บอดี้การ์ดคนใหม่
1237 คำ
มินนาราผู้ไม่เคยยอมใคร ทุกเรื่องที่เธอทำล้วนเป็นสิ่งที่เธอคิดว่าดีและถูกที่สุดเสมอ ใครหน้าไหนก็มาขัดเธอไม่ได้ แม้กระทั่งพ่อกับแม่ก็ยังต้องยอมความเอาแต่ใจของเธอเลย แต่สิ่งหนึ่งที่เธอต้องยอมให้พ่อเธอเสมอก็เป็นเรื่องนี้นี่แหละ เรื่องที่จะเอาบอดี้การ์ดมาคอยติดตามดูแลเธอ
มินนาราไม่เคยถูกใจบอดี้การ์ดที่พ่อเธอหาให้เลยสักคน เพราะทุกคนล้วนแต่ไม่มีความคิดเป็นของตัวเอง เหมือนหุ่นยนต์ที่บ้าพลังและคอยฟังแต่คำสั่ง และก็เหมือนหมาที่คอยเอาแต่ทำหน้าที่ปกป้องเจ้าของ
“คุณหนูทานข้าวเลยมั้ยคะ..? เดี๋ยวป้าตั้งโต๊ะให้ค่ะ”
เธอเดินลงมาข้างล่างหลังจากที่อาบน้ำแต่งตัวเสร็จ มองไปรอบๆบ้านก็ไม่เจอใครสักคน มีป้าหอมป้าแม่บ้านเดินเข้ามาทักเธอ
“คุณแม่ไม่อยู่หรอคะป้าหอม”
มินนารามองไปที่โต๊ะอาหารก็ไม่เห็นใครสักคน
“คุณผู้หญิงออกไปประชุมตั้งแต่เช้าแล้วค่ะ”
“แล้วคุณพ่อละคะ ออกไปแล้วหรอ..?”
“คุณท่านก็ออกไปเมื่อสักครู่นี่เองค่ะ”
“ก็ดีค่ะ มินจะได้ออกไปข้างนอกบ้าง”
มินนารานั่งลงทานข้าวที่โต๊ะอาหารคนเดียว
“ไม่ได้นะคะ ถ้าคุณท่านรู้ว่าคุณมินออกไปข้างนอกคุณท่านต้องโกรธมากแน่ๆ”
“ป้าหอมก็อย่าบอกคุณพ่อซิคะ มินแค่จะออกไปช็อปปิ้งแก้เหงาแค่ 2-3 ชั่วโมงเอง แล้วเดี๋ยวมิน จะรีบกลับ”
“ไม่ได้ครับ...คุณจะออกไปไหนไม่ได้ทั้งนั้น”
ป้าหอมกำลังจะพูดแต่มีเสียงของใครอีกคนแทรกเข้ามาซะก่อนจนทั้ง 2 คนต้องหันไปมอง
“นาย...”
มินนาราจำได้ว่าเมื่อกี้เธอเห็นคนคนนี้อยู่ในห้องนั่งเล่นกับพ่อของเธอ คงจะเป็นบอดดี้การ์ดคนใหม่ที่พ่อเธอจ้างมาแน่ๆ
“คุณจะออกไปไหนไม่ได้ คุณท่านสั่งผมไว้ให้ดูแลคุณไม่ให้คลาดสายตา”
“นายกล้าดียังไงมาสั่งฉัน..?”
“ผมทำตามหน้าที่ครับ”
“แต่ฉันจะไป นายไม่มีสิทธิ์มาออกคำสั่งฉัน”
“ถ้าคุณไปผมจะแจ้งคุณท่านว่าคุณขัดคำสั่งผม เพราะคุณท่านบอกว่าให้ผมจัดการยังไงกับคุณก็ได้หากคุณไม่เชื่อฟังผม”
“แล้วนายจะทำอะไรฉัน...นายกล้าหรอ..?”
มินนารามองหน้าเขาเพื่อท้าทายว่าเขาหรอจะกล้าทำอะไรเธอ
“งั้นคุณก็ลองเดินออกไปจากประตูบ้านดูซิครับ คุณจะได้รู้ว่าผมกล้าหรือเปล่า”
มินนารามองเขาอย่างรู้สึกไม่พอใจที่เขากล้าท้าทายเธอ เธอจึงหันหลังเดินออกไปแต่ก่อนที่เธอจะเดินไปถึงประตูก็ต้องเจอกับผู้คุมที่คอยดูแลเวรยามอยู่บริเวณบ้านมายืนดักหน้ารอเธออยู่ที่หน้าประตู
“พวกนายหลบไปเดี๋ยวนี้นะ..”
ผู้คุม 2 นายไม่พูดอะไรเอาแต่ยืนนิ่งจนมินนาราเริ่มทำหน้าไม่พอใจ
“หลบไปนะ ถ้าพวกนายไม่หลบไปฉันจะไล่พวกนายออกให้หมดเลย”
“พวกเขา 2 คนไม่ทำตามที่คุณสั่งหรอกครับ เพราะทุกคนในบ้านต้องได้รับคำสั่งจากผมคนเดียวเท่านั้น”
มินนาราหันไปมองหน้านวัธที่กำลังยืนกอดอกพิงกำแพงอยู่อย่างผู้ชนะ
“ป้าหอม ป้าหมอคะ ป้าหอม….”
มินนาราตะโกนเรียกป้าหอมเสียงดังด้วยความโกรธและโมโหสุดขีด
“คะคุณหนู”
“ป้าหอมบอกให้ไอ้ 2 คนนี้มันหลบมินเดี๋ยวนี้นะคะ มินจะออกไปข้างนอก มินเบื่อมินไม่อยากอยู่ที่บ้าน ป้าหอมช่วยพูดให้มินทีนะคะ นะคะป้าหอม”
ป้าหอมมองหน้ามินนาราด้วยความเห็นใจปนความความสงสาร ที่เธอโดนกักบริเวณมาเกือบเดือนแล้วไม่ได้ออกไปไหนเลย
“เอ่อ…คุณวัธคะป้าว่า...”
“ไม่ได้ครับป้า ผมอนุญาตไม่ได้ คุณหนูของป้าอยู่ในช่วงที่ยังอันตรายอยู่ และก็ไม่ทราบว่าคนร้ายจะโผล่มาตอนไหน เรายังชะล่าใจตอนนี้ไม่ได้ ผมต้องทำตามที่คุณท่านบอก ผมให้คุณหนูของป้าออกไปไหนไม่ได้ตอนนี้ครับ”
ป้าหอมมองหน้านวัธด้วยความเข้าใจเหตุผล และก็หันมาเห็นหน้าคุณหนูของเธอมองด้วยความโมโห
“ฉันไม่กลัว ฉันจะออกไปให้ได้….หลบไป ฉันบอกให้หลบไป”
มินนาราหันไปผลักผู้คุม 2 คนจนพวกเขากระเด็นและเธอก็รีบวิ่งไปที่โรงรถหยิบกุญแจที่ตู้ แต่ก็โดนนวัธวิ่งมาแย่งไปจากมือ
“เอากุญแจรถฉันคืนมานะ”
“ผมไม่ให้ กลับเข้าไปในบ้านเดี๋ยวนี้นะครับ”
“ไม่ ฉันไม่กลับเข้าไป เอากุญแจรถฉันคืนมานะ”
ทั้ง 2 คนพยายามยื้อแย่งกุญแจรถกันไปมา จนมินนารารู้ว่าไม่มีทางสู้แรงเขาได้ จึงหันไปเปิดตู้เพื่อเอากุญแจรถอีกคัน แต่เขาก็แย่งมันจากมือเธอไปได้อีกแล้วยืนบังตู้กุญแจไว้ แต่เธอวิ่งเข้าไปทุบตัวเขาแรงๆไปหลายทีเพื่อให้เขาหลบ
“เอากุญแจรถมา..หลบไปเดี๋ยวนี้นะ ไอ้บ้า ว๊ายยยย”
เขาเริ่มทนไม่ไหวที่เธอใช้แรงทุบตีเขาจนเขาต้องจัดการรวบตัวเธอขึ้นพาดบ่า
“ปล่อยฉันลงนะ ไอ้บ้า นายกล้าดียังไงมาแตะเนื้อต้องตัวฉัน ปล่อยฉันนะ”
“คุณไม่ยอมเข้าไปในบ้านดีๆ ผมก็ต้องอุ้มคุณเข้าไปแบบนี้แหละ อยู่เฉยๆอย่าดิ้นตกไปเจ็บตัวไม่รู้ด้วยนะ”
เธอพยายามดิ้นขัดขืนและทุบหลังเขาไปด้วย เขาจึงแบกเธอเข้ามาในบ้านพาเธอไปที่ห้องนั่งเล่นป้าหอมตกใจมากรีบวิ่งเข้าไปหาทั้ง 2 คน
“โอ๊ย…ฉันเจ็บนะ ไอ้บ้า”
นวัธโยนตัวเธอลงที่โซฟาอย่างแรง เพราะเขาเริ่มทนไม่ไหวกับแรงที่เธอใช้กำปั้นทุบตีมาที่แผ่นหลังของเขา
“ทีคุณทุบหลังผมละ ผมไม่เจ็บหรือไง…ก็ถือว่าเสมอกัน”
เธอมองหน้าเขาอย่างไม่พอใจและยืนขึ้นเชิดหน้ามองเขา
“ฉันจะฟ้องคุณพ่อ ว่านายแตะเนื้อต้องตัวฉัน แล้วนายก็ทำให้ฉันเจ็บตัว คุณพ่อไม่มีทางให้นายได้เป็นบอดดี้การ์ดของฉันต่อไปแน่”
เธอใส่ร้ายเขาเพื่อให้เขาโดนไล่ออก
“เชิญเลย คุณจะบอกคุณท่านว่าอะไรก็เชิญเพราะผมมั่นใจว่าคุณท่านไม่มีทางไล่ผมออกแน่ๆ”
“อย่าสำคัญตัวเองผิดไป เพราะฉันเป็นลูกสาวคนเดียวของคุณพ่อและคุณพ่อก็รักฉันมาก แต่นายเป็นแค่บอดี้การ์ดอย่าคิดว่าฉันจะเอานายออกไม่ได้”
“ผมจะคอยดูเหมือนกันว่าใครจะสำคัญกว่ากัน ระหว่างผมกับคุณ”
ทั้ง 2 คนมองหน้ากันอย่างท้าทายจนป้าหอมเริ่มหนักใจ
- ผู้เขียน
