8.1 คืนหรรษาหัส
1638 คำ
เมื่อหันกลับเข้าบ้านอินเอยถึงกับชะงัก มองไปที่สองร่างใหญ่ที่ยืนดักไว้ในมือยังคงถือมีดและดาบแกว่งไปแกว่งมา คิ้วคนตัวเล็กขมวดเข้าหากัน
‘ไอ้พวกนี้มันเป็นบ้าอะไรกัน ก็ไล่ตุลย์ไปแล้วนี่’
“กล้ามากเลยนะ” ชายผมขาวพูดน้ำเสียงยะเยือกชวนเสียวสันหลังวาบ ขายาวสืบเท้าเข้ามาใกล้ ไม่...แบบนี้ไม่ปลอดภัยแน่ เท้ายังไม่ทันจะก้าวหนีกลับถูกรวบตัวไว้โดยชายอีกคน
เขาล็อกข้อมือไว้ใช้ขาดันตรงข้อพับเข่าให้ล้มลงคุกเข่ากับพื้นไม้เย็น ๆ เงยหน้าขึ้นไปมองชายผมขาวเขวี้ยงดาบไปข้างหลัง มือเลื่อนปลดเข็มขัดของตัวเองออก “แบมือ” น้ำเสียงนิ่ง ๆ สั่งการเหมือนคุณครูกำลังจะลงโทษนักเรียน
อินเอยได้แต่ก้มหน้างุด ไม่! พวกมันไม่มีสิทธิ์มาสั่งเรา
“กูบอกให้แบมือ!!!” เขาตวาดกร้าวเสียงดัง แต่คนที่โดนสั่งยังคงนั่งก้มหน้าเช่นเดิมยิ่งเป็นการเพิ่มไฟโทสะที่มีอยู่สุมอก
ชายผมน้ำตาลล็อกข้อมือบังคับให้ยื่นมือออกมาสายเข็มขัดฟาดลงที่ฝ่ามือเล็กเต็มแรง อินเอยน้ำตาคลอเม้มริมฝีปากแน่นไม่ร้องออกไปแม้แต่แอะเดียว คนฟาดยกยิ้มมุมปากขึ้นดูซิจะทนได้อีกนานแค่ไหนกัน สายเข็มขัดยังฟาดรัวลงไปบนฝ่ามือเล็กไม่หยุดฝ่ามือขาวบัดนี้กลายเป็นสีแดงเถือก หนังเข็มขัดที่ฟาดลงขูดกับฝ่ามืออ่อนจนถลอกเลือดซิบ
“พอแล้ว ฮึก ทำแบบนี้กับผมทำไม”
“มือสกปรก” พูดเช่นนั้นมือยังฟาดเข็มขัดลงไม่หยุด ยิ่งนึกถึงภาพไอ้เด็กเหี้ยนั้นยิ่งโมโหฟาดใส่ไปเต็มแรง
“หยุด ผมวาดรูปไม่ได้ ฮือออออ” คนตัวเล็กร้องไห้สึกสะอื้นน่าสงสารแต่หาได้รับความเห็นใจไม่ เมื่อร่างใหญ่ยังยืนฟาดไม่หยุด “พอได้แล้ว ผมวาดรูปไม่ได้แล้ว ฮืออ” เจ็บกว่าการทำลายผลงาน คือการทำลายสิ่งที่สร้างผลงาน สองมือนี้คืออนาคตของเขา คือสิ่งที่สร้างผลงานที่เขารัก ทำไมถึงทำกับเขาแบบนี้ เข็มขัดที่ฟาดลงอีกรอบกลับมีมือหนาของคนที่ล็อกข้อมือมารับไว้แทน
“พอแล้ว” เสียงทุ้มเอ่ยอย่างใจเย็น เขายืนขึ้นและรูดซิปกางเกงตัวเองลงควักแก่นกายของตนออกมา “มาล้างมือกันดีกว่า” เขากระชากข้อมือเล็กบังคับให้ไปกอบกุมความใหญ่โตไว้ โดยเอามือตัวเองซ้อนหลังกำแน่นเพื่อไม่ให้หลุด อีกคนโยนสายเข็มขัดลงพื้นและทำเช่นเดียวกับมืออีกข้าง มือใหญ่บังคับให้ขยับขึ้นลง
ช้า ๆ และเร็วขึ้นเรื่อย ๆ
“ซี้ดดดดดด ดี” ความเจ็บของฝ่ามือยิ่งทวีคูณเมื่อต้องกำแท่งร้อน ๆ นั่น ผิวฝ่ามือที่ถลอกอยู่แล้วยิ่งแสบร้อนเมื่อถูกเสียดสีอย่างแรง น้ำตายังคงไหลไม่ขาดสาย
“ฮืออ ผมเจ็บมือครับ พอแล้ว” อินเอยร้องขอด้วยเสียงสุภาพเผื่อพวกผีวิกลจริตจะหยุดและเห็นใจบ้าง เพราะฝ่ามือเล็กตอนนี้แสบร้อนเหลือเกิน คนตัวใหญ่หยุดมือลงมองหน้ากันแล้วดึงต้นแขนคนตัวเล็กให้ยืนขึ้น “งั้นไปล้างตัวกันดีกว่า” ชายผมน้ำตาลอุ้มขึ้นพาดบ่าห้อยหัวลงทำเอาคนตัวเล็กผวา
“ไอ้พวกเหี้ย ปล่อยกู” ฝ่ามือใหญ่ฟาดไปที่ก้นอย่างแรง ขายังคงเดินขึ้นบันได “ไอ้ชาติหมา” ริมฝีปากเล็กด่าทอออกมาไม่หยุด ทำเอาสองผีหัวเราะลั่น
“แล้วรู้มั้ยหมามันเอากันยังไง” น้ำเสียงแกมขำขันแต่เอาจริง “แต่ล้างตัวก่อน เดี๋ยวสอนให้” วางร่างเล็กลงพื้นกระเบื้องเย็น ๆ กระชากเสื้อผ้าออกจากตัว อีกคนยืนถือฝักบัวฉีดน้ำลงมา อีกคนถือใยบวบและขัดไปที่ตัว
“อ้ากกก แสบ ๆ ปล่อยกู” ใยบวบที่ไม่ได้มีฟองสบู่เคลือบ ขัดลงไปบนผิวขูดแดงเป็นปื้นไปทั้งแขน “ฮืออ แสบ ผมแสบ”
“ตัวสกปรก” พูดแบบนั้นมือก็ขัดไปทั่วทั้งตัว ทำเอาอินเอยดิ้นพล่านสะบัดแขนสะบัดตัวออกแต่สะบัดเท่าไหร่ก็ไม่ หลุด ริมฝีปากขาวสั่นระริกด้วยความหนาว น้ำเย็น ๆ ยังคงไหลชโลมกายไม่หยุด
“สะอาดแล้ว” เขาสอดมือไปใต้รักแร้และข้อพับเข่าอุ้มมานอนบนเตียง มือเล็กจิกที่เส้นผมขาวกดลงมาแทงเข่าเข้า จมูกอย่างเต็มแรง ถีบไปที่หน้าอีกครั้งแล้วรีบวิ่งไปที่ประตู แต่ยังเร็วไม่พอข้อเท้าถูกคว้าไว้ทำให้ล้มลงจูบพื้น มือใหญ่กดที่แผ่นหลังขาวเนียนจับที่สะโพกให้โก่งขึ้น
“มา จะสอนให้ว่าชาติหมามันเป็นยังไง”
‘สวบ’
“เจ็บ!!!! กูเจ็บ ฮืออ” เขาเสียบแก่นกายเข้ามารวดเดียว ไม่มีการเล้าโลม ไม่มีเตรียมช่องทางด้านหลังแต่ อย่างใด สะโพกสอบขยับเข้าออกอย่างรัวเร็ว
“มึงให้มันมาทับที่กู!”
ปึก ปึก ปึก
เสียงเนื้อกระทบดังไปทั่วห้อง สลับกับเสียงครางต่ำในลำคอคนตัวใหญ่ อินเอยกัดริมฝีปากแน่นระบายความเจ็บ น้ำตารื้นลงอาบแก้มอย่างคนไร้ทางสู้ แก่นกายของคนตัวเล็กยังแน่นิ่ง ไม่ได้มีอารมณ์ร่วมแม้แต่น้อย
ริมฝีปากร้อนไล้ขบกัดไปทั่วแผ่นหลังเนียน ด้านหลังยังคงกระแทก กระทั้นอย่างเอาเป็นเอาตาย ทำเอาคนตัวเล็กหายใจสะดุด จนเมื่อใกล้ถึงปลายทาง แก่นกายด้านในขยายใหญ่ขึ้นนั้นยิ่งทำให้ช่องทางด้านหลังเจ็บ เหมือนจะฉีกและปล่อยน้ำรักเข้ามาจนล้น “อ่าาาาาส์” เขากระแทกแก่นกายเข้าออกอีกสองสามครั้งและถอนออก
เมื่อได้สติจึงรีบพยายามคลานหนีอย่างลนลานแต่ร่างกายถูกพลิกให้นอนหงายโดยชายผมสีน้ำตาล “ฮื่ออ...ไม่เอาแล้ว ผมเจ็บฮืออ” พนมมือไหว้งก ๆ อย่างน่าสงสาร พยายามจะกระถดตัวหนีแต่จะสู้แรงคนตัวใหญ่ได้หรือ ขาโดนกระชากมาอยู่ใต้ร่าง
“ตากูแล้ว” ใบหน้าหล่อส่งยิ้มมาให้พลางยกเรียวขาสองข้างขึ้นพาดบ่า เขาดันแก่นกายเข้ามารวดเดียวในช่องทาง ด้านหลังที่บวมแดง ในรอบนี้มีน้ำรักเป็นตัวช่วยให้สอดแก่นกายเข้ามาได้ง่าย
“อ๊ากกก เจ็บ ฮือออ”
“ซี๊ดดดดดด ฮึ่มมม” คนตัวใหญ่ขบกรามแน่น โน้มตัวลงมาประกบจูบอย่างเอาใจ แต่คนตัวเล็กสะบัดหน้าหนีอย่าง ต่อต้านจึงโดนกัดไปที่ริมฝีปากล่างจนเลือดซิบเป็นการลงโทษ ริมฝีปากร้อน ลากลงมาดูดดึงยอดอกเพื่อปลุกปั่นอารมณ์ มืออีกข้างกอบกำแก่นกายเล็กไว้รูดขึ้นรูดลงเบา ๆ
“อ๊ะอ่าส์” มือใหญ่ขยับมือขึ้นลงเร็วขึ้นเรื่อย ๆ ตาคมมองร่างเล็กของ
อินเอยไม่วางตาเมื่อเห็นคนใต้ร่างเริ่มเผลอไผลไปกับห้วงอารมณ์ที่เขาสร้างให้ก็ยกยิ้มมุมปากอย่างพอใจ มือจับเอวคอดให้มั่นเริ่มขยับเข้าออกช้า ๆ เพื่อหาจุดกระสัน“อ๊าาาา มะไม่”
คนตัวเล็กสะดุ้งถดตัวหนีเมื่อแก่นกายเบียดไปโดนจุด แต่แขนแกร่งคว้าเอวไว้แน่นกระแทกเข้ามาเน้น ๆ ทำเอาอินเอยครางไม่เป็นศัพท์ เอวสอบขยับเข้าขยับออกอย่างเร็ว “อ๊ะ อ๊าาส์”
“ซี๊ดดดด แน่น อ่าส์” สะโพกสอบอัดกระแทกคนใต้ร่างแรง ๆ เน้น ๆ จนเมื่อใกล้ถึงปลายทางกระตุกน้ำขาวขุ่นไหลล้นออกมาอาบขา ทั้งคู่ครางออกมาอย่างสุขสม อินเอยนอนหอบแฮกพยายามสูดอากาศเข้าปอดให้ได้มากที่สุด ตัวกลับถูกพลิกให้คว่ำลง เงยหน้าขึ้นมามีแก่นกายของชายผมขาวจ่อมาที่ปาก ช่องทางด้านหลังที่ยังไม่ได้ถอดถอนออกเริ่มขยับเข้าออกอีกครั้ง
“อ๊ะ...อุ๊บ” คนผมขาวประกบจูบลงละเลียดลิ้นไปมาทั่วริมฝีปากเพื่อตักตวงความหวานจากร่างเล็ก “อย่าให้ใครเข้ามาอีกนะครับ” เขากระซิบเสียงอ่อนโยนและจูบซับน้ำตาไปทั่วใบหน้า ริมฝีปากร้อนระดมจูบไปทั่วแผ่นหลังที่มีแต่รอยกัดราวกับปลอบประโลม ทำเอาคนไม่ประสาถึงกับเบลอไปกับความอ่อนโยนที่เขามอบให้
นัยน์ตาของคนตัวเล็กเต็มไปด้วยความเสน่หาจมดิ่งไปกับความวาบหวามที่พวกเขาปรนเปรอให้เป็นที่เรียบร้อย แก่นกายใหญ่จ่อมาที่ริมฝีปากส่วนหัวถูไปมากับริมฝีปากเบา ๆ ปากเล็กยอมอ้ารับอย่างว่าง่าย
“ดีมาก ฮึ่มมม เด็กดี” มือใหญ่กดท้ายทอยดันแก่นกายเข้ามาจนสุดลำท่อนไปกระทุ้งในลำคอจนคนตัวเล็กสำลัก “ซี๊ดดดด” คนด้านหลังเองยังทำหน้าที่ไม่ขาดตกบกพร่อง เอวสอบขยับเข้าขยับออกไม่เว้นจังหวะให้หายใจ
ทั้งห้องอบอวลไปด้วยอารมณ์เพศ เสียงครางกระเส่าสลับเสียงเนื้อกระทบกันอย่างน่าอาย อินเอยหอบเหนื่อยจนตัวอ่อนปวกเปียก เมื่อทั้งคู่ยังกระแทกกระทั้นเข้ามาไม่หยุด คนตัวใหญ่ทั้งสองยังคงจับร่างบางสลับเปลี่ยนท่าทางอย่างเอาแต่ใจ อินเอยหมดเรี่ยวแรงจนแทบจะสลบอยู่รอมร่อ แต่ทั้งคู่หาได้สนใจเขายังคงเริ่มบรรเลงบทรักขึ้นอีกครั้ง อีกครั้ง และอีกครั้ง จวบจนฟ้าสางบทลงโทษแสนสุขสมครั้งนี้ดูไม่มีท่าทีว่าจะจบลง…
- ผู้เขียน
