คิดเองเออเอง หมายมาดเองเอาไว้เองอยู่ในใจเสร็จสรรพ ส่วนมือก็ยิ่งวักน้ำสาดใส่คนตรงหน้าไม่ยอมหยุด และตอนนี้ก็พัฒนาถึงขนาดหาจานชามขนาดพอเหมาะมาตักตวงน้ำ สาดใส่คนตรงหน้าที่หลบได้บ้าง โดนจังๆ ไปบ้าง จนน้ำหกกระจายทั่วพื้น ได้ยินคล้ายเสียงห้ามแว่วๆ จากคนตัวโต แต่ตอนนี้มีหรอเธอจะสน จัดการตวงน้ำสาดใส่คนตรงหน้าไปเสียอีกหนึ่งยก
“ไม่เอา พื้นเปียกหมดแล้ว เดี๋ยวลื่น”
ความจริงเขาหยุดเล่นไปตั้งนานแล้ว มีแต่เธอนี่ล่ะ ที่ชักติดลมบนเล่นสาดเอาๆ ไม่ยอมหยุด แล้วนั่น พูดไม่ฟังยังไม่พอ มือบางของคนยิ้มร่าตอนนี้ กำลังเตรียมจัดการรองน้ำเพื่อสาดเข้ามาอีก
“มัดหมี่ ไม่เอา พอแล้ว เดี๋ยวล้ม”
“ไม่ ว๊ายยย….โอ๊ะ….”
แต่พูดยังไม่ทันขาดคำ ก็อดส่ายหน้าอย่างอ่อนใจไม่ได้ ถ้าไม่รีบก้าวเข้ามารั้งร่างบางไว้ได้ทัน คนตัวเล็กตรงหน้าได้ลงไปนั่งจับกบกับพื้นแน่
แผลเดิมยังไม่ทันจะหาย จะสร้างแผลใหม่อีกแล้วมั้ยล่ะ ยัยมัดหมี่
ต่างจากคนล
