ไม่ว่าอย่างไร ก็มิอาจปล่อยวาง

บทที่3

บทที่ 3

“เหตุใดทำสีหน้าเยี่ยงนั้น”

ฝ่ามือขาวนวลราวหยกขาวลูบไล้ไปตามหน้าท้องเปลือยเปล่าเต็มไปด้วยมัดกล้ามเพราะออกกำลังกายและฝึกวรยุทธ์ทุกวัน

“ไท่จื่อเฟย หยุดมือก่อนพ่ะย่ะค่ะ” หยงอิ่งจงพยายามจับมือเล็กนั้นไม่ให้ลูบไล้ลงไปต่ำกว่านี้

“ข้าบอกเจ้าเยี่ยงไร ยามเมื่ออยู่กันตามลำพังให้เรียกเสี่ยวหลิน เจ้ากับข้าหาใช่คนอื่นไกล เป็นคนที่ใกล้กันแนบชิดยิ่งกว่าผู้ใด” ไท่จื่อเฟยเอ่ยเสียงหวานหยด

“ข้าอยากพัก เสี่ยวหลินเจ้าอยู่นิ่ง ๆ ก่อนได้หรือไม่” หากไม่เรียกขานตามที่พระนางสั่ง ดูท่าแล้วมือนั่นคงไม่หยุดเป็นแน่

หลังจากกลับมาจากจวนสกุลหมิ่ง ภาพร่างหมิ่งหุ้ยที่เต็มไปด้วยเลือดยังคงติดตา เสียงกรีดร้องของนางยังคงติดหู แต่เมื่อกลับมาถึงตำหนักบูรพา ไท่จื่อเฟยกลับลากเขาขึ้นเตียง แรงราคะ แรงเสน่หา วัวเคยค้าม้าเคยขี่กันอยู่ทุกคืนวัน เขาจึงมิอาจยับยั้งชั่งใจเอาไว้ได้ สุดท้ายก็จบลงที่เตียงเฉกเช่นทุกครั้งที่อยู่กันตามลำพัง

เหตุใดหมิ่งหุ้ยจึงมิยอมรับสารภาพ อย่างน้อย ๆ นางก็จะยังรอดชีวิต ไม่ว่าร่างกายสภาพใดเขาก็จะยังคงเลี้ยงดูนางเอาไว้ แต่พอเมื่อนึกย้อนกลับไปให้ถี่ถ้วนแล้ว

“ตัวเจ้าอยู่กับข้าแล้วใจเจ้าอยู่ที่ใดเล่าอิ่งจง”

“ข้าไม่เข้าใจ เหตุใดหมิ่งหุ้ยถึงคิดทำการอุกอาจเยี่ยงนี้ นางจะวางยาเจ้าไปเพื่ออะไร”

“นางคงริษยาข้าที่ได้ครอบครองเจ้า”

“หมิ่งหุ้ยไม่มีทางรู้เรื่องของข้ากับเจ้า” หยงอิ่งจงก้มหน้ามองร่างเปลือยเปล่าที่นอนแนบชิดเขาอยู่ เขาและไท่จื่อเฟยลอบคบชู้กันตั้งแต่ที่พระนางแต่งเข้าตำหนักองค์ชายหยางเชาเยว่ เดิมเขาเป็นองครักษ์ส่วนพระองค์ แต่พอพระนางแต่งเข้ามา เขาจึงได้มาดูแลอารักขาพระนางด้วย ด้วยความใกล้ชิด ชายหญิงมิควรใกล้ชิดกัน คำโบราณนั้นไม่ผิดนัก แรกเริ่มเขาสงสารพระนางที่อยู่ในวัยแรกแย้ม แต่กลับต้องถูกบังคับให้แต่งงานกับเด็กน้อยที่อายุเพียงไม่กี่ปี

เพราะฮองเฮาต้องการให้อำนาจตระกูลซ่งอยู่ในมือโอรสพระองค์เดียวของพระนาง จึงบังคับหลานสาวอย่างซ่งอี้หลินแต่งกับโอรสของตน ด้วยความใกล้ชิดกัน จากสงสารไม่รู้ที่เมื่อใดกลายเป็นความใคร่ เขาและอี้หลินสมสู่กันราวกับสัตว์เดรัจฉาน หลังจากเสร็จกิจกับอี้หลินเขาก็รู้สึกผิดกับหมิ่งหุ้ยทุกครั้ง ไม่ว่าจะหลับนอนกับอี้หลินกี่ครั้ง ใจเขาก็ยังรักเพียงหมิ่งหุ้ยผู้เดียว ความสัมพันธ์ระหว่างเขากับอี้หลินก็เพียงร่างกายเท่านั้น แต่ใครจะไปคาดคิดได้ว่าหมิ่งหุ้ยที่วัน ๆ ช่วยบิดามารดาทำการค้าจะล่วงรู้เรื่องภายในวังหลังได้ เพราะขนาดไท่จื่อที่นอนพักอยู่ห้องบรรทมถัดไปยังไม่เคยระแคะระคาย

“เป็นไม่ได้ หมิ่งหุ้ยไม่มีทางรู้เรื่องนี้” หยงอิ่งจงยังคงคิดว่าคนรักของตนไม่มีทางรู้เรื่องต่ำช้าที่เขาทำลับหลังนางได้ เพราะตลอดเวลาผ่านมาเขาแนบชิดอี้หลินเพียงยามอยู่กับตามลำพังเท่านั้น หากอยู่นอกห้องบรรทม

เขาไม่เคยเข้าใกล้พระนางเกินกว่าที่องครักษ์พึงกระทำ อีกทั้งยามที่พบหมิ่งหุ้ยในวันหยุด นางยังคงยิ้มแย้มให้เขาเสมอ ไม่มีทีท่าว่าจะขุ่นเคืองใจ และเฝ้ารอวันที่จะได้เข้าพิธีหมั้นหมายกับเขาอย่างใจจดจ่อ

“วัน ๆ เจ้าก็อยู่กับข้า เป็นทั้งองครักษ์ส่วนพระองค์ของไท่จื่อและองครักษ์ส่วนตัวให้ข้า แน่นอนนางย่อมริษยาเพราะข้าแย่งชิงเวลาของเจ้ามาจากนาง ไม่มีสตรีใดทนเห็นคนรักอยู่ใกล้ชิดสตรีนางอื่นได้หรอก ตัวข้าเองก็เช่นกัน ไม่เพราะนางรู้เรื่องของข้ากับเจ้าหรอกหรือ นางถึงได้คิดทำเลวทรามต่ำช้าลอบวางยาเชื้อพระวงค์ ยืมมือมารดาที่รักบุตรสาวให้หาซื้อยาพิษไร้กลิ่นไร้สีให้ หากไม่เพราะเจ้าชิมสุราจอกนั้นแทนข้า ข้าที่ไร้ซึ่งวรยุทธ์คงสิ้นใจเพียงกลืนสุรานั่นอึกเดียว ดูเอาเถิดอิ่งจง คนรักของเจ้านางเป็นสตรีเช่นไร ใบหน้างดงามนั้นยิ้มแย้มแต่ลับหลังช่างอำมหิตนัก”

“เฮ้อ” ร่างหนาถอนหายใจหนัก

“เอาเถอะ อย่าไปคิดถึงนางเลย อย่างไรนางกับตระกูลของนางก็ได้รับโทษอย่างสาสมแล้วกับสิ่งที่ทำกับข้า เจ้าอย่าได้คิดถึงนางอีกเลย คิดถึงเพียงข้าผู้เดียวก็พอแล้ว ข้าผู้นี้ให้เจ้าได้ทุกอย่าง ตำแหน่ง อำนาจ ขอเพียงเจ้าอยู่เคียงข้างกายมิจากไปไหน ไม่ว่าเจ้าอยากได้สิ่งใด เสี่ยวหลินผู้นี้จะหาให้เจ้าเอง ยอดรัก” นางขานเรียกยอดรักเสียงหวานปานน้ำผึ้งเดือนห้า

คุณหนูตระกูลใหญ่ ตั้งแต่ลืมตาดูโลก มีป้าเป็นถึงแม่แผ่นดิน เกิดมาก็ถูกวางฐานะเอาไว้หมดแล้วว่าต้องแต่งกับเชื้อพระวงค์พระองค์ใดพระองค์หนึ่งเพื่อดึงอำนาจฝ่ายฮองเฮาเอาไว้ และคานอำนาจฝ่ายตรงข้าม สตรีที่เกิดมาในตระกูลใหญ่ทุกคนเป็นเช่นนี้หมด นางมิต่างจากคุณหนูตระกูลใหญ่ผู้อื่น หากจะต่างก็คือนางต้องแต่งกับหลานของตน ทารกน้อยที่นางเคยอุ้มตอนถูกห่อด้วยผ้า ก้าวเดินแรกของหยางเชาเยว่ก็เป็นนางที่ประคองเดิน ผู้ใดจะคิดเล่าว่านางต้องมาเป็นภรรยาของคนที่นางเลี้ยงมากับมือ

อีกทั้งใจของนางก็ไม่หลงเหลือให้ผู้ใดได้อีก หยงอิ่งจง องครักษ์หนุ่มอนาคตไกล สอบจอหงวนบู้ได้ตั้งแต่อายุเพียงสิบห้า ได้รับเลือกให้ดูแลองค์ชายหยางเชาเยว่มาตั้งแต่ยังเล็ก และเขาอยู่ในสายตาของนางตลอด นางใช้ความอ่อนแอของสตรีเพศล่อลวงจนเขาติดบ่วง พลาดมีความสัมพันธ์ทางกายกับนาง มีหนึ่งครั้งย่อมมีครั้งต่อไปเรื่อย ๆ น้ำน้อยย่อมแพ้ไฟ ไฟที่นางเติมเชื้อเข้าไปทุกคืน ไม่มีวันใดที่เขาไม่หลงใหลไปกับความเย้ายวนของร่างกายนาง

แต่แล้ว จู่ ๆ เขาก็บอกว่ากำลังจะเข้าพิธีหมั้นหมายกับเหมยเขียวม้าไม้ไผ่ของตน แล้วนางเล่า จะยังอยู่ในสายตาเขาหรือไม่ หากเขาได้ลิ้มชิมรสสวาทจากร่างสตรีผู้อื่น และสตรีผู้นั้นคือคนที่เขารัก

นางไม่ยอมเป็นเช่นนั้น นางยอมทำตามคำสั่งบิดาแต่งงานกับหยางเชาเยว่แล้ว และในตอนนี้นางเป็นถึงไท่จื่อเฟย อีกไม่ช้าก็จะได้เป็นฮองเฮา เป็นแม่ของแผ่นดินคนต่อไป จะให้นางแบ่งบุรุษที่นางรักกับสตรีต่ำศักดิ์กว่า นางมิอาจทนได้หรอก

ไท่จื่อเฟยใช้อำนาจที่มีในวังหลัง ใช้องครักษ์เงาของฮองเฮาทำงานส่วนตัว วางแผนว่าเป็นหมิ่งหุ้ย คนรักของหยงอิ่งจงวางยานาง แต่หากจะลงโทษหมิ่งหุ้ยผู้เดียวย่อมไม่ใช่แผนการที่ดีหนัก ตัดไฟต้องตัดตั้งแต่ต้นลม

เมื่อคิดจะฆ่าแล้วต้องฆ่าให้หมด ตีงูอย่าตีให้เพียงหลังหักเพราะมันจะแว้งกัดเอาได้ ต้องตีให้ตาย

ไม่คิดว่าหยงอิ่งจงจะรักสตรีต่ำต้อยผู้นั้น ขนาดเป็นเขาที่ดื่มสุราพิษแทนนางจนล้มป่วยอาการหนักอยู่หลายวัน ดีหมอหลวงที่นางเตรียมการและยาถอนพิษเอาไว้อยู่ไม่ได้ไกล กระนั้นเขาก็วิงวอนร้องของชีวิตให้หมิ่งหุ้ย

ดี ดี

ซ่งอี้หลินเห็นว่าต่อให้ฆ่าหมิ่งหุ้ยผู้นั้นทิ้ง ใจของหยงอิ่งจงก็ยังคงคะนึงหานาง อี้หลินจึงแสร้งวางเงื่อนไขให้หมิ่งหุ้ยรับสารภาพ แล้วนางจะปล่อยหมิ่งหุ้ยไป ไม่นึกว่าหยงอิ่งจงก็ยังคิดจะเอาสตรีต้องโทษผู้นั้นมาไว้ในจวนของเขา แต่งงานเป็นฮูหยินไม่ได้ก็ยังคิดจะรับเป็นอนุ

“คิดถูกแล้ว ที่ให้อิ่งจงเป็นคนลงมือ”

“ใช่เพคะ องครักษ์หยงต้องรู้สึกผิดที่สังหารคนรักของตนด้วยมือเขาเอง มีแต่ความรู้สึกผิด ไม่มีทางกลับไปรักได้อีก ไท่จื่อเฟยฉลาดเหนือสตรีใดในแคว้นเพคะ” นางกำนัลคนสนิทที่ติดตามอี้หลินตั้งแต่เป็นเพียงคุณหนูจนกระทั่งแต่งเข้าวังบูรพา เอ่ยชื่นชมความฉลาดหลักแหลมของเจ้านายตนเอง สองมือขัดถูตามเนื้อนวลอย่างเบามือ

“เท่านี้ในสายตาของอิ่งจง ข้าก็เป็นสตรีที่ใจกว้างราวกับแม่น้ำ ฮ่า ๆ”

ซ่งอี้หลินเอ่ยชมตนเอง พลางหัวเราะเมื่อนึกถึงใบหน้าของหมิ่งหุ้ยที่รู้ว่าบุรุษที่นางรักลงมือหักหลังตนเอง อี้หลินรู้ดีว่าหมิ่งหุ้ยไม่มีทางรับผิดแน่นอน ก็แน่สิ อีกฝ่ายไม่ได้เป็นผู้วางแผน เป็นนางต่างหากที่ลงทุนลงแรงไปทั้งหมด แล้วหมิ่งหุ้ยจะรับสารภาพได้เยี่ยงใด อี้หลินเพียงหวังอยากเป็นคนดีในสายตาของหยงอิ่งจง จึงสั่งให้หยงอิ่งจงเป็นคนลงมือด้วยตนเอง ช่วงเวลาที่เขารักษาพิษอยู่ กรมวังก็ตรวจสอบคดีภายใต้การกำกับของนางจนเสร็จสิ้นแล้ว ไม่ว่าอย่างไรนางก็ไม่คิดจะใช้บุรุษร่วมสตรีใด ความตายเท่านั้นที่หมิ่งหุ้ยสมควรได้รับ