แสงไฟที่ส่องผ่านมาจากหน้าต่างของห้องชั้นบนของบ้านที่อยู่ข้างๆ ถูกปิดสนิท เป็นสัญญาณให้รู้ว่าใครอีกคนคงจะเข้านอนไปแล้ว
ผมผ่อนลมหายใจเฮือกใหญ่ ก่อนจะพาตัวเองเดินออกมาจากบานหน้าต่างที่เมื่อกี้ได้แต่ยืนมองนิ่งๆ อยู่เป็นพัก มาล้มตัวลงนอน ทั้งที่ง่วงแต่ก็ยังนอนไม่หลับ ด้วยอาชีพที่ผมมี คงทำให้กลายเป็นคนกินนอนไม่เป็นเวลาไปซะแล้ว ผมตัดสินใจเปิดโคมไฟที่อยู่บนหัวเตียงที่ให้ความสว่างเพียงแค่สลัว แทนการเดินไปเปิดไฟดวงใหญ่ที่จะส่องแสงสว่างจ้าไปทั่วห้อง ลุกเดินไปไม่กี่ก้าว เพื่อหยิบกีตาร์ตัวโปรดที่วางอยู่ใกล้ๆ มาเกาเป็นทำนองเพลงเรื่อยๆ ไปตามประสา
“ได้ชิดเพียงลมหายใจ แค่ได้ใช้เวลาร่วมกัน แค่เพื่อนเท่านั้น แต่มันเกินห้ามใจ…”
แล้วก็ต้องถอนหายใจกับตัวเอง เพลงก็มีมากมายเป็นหลายล้าน แต่ไม่รู้ทำไมหลายต่อหลายครั้งที่ผมอดไม่ได้ที่จะคิดถึงเพลงๆ นี้
ย้อนไปเมื่อเจ็ดปีก่อน มันเป็นความประหลาดใจที่ผมมีความประประทับ
