บทที่4 ทำไมต้องคิดถึง
1500 คำ
ก๊อกๆ ก๊อกๆ
"คุณไคโรครับได้เวลาสแตนด์บายแล้วครับ" อืมไปสิ เขาพยักให้คนในทีมแต่ยังหันมากำชับเธออีกรอบก่อนจะยืนขึ้นจัดชุดให้เรียบร้อย
"ริษาไปลาออกซะ" คนตัวเล็กก้มหน้าเงียบ เขาปรายตามองคนที่ไม่ยอมรับปากเขา แล้วก็เดินออกไป
ริษาเดินออกไปรวมตัวกับพี่ๆทีมงาน
"พี่แจมดีขึ้นไหมคะ" พี่เข้าห้องน้ำไปหลายรอบมากเลยหมดแรง ไหวไหมคะ ไหวจ้ะ
"ว่าแต่คุณไคโรเขามืออาชีพจริงๆเลยนะ เป๊ะทุกจุดเลย" ริษาได้แต่ยิ้มบางๆ
"คุณไคโรมีผลงานอะไรบ้างคะตอนนี้" เขาให้สัมภาษณ์ส์หลังเสร็จงาน ผมกำลังจะมีผลงานเพลงออกมาครับ
"จะมีคอนเสิร์ตที่ไทยไหมคะ" แน่นอนครับ
"แล้วตอนนี้หัวใจยังว่าไหมคะ" ยังว่างครับอายุเยอะแล้วไม่ได้อยากโสดนะครับเขาตอบยิ้มๆ
"แสดงว่ากำลังมองหาใครสักคนอยู่" ครับมองอยู่ตลอด พร้อมกับส่งสายตามองจิกกล้อง ทุกคนพากันหัวเราะในความขี้เล่นกวนๆของเขา
ที่เขาให้สัมภาษณ์แบบนั้นแน่นอนในอินเทอร์เน็ตพากันฮือฮา พี่ไคโรอยากมีแฟน ทรงDaddyมากเลย ยื่นใบสมัครตรงไหนคะ ท้ายแถวไปถึงดาวอังคารแล้วมั้ง
ไคโรกลับมาถึงโรงแรมดึกมาแล้วเขานอนแช่น้ำอุ่นอยู่ในอ่างอาบน้ำของโรงแรมสุดหรู พร้อมกับถือแก้วไวน์อยู่ในมือ แอบเหงานิดหน่อย มาเมืองไทยยังไม่ได้กลับไปนอนที่บ้านเลย
มีงานแทบทุกวัน ไคโรเป็นคนนอนหลับยาก เขามักจะดื่มก่อนนอนเสมอและไม่ชอบอยู่คนเดียว จริงๆแล้วเขาเป็นคนขี้เหงาชอบหาคนมานอนเป็นเพื่อนโดยเฉพาะสาวๆ หลายปีที่ผ่านมาเขามีข่าวกับผู้หญิงบ่อยในวงการบ้าง นอกวงการบ้าง แต่ด้วยงานของเขาที่แทบจะไม่มีเวลาให้ใครทำให้ความรักของเขาไปไม่รอดเลยสักครั้ง
ตอนนี้อายุ29แล้วเขาอยากมีใครอยู่ใกล้ๆสักคน ไม่ได้อยากมีไปเรื่อยเหมือนเมื่อก่อนอีกต่อไปแล้ว และที่มากไปกว่านั้นเขาไม่อยากอยู่คนเดียว แล้วทำไมหน้ายัยริษาถึงลอยเข้ามา ไคโรยกแก้วไวน์ขึ้นมากระดกจนหมดแก้ว
ริษาสวยมาก แต่เธอไม่ได้ชอบเขาคอยเลี่ยงที่จะอยู่ใกล้ชิดเขามาโดยตลอดทั้งเมื่อก่อนแล้วก็ตอนนี้ ริษามักชอบอยู่ใกล้ๆพี่ฟาโรห์ ก็ไม่แปลกพี่ฟาโรห์พูดจานิ่มนวลและเอาใจเก่งกว่าเขาเยอะ แต่ทำไมพอเขาบอกว่าให้ไปทำงานกับพี่ฟาโรห์ถึงปฏิเสธ ทั้งที่น่าจะรีบตอบตกลง
รึเธอชอบคนที่มีเจ้าของแล้ว ชักอยากจะเห็นไอ้หมอนั้นซะแล้วสิ มีลูกมีเมียแล้วยังจะมายุ่งกับเด็ก แล้วเขาเป็นบ้าอะไรไม่ยอมไปนอนมัวแต่จะคิดถึงแต่เรื่องยัยนั้นทำไม ไปนอนดีกว่าพรุ่งนี้มีงานต่อ
ริษา กลับมาถึงบ้านดึกมากแล้ว เธออาบน้ำเสร็จนอนไถมือถือดูนั่นดูนี้ไปเรื่อย และก็ทุกหน้าฟีด มีแต่คำสัมภาษณ์ของพี่ไคโรที่เขาบอกว่าอยากมีแฟน เป็นกระแสครึกโครมมากตอนนี้
"ชิ!" คนดังเจ้าชู้มีผู้หญิงเยอะแยะยังจะมาบอกว่าโสด ไคโรในสายตาเธอเขาเจ้าชู้ตัวพ่อ ถึงเขาจะเงียบๆขรึมๆ แต่เขามีคู่ควงตลอด สาวไม่เคยขาดตั้งแต่อยู่เมืองไทยแล้ว
และที่ผ่านมาข่าวซุบซิบของเขามีเยอะแยะ นางแบบบ้าง นางเอกบ้างนักร้องบ้าง ผู้หญิงเยอะมาก แล้วมาประกาศหาแฟนแบบนี้ มีหวังคนแห่เข้าคิวยื่นใบสมัครครึ่งประเทศแล้วมั้ง ริษานึกค่อนขอดเขาในใจ
เช้าวันต่อมา
ช่วงบ่ายริษาตามคุณแม่ไปที่บ้านคุณวีณาเพราะวันนี้เป็นวันหยุดของเธอ
"คุณป้าค่ะคุณแม่หนูละคะ" เธอเอ่ยถามป้าแม่บ้าน
"ป้าเห็นคุณวีณาพากันออกไปข้างนอกนะคะ บอกว่าไปเจอลูกค้า หนูริษาหิวรึเปล่าป้าทำอะไรให้ทานไหมคะ"
"ไม่เป็นไรค่ะ เดี๋ยวหนูทำเอง" ป้าลืมไปคุณริษาทำอาหารเก่งแล้วก็อร่อยด้วย งั้นป้าขอตัวไปรีดผ้าก่อนนะคะ ได้ค่ะ
ทำอะไรดีนะ พอป้าพูดขึ้นมาก็หิวจังเลยแฮะ กะเพราไข่ดาวละกันง่ายๆ
"ป้าครับๆ"
คนตัวโตเดินเข้ามา ริษามองเขาอย่างแปลกใจ ไคโรมองเธออย่างแปลกใจเหมือนกัน เขาเดินเข้ามานั่ง
"พี่ไคโรหนีมาอีกแล้วเหรอคะ" อืม คุณป้าไปไหน ป้าไปรีดผ้าค่ะ เขาพยักหน้ารับรู้
"ฉันหิวทำอะไรให้ทานหน่อยสิ" เออริษากำลังจะผัดกะเพราแล้วก็ไข่ดาว เออพี่...
"เอาแบบเธอนั้นแหละ ขอไข่ดาวไม่สุกสามฟอง" เขาชิงพูดขึ้นมาก่อน ได้ค่ะ พี่ไคโรออกไปนั่งรอข้างนอกไหมคะ เสร็จแล้วริษาจะยกไปเสิร์ฟให้ค่ะ
"อืม เธอมานั่งกินเป็นเพื่อนฉันด้วยล่ะ" ได้ค่ะ ไคโรเดินออกไปจากห้องครัว ริษารีบลงมือทำอาหาร เพราะดูท่าทางเขาจะหิวมาก
เธอใช่เวลาไม่นานผัดกะเพราสีสันจัดจ้านก็พร้อมเสิร์ฟ คนตัวเล็กยกจานอาหารไปวางบนโต๊ะ มองหาเขา พี่ไคโรไปไหนกันนะ
"เหมี่ยว !" เสียงเจ้าลูกชิ้น แมวของคุณป้าแม่บ้าน วิ่งนำไคโรมา ริษาหันมองตามเสียงเจ้าเหมียว เธอยิ้มให้แมวอ้วน เจ้าตัวอ้วนเดินเอาตัวอ้วนๆของมันมาเบียดขาเธอ ริษาย่อตัวลงไปลูบหัวเจ้าเหมียว
"ลูกชิ้นน่าจะคิดถึงพี่ไคโรนะคะ" เธอเงยหน้าพูดกับคนตัวสูง ไคโรยิ้มมองเจ้าแมวอ้วน
"โอ๊ะ เสื้อพี่ติดขนแมวเต็มเลยค่ะ" ริษารีบเข้าไปปัดขนแมวออกจากเสื้อให้เขา ไคโรจับมือเล็กไว้
"ไม่เป็นไรไปทานข้าวกันเถอะ ฉันหิวแล้ว" ริษาเงยหน้ามองสบตาเขา คนตัวโตจับมือเธอให้เดินมานั่งที่เก้าอี้ พร้อมกับตัวเองที่นั่งลงใกล้ๆเธอ
ไคโรตักอาหารที่เธอทำเข้าปากคำแรก พร้อมกับมองคนตัวเล็กที่ตักข้าวเข้าปากเหมือนกัน อร่อยเป็นบ้าเลย ยัยนี้ทำอาหารอร่อยแบบนี้ได้ยังไง ถ้าเธอทำอาหารให้กินทุกวันก็คงดี ดีบ้าอะไรวะฉันคิดอะไรเนี่ย
"พี่ไคโรค่ะ เผ็ดไปรึเปล่าค่ะ ริษาจำได้ว่าพี่ทานเผ็ดเก่ง แต่ไม่แน่ใจว่าพี่ไปอยู่เมืองนอกนานๆจะยังทานเผ็ดได้อยู่รึเปล่าก็เลยไม่ได้ทำเผ็ดมากนะคะ"
"ไม่เผ็ด อร่อยมาก" คำชมน้ำเสียงนิ่งๆเรียบๆนั้น ทำเอาคนตัวเล็กที่นั่งอยู่ใกล้ๆเขาถึงกับใจฟู ไม่นานทั้งเขาและเธอทานข้าวกันจนหมด
"คุณไคโรกับคุณริษาอยากทานของหวานรึผลไม้รึเปล่าค่ะ ป้ามีมะม่วง" คุณป้าแม่บ้านเดิน มาเก็บจานเอ่ยถามอย่างเอ็นดูทั้งคู่
"ผมอิ่มแล้วครับ เสียงรถคุณแม่น่าจะกลับมาแล้ว" ไคโรเดินออกไปหาคุณแม่
"สวัสดีครับ"
"อ้าว! วันนี้ลูกชายแม่ว่างเหรอ" คุณวีณาทักทายลูกชายคนเล็กด้วยน้ำเสียงแปลกใจ
"ไม่ว่างครับมาได้แค่สองชั่วโมง เดี๋ยวมีงานต่อ ผมให้ทีมมารับที่บ้าน ผมจะได้กลับมาอยู่ที่บ้านบ้าง"
"น่าสงสารจังเลยครับลูกชายแม่ มาบ้านแท้ๆก็ไม่ได้นอนบ้านเลย ทานอะไรรึยัง" ทานแล้วครับริษาทำให้ครับ
"ริษาทำอาหารอร่อยมากครับ" ประโยคนี้เขาหันไปพูดชมกับคุณแม่ของเธอ คุณรินาส่งยิ้มอบอุ่นมาให้ไคโร
"ไปเถอะเข้าบ้าน รินาอย่าเพิ่งไปไหนนะ เดี๋ยวเราคุยกันต่อ ตอนนี้ขอพักเบรกคุยกับลูกชายก่อน" ได้คะคุณวีณา คุณแม่ของริษาเดินเลี่ยงออกไป
"พี่ชายเราจะกลับรึยัง" ยังไม่ได้โทรตามเลยครับ มาถึงก็ทานข้าวผมหิว น่าเอ็นดูจังลูกชายแม่ แม่ฟังสัมภาษณ์ตกลงยังไงตอนนี้เราโสด อยากมีแฟน คุณวีณามองหน้าลูกชาย
"ก็เหงานิดหน่อยครับ มีใครสักคนก็คงดี" แล้วที่มีหายไปไหนหมดละครับลูกชายแม่ มีซะที่ไหนกันละครับ คุณแม่อย่าไปเชื่อข่าวสิครับ ไคโรตอบคุณแม่ยิ้มๆ
"แล้วพี่ฟาโรห์ละครับช่วงนี้มีใครรึเปล่า" รายนั้นมีก็ไม่บอกแม่เหมือนกันนั้นแหละ เก็บเงียบเชียว ไคโรหัวเราะ
- ผู้เขียน
