สิ้นสุดทางเพื่อน เลื่อนตำแหน่งเป็นคนรัก

หวง

ตอนนี้ฉันกับเขาก็มาถึงมหาวิทยาลัยกันแล้วเจอเพื่อนๆที่นั่งอยู่ที่หน้าคณะพอดี ทุกคนมองมาที่ฉันกับบอยเป็นตาเดียวบวกกับท่าทางสงสัยไม่ใช่น้อย

นัท : ไหนมาพร้อมกันได้วะ บ้านอยู่คนละทางไม่ใช่หรอวะ หรือว่ามึงนึกครึ้มตื่นแต่เช้าไปรับไอ้นิสามัน

บอยมันไม่ตอบได้แต่หันมามองฉันแล้วก็นั่งลงไปเงียบๆ เป็นฉันเองที่ต้องสรรหาข้อแก้ตัวให้เพื่อนไม่สงสัย

ฉัน : พอดีเจอกันหน้าป้ายมหาลัยอ่ะ บอยมันเลยแวะรับฉันเข้ามาด้วย ส่วนฉันก็ขี้เกียจเดินไกลเลยติดรถมาด้วย ทำไมหรอห๊ะ!!! มาด้วยกันแปลกตรงไหน

ฉันเผลอพูดเสียงดังและทำตัวเลิ่กลัก ทุกคนจะจับได้เพราะอาการของฉันนี่แหละเป็นนักแสดงซะเปล่าไม่เนียนเอาซะเลยยัยนิสา อยากเขกหัวตัวเองชะมัด

นัท : กูก็ยังไม่ได้ว่าอะไร มึงขึ้นเสียงใส่กูทำไมเนี่ย มันจะไม่มีพิรุจหรอกนะถ้ามึงไม่เลิ่กลั่กขนาดนี้

ผมถามมันอย่างจับผิด ปกติรถไอ้บอยมันเคยให้สาวนั่งที่ไหนกัน แล้วอยู่ๆจะรับนิสาขึ้นมาด้วย มันก็ดูแปลกๆอยู่ไม่น้อย พวกผมก็พอรู้ๆกันอยู่หรอก แต่อยากให้เพื่อนเป็นคนพูดเองมากกว่า

เมล่อน : เลิกเถียงกันเถอะน่า เนี่ยยัยเบลล์ไปไหนเนี่ย จะได้เวลาเข้าเรียนอยู่แล้วยังไม่เห็นโผล่มาเลย เด็กเรียนจะเข้าเรียนสายนี่ฝนตกหนักเลยนะ หิมะตกเมืองไทยกันพอดี

มิ้นท์ : นั่นดิ ปกติก็ไม่เคยสายนี่นา มันไม่สบายหรือเปล่าวะ โทรหามันหน่อยดีกว่าพวกเรา

ขณะที่เพื่อนๆกำลังเป็นห่วงอยู่นั้น เบลล์ก็ได้เดินเข้ามาพอดี

มิ้นท์ : มาไงอ่ะแก แล้วรถแกไปไหน

เบลล์ : เอ่ออ...พอดีนั่งแท็กซี่มาน่ะ วันนี้ขี้เกียจขับรถมา เปลี่ยนบรรยากาศมั่ง

เบลล์จำเป็นต้องโกหกเพื่อนไป เพราะยังไม่อยากให้ใครรู้ว่ากำลังคบกันกับดีแลนด์ หนุ่มฮอตประจำคณะวิศวะ ทุกอย่างมันดูเร็วจนเกินไปเธออยากแน่ใจให้มากกว่านี้ก่อนค่อยเปิดตัว

นิสา : ไปเข้าเรียนกันเถอะทุกคน ไกล้จะได้เวลาแล้วแหละ เดี๋ยวไม่ทัน

ฉันรีบลุกขึ้นแล้วรีบเดินไปเข้าห้องเรียนก่อนใคร แต่พอเดินไปได้ไม่ไกลนัก ด้วยความเร่งรีบของฉันจนไม่ทันได้มองว่ามีใครอยู่ข้างหน้าจึงเผลอชนเข้าอย่างจัง

ตุ๊บบ!!! โอ้ยย!!

ฉันที่ตอนนี้ชนกับใครก็ไม่รู้ กำลังจะหงายหลัง ฉันรู้ตัวเลยว่าต้องเจ็บมากแน่ๆ เลยหลับตาไว้แน่น แต่เมื่อเวลาผ่านไปทำไมไม่รู้สึกเจ็บเลยนะ ฉันรีบลืมตาขึ้นมา ก็เห็นผู้ชายคนหนึ่งซึ่งหล่อดูดีไม่แพ้บอยเลยล่ะ เขากำลังกอดเอวของฉันไว้อยู่เพราะถ้าไม่ได้เขาเกี่ยวเอวเอาไว้ป่านนี้ฉันล้มไปนานแล้ว ผู้ชายคนนี้หล่อมากพอๆกับบอยเลยล่ะ

ฉัน : เอ่ออ...ขอโทษด้วยนะคะพอดีรีบเดินไปหน่อยไม่ทันระวัง

" ไม่เป็นไรครับ ผมเองก็ไม่ทันได้มองเหมือนกันคุณเจ็บตรงไหนหรือเปล่า ผมขอดูหน่อย "

เขาว่าพร้อมกับจับใหล่ฉันไว้หลวมๆแล้วพลิกตัวฉันกลับไปกลับมาเพื่อหาดูแผล งื้อ...อบอุ่นดีจัง หลงได้มั้ย....ไม่ได้นะ สติๆๆๆบอยก็ยืนตรงนี้ทั้งคน(โอ้ย!!!นางเอกเรา ฮ่า ฮ่า)

ฉัน : ไม่ค่ะ ขอบคุณที่ช่วยเอาไว้นะคะ ไม่งั้นคงเจ็บแย่เลย

ฉันคุยกับเขาแล้วส่งยิ้มให้เขา โดยมีสายตาคู่หนึ่งกำลังมองมาที่ฉันอย่างไม่พอใจ และพูดยังไม่ทันขาดคำบอยก็เดินตรงเข้ามาแล้วกระชากแขนของฉันให้ออกห่างจากชายแปลกหน้าคนนั้นแล้วจับฉันไปยืนหลบข้างหลังเขา

ฉัน : นี่...แกทำบ้าอะไรเนี่ย ฉันกำลังคุยกับเขาอยู่นะ ฉันชนเขาแกไม่เห็นรึไง

บอย : คุยอะไรกันนักหนา คุยพอแล้วมั้ง คุยตั้งนานแล้วยังไม่เสร็จอีกหรอ ไม่มีใครเป็นอะไรก็แยกย้ายกันได้แล้ว

ผมแสดงอาการไม่พอใจออกมาอย่างเห็นได้ชัดท่ามกลางสายตามึนงงของเพื่อนๆแล้วผมเป็นอะไรก็ไม่รู้ ผมเหมือนคนขาดสติเมื่อเห็นเธอยืนคุยกับผู้ชายคนอื่น ผมไม่พอใจแล้วก็ไม่ชอบให้เธอไปคุยกับผู้ชายคนอื่นแบบนี้เลย

ฉัน : ยัง

ฉันตอบออกไปแค่นั้น แล้วก็หันไปคุยกับผู้ชายคนนั้นต่อ บอยมันไม่มีเหตุผลเอาซะเลยทำเหมือนจะหึงแต่ก็ไม่พูดตรงๆ กั๊กอยู่นั่น

" ฉันต้องขอโทษอีกครั้งนะคะที่ซุ่มซ่าม งั้นขอตัวก่อนเลยแล้วกันพอดีจะรีบไปเรียนน่ะค่ะ "

ฉันว่าจบก็กำลังจะเดินออกไป แต่เขาดันพูดยื้อเอาไว้ก่อน

" เอ่ออ...ผมชื่อพีทนะครับ อยู่วิศวะปีสุดท้าย น้องชื่ออะไรครับ "

ผมตัดสินใจถามเธอออกไปเพราะว่าผมอยากสานต่อความสัมพันธ์กับเธอ ผมเจอหน้าเธอครั้งนี้ครั้งแรกผมรู้สึกถูกชะตากับเธอ เธอน่าสนใจกว่าผู้หญิงคนไหนๆที่ผมเคยผ่านมา

" นิสาค่ะ อยู่คณะนิเทศน์ปีสามค่ะ "

ฉันตอบออกไปโดยไม่สนใจคนที่ยืนอยู่ข้างๆฉันเลยสักนิด มันกำมือฉันแน่นฉันรับรู้ได้ว่ามันกำลังโกรธฉันอยู่ ความจริงฉันก็ไม่ได้สนใจผู้ชายที่ชื่อพีทตรงหน้าหรอก แต่ฉันแค่ยืนคุยเพื่อที่จะดูปฏิกิริยาของคนที่บอกว่าไม่ได้คิดอะไรกับฉันเท่านั้นเอง อาการไม่ค่อยจะออกเลยนะ เดาไม่ออกเลยจริงจริ๊งว่าหึงอยู่...

" งั้นพี่ขอไลน์นิสาได้ไหมครับ "

" ดะ...ได้ค่ะ "

ฉันไม่รู้จะปฏิเสธเขายังไงเลยจำเป็นต้องให้ไลน์ไป กะจะยั่วโมโหไอ้บอย กลับงานเข้าซะงั้น ปติเสธก็คงจะไม่ได้สินะ

และหลังจากนั้นบอยมันก็กระชากแขนฉันอย่างแรงให้ตามมันไปทันทีโดยที่ฉันนั้นไม่ได้บอกลาพี่พีทเลยสักคำ

บอย : เห็นผู้ชายแล้วระริกระรี้ใหญ่เชียวนะ หมั่นไส้ว่ะ มึงนี่แรดจริงๆเลยนะ กูต้องทำยังไงกับมึงดี

ฉันไม่ตอบอะไรมันเพราะถ้าเกิดว่าตอบไปก็กลัวจะทะเลาะกันเปล่าๆ เลยเลือกที่จะเงียบและนั่งลงที่โต๊ะเรียน แต่ก็ไม่วายมานั่งข้างฉันอีกสินะ ฉันละอยากคิดเข้าข้างตัวเองจริงๆเลยว่ามันสนใจฉัน

นัท : มึงหงุดหงิดอะไรไอ้บอย ผู้ชายคนนั้นก็ออกจะหน้าตาดีถ้านิสาได้มาเป็นแฟนก็ดีออก ได้กินผู้ชายหล่อๆคุ้มจะตาย

บอย : คนหล่อก็ใช่ว่าจะเป็นคนดีพ่อแม่ส่งมาเรียนมีหน้าที่เรียนก็ตั้งใจเรียนไปสิ จะรีบมีแฟนไปไหน

ผมตอบไอ้นัทแต่สายตาของผมยังจับต้องอยู่ที่ยัยตัวเล็กข้างผม

นัท : เอ้า!!! ดราม่าใส่กูเฉย ไอ้นี่!!!

นัทยิ้มมุมปากอย่างพอใจ ที่แหย่ให้ไอ้บอยมันโกรธได้ หวงก็ไม่บอกว่าหวงไอ้ปากแข็งเอ้ย!! เพื่อนเขารู้กันหมดละว่าหวงไม่รู้กันอยู่แค่สองคนละมั้ง เพื่อนนี่เดากันไม่ออกเลยจริงจริ๊ง!!!