EP.04
1008 คำ
“คุณคะ! รับออร์เดอร์โต๊ะนี้ด้วยค่ะ”
เขาคนนั้นหันมายิ้มพร้อมกับก้มศีรษะให้กับกลุ่มของเธอ โดยแม่นุจรีตัวดีนั้นถึงกับกัดฟันกรี๊ดเพราะเป็นฝีมือของเธอเอง ก่อนทั้ง 4 สาวจะพยักหน้าให้กันและกันดูทิวลิปที่ยังคงจ้องมองเขาด้วยสายตาหวานเชื่อมอยู่อย่างนั้น
“สวัสดีครับ จะรับอะไรเพิ่มดีครับ”
‘ศิลากานต์’ ก้มศีรษะเล็กน้อยพร้อมกับอมยิ้ม เพราะ 5 สาวโต๊ะนี้เรียกเขามาแล้วก็ไม่ได้พูดอะไรเลยสักคำนอกจากยิ้ม ยิ้มและก็ยิ้มเท่านั้น โดยเฉพาะ ‘เธอ’ ที่นั่งจ้องมองเขาอยู่นานแล้ว ตั้งแต่เขาเดินเข้ามาในร้านจนถึงเวลานี้ ผู้หญิงหน้าตาสวยหวานแต่กลับแต่งแต้มใบหน้ามากมายเสียจนเขาคิดว่า หากวาดอายไลเนอร์แบบเส้นบางๆ ที่ขอบตาและปัดมาสคาร่าเพิ่มอีกนิด ใบหน้าสวยมากอยู่แล้วก็คงจะสวยมากยิ่งขึ้น ไม่ใช่สวยแบบเฉี่ยวๆ ทำให้ผู้ชายอย่างเขารู้สึกกลัวกับสายตาคมกริบจ้องเขมิบของเธอแบบนี้
“ครับ... จะรับอะไรเพิ่มหรือเปล่าครับ กาแฟ โกโก้ หรือว่าอาหารดี”
“เอ่อ... ค่ะ อืม... ฉันเอา...”
ทั้ง 4 สาวแข่งกันสั่งอาหารจนเขาจดแทบไม่ทัน จนต้องทวนรายการซ้ำๆ พร้อมกับพูดโต้ตอบกับทั้ง 4 สาวไปมา แต่ก็ไม่วายจะก้มศีรษะให้เธอที่ยังคงจ้องเขาไม่วางตาอีกครั้ง ก่อนจะขอตัวนำออร์เดอร์เข้าไปในครัวด้านหลังเมื่อเห็นว่าไม่มีใครจะสั่งอะไรเพิ่มแล้ว แต่เธอล่ะ... ยังไม่ได้สั่งอะไรเลยนี่นา หรือจะเป็น ‘เมนูโปรด’ ของเธอ
“แล้วแกล่ะจะเอาอะไร” นุจรีหันไปถามทิวลิป เพราะอาการของเพื่อนเลิฟดูท่าจะเป็นเอามาก แต่ทิวลิปทำเหมือนไม่ได้ยินในสิ่งที่เธอพูด นุจรีจึงเปลี่ยนเป็นยิ้มแหยและหันไปแนะนำให้ศิลากานต์รู้จัก “เพื่อนค่ะชื่อทิวลิป ยังโสดและก็สดมาก... ทิวลิปน่ะเขาเป็นน้องรหัสของพี่ทิพย์นะคะ ซี้ปึ้กเลยล่ะ จริงมั้ยแก ว่าแต่แกจะสั่งอะไรล่ะ คุณเขาจะได้จดไปพร้อมกันเลย ทิวลิป...” ถามอีกครั้งแต่ทิวลิปก็ยังมองบริกรสุดหล่อตาแป๋ว
“คุณทิวลิปจะทานอะไรครับ ข้าวผัดปลาอินทรีดีมั้ย”
“อ๊าย... รู้ได้ไงคะ ว่าทิวลิปเขาชอบข้าวผัดปลาอินทรี น่ารักอ่ะ...”
เขาไม่ตอบแต่ยิ้มรับพร้อมกับจดออร์เดอร์ลงไปเพิ่ม เสียงโต้ตอบทุ้มๆ กับเสียงหัวเราะสดใสของเขา ยิ่งทำให้ทิวลิปไม่อาจละสายตาจากเขาไปได้ ทำได้ก็แค่มองอยู่อย่างนั้นจนเขาเดินลับหายเข้าไปด้านหลังร้าน หัวสมองอื้ออึงของเธอไม่รับรู้แม้เพื่อนๆ จะเอ่ยจะแซวอะไรอีก เพราะตอนนี้เสียงที่ได้ยินก็ยังคงเป็นเสียงทุ้มๆ ของเขาก้องกังวานไปมาอยู่ในหัว ทว่าเสียงหนึ่งแทรกเข้ามากลับทำให้โสตประสาทของเธอเต้นโผงตื่นตัวเต็มที่ ราวกับพบเจอเรื่องพิสดารจนเกินจะทนอยู่ตรงหน้า
“เสียดายคุณหินนะแก หล่อลากดินอย่างเนี่ย ไม่น่าเป็นเกย์เลยอ่ะ ฉันน่ะเสียด๊ายเสียดาย... เสียดายของอ่ะแก”
“ใช่ ฉันก็เสียดาย ไม่น่าเลย ทำไมนะสมัยนี้ผู้ชายถึงได้ชอบกินกันเอง ยิ่งน้อยๆ อยู่ด้วย”
ทิวลิปลุกพรวดขึ้นทันที โลกทั้งโลกเหมือนจะถล่มลงมาตรงหน้าทำให้เธอเอ๋อเสียจนทนนั่งอยู่ไม่ไหว ร่างสูงโปร่งแบบบางพาตัวเองออกไปในทันที โดยไม่ฟังแม้แต่เสียงเพื่อนสาวทั้ง 4 พากันเรียกให้หยุด ยุรนาในฐานะเจ้ามือรีบเรียกพนักงานมาเช็คบิลก่อนจะรีบตามให้ทันเพื่อนๆ จ้ำอ้าวตามทิวลิปออกไปก่อนแล้ว
“อ้าว! ปุ้ม ทำไมเหรอ”
ศิลากานต์ร้องทักเมื่อเห็นเด็กปุ้มถือถาดอาหารกลับเข้ามา มือกำลังจัดผักใส่จานข้าวผัดปลาอินทรีที่เขาตั้งใจทำสุดฝีมือนั้นชะงัก เมื่อเห็นว่าอาหารเหล่านั้นถูกส่งคืนมาจากโต๊ะไหน
“ลูกค้ากลับแล้วค่ะ เห็นว่ารีบ เช็คบิลไว้เรียบร้อยเลยนะคะ ของก็เลยเหลือ เสียดายนะคะ”
“ไม่เห็นเป็นไรเลย เสียดายเราก็ทานเองสิ ลูกค้าคงรีบจริงๆ นั่นแหละ” เสียงทุ้มเอ่ยตอบขณะมือยังคงหยิบจับผักจัดเรียงใส่จาน
“ก็ปุ้มเสียดายนี่คะ คุณหินอุตส่าห์ลงทุนทำเองกับมือ คุณพวกนี้จะต้องเสียใจแน่ค่ะที่ไม่ได้ชิมฝีมือเชฟมือทอง”
“พูดเกินไปน่ะเรา เอาอาหารไปเก็บก่อนเถอะ”
“ค่ะ ว่าแต่คุณหินจะทำต่อทำไมคะ ลูกค้าก็กลับไปแล้ว”
“ก็ทำไว้ให้พวกเราทานกันเองไง ไปเหอะ เอาของไปเก็บได้แล้ว มัวแต่เม้าท์อยู่ เดี๋ยวพี่ทิพย์ดุเอานะ”
“ลืมไปเลยค่ะ คุณหินช่วยรับที ลูกค้าลืมไว้ที่โต๊ะน่ะค่ะ น่าจะเป็นของคุณทิวลิปเพราะปุ้มเห็นเธอหิ้วเข้ามา ปุ้มไม่กล้าเปิดดูไม่รู้ว่าข้างในมีอะไร”
“ขอบใจนะ ไปเถอะ เดี๋ยวพี่ดูเอง”
ศิลากานต์รับถุงผ้าขนาดใหญ่จากปุ้มก่อนจะนำมาวางไว้บนเคาน์เตอร์ด้านหน้าทำทีไม่สนใจ ทั้งที่อยากรู้อยู่เหมือนกันว่าอะไรที่เธอลืมไว้ และอะไรทำให้เธอรีบรุดกลับไปโดยที่ยังไม่ทันได้ชิมฝีมือของเขา ดวงตาคมหวานสวยเกินผู้หญิงมองข้าวผัดสีสวยที่เขาตั้งใจทำเพื่อเธอโดยเฉพาะอย่างเสียดาย
เมล็ดข้าวเรียงตัวสวยถูกเคลือบไว้ด้วยน้ำมันพืชเพียงนิด คลุกเคล้ากับปลาอินทรีเค็มยีไว้พอละเอียดพร้อมประดับไว้ด้วยพริกขี้หนูเม็ดแดงซอยหยาบ สลับกับก้านคะน้าสีเขียวตัดกัน อาหารที่เขาทำด้วยใจแค่อยากรู้ว่าเธอจะรับไว้ด้วยใจได้ไหมเท่านั้น
- ผู้เขียน
