ระบายความทุกข์
1003 คำ
บทที่4
ระบายความทุกข์
หลายชั่วโมงผ่านไปข้าวฟ่างยังคงนั่งดื่มเบียร์กับอาจารย์เวย์และเพื่อนของอาจารย์แม้ร้านสักจะปิดแล้วแต่ทั้งสามก็ขึ้นไปนั่งดื่มกันบนดาดฟ้าของร้าน
“แม่งจารย์รู้ปะหนูอ่ะโคตรจริงจังกับน้องมันเลย คิดดูดิหนูต้องนั่งขดอยู่ในกล่องเป็นชั่วโมงต้องทนฟังมันเอากัน”
ทั้งสองหนุ่มนั่งฟังกันเงียบๆไม่มีใครกล้าพูดอะไรปล่อยให้เธอได้ระบายความอัดอั้นจนตอนนี้เริ่มจะไม่เคารพกันแล้วอีกนิดเดียวก็ตบหัวแล้วนะ
“จารย์ผู้ชายแม่งเหี้ยๆๆๆๆๆๆเหมือนกันหมดเลยว่าปะ”
ฟู่!!
เต้ถึงกับสะอึกกลืนเบียร์ไม่ลงจนเวย์ต้องตบไหล่เพื่อนให้ใจเย็นๆ ข้าวฟ่างเริ่มเมามากแต่ก็ไม่ยอมหยุด เธอดูเสียใจจนไม่เป็นผู้เป็นคน
“ข้าวฟ่างฟังผมนะ คุณเป็นผู้หญิงที่สวย น่ารัก มีเสน่ห์ผมเชื่อว่าต้องมีผู้ชายดีๆเข้ามาอย่างคนชื่อแทนไง” ผมพยายามกล่อมให้เธอทำใจแต่ก็คงยากแหละผมเข้าใจ ผมเคยผ่านมาแล้ว
“จารย์ก็พูดไปเด็กโง่อย่างหนูเนี่ยนะจะมีผู้ชายดีๆเข้ามาฮ่าๆๆ”
“เอาเถอะ ดีแล้วไม่ใช่เหรอที่ได้เห็นสันดานมันตอนนี้”
“ก็จริงค่ะ แต่เดี๋ยวก่อนเถอะเจอเมื่อไหร่แม่จะตบให้หน้าแหกเลย!!”
“น้องข้าวฟ่างเคยได้ยินไหมครับ กฎของคนแพ้คือห้ามไปรังแกคนชนะนะครับ”
“เฉียบ!!”
“ฮืออออ”
ข้าวฟ่างถึงกับปล่อยโฮอีกครั้งเมื่อเต้พูดคำคมออกมา ส่วนเวย์ก็ถึงกับกุมขมับไม่รู้คิดถูกหรือคิดผิดที่พาเธอมา
ยิ่งดึกข้าวฟ่างก็ยิ่งหลุดเธอเดินไปยืนอยู่ริมดาดฟ้าก่อนจะร้องไห้ออกมา เวย์ที่เดินลงมาส่งเต้เมื่อกลับขึ้นมาก็รีบวิ่งไปดึงเธอจนทำให้ทั้งสองล้มลงมาด้วยกัน
“เป็นบ้าอะไรเนี่ย ชีวิตของเธอมันมีค่าแค่นี้หรือไงข้าวฟ่าง!”
“จารย์..ฮือออ”
ผมต้องกอดเธอไว้จากนั้นก็ปล่อยให้เธอได้ร้องไห้ระบายมันออกมาจนเธอหลับคาแผงอกของผม
“นอนที่นี่ไปก่อนแล้วกัน” ผมอุ้มข้าวฟ่างมานอนที่ชั้นสองจากนั้นก็เช็ดหน้าเช็ดตาให้เธอ “เธอก็สวยนะข้าวฟ่างทำไมถึงไม่มูฟออนล่ะ”
“น้องนนท์...”
“เฮ้อ...” เวย์ปล่อยให้ข้าวฟ่างนอนหลับบนเตียงส่วนตัวเองเดินมานอนโซฟาที่ชั้นหนึ่ง
วันต่อมาข้าวฟ่างตื่นขึ้นมาก็ต้องตกใจที่ตัวเองนอนอยู่ร้านสักของอาจารย์จึงรีบลงมาก็เห็นอาจารย์นอนหลับอยู่ที่โซฟาเธอดูเวลาตอนนี้เกือบ8โมงแล้วจึงรีบปลุกอาจารย์จากนั้นก็รีบแยกย้ายกันไปจัดการตัวเอง
หอพักนักศึกษา
ข้าวฟ่างรีบกลับมาอาบน้ำเปลี่ยนชุดแต่ก็ต้องแปลกใจที่มีคนมองเธอแปลกๆแต่เธอก็ไม่ได้สนใจอะไรจนเพื่อรักอย่างกัสวิ่งมาหาพร้อมกับถามไถ่เรื่องราว
“อีข้าวเมื่อคืนมึงไปไหนมาแล้วเมื่อวานมีคนเห็นว่ามึงไปกับอาจารย์เวย์จริงไหม!”
“อืมจริง เมื่อวานไอ้น้องนนท์มันมากระชากกูตอนเย็นกูเลยทะเลาะกับมันจนอาจารย์เวย์มาเห็นจึงพากูออกไป เมื่อคืนกูเลยแดกเบียร์กับอาจารย์แล้วก็เพื่อนอาจารย์”
“มึงรู้ไหมว่าไอ้น้องนนท์มันไปโพสต์ลงเฟซบุ๊คว่ามึงเทมันไปหาอาจารย์”
“ฮะ!! จริงเหรอ” ฉันรีบหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาตอนนี้มีแต่คนแห่ไปคอมเมนต์สงสารน้องนนท์จนลามมาด่าฉันกับอาจารย์เสียๆหายๆ
“อีข้าว มึงจะไปไหน!”
“ไปจัดการไอ้เด็กเหี้ยนี่ไง!!”
ข้าวฟ่างรีบนั่งรถมายังตึกปี2 ทันทีที่เดินลงจากรถทุกสายตาก็หันมามองเธอกันหมด ใช่วันนี้ฉันต้องมาเอาเลือดหัวมันออก
“ไอ้นนท์!! ไอ้เด็กเหี้ยมึงออกมาหากูดิ๊!”
“พี่ข้าวฟ่างมาหานนท์ทำไมครับ”
“เพื่อนมึงอยู่ไหนเอามันมาเคลียร์กับกูหน่อย”
ข้าวฟ่างถึงกับลมออกหูจนนักศึกษาเริ่มเดินมาดูเธอไม่นานรถของอาจารย์เวย์ก็ขับเข้ามาจอดพร้อมกับเดินลงมายืนข้างเธอ กัสที่ยืนอยู่ด้วยก็รีบโทรหาเพื่อนๆให้มาช่วยกันห้ามศึก
“ชานนท์อยู่ไหน” เวย์ถามด้วยน้ำเสียงไม่พอใจจนเพื่อนๆของชานนท์ต้องรีบโทรตาม ไม่นานชานนท์ก็เดินลงมาพร้อมกับน้องวันทำให้ข้าวฟ่างปรี่เข้าไปหาทันที
“มึงโพสต์เหี้ยอะไรแบบนั้น!”
“ก็พี่ข้าวฟ่างทิ้งผมไงครับ แถมยังไปกับอาจารย์อีก”
“มึงต่างหากที่ทำเหี้ยกับกูไว้ มึงเอาอีวันไปนอนเอาอยู่บนห้องทั้งๆที่กูก็อยู่ มึงนี่มันเหี้ยไม่เลิกจริงๆ”
“ผมเปล่านะ น้องวันกับผมเพิ่งคบกันเองเนอะ” ชานนท์หันไปคุยกับน้องวันแถมยังทำหน้าตาใสซื่อจนข้าวฟ่างถึงกับหมั่นไส้
“มึง!!”
หมับ!!
ข้าวฟ่างถึงกับชะงักเมื่อถูกอาจารย์เวย์จับข้อมือไว้จากนั้นอาจารย์เวย์ก็ดึงเธอไปด้านหลังก่อนที่จะเดินไปยืนตรงหน้าชานนท์
“มึงเล่นผิดคนแล้วชานนท์!”
“ไปกันเถอะอีข้าว อาจารย์คะอย่าไปแลกกับคนแบบนี้เลยค่ะ”
“เฮ้ยมีเรื่องอะไรกัน”
กลุ่มนักศึกษาปี4เดินยกพวกกันมาจนรุ่นน้องต่างพากันหน้าเสีย อาจารย์เวย์จึงให้ทุกคนแยกย้ายก่อนที่จะมีเรื่อง ส่วนข้าวฟ่างตอนนี้ยังโมโหไม่หายจนเพื่อนๆต้องช่วยกันปลอบ
“ไม่ต้องห่วงนะข้าวฟ่างพวกเรารู้ว่าเรื่องของแกกับไอ้เด็กนั่นมันเป็นยังไง เดี๋ยวพวกเราจัดการเอง”
“ใช่ อย่าไปสนใจเลยมันอยากโพสต์อะไรก็เรื่องของมัน”
- ผู้เขียน
