“นายจะกินอะไร”
“สั่งเลย” ขุนเขาเดินเข้ามาภายในร้านพร้อมกับนั่งลงข้าง ๆ กอหญ้าและยกมือถือขึ้นมาเล่นโดยปล่อยให้คนตัวเล็กเป็นคนสั่งอาหารให้
“เอ๊ะ!!นี่นายจะมานั่งเบียดฉันทำไมเนี้ย” กอหญ้าโวยวายใส่ขุนเขาแต่กลับไม่ได้ผล เพราะคนอย่างขุนเขาไม่ฟังคำพูดของเธออยู่แล้ว เสียงบ่นของกอหญ้าถูกกลืนลงคออย่างรวดเร็ว เมื่อเห็นหันหน้าไปปะทะเข้ากับตาคมที่ดูน่ากลัวจนกอหญ้าต้องหุบปากลง
“ฉันว่าฉันเคยเห็นนายที่ไหนมาก่อนนะ” ใบหน้าสวยทำหน้าครุ่นคิดอยู่นาน ก่อนจะหันไปมองด้านข้างของขุนเขาและเพ่งเล็งใบหน้าหล่อไม่วางตา สมองกำลังนึกคิดว่าเธอนั้นเคยเจอขุนเขามาก่อนแต่ไม่รู้ว่าเคยเจอที่ไหน
“เฮ้ย!!ฉันนึกออกแล้ว”
“เบาหน่อย” ขุนเขาเอ่ยตักเตือนกอหญ้า ความนิ่งของขุนเขาถึงแม้ว่าเขาจะมีอายุอ่อนกว่ากอหญ้าสามปีแต่ถ้าคนไม่รู้จักก็มักจะคิดว่าเขาโตกว่าหญิงสาวที่นั่งข้าง ๆ
“ฉันเคยให้เงินนายหน้าร้านก๋วยเตี๋ยวนิ”
“ใช่ไหม?”
“อืม” เม
