ช่วงบ่ายของวัน เด็กหญิงหอมรักลืมตาตื่นขึ้นมาเห็นพี่ชินจังตัวใหญ่ก็ออกอาการดี๊ด๊าดีใจ กระโดดโลดเต้นไปมาแต่กลับไม่เห็นหน้าลุงเมฆ ดวงตากลมโตเริ่มมีน้ำอุ่นใสขึ้นมาเคลือบคลอเมื่อรู้ว่าลุงเมฆไม่อยู่ด้วย ทำให้มารดาต้องรีบปลอบใจ
“ไม่ร้องค่ะ เดี๋ยวลุงเมฆก็มา ลุงเมฆไปทำงานแป๊บเดียว” ได้ยินแบบนั้นใบหน้าของคนป่วยก็เริ่มดีขึ้น หยุดสะอื้นไปครู่เดียวก่อนจะแหงนหน้าขึ้นถามมารดาต่อ
“ฮึก นานไหมคะมามี้ขา น้องหอมคิดถึงลุงเมฆ”
“หนูดูนาฬิกานะคะ เข็มสั้นอยู่ตรงเลขสี่ลุงเมฆก็มา น้องหอมรอหน่อยได้ไหมลูก”
“ได้ค่า ฮึก น้องหอมจะเล่นกับพี่ชินจังรอลุงเมฆ”
“เก่งมากค่ะเด็กดี ไหนดูสิพี่ชินจังกับน้องหอมใครตัวใหญ่กว่ากันเอ่ย”
คุณแม่พยายามเบนความสนใจเพื่อให้ลูกสาวลืมปลายเมฆไปชั่วคราวจะได้เลิกร้องไห้ เพราะน้ำตาของลูกกำลังบาดใจคนเป็นแม่
“น้องหอมค่า สูงกว่าเห็นไหม” คนป่วยรีบลุกขึ้นมายืนเทียบกับชินจังตัวใหญ่ด้วยอาการตื่นเต้
