ไม่ว่าอย่างไร ก็มิอาจปล่อยวาง

บทที่4

บทที่ 4

“คุณหนู คุณหนูเจ้าคะ”

เมาเมาเขย่าร่างเจ้านายของตนอยู่นาน นางปีนลงมาในหลุมมรณะอย่างไร้ความเกรงกลัว

ก่อนมาถึงประตูจวนคุณหนูของนางนึกขึ้นได้ว่าลืมห่อผ้าที่จะตัดชุดใหม่ให้คุณชายหยงใส่หน้าหนาวที่จะถึงนี้ จึงวานให้นางกลับไปเอา เพราะคาดว่าคงหลงลืมวางเอาไว้ที่ร้านตัดชุด เมื่อเมาเมากลับมาพบว่าหน้าจวนสกุลหมิ่งมีทหารหลายคนไม่คุ้นหน้ายืนอยู่ นางเห็นท่าไม่ดีจึงหลบฉากไปดูลาดเลา นางได้ยินเสียงกรีดร้องของคุณหนูของตนชัดเจน แต่สัญชาตญาณบางอย่างสั่งให้นางนั่งแอบซ่อนตัวอยู่ข้างกำแพงจวน เมาเมาเฝ้ารอจนเสียงทั้งหมดเงียบลง และคนกลุ่มใหญ่กลุ่มนั้นทั้งหมดกลับไปแล้ว นางรอจนแน่ใจจึงค่อย ๆ คลานเคลื่อนตัวผ่านทางประตูสุนัขลอดเพราะเกรงว่าหากเข้าทางด้านหน้าจะเกิดเรื่องราวที่คาดไม่ถึง แม้นางจะรอจนมั่นใจแล้วว่าไม่เหลือผู้ใดอยู่ในจวนแล้วก็ตาม

กลิ่นคาวเลือดคละคลุ้งจนแทบจะสำรอกออกมา ร่างบางถึงกับน้ำตาร่วงเมื่อเดินมาถึงหลุมแปลกตาที่ไม่เคยมีในจวนสกุลหมิ่งมาก่อน นางตะเกียกตะกายปีนลงหลุมมา ควานหาผู้รอดชีวิต ขอแค่มีใครสักคนรอด แม้ไม่รู้ต้นสายปลายเหตุว่าเรื่องราวทั้งหมดเกิดจากสาเหตุใด

“สวรรค์โปรดเมตตาคนสกุลหมิ่งด้วยเถิด” เมาเมาพร่ำทั้งน้ำตา ยิ่งเห็นสภาพศพคุณชายน้อยวัยห้าปี นางถึงกับกลั้นอาเจียนเอาไว้ไม่ไหว

“คุณหนู” ยังมีลมหายใจ นางเขย่าร่างเกือบจะไร้ลมหายใจนั่นสุดแรง หวังให้เจ้านายของตนลืมตาตื่น

แต่หมิ่งหุ้ยนนั้นได้ก้าวขาข้างหนึ่งไปเยือนประตูยมโลกแล้ว

เมื่อเรียกแล้วไม่สำเร็จ แต่ตราบใดยังมีความหวัง เมาเมาไม่รอช้าเร่งปีนขึ้นมาจากหลุม สภาพของนางไม่ต่างจากศพที่ขึ้นมาจากหลุม เสื้อตัวนอกแดงฉาน

นางรีบวิ่งไปยังทางเดิมที่เข้ามา วิ่งสุดกำลังอย่างไม่คิดชีวิต แม้จะเหนื่อยจนหอบ ลมหายใจขาดห้วงเป็นพัก ๆ แต่สองเท้าไม่คิดจะหยุด หากนางหยุดหมายถึงชีวิตของคุณหนูของนาง

เสียงรถเข็นผักดังในความมืด บนรถนั้นมีผักเน่าจากตลาดและฟางเน่ากองใหญ่ กลิ่นผักเน่าคละคลุ้งแต่ก็ไม่มีผู้ใดสนใจ เพราะขอทานที่อาศัยอยู่ตรอกหลังตลาดทำเยี่ยงนี้เป็นประจำทุกวัน คือรอจนแม่ค้าพ่อค้าในตลาดเก็บร้าน ก็จะเข็นรถเข็นไม้เก่า ๆ ไปวนเก็บผักที่ถูกทิ้งเพื่อมาแบ่งปันกัน

ใต้กองฟางนั่นมีร่างของสตรีนางหนึ่งที่กำลังหายใจรวยรินไร้ซึ่งสติ ไม่ตายก็เหมือนตาย

“ไวหน่อยได้หรือไม่” เมาเมาส่งเสียงเร่งคนเข็นอย่างร้อนใจ

“ไวกว่านี้ไม่ได้แม่นางเมา ประเดี๋ยวคนอื่นจะผิดสังเกต”

“แต่คุณหนู” นางกลืนก้อนสะอื้นลงคอ ไม่กล้าเอ่ยคำใดออกไป เกรงว่าจะเป็นการแช่งเจ้านายของตน นางวิ่งสุดชีวิตมาขอความช่วยเหลือจากกลุ่มขอทานที่คุณหนูเมตตาดูแลอยู่

“วางใจเถิด ตอนนี้ท่านหมอคงรออยู่แล้ว สวรรค์ไม่มีทางทอดทิ้งคนดี”

ขอทานหนุ่มแม้จะเอ่ยเช่นนั้นออกไป แต่ภายในใจก็หวั่นไม่น้อย สภาพคุณหนูหมิ่งที่เขาปีนลงหลุมไปแบกขึ้นมา หากไม่สังเกตดี ๆ ไม่ต่างจากศพอื่น ๆ ที่อยู่ในหลุมนั่นเลย ตอนที่แม่นางเมากระหืดกระหอบมาหาพวกเขากลางดึก พวกเขาก็ตกใจแล้ว แต่พอนางร้องบอกคุณหนูกำลังจะตายแล้ว `ช่วยด้วย ช่วยคุณหนูข้าด้วย`

พวกเขาก็ทิ้งทุกอย่างแล้ววิ่งออกมาเลย แม้ในตอนแรกจะแปลกใจที่แม่นางเมาเมาสั่งให้เอารถเข็นมาด้วย แต่เมื่อเห็นสภาพของคุณหนูหมิ่ง และสิ่งที่เกิดขึ้นภายในจวนสกุลหมิ่งแล้วก็ต้องแทบหยุดหายใจ

ประตูจวนสกลุหมิ่งปิดตายตั้งแต่วันนั้น ไม่มีป้ายประกาศใด มีเพียงความเงียบงัน แม้ชาวบ้านร้านตลาดจะอยากรู้ว่า หลายวันที่ผ่านมา หลังจากเสียงดังที่ดังมาจากด้านในจวน และหลังจากทหารวังหลวงกลับไปแล้วเกิดสิ่งใดขึ้นกันแน่ พวกเขารอบ่าวรับใช้ในจวนออกมาซื้อหาของใช้ประจำวัน แต่ก็ไม่มีผู้ใดออกมา จนกระทั่งย่างวันที่ห้า กลิ่นเน่าเหม็นลอยตามลมออกมา

ไท่จื่อเฟยไม่แม้แต่จะสั่งให้กลบฝังหลุมนั่นด้วยซ้ำ พระนางอยากประกาศกลาย ๆ ให้ผู้คนเห็นสภาพคนที่คิดจะแข็งข้อกับพระนาง ไม่คิดแม้กระทั่งจะตรวจนับว่ามีร่างหนึ่งได้หายไปจากหลุมมรณะนั่น

เมื่อกลิ่นเหม็นส่งกลิ่นจนทนไม่ไหว วันต่อมาก็มีฝูงแร้งบินวนรอบจวนสกุลหมิ่ง หลังจากนั้นจึงมีป้ายติดประกาศถึงความผิดที่คุณสกุลหมิ่งก่อ กว่าจะลำเลียงซากศพออกมาเพื่อขนย้ายไปสุสานก็แทบแยกไม่ออกแล้วว่าศพใดเป็นศพใด

`คุณหนูใหญ่สกุลหมิ่ง จิตใจคับแคบหึงหวงองครักษ์หนุ่มที่ทำหน้าที่อารักขาเชื้อพระวงค์เป็นอย่างดี แต่นางกลับแยกแยะไม่ออกว่า ชายหนุ่มทำหน้าที่สำคัญต่อราชสำนัก นางทำการอุกอาจวางยาไท่จื่อเฟย

กรมวังตรวจสอบ หมิ่งหุ้ยมีความผิดจริงตามหลักฐานที่ตรวจสอบและคำรับสารภาพลงลายมือชื่อของหมิ่งฮูหยินว่าเป็นผู้จัดหายาพิษมาให้บุตรสาว กรมวังจึงตัดสินประหารเจ็ดชั่วโคตรไม่ให้เป็นเยี่ยงอย่าง`

เมาเมาที่ปลอมเป็นสาวชาวบ้านออกมาซื้อยาตามที่หมอสั่ง อ่านป้ายประกาศทั้งน้ำตา

คุณหนูของนางไม่มีทางทำเรื่องเช่นนั้น

ในตอนที่นางอายุสิบห้า นางและครอบครัวนำสมุนไพรเข้ามาขายในเมืองหลวง มารดาของนางเกิดล้มป่วยหนักจนเสียชีวิต นางและบิดาไม่มีแม้กระทั่งเงินที่จะทำศพ จึงนั่งกอดศพของมารดาอยู่หน้าตลาด ใครเดินผ่านไปมาก็หันหน้าหนี ไม่แม้แต่จะหยุดมอง เป็นคุณหนูที่เข้ามาถามและช่วยเงินค่าทำศพ

เมาเมาประทับใจในความเมตตาของเด็กน้อยที่อายุน้อยกว่านางหลายปีนัก จึงขายตัวเป็นบ่าวรับใช้ แล้วคนมีจิตใจดีงามเยี่ยงนั้นนะหรือจะวางยาไท่จื่อเฟย หึงหวงอันใดกัน คุณหนูของนางและคุณชายหยงก็ดูออกจะรักกันดี

“ความจริงเพียงกึ่งเดียวเท่านั้น”

เมาเมานำความในป้ายประกาศมาเล่าให้เหล่าขอทานฟัง ไม่คิดว่าคุณหนูของนางจะลืมตาตื่นขึ้นมาได้ยินเข้าพอดี นางดึงผ้าห่มเก่า ๆ ขึ้นคลุมร่างซีดเซียวที่นอนนิ่งไม่ไหวติ่งอยู่บนเศษกองฟาง

“ข้าไม่เชื่อ ข้าอยู่กับคุณหนูตลอด ท่านจะไปวางยาไท่จื่อเฟยได้อย่างไร เป็นไปไม่ได้”

ริมฝีปากไร้สีเลือดเอ่ยอย่างยากลำบาก

“หากข้าบอกว่าไม่ได้ทำเจ้าจะเชื่อหรือไม่”

“เชื่อเจ้าค่ะ” เมาเมาตอบเสียงหนักแน่น

“เจ้าเชื่อข้า แต่อิ่งจงกลับไม่เชื่อข้า”

หมิ่งหุ้ยเล่าเรื่องที่เกิดขึ้นในวันนองเลือดที่จวนสกุลหมิ่งอย่างยากลำบาก แต่นางอยากระบายความใจในและเรื่องเน่าเหม็นที่คนรักของนางกับไท่จื่อเฟยผู้สูงศักดิ์ทำกับตระกูลหมิ่ง ดวงตากลมโตเต็มไปด้วยความแค้น

“เพ่ย มารดามันเถอะ ไม่นึกเลยว่าคุณชายหยงจะเลวถึงเพียงนี้” เมาเมาหลุดสบถคำหยาบออกมาอย่างอดไม่ได้ หากไม่ได้ด่าคนเลวชาติชั่วนั่นนางคงอึดอัดมิใช่น้อย

“มีประกาศออกมาเช่นนี้ แล้วมีรูปข้าหรือไม่”

เมาเมาส่ายหัว มีเพียงป้ายประกาศความผิดของสกุลหมิ่ง ไม่มีรูปผู้ใดคงคิดว่าคนสกุลหมิ่งตายตกตามกันไปหมดแล้ว

“เจ้านำของทั้งหมดของข้าไปขาย เราคงอยู่ในเมืองหลวงไม่ได้แล้ว”

เมาเมาพยักหน้ารับ นางรีบไปคว้าห่อผ้าที่รวบรวมเครื่องประดับของคุณหนูที่ใส่ติดตัวทั้งหมดมาแนบอก

“แล้วเราจะหนีไปที่ใดกันดีเจ้าค่ะ”

“ยังไม่รู้ ไปตายเอาดาบหน้า หากยังมีทางข้าจะไป แล้วสักวันข้าจะหวนกลับมาเอาคืนพวกมัน ไม่ว่าต้องใช้วิธีใดก็ตาม”

หมิ่งหุ้ยตอบตามความจริงตัวนางเองก็ยังมิรู้ว่าจะแก้แค้นชายชั่วหญิงเลวนั่นได้อย่างไร แต่หากยังรั้งอยู่เมืองหลวง ไม่เป็นการดีต่อนางแน่ วันนี้ยังคิดไม่ออก พรุ่งนี้ก็คงคิดออก แก้แค้นสิบปียังไม่สาย ที่สำคัญคือนางจะต้องรักษาชีวิตของตนให้ถึงวันนั้นให้ได้

“ชุดของข้าแม้จะเปื้อนเลือดและขาดวิ่นบางส่วนแต่หากซักและเอาไปขายคงได้ราคาไม่น้อย หลังจากนี้ข้าต้องพึ่งเจ้าแล้ว” แม้ชุดที่ใส่ติดตัวมาจะมีตำหนิแต่หากยังสามารถแลกเป็นเงินได้ เท่าไรนางก็เอา จากนี้ไปใส่ชุดที่พวกขอทานหามาให้ก็เพียงพอแล้ว

“ข้ายินดี ต่อให้ต้องแบกคุณหนูเดิน ข้าก็จะทำ”

หมิ่งหุ้ยยิ้มทั้งน้ำตา ในวันที่นางสูญสิ้นทุกสิ่งอย่างยังมีมิตรแท้ ไม่ว่าจะเป็นเมาเมาที่มีไหวพริบในสถานการณ์ยามคับขันและจัดการทุกอย่างได้เป็นอย่างดี ไม่ว่าจะเป็นกลุ่มขอทานที่นางแบ่งเงินรายเดือนส่วนตัวมาช่วยเหลือจุนเจือก็ช่วยเหลือนางโดยไม่ถามสักคำว่าเกิดอะไรขึ้น อีกทั้งยังตามหมอยามารักษานางจนพ้นจากความตายมาได้อย่างหวุดหวิด