แพศยา ที่ 12
ออดอ้อนบิดา
“ท่านพ่อ...”
เซียวเหยาน้ำตาซึมเมื่อได้เห็นหยาดน้ำตาของบิดา ก่อนจะทรุดกายลงคุกเข่าต่อหน้าผู้ให้กำเนิด โค้งคำนับจนหน้าผากจดพื้น
“ลูกขอโทษที่ทำให้ท่านพ่อต้องทุกข์ใจมาตลอดสิบปี ท่านพ่อจะให้อภัยลูกได้มั้ยเจ้าคะ”
“ซะ...เซียวเอ๋อร์ ละ...ลูกพ่อ”
ประมุขหวางรีบจับไหล่ทั้งสองข้างของบุตรสาวแล้วประคองให้ยืนขึ้น ก่อนจะดึงร่างเล็กบอบบางเข้ามากอดเอาไว้แนบแน่น ความรู้สึกมากมายไหลเข้าท่วมท้นหัวใจที่บอบช้ำ คิดถึงบุตรสาวที่เคยกอดเคยหอม เคยอุ้มให้ขึ้นขี่คอวิ่งไปทั่วจวนอยู่ทุกเมื่อเชื่อวัน
ทุกคืนเขาจะต้องส่งนางเข้านอน และทุกเช้าเด็กหญิงตัวน้อยจะปีนขึ้นนั่งบนตักแล้วหอมแก้มเขา พร้อมทั้งอวยพรให้เป็นวันที่เขาพบเจอแต่สิ่งดีๆ
มาบัดนี้นางกลายเป็นสาวงามปานจะล่มเมือง กิริยามารยาทอ่อนช้อยที่ยากจะหาใครทัดเทียม งามดั่งมารดาราวกับถอดพิมพ์เดียวกันออกมา
“เด็กโง่... พ่อไม่เคยโกรธเจ้าเลย เป็นพ่
