“ลุงเมฆขาน้องหอมเจ็บคอ แค่ก แค่ก”
เสียงอ้อนของเด็กหญิงตาแป๋วทำให้คุณลุงที่กำลังยุ่งกับการสั่งงานต้องรีบวางโทรศัพท์ลง แล้วเดินมาหาหอมรักด้วยความรวดเร็วจากนั้นก็อุ้มยัยหนูขี้อ้อนขึ้นมานั่งบนตัก
“น้องหอมเจ็บคอเหรอคะ”
ปลายเมฆถามกลับด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน ก่อนจะเอามือไปอังหน้าผากเพื่อวัดไข้เด็กน้อยด้วยความเป็นห่วง กลัวไข้จะกลับมาเล่นงานอีก ตอนนี้อาการอื่นๆ หายไปหมดแล้วเหลือเพียงอาการไอเท่านั้น
“ค่า เป่าฟู่ๆ ให้น้องหอมหน่อย”
“ถ้าลุงเมฆเป่าให้จะหายเจ็บใช่ไหม”
“ใช่ค่ะ แค่ก แค่ก”
“โอเคครับเดี๋ยวลุงเมฆเป่าให้เอง”
ปลายเมฆทำตามที่เด็กน้อยต้องการ โดยเป่าลมออกจากปากดังฟู่ลงบนคอหอมรักสองสามครั้ง ดูเหมือนอาการเจ็บคอของเด็กขี้อ้อนจะดีขึ้นทันตาถึงได้บอกลุงเมฆว่า ขอกินไอศกรีมรสวานิลลาถ้วยสีเหลืองๆ
“น้องหอมอยากกินไอติม ลุงเมฆขาซื้อให้หน่อย”
“เอ่อลุงเมฆว่าหนูยังกินไม่ได้ค่ะ ยังไออยู่เลย”
“ไม่ไอค่ะหายแล
