อ้อนวอน//ถูกทำร้าย

1030 คำ
บทที่5 อ้อนวอน//ถูกทำร้าย หลังจากที่เรื่องวุ่นวายจบลงข้าวฟ่างก็หันมาสนใจเรียนแม้จิตใจของเธอจะยังขุ่นมัวจนไม่มีสมาธิก็ตาม ด้านเวย์ที่สอนเด็กปีหนึ่งอยู่ก็มองไปทางน้องวันคู่ขาใหม่ของชานนท์ เสียงกระซิบกระซาบของลูกศิษย์รักสองคนอย่างเพิร์ธและพิ้งค์คุยกันเกี่ยวกับเรื่องราวที่เกิดขึ้นทำให้เวย์ต้องกระแอมให้ทั้งสองคนหยุดพูด ร้านเหล้ารันเวย์ 00.30น. เสียงกระทืบ ทุบตีดังมาจากด้านหลังทำให้เวย์ที่ยืนสูบบุหรี่อยู่ไม่ไกลกระตุกยิ้มอย่างสะใจ “ช่วยด้วย....” มือที่เปื้อนเลือดคลานออกมาอยู่ตรงหน้าเวย์แต่เวย์กับทิ้งบุหรี่ใส่ร่างของชานนท์จากนั้นก็เดินกลับเข้าไปในร้าน โชคดีที่เวลานี้มันดึกมากแล้วทำให้ลูกค้าน้อยบวกกับเสียงดนตรีสดที่ดังจนไม่มีใครสนใจหรือได้ยิน “เรียบร้อยใช่ไหม” เต้ถามด้วยความอยากรู้ “เออ สลบไปแล้ว” “ที่เหลือเดี๋ยวกูจัดการให้มึงกลับไปพักเถอะ” “เออ” เวย์ขับรถออกมาเรื่อยๆเพื่อกลับไปคอนโดของตัวเอง ระหว่างที่รถติดไฟแดงสายตาของตนก็มองไปเห็นข้าวฟ่างเดินอยู่ที่ริมฟุตบาทจึงรีบตบไฟเลี้ยวเพื่อไปหาเธอ ปริ๊น! ข้าวฟ่างสะดุ้งเฮือกแต่เมื่อหันมาเห็นอาจารย์เวย์เธอก็ยิ้มให้ทันที “ทำไมยังไม่กลับไปนอนพักอีกพรุ่งนี้สอบวิชาผมนะ” “หิวค่ะเลยออกมาหาอะไรกิน” “ขึ้นรถมาเดี๋ยวผมพาไป” เวย์ขับรถพาข้าวฟ่างมาร้านข้าวต้มร้านประจำของตัวเอง จากนั้นก็สั่งอาหารและยื่นเมนูให้กับข้าวฟ่างที่ยังทำหน้าเสียใจอยู่ “เลิกคิดมากได้แล้วข้าวฟ่าง” “อาจารย์คะ หนูขอโทษนะคะที่ทำให้อาจารย์มาเดือดร้อนไปด้วย” ข้าวฟ่างยกมือไหว้อาจารย์เวย์พร้อมกับพูดความในใจออกมา เธอรู้สึกดีที่อย่างน้อยก็มีอาจารย์ที่รับฟังเรื่อง “พอๆยิ่งคุณพูดแบบนี้ผมรู้สึกว่าตัวเองแก่เกินไปฮ่าๆๆ” “ก็แก่จริงๆนี่คะ” “31 ยังไม่แก่เว้ย!” “ฮ่าๆๆ” ทั้งสองนั่งทานข้าวพร้อมกับพูดคุยเรื่องราวแลกเปลี่ยนความคิดกัน จนความสนิทเริ่มก่อตัวมากขึ้น “ผมไปส่งที่หอนะ” “อาจารย์คะ หนูขอถามอะไรหน่อยได้ไหมคะ” “ว่า?” “มีข่าวในมหาลัยขอกว่าอาจารย์กับเด็กปีหนึ่งที่ชื่อเพิร์ธไปไหนมาไหนด้วยกันเนี่ยจริงไหมคะ” “เพิร์ธ ไอ้เด็กแสบนั่นน่ะเหรอฮ่าๆๆ” “ค่ะ เด็กแสบจริงๆฮ่าๆๆ” “เพิร์ธกับพิ้งเป็นแฟนของลูกชายคุณปริ๊นซ์ไง” “คุณปิ๊กกับคุณเปรมน่ะเหรอคะ” “ใช่พักอยู่คอนโดเดียวกับผมเลย เพิร์ธนี่ตัวจี๊ดเลยนะแสบจัดเลย” “หนูก็คิดว่าอาจารย์กับน้องเพิร์ธกิ๊กกันเสียอีก” “จะบ้าหรือไง” ผมหันไปมองหน้าของข้าวฟ่างที่มีแก้มอมชมพูเพิ่งเคยเห็นรอยยิ้มของเธอที่ยิ้มอย่างเต็มที่ “คุณเป็นผู้หญิงที่ยิ้มสวยมากเลยนะ” “หนูรู้ค่ะ” “แหมม” ทั้งสองเดินหัวเราะกันจนมาถึงที่รถ เวย์รีบขับรถมาส่งข้าวฟ่างที่หอพักจากนั้นก็รีบกลับมาที่คอนโด เวลาผ่านไปจนเกือบตี2 เวย์ก็ยังคงนอนยิ้มเมื่อนึกถึงใบหน้าและคำพูดของข้าวฟ่าง “เธอก็น่ารักเหมือนกันนะข้าวฟ่าง” วันต่อมา ข่าวการถูกทำร้ายของชานนท์ดังไปทั่วมหาวิทยาลัยจนข้าวฟ่างถึงกับตกใจ เธอเดินตรงมาหาอาจารย์เวย์ที่ห้องทำงานเพื่อสอบถามเรื่องราวแต่ดูอาจารย์เวย์ไม่ตกใจอะไรเลย “อาจารย์ไม่ตกใจหน่อยเหรอคะ ร้านเหล้านั่นก็เป็นร้านของอาจารย์” “ฮะ! อะไรนะชานนท์ถูกทำร้ายงั้นเหรอ” “โคตรเฟคเลยค่ะอาจารย์” “แล้วจะให้ผมทำยังไงล่ะ” “อาจารย์ไม่รู้เห็นเรื่องนี่ใช่ไหมคะ” “ไม่รู้ๆๆๆ” “แหม ตอบเป็นนักการเมืองท่านหนึ่งเลยนะคะอาจารย์ขา” “ฮ่าๆๆ แล้วทางชานนท์เป็นยังไงบ้างล่ะ” “แขนหัก ฟันหัก ซี่โครงหักไป2ซี่ กะโหลกร้าว เลือดคลั่งในสมอง” “ตายเหอะถ้าจะขนาดนี้” “ฮ่าๆๆ” ทั้งสองนั่งหัวเราะกันอยู่ในห้องของอาจารย์ ข้าวฟ่างจึงบอกอาการจริงๆแค่แขนซ้น ฟันแตกแล้วก็บอบช้ำไปทั้งร่างกาย เวย์จึงกระตุกยิ้มก่อนจะพาข้าวฟ่างเดินออกมาโรงอาหาร ทั้งสองเดินมานั่งทานข้าวด้วยกันจนกัสเดินเข้ามานั่งร่วมวงด้วย กัสจึงเปิดประเด็นเรื่องของชานนท์ทำให้อาจารย์เวย์รีบก้มหน้าทานข้าว “แม่งคนทำแม้งต้องเหี้ยแน่” แคกๆๆ “น้ำค่ะอาจารย์” ข้าวฟ่างรีบหยิบน้ำให้อาจารย์ก่อนจะหันไปฟังเพื่อนรักพูดถึงอดีตคนรักของเธอต่อ “แต่ก็สมควรนะ ทำกับมึงขนาดนี้” “อือ ตอนกูได้ยินกูก็ตกใจนะ แต่ก็อยากรู้เหมือนกันว่าใครมันกล้าทำขนาดนี้จิตใจแม่งต้องโหดเหี้ยมมากแน่ๆ” “ทานข้าวเถอะ” ผมรีบบอกสองสาวให้รีบทานข้าวขืนพูดเรื่องนี้นานๆอาจจะทำให้ผมสำลักความเลวตายเสียก่อน หลังจากทานข้าวเสร็จทั้งสามก็แยกย้ายกันไปส่วนเวย์ต้องขึ้นมาพบอธิการบอดีเกี่ยวกับเรื่องของชานนท์ที่โดนทำร้ายที่ร้านเหล้าของตัวเอง เพราะชานนท์ซักทอดมาว่าอาจารย์เวย์เห็นเหตุการณ์แต่ไม่คิดจะเข้าไปช่วยเหลือ “เวย์คุณเป็นอาจารย์ทำไมถึงไม่ช่วยลูกศิษย์” เสียงอธิการบอดีหันมาพูดพร้อมกับถอดแว่นตาออก “นาทีนั้นต่อให้ผมเป็นตำรวจก็คงไม่กล้าเข้าไปหรอกครับ” “ทางผู้ปกครองของชานนท์ต้องการคำตอบว่าใครทำร้ายชานนท์” “ผมคงต้องย้อนถามกลับไปนะครับ ว่าชานนท์มีปัญหากับใครบ้างท่าจำไม่ผิด เด็กคนนี้ก็วีรกรรมเยอะไม่ต่างกันใช่ไหมครับ” อธิการบอดีถึงกับหน้าเสีย เวย์จึงขอตัวจากนั้นก็เดินกลับมาที่ห้องทำงานของตัวเองด้วยสายตาที่ดูอำมหิตจนน้องวันที่ยืนอยู่รีบก้มหน้าทันที
อ่านฟรีสำหรับผู้ใช้งานใหม่
สแกนเพื่อดาวน์โหลดแอป
Facebookexpand_more
  • author-avatar
    ผู้เขียน
  • chap_listสารบัญ
  • likeเพิ่ม