สิ้นสุดทางเพื่อน เลื่อนตำแหน่งเป็นคนรัก

ไม่ยอมห่าง

หลังจากที่เรียนกันเสร็จแล้ว ตอนนี้ทุกคนก็ขอตัวแยกย้ายกันกลับ ส่วนผมรั้งยัยตัวเล็กนี่เอาไว้กับผมก่อน ผมยังเคลียร์กับเธอไม่จบเรื่องผู้ชายที่ชื่อพีทนั่น พูดแล้วยังโมโหไม่หายขนาดผมยืนอยู่ทั้งคนยังไม่เกรงใจผัวหมาดๆแบบผมเลย ยืนแลกเบอร์แลกไลน์กันเฉยกลับไปเจอดีแน่ ผมจะจับกดให้จมเตียงเลย โทษฐานที่คุยกับผู้ชายคนอื่น

ผม : กลับกับกูเดี๋ยวกูไปส่ง

นิสา : ไม่ต้อง!!! กูกลับเองได้

ผม : อย่าดื้อได้มั้ย...

นิสา : ใครดื้อ!! ไม่ได้ดื้อสักหน่อย กูกลับเองได้จริงๆมึงไม่ต้องห่วงหรอก กูไม่ไปไหนหรอกกูเหนื่อยกูง่วงกูจะกลับไปนอน

( ฉันไม่ได้จะไปไหนจริงๆนะ ก็เมื่อคืนมันเล่นฉันจนหมดแรงฉันจะไปแรดที่ไหนได้ )

ผม : กูก็ไม่ได้ห้ามถ้ามึงจะนอน แต่มึงต้องไปกับกู ไปนอนห้องกู กูจะได้รู้ว่ามึงไม่ได้ไปแรดที่ไหน

ผมไม่ว่าเปล่ากระชากแขนของเธอให้ตามผมมาที่รถสปอร์ตคันหรูแล้วรีบขับออกไปทันทีท่ามกลางสายตาไม่พอใจของยัยตัวเล็กนี่ แต่ใครสนกันล่ะ วันนี้เธอคุยกับผู้ชายคนอื่นเธอต้องถูกลงโทษ

ระหว่างทางกลับคอนโดของผมยัยตัวเล็กนี่ก็หลับมาตลอดทาง สงสัยจะเพลียมากจริงๆ ก็เมื่อคืนผมเล่นไม่ให้เธอได้พักเลย ตอนนี้รถผมจอดอยู่หน้าคอนโดเรียบร้อยแล้ว ผมไม่ปลุกเธอแต่เลือกที่จะอุ้มเธอขึ้นไปข้างบนห้องแทน ซึ่งเป็นชั้นที่สูงที่สุดของตึกนี้และทั้งชั้นก็มีห้องผมเพียงห้องเดียว ผมเลือกที่จะมาคอนโดผมไม่ไปส่งเธอที่ห้องของเธอ เพราะผมอยากอยู่ใกล้กับเธอไม่อยากห่างสักวินาทีเดียว ไม่รู้ทำไมเหมือนกัน ปกติผมมีอะไรกับผู้หญิงแค่ครั้งเดียวเท่านั้นจะไม่สานต่อเป็นครั้งที่สองเพราะกลัวความวุ่นวายตามมาหากสานสัมพันธ์กันยืดยาว แต่กับเธอแตกต่างออกไปนอกจากเธอจะไม่เรียกร้องอะไรจากผมแล้วผมยังเป็นฝ่ายตามตื๊อเธออีกต่างหาก เป็นผมเองที่อยากยัดเยียดตัวเองเข้าไปในชีวิตเธอ

ตอนนี้ผมพาเธอมานอนที่เตียงเรียบร้อยแล้ว ผมกำลังจะเปลี่ยนชุดให้นิสา เพื่อให้เธอนอนได้สบายยิ่งขึ้นแต่เธอก็ดันตื่นซะก่อน

นิสา : มึงจะทำอะไร ถอยออกไปเลยนะ คนบ้า!!!

ฉันที่กำลังตื่นขึ้นมาอย่างงัวเงีย ก็ตกใจที่เห็นมันกำลังจะปลดกระดุมเสื้อของฉัน ไม่ได้กำลังจะปลดสิมันปลดไปสองเม็ดแล้วต่างหาก คนบ้านี่หื่นทุกเวลาเลยรึไง ถ้าฉันมีอะไรกับมันอีกครั้งฉันต้องไปฟื้นโรงพยาบาลแน่คราวนี้ นี่ก็ระบมไปทั้งตัวแล้วโดยเฉพาะส่วนนั้นมันบวมเบ่งเลย

ผม : กูก็จะเปลี่ยนชุดให้มึงไง มึงจะได้นอนหลับสบายๆแต่มึงดันตื่นซะก่อน งั้นก็เปลี่ยนเองแล้วกัน กูจะออกไปเล่นเกมส์ข้างนอก มึงนอนไปเถอะ

ผมรีบเดินออกมาข้างนอกก่อนที่ผมจะอดใจไม่ไหวแล้วรังแกเธออีก สภาพของเธอตอนนี้ผมก็พอรับรู้ได้ว่าเธอคงรับไม่ไหวแน่ๆหากผมจะเริ่มเกมส์สวาทอีกครั้ง ตอนผมปลดกระดุมออกไปได้เพียงสองเม็ด ใจผมก็เริ่มสั่นแปลกๆ ตัวตนแข็งขืนภายในร่างกายของผมก็เริ่มตื่นตัวด้วยเช่นกัน ผมต้องรีบเดินออกมาเพื่อที่จะสงบสติอารมณ์ตัวเอง เพราะเมื่อคืนยัยตัวเล็กนี่ก็เหนื่อยมามากพอแล้ว วันนี้จะให้พักสักวันแต่คืนต่อๆไปอย่าหวังว่าจะได้พักเลย

นิสา

เขาพาฉันกลับมาที่คอนโดของเขาอีกแล้ว ฉันต้องขลุกอยู่ที่นี่ทั้งวันเลยสินะ นี่ก็เพิ่งจะบ่ายแก่ๆเอง วันนี้มีเรียนแค่วิชาเดียวเลยได้เลิกไว แต่ก็เป็นโอกาสที่ดีเพราะว่าฉันเหนื่อยแล้วก็เพลียมาก

หลังจากที่ฉันนอนจนเต็มอิ่มแล้วตอนนี้ก็เป็นเวลาห้าโมงเย็นเข้าไปแล้ว นี่ฉันนอนหรือว่าซ้อมตายกันแน่เนี่ย ทำไงได้ก็คนมันเหนื่อยนี่น่า ฉันเดินออกมาจากห้องนอนของเขา ก็เจอเขานั่งเล่นมือถืออยู่ที่โซฟา จึงเดินเข้าไปหา

ฉัน : ทำอะไรอยู่อ่ะ

ฉันถามเขาอย่างสงสัยแล้วเดินผ่านหน้าของเขาไปกะจะไปนั่งโซฟาอีกตัวนึง แต่ยังเดินไม่ไปไม่ถึงไหนเขาก็ตวัดเอวฉันลงไปนั่งบนตักเขาแล้ว

อ๊ะ!!!

ฉัน : ทำอะไรของมึงเนี่ย ตกใจหมดเลย ปล่อยกูได้แล้ว มากอดกูทำไมกูอึดอัด

ฉันแกล้งดุมันออกไปตอนนี้หน้าฉันต้องกำลังแดงมากแน่ๆเลย เพราะฉันกำลังเขินมันน่ะสิมันเล่นจ้องฉันไม่วางตาเลย หน้าตาหล่อเหลาราวเทพบุตรบวกกับสายตาเจ้าเล่ห์แบบนี้ สาวๆที่ไหนไม่ละลายก็ให้มันรู้ไป

บอย : ก็มึงถามว่ากูทำอะไรกูก็จะให้มึงดูไงว่ากูนั่งเล่นเกมส์อยู่กูกลัวมึงไม่เห็นก็นั่งด้วยกันตรงนี้แหละ

ฉัน : ไม่เอาปล่อยกูจะลงไปนั่งดีๆ

ฉันดิ้นขลุกขลักอยู่ในอ้อมกอดของเขา ในขณะที่สองมือของเขาก็โอบกอดฉันไว้อยู่และจับโทรศัพท์เล่นเกมส์ต่อไปอย่างไม่สนใจฉัน

บอย : ถ้ามึงไม่หยุดดิ้นมันจะไม่จบแค่นั่งตรงนี้นะ

ฉันที่ตกใจกับคำพูดแสนหื่นกามจึงหยุดดิ้นทันทีเพราะรู้สึกได้ถึงบางสิ่งบางอย่างที่กำลังดุนดันก้นของฉันอยู่น่ะสิ มันเริ่มขยายใหญ่ขึ้นเรื่อยๆจนฉันรู้สึกได้ มันคงไม่ดีแน่ถ้าฉันจะดื้อต่อไป

หึ!! ผมยิ้มออกมาอย่างพอใจ ยัยตัวเล็กนี่เห็นหน้าตาหวานๆซื่อๆดื้อเป็นบ้าเลย ผมจับเธอนั่งตักอยู่อย่างนั้น เธอก็เล่นมือถือของเธอบนตักของผมส่วนผมก็เล่นเกมส์ไปและมองว่าเธอกำลังทำอะไรในมือถือ และทันใดนั้นสายตาของผมก็เหลือบไปเห็นว่ามีใครสักคนส่งข้อความเข้ามาหาเธอในไลน์

ไลน์

พีท : (ส่งสติ๊กเกอร์ทักทาย) นี่พี่พีทเองนะจำกันได้หรือเปล่า?

นิสา : จำได้ค่ะ (ส่งสติ๊กเกอร์รูปยิ้ม)

พีท : กำลังทำอะไรอยู่ครับว่างคุยหรือเปล่า? พี่ว่าจะชวนเราออกไปทานข้าวกัน ไปไหมเดี๋ยวพี่ไปรับ แชร์โลเคชั่นมาให้พี่ได้เลย

นิสา : วันนี้นิสาไม่ว่างค่ะ ต้องขอโทษด้วยนะคะ ไว้วันหลังแล้วกันเนอะ

ในขณะที่ฉันกำลังก้มหน้าก้มตาพิมพ์ตอบอยู่โดยลืมไปว่าบอยมันนั่งอยู่ข้างหลังฉันคงเห็นหมดแล้วสินะ

บอย : มึงคุยกับใครไอ้หมอนั่นหรอ

ฉัน : อืม...ใช่ พอดีพี่เขาทักมาก็เลยตอบไปตามมารยาท

บอย : ชอบมันหรอ

ฉัน : เปล่า...เพิ่งเจอกันวันเดียวจะไปชอบได้ยังไง

บอย : แสดงว่าถ้ามันมาเจอบ่อยๆก็จะชอบมันงั้นสิ

นิสา : ก็บอกว่าไม่ได้ชอบไงเล่า ไม่มีอะไรเลยเขาถามมากูก็ตอบไปปกติเหมือนคนทั่วไป

บอย : เลิกคุยกับมันซะ มีผัวแล้วยังจะไปคุยกับคนอื่นอีกทำไม กูไม่ชอบมึงบล็อคมันไปเลย

ฉัน : ห๊ะ!!!! ผะ...ผัวหรอ???