ยัยตัวร้าย(กับ)ผู้ชายสองบุคลิก

ยัยตัวร้าย(กับ)ผู้ชายสองบุคลิก Ep.1(คนเมา) •โมรี• ​เวลา 01 :45 น. โรงพยาบาลเอกชลชื่อดังในจังหวัดแห่งหนึ่ง "หมอโมคะ ! มีเคสด่วนค่ะ!" เสียงพี่เตือนตา พยาบาลอาวุโสร่างอวบระยะสุดท้ายประจำตึกอุบัติเหตุวิ่งกระหืดกระหอบเข้ามาหาฉันที่ห้องพัก ด้วยท่าทางรีบร้อน แทบจะสำลักกาแฟเลยเหอะ ในใจก็อยากจะถามพี่เตือนแกว่า โทรศัพท์ก็มีไหม ? ทำไมไม่โทร แต่ได้แค่คิดค่ะ. . . เพราะในความเป็นจริงฉันรีบคว้าเสื้อกาวน์ขึ้นมาสวบทับแล้วรีบวิ่งตามพี่เตือนแกไปที่ตึกอุบัติเหตุอย่างไว จรรยาบรรแพทย์มันค้ำคอจริง ๆ สวัสดีค่ะ ขอแนะนำตัวก่อนละกัน ระหว่างทาง ฉัน 'โมรี ' หรือที่ทุกคนในโรงพยาบาลเรียกว่า ' หมอโม ' อายุ 27 ปี ฉันเป็นหมอประจำตึกศัลยกรรมชายค่ะ และตอนนี้ฉันก็กำลังอยู่ในระหว่างเข้าเวรดึก ชีวิตของฉันไม่มีอะไรน่าตื่นเต้นหรอก วันๆวนเวียนอยู่แต่ในโรงพยาบาลจะไปมีเรื่องตื่นเต้นอะไรล่ะว่าไหม? และโปรดอย่าถามถึงคนรู้ใจ เพราะฉันก็ไม่แน่ใจเหมือนกันว่าคนๆนั้นมันเกิดรึยัง. . . "อุบัติเหตุร้ายแรงเหรอคะพี่เตือน คราวนี้เจ็บเยอะไหม" ฉันถามพี่เตือนขณะที่เท้าทั้งสองข้างก็จ้ำเอาๆ ปานว่าควายหาย "เจ็บเยอะค่ะหมอโม เหตุทะเลาะวิวาท แต่พี่ให้พยาบาลประจำตึกทำแผลแล้วก็ให้กลับบ้านไปแล้วค่ะ" อ้าวว ให้กลับบ้านไปแล้ว แล้วมาตามฉันเพื่อ. .? งงสิคะ. .จะรออะไร แทบจะหยุดเดินเลยเหอะ ถ้าพี่เตือนแกไม่พูดต่อ "แต่มีอยู่คนนึงค่ะ เมามาก บาดแผลนี่เต็มตัว แต่ไม่ยอมให้พยาบาลทำแผลให้ พี่เลยต้องมาตามหมอโมนี่แหล่ะค่ะ" เหรออออ เลยต้องมาตามฉันอย่างนั้นเหรอ พูดง่ายๆว่าฉันเป็นหน่วยกล้าตายอะไรประมาณนี้ใช่ไหม? เหมือนจะภูมิใจ แต่มันก็ยังไงๆอยู่. . . แล้วฉันกับพี่เตือนก็มาถึงตึกอุบัติเหตุ สถานการณ์ตรงหน้าที่เห็น ทำให้ฉันเข้าใจทันทีเลยว่าทำไมพี่เตือนแกต้องวิ่งไปตามฉัน แทนที่จะโทรไป " ! " แม่จ้าววว !! ก็สภาพตึกอุบัติเหตุตอนนี้เละเทะไม่มีดีเลยน่ะสิ เครื่องมือแพทย์รวมทั้งโทรศัพท์กระจัดกระจายเกลื่อนพื้น เอาเรื่องจริงเลยนะเมื่อกี้มีโจรบุกเข้ามาปล้นโรงพยาบาลใช่ไหม ? "คุณอยู่เฉยๆสิคะ จะได้ทำแผลให้" "อย่ามายุ่งกับกูดิ๊ ! รำคาญ ! อย่ามาจับ ! กูบอกว่าอย่าจับไงวะ !" เคร้ง ! โครม ! ฉันหันไปตามเสียงทันที เห็นพยาบาลคนหนึ่งพยายามจะเข้าไปทำแผลให้กับคนเมา. . . ใช่ ! ฉันคิดว่าเขาน่าจะเมาอ่ะแหล่ะ. . . แล้วพยาบาลคนนั้นก็ถูกไอ้คนขี้เมานั่นผลักออกมา ส่วนร่างของเขาก็ร่วงลงมาจากเตียงผู้ป่วย เพราะเมามากจนไม่สามารถพยุงตัวเองเอาไว้ได้ "หมอโมจัดการทีเถอะค่ะ น้องๆพยาบาลเข้าไปจนครบทุกคนแล้ว ไม่มีใครเข้าใกล้ได้สักคน พี่ปวดหัวไปหมดแล้วเนี่ย" หืออออออ !? ให้ฉันจัดการหมอนี่ !? ขนาดเข้าไปตั้งหลายคนยังไม่มีใครทำได้ แล้วฉันวิเศษมาจากไหนถึงจะทำได้ แต่. . . .สุดท้ายฉันก็ต้องทำ เพราะจรรยาบรรณแพทย์มันค้ำคออยู่ยังไงเล่า ! "แล้วนี่ฝีมือเขาเหรอคะ" ฉันหันไปถามพี่เตือนเกี่ยวกับสภาพภายในตึกเพื่อความชัวร์ให้กับตัวเอง เละเทะขนาดนี้เขาไม่จับฉันทุ่มลงพื้นเลยเรอะถ้าเขาไม่พอใจขึ้นมา แหยงๆ ยังไงไม่รู้เว้ย ! "อ๋อ ทั้งหมดนี่ไม่ใช่ฝีมือเขาคนเดียวหรอกค่ะ ไอ้พวกที่กลับไปแล้วก็มีส่วนค่ะ จะเข้าไปทำร้ายเขา แต่สุดท้ายก็ถูกเขาซัดกลับมาซะน่วมเลย" งื้อออออออ !!! นั่นไง ! ขนาดเมาๆ ยังซัดนักเลงซะน่วม แล้วผู้หญิงบอบบางอย่างฉันเนี่ยจะไปเหลืออะไร "คุณพระคุณเจ้าคุ้มครองโมรีคนนี้ด้วยนะเจ้าคะ" ฉันสวดมนต์อ้อนวอนภาวนา ก่อนจะทำใจดีสู้เสือ ค่อยๆก้าวเข้าหาร่างสูงที่นั่งพิงเตียงอยู่ในสภาพหัวห้อยคอตกอย่างหวาดกลัว แล้วเอ่ยเรียกเขาเสียงสั่น ก็คนมันกลัวนี่. . . "คะ. . .คุณ. . .คุณคะ. . ." •โมรี•