จากความรู้สึกวูบวาบไปทั้งใบหน้าและหัวใจเต้นรัวเร็วอย่างกับจังหวะร็อคแอนด์โรล ซึ่งหากทำได้ก้อนเนื้อเต้นรัวนี้ก็คงอยากจะแล่นตามเขาเข้าไปหลังร้านแล้วล่ะ
“แกจะเอายังไงทิวลิป มหานครเที่ยวสุดท้ายของแกแล้วนะโว้ย!”
“อะไรวะมหานคร...” ลดาถามสีหน้าไม่รับมุกของนุจรี
“ก็รถไฟฟ้าขบวนสุดท้ายของทิวลิปมันไง คิดหน่อยสิเพื่อน... คิดหน่อย”
นุจรีเฉลยคำตอบให้ลดาซึ่งยังคงทำสีหน้างงๆ ก่อนจะร้องอ๋อเพราะเพิ่งเข้าใจ จากนั้นทั้ง 4 สาวก็พร้อมใจกันหันไปนั่งจ้องหน้า ทิวลิปเพื่อเค้นเอาคำตอบ เพื่อนเลิฟต้องกลายเป็นจำเลยให้ทนายแหววอย่างพวกเธอซักฟอกจนใสสะอาด
“จะเอายังไงบอกมา เขาอยู่หลังร้าน ต้องรู้จักพี่ทิพย์แน่ๆ ไม่งั้นไม่ตรงเข้าไปอย่างนั้นหรอก ถ้าแกไม่เอา ฉันเอานะ” ยุรนาเปลี่ยนอารมณ์เศร้าเมื่อครู่มาเป็นคุณทนายซักจำเลยที่ยังนั่งหน้าแดง
“เอา! ฉันเอา”
“เฮ้อ! ก็แค่นั้นแหละ อ้ำอึ้งอยู่ได้”
คำตอบรัวเร็วทำให้เพื่อนสาวทั้ง 4 ถอนหายใจอย่างโล่งอก ก่อนจะร้องออกมาพร้อมๆ กันเพราะเพิ่งนึกขึ้นได้ว่าคำตอบนั้นหมายความว่ายังไง
“ฮะ! ทิวลิปแกว่าไงนะ”
“ฉันจะเอาอ่ะแก แล้วฉันก็จะเอาให้ได้”
น้ำเสียงเบาๆ เอ่ยตอบ ทว่าดวงตาคมเฉี่ยวกลับเปลี่ยนเป็นหวานหยาดเยิ้มชวนฝัน ดูท่าหัวใจคงลอยตามคนหล่อนั้นไปอย่างกู่ไม่กลับเสียแล้ว
“ทิวลิป โอ๊ย! ฉันดีใจ ฉันไม่อยากให้แกขึ้นคาน จริงๆ นะเพื่อน โอ๋... เพื่อนเลิฟของฉัน ต่อไปนี้แกจะได้ให้คำปรึกษาพวกฉันอย่างรู้ลึกรู้จริงเสียที ไม่ต้องไปพึ่งมันแล้ว ทั้งหนังสือทั้งอินเทอร์เน็ตนี่อ่ะ เนอะ! พวกแกเนอะ”
“ใช่ๆๆ ลุยเลยแก เข้าไปเลย เข้าไปชวนพี่ทิพย์คุยอะไรก็ได้ แกต้องเจอเขาแน่ๆ ไปสิ ไปเลย”
ทิวลิปยิ้มเอียงอาย ดูท่าว่าครั้งนี้เธอจะไม่เลือกมากอีกต่อไปแล้ว เพราะก็คงจะเป็นรถไฟฟ้าขบวนสุดท้ายของเธอแล้วจริงๆ และเมื่อถูกเพื่อนสาวทั้งหลายเชียร์มากๆ เข้า ทิวลิปกล้าจนเกินงามอยู่แล้วก็ทำท่าจะลุกไป แต่แล้วก็เหมือนจะนึกอะไรขึ้นได้จึงนั่งลงอีกครั้ง
ผู้ชายคนนี้ไม่เหมือนทุกคนที่ผ่านมา อะไรบางอย่างในหัวใจบอกแบบนั้น จังหวะการเต้นของหัวใจในครั้งนี้ไม่เหมือนกับครั้งไหน เพราะหัวใจร่ำร้องแต่เขา... เขา... และเขาอยู่ตลอดเวลานั่นแหละ
‘รักแรกพบ... ความรู้สึกนี้คือ รักแรกพบใช่มั้ย’
คำถามที่หัวใจตั้งให้เธอตอบ ทำให้ไม่ได้ยินเสียงเพื่อนสาวเร้าหรือให้เธอรีบเร่ง
“ไปสิ! ทิวลิป แกจะรออะไร เดี๋ยวแกก็อดหรอก”
“ฉันว่าไม่หรอกว่ะแก ดูนั่นเด่ะ”
ยุรนาพยักพเยิดให้เพื่อนสาวมองตามยกเว้นแค่เพียงทิวลิปเท่านั้นที่เธอไม่ต้องบอก เพราะเจ้าของใบหน้าสวยเฉี่ยวเปลี่ยนเป็นสวยหวานในพริบตานั้น ทอดสายตามองตรงไปยังคนหล่อลากดินตาไม่กะพริบเลยทีเดียว เพราะคนหล่อนั้นมีผ้ากันเปื้อนสีน้ำตาลคาดอยู่ที่เอว ในมือมีสมุดเล่มเล็กไว้จดรายการอาหารและเดินตรงไปยังโต๊ะที่เข้ามาใหม่อย่างรู้หน้าที่
- ผู้เขียน
