บทที่ 5 น้องหอมชอบลุงเมฆ (2)
965 คำ
“อย่าซื้อเลยคุณ ลูกใส่ได้ไม่นานหรอก ผมว่าเอาชุดอื่นดีกว่า”
คำพูดของปลายเมฆลอยเข้าไปในหูพนักงาน ด้วยความอยากขายของเธอจึงรีบเอาชุดว่ายน้ำรุ่นใหม่มานำเสนอ
เป็นชุดแบบครอบครัวพ่อแม่ลูก เด็กน้อยถึงกับตาโตชอบใจกระโดดบอกอยากใส่ชุดนี้ อยากให้มามี้กับลุงเมฆใส่ด้วย ผลสุดท้ายแม่ก็ต้องยอมใจอ่อนเมื่อเจอลูกอ้อนของลูกสาว
“ซื้อชุดว่ายน้ำจะไปไหนกันเหรอ”
“ไปทะเลค่า พ่อวินจะพาน้องหอมไปเที่ยว”
“ถ้าลุงเมฆขอไปด้วยได้ไหมครับ ลุงเมฆไม่ได้ไปเที่ยวเลย”
“ได้ค่า น้องหอมอยากไปเที่ยวกับลุงเมฆ”
“ลุงเมฆก็อยากไปเที่ยวกับน้องหอม”
“เราให้ลุงเมฆไปด้วยไม่ได้ค่ะลูก พ่อวินจองโรงแรมเรียบร้อยแล้ว ไม่ได้จองเผื่อคนนอก”
หญิงสาวถลึงตาใส่ชายหนุ่ม มุมปากมีรอยยิ้มประดับเพราะคิดว่าเขาตามไปด้วยไม่ได้แน่ ก่อนจะหุบยิ้มทันควันหลังจากได้ยินคำตอบเอาแต่ใจของคนตัวโต
“เรื่องนั้นไม่ต้องห่วงหรอกคุณ ผมจัดการเองได้ เอาเป็นว่าผมจะไปด้วย”
ไม่ให้ไปแล้วยังไงก็คนมันอยากไป ปลายเมฆยักไหล่อย่างผู้มีชัยแค่เรื่องจองโรงแรมไม่ใช่ปัญหาสำหรับเขา
ระฆังแก้วออกอาการหงุดหงิดเล็กน้อยที่เห็นอดีตสามีใช้นิสัยเดิม ไม่ว่าจะเป็นอดีตหรือปัจจุบันเขาก็ไม่เคยเปลี่ยน ชอบเอาแต่ใจ ชอบเอาชนะโดยเฉพาะกับเธอ
“เอาแต่ใจไม่เคยเปลี่ยน”
“ก็รู้นี่ ยังไงคุณก็ห้ามผมไม่ได้หรอก”
“ผู้ใหญ่ชอบทะเลาะกัน น้องหอมเหนื่อยใจจริงๆ เฮ้อ”
เด็กหญิงตาแป๋วยกมือขึ้นมากอดอกพร้อมกับส่ายหน้าทำให้ผู้ใหญ่ทั้งสองอึ้งไปเล็กน้อย เด็กสมัยนี้แก่แดดแก่ลมขึ้นทุกวัน ดูสิมีถอนหายใจทิ้งท้ายด้วย
ระฆังแก้วบอกตัวเองให้ใจเย็นๆ ไม่ต้องไปสนใจปลายเมฆ ก่อนจะหันไปคุยกับลูกสาวด้วยน้ำเสียงละมุน วันนี้นอกจากออกมาซื้อเสื้อผ้าแล้ว เธอจะพาลูกมากินบิงซูที่ร้านดังซึ่งมีไม่กี่สาขาในไทยด้วย
“เราไปกินบิงซูกันเถอะค่ะ น้องหอมอยากกินใช่ไหมคะ”
“ค่ามามี้ ลุงเมฆไปกินด้วยค่า น้องหอมอยากให้ลุงเมฆไป”
“ได้ค่ะ น้องหอมอยากให้ลุงเมฆทำอะไร ลุงเมฆจะทำหมด”
แม่ยังไม่ทันจะอ้าปากห้าม กลับถูกชายหนุ่มช้อนตัวหอมรักขึ้นมาอุ้ม จากนั้นก็บอกให้เด็กหญิงแก้มกลมชี้ว่าร้านอยู่ตรงไหน
คนชอบกินของหวานเย็นๆ รีบชี้ไปยังชั้นบนของห้าง ถึงจะมาไม่กี่ครั้งแต่น้องหอมจำได้ขึ้นใจว่าร้านโปรดตั้งอยู่ชั้นไหน
“ปล่อยน้องหอมให้เดินเองเถอะค่ะ ลูกของฉันโตแล้ว”
ปลายเมฆอุ้มหอมรักเดินไปไม่กี่ก้าวก็ได้ยินเสียงดุๆ ของอดีตภรรยาที่กำลังจ้องมองอดีตสามีด้วยสีหน้าไม่พอใจ หอมรักอายุตั้งสามขวบกว่าไม่จำเป็นต้องอุ้มให้เหนื่อย
หากแต่ชายหนุ่มยังไม่ทันจะพูด กลับเป็นคนในอ้อมกอดที่เอ่ยขึ้นมาพร้อมกับแสดงสีหน้าน่าสงสาร
“แต่น้องหอมเมื่อยขา อยากให้ลุงเมฆอุ้มค่ะมามี้”
“มามี้ว่าหนูเดินเองดีกว่า ลุงเมฆแก่แล้วเดี๋ยวจะเหนื่อยแย่”
“ลุงเมฆเหนื่อยเหรอคะถ้าอุ้มน้องหอม”
“ไม่เหนื่อยเลยลูก ลุงเมฆแข็งแรงมาก”
“ฟอด น้องหอมรักลุงเมฆ”
คำว่ารักที่หลุดออกมาจากปากเล็กๆ ของเด็กในอ้อมกอดทำให้ปลายเมฆยิ้มหน้าบาน รู้สึกตื้นตันในหัวใจอย่างบอกไม่ถูก แตกต่างจากมารดาของเด็กน้อยที่กำลังหน้าหงิกหน้างอ เพราะลูกสาวบอกรักผู้ชายที่เพิ่งเจอไม่กี่วันได้อย่างสนิทใจ
หอมรักสนิทสนมกับปลายเมฆเร็วเกินไปไหม ทั้งยอมให้อุ้ม ทั้งยอมให้หอมแก้ม ดูเอาเถอะพอได้อยู่กับลุงเมฆแม่ก็กลายเป็นหมาหัวเน่า กอดคอลุงเมฆไม่ยอมปล่อย อะไรๆ ก็ลุงเมฆ
“ไปค่าลุงเมฆน้องหอมหิว”
“โอเคครับ ถ้าหนูอยากเดินเองบอกลุงนะ”
“ค่า แต่น้องหอมเมื่อยขา อยากให้ลุงเมฆอุ้มอีก”
“ฮ่าๆๆๆ ได้ครับ อุ้มไปจนถึงร้านเลยก็ได้”
ในระหว่างที่ปลายเมฆกำลังอุ้มหอมรักเดินไปยังร้านบิงซูเจ้าดังโดยมีระฆังแก้วเดินอยู่ข้างๆ บังเอิญมีคนรู้จักหันมาเห็นพอดีจึงสะกิดคุณหนูเอวา หรือ เอวารินทร์ ซึ่งเป็นลูกเจ้าของโรงแรมเบอร์ต้นๆ ของประเทศให้หันไปมอง
“นั่นใช่พี่เมฆของแกกับเมียเก่าไหมเอวา”
“ไหนพี่เมฆจะมาเดินกับเมียเก่าได้ยังไง เขาเกลียดจะตาย”
“แกดูดีๆ สิพี่เมฆของแกแน่นอน”
“ใช่ พี่เมฆจริงๆ ไปอยู่กับเมียเก่าได้ยังไง”
“แล้วเด็กคนนั้นใช่ลูกของพวกเขาไหมแก”
“ไม่ใช่ เด็กคนนั้นเป็นลูกชู้ ไม่ใช่ลูกพี่เมฆ”
“เดี๋ยวเอวานั่นแกจะไปไหน เรายังไม่ได้ไปซื้อของเลย”
“ฉันจะไปหาพี่เมฆ แกไปคนเดียวแล้วกัน”
เอวารินทร์ทิ้งเพื่อนไปอย่างหน้าตาเฉย แล้วรีบสับเท้าที่ใส่ส้นสูงเดินไปข้างหน้าอย่างรวดเร็ว ในใจเต็มไปด้วยความกลัว คิดว่าอดีตสามีภรรยาแอบกลับมาคืนดีกันซึ่งถ้าเป็นแบบนั้น เธอไม่ยอม!
- ผู้เขียน
