Ep.1(คนเมา)
737 คำ
ยัยตัวร้าย(กับ)ผู้ชายสองบุคลิก
Ep.1(คนเมา)
•โมรี•
เวลา 01 :45 น.
โรงพยาบาลเอกชลชื่อดังในจังหวัดแห่งหนึ่ง
"หมอโมคะ ! มีเคสด่วนค่ะ!"
เสียงพี่เตือนตา พยาบาลอาวุโสร่างอวบระยะสุดท้ายประจำตึกอุบัติเหตุวิ่งกระหืดกระหอบเข้ามาหาฉันที่ห้องพัก ด้วยท่าทางรีบร้อน
แทบจะสำลักกาแฟเลยเหอะ ในใจก็อยากจะถามพี่เตือนแกว่า โทรศัพท์ก็มีไหม ? ทำไมไม่โทร แต่ได้แค่คิดค่ะ. . .
เพราะในความเป็นจริงฉันรีบคว้าเสื้อกาวน์ขึ้นมาสวบทับแล้วรีบวิ่งตามพี่เตือนแกไปที่ตึกอุบัติเหตุอย่างไว จรรยาบรรแพทย์มันค้ำคอจริง ๆ
สวัสดีค่ะ ขอแนะนำตัวก่อนละกัน ระหว่างทาง
ฉัน 'โมรี ' หรือที่ทุกคนในโรงพยาบาลเรียกว่า ' หมอโม ' อายุ 27 ปี
ฉันเป็นหมอประจำตึกศัลยกรรมชายค่ะ และตอนนี้ฉันก็กำลังอยู่ในระหว่างเข้าเวรดึก
ชีวิตของฉันไม่มีอะไรน่าตื่นเต้นหรอก วันๆวนเวียนอยู่แต่ในโรงพยาบาลจะไปมีเรื่องตื่นเต้นอะไรล่ะว่าไหม?
และโปรดอย่าถามถึงคนรู้ใจ เพราะฉันก็ไม่แน่ใจเหมือนกันว่าคนๆนั้นมันเกิดรึยัง. . .
"อุบัติเหตุร้ายแรงเหรอคะพี่เตือน คราวนี้เจ็บเยอะไหม"
ฉันถามพี่เตือนขณะที่เท้าทั้งสองข้างก็จ้ำเอาๆ ปานว่าควายหาย
"เจ็บเยอะค่ะหมอโม เหตุทะเลาะวิวาท แต่พี่ให้พยาบาลประจำตึกทำแผลแล้วก็ให้กลับบ้านไปแล้วค่ะ"
อ้าวว ให้กลับบ้านไปแล้ว แล้วมาตามฉันเพื่อ. .?
งงสิคะ. .จะรออะไร แทบจะหยุดเดินเลยเหอะ ถ้าพี่เตือนแกไม่พูดต่อ
"แต่มีอยู่คนนึงค่ะ เมามาก บาดแผลนี่เต็มตัว แต่ไม่ยอมให้พยาบาลทำแผลให้ พี่เลยต้องมาตามหมอโมนี่แหล่ะค่ะ"
เหรออออ เลยต้องมาตามฉันอย่างนั้นเหรอ พูดง่ายๆว่าฉันเป็นหน่วยกล้าตายอะไรประมาณนี้ใช่ไหม?
เหมือนจะภูมิใจ แต่มันก็ยังไงๆอยู่. . .
แล้วฉันกับพี่เตือนก็มาถึงตึกอุบัติเหตุ
สถานการณ์ตรงหน้าที่เห็น ทำให้ฉันเข้าใจทันทีเลยว่าทำไมพี่เตือนแกต้องวิ่งไปตามฉัน แทนที่จะโทรไป
" ! "
แม่จ้าววว !!
ก็สภาพตึกอุบัติเหตุตอนนี้เละเทะไม่มีดีเลยน่ะสิ เครื่องมือแพทย์รวมทั้งโทรศัพท์กระจัดกระจายเกลื่อนพื้น
เอาเรื่องจริงเลยนะเมื่อกี้มีโจรบุกเข้ามาปล้นโรงพยาบาลใช่ไหม ?
"คุณอยู่เฉยๆสิคะ จะได้ทำแผลให้"
"อย่ามายุ่งกับกูดิ๊ ! รำคาญ ! อย่ามาจับ ! กูบอกว่าอย่าจับไงวะ !"
เคร้ง ! โครม !
ฉันหันไปตามเสียงทันที
เห็นพยาบาลคนหนึ่งพยายามจะเข้าไปทำแผลให้กับคนเมา. . .
ใช่ ! ฉันคิดว่าเขาน่าจะเมาอ่ะแหล่ะ. . .
แล้วพยาบาลคนนั้นก็ถูกไอ้คนขี้เมานั่นผลักออกมา ส่วนร่างของเขาก็ร่วงลงมาจากเตียงผู้ป่วย เพราะเมามากจนไม่สามารถพยุงตัวเองเอาไว้ได้
"หมอโมจัดการทีเถอะค่ะ น้องๆพยาบาลเข้าไปจนครบทุกคนแล้ว ไม่มีใครเข้าใกล้ได้สักคน พี่ปวดหัวไปหมดแล้วเนี่ย"
หืออออออ !? ให้ฉันจัดการหมอนี่ !?
ขนาดเข้าไปตั้งหลายคนยังไม่มีใครทำได้ แล้วฉันวิเศษมาจากไหนถึงจะทำได้
แต่. . . .สุดท้ายฉันก็ต้องทำ เพราะจรรยาบรรณแพทย์มันค้ำคออยู่ยังไงเล่า !
"แล้วนี่ฝีมือเขาเหรอคะ"
ฉันหันไปถามพี่เตือนเกี่ยวกับสภาพภายในตึกเพื่อความชัวร์ให้กับตัวเอง เละเทะขนาดนี้เขาไม่จับฉันทุ่มลงพื้นเลยเรอะถ้าเขาไม่พอใจขึ้นมา
แหยงๆ ยังไงไม่รู้เว้ย !
"อ๋อ ทั้งหมดนี่ไม่ใช่ฝีมือเขาคนเดียวหรอกค่ะ ไอ้พวกที่กลับไปแล้วก็มีส่วนค่ะ จะเข้าไปทำร้ายเขา แต่สุดท้ายก็ถูกเขาซัดกลับมาซะน่วมเลย"
งื้อออออออ !!!
นั่นไง ! ขนาดเมาๆ ยังซัดนักเลงซะน่วม แล้วผู้หญิงบอบบางอย่างฉันเนี่ยจะไปเหลืออะไร
"คุณพระคุณเจ้าคุ้มครองโมรีคนนี้ด้วยนะเจ้าคะ"
ฉันสวดมนต์อ้อนวอนภาวนา ก่อนจะทำใจดีสู้เสือ ค่อยๆก้าวเข้าหาร่างสูงที่นั่งพิงเตียงอยู่ในสภาพหัวห้อยคอตกอย่างหวาดกลัว แล้วเอ่ยเรียกเขาเสียงสั่น
ก็คนมันกลัวนี่. . .
"คะ. . .คุณ. . .คุณคะ. . ."
•โมรี•
- ผู้เขียน
