ทาสรักท่านแม่ทัพ

ตอนที่ 8 ความลับของเหลียนฮวา

"ว้าว บ่อน้ำพุร้อนนน ดีจังเลยได้เป็นเจ้าของน้ำพุร้อน“

"หึ ข้าเป็นแม่ทัพ หากต้องการสิ่งที่ใหญ่โตกว่านี้ก็ย่อมได้ เพียงแต่สกุลหลี่นั้น ภักดีต่อหลี่หวางแต่เพียงผู้เดียว"

" สิ่งใดที่ข้าต้องการ ย่อมครอบครองแต่ต้องไม่เกินขอบเขต กระด้างกระเดื่องต่อองค์หลี่หวาง "

"ยอดเลย เป็นแม่ทัพก็ดีนะ ถ้าน้องเป็นผู้ชาย จะสมัครเป็นแม่ทัพบ้างเลย"

"เด็กโง่ แม่ทัพนั้นต้องฝึกปรือ กว่าจะเลื่อนชั้นไปจนเหนือผู้อื่นได้ ต้องได้รับการยอมรับต่อเหล่าหทารกล้า กว่าจะมาถึงจุดนี้ ข้าต้องผ่านสมรภูมิรบมามากมาย บางครั้งเมื่อกลับถึงที่จวน สภาพก็เจียนตาย ไม่ใช่ทุกคนที่จะผ่านมันมาได้ "

เหลียนฮวาฟังแล้วมองหน้าท่านแม่ทัพแบบชื่นชม ในความคิดตอนนี้คือเธอหนีไปไหนไม่ได้ และอาจจะต้องอยู่ที่นี่ไปจนตาย เพราะดูจากสภาพรอบตัวแล้ง ถ้าไม่ใช่การปิดเมืองเพื่อถ่ายหนัง เธอก็ย้อนมาในยุคโบราณ ในรัชสมัยหลี่หวางจริงๆแล้ว รัชสมัยที่สกุลหลินซึ่งมีหญิงสาว จะถูกนำไปบูชาเทพเจ้าตามยอดเขา บ้างถูกถ่วงลงไปในน้ำกดน้ำลงทะเลไป บ้างก็ถูกขังอยู่บนอดเขา คือมีสารพัดวิธีตายอย่างพิลึกเมื่อถูกเลือก

และบุคคลที่ยังอยู่ก็จะถูกเลือกเป็นนางสนม นางใน หรือหวงโฮ่ว เพราะถือเป็นสายเลือดที่ศักดิ์สิทธิ คิดแล้วเหมือนเป็นการล่าแม่มด พอมีเส้นสายมากคนก็ตัดกำลังลงไป

ถ้าหากเธอไปเดินเพ่นพ่านที่ด้านนอก อาจถูกฉุดคร่า หรือร้ายกว่าก็คือต้องตกเป็นขอทานหรือถูกขาย นี่มันยุคทาส สิ่งต่างๆย่อมไม่เสรี แถมเธอก็คงไม่อาจที่จะไปสมัครงานใดๆได้เหมือนในยุคปัจจุบันที่เธอนั้นจากมา เหลียนฮวาครุ่นคิดอย่างหมกมุ่นขึ้นมา แล้วร่างกายแสนงดงามก็ทำดวงตาเศร้าสร้อยขึ้นมา

"คิดสิ่งใดอยู่กัน เหตุใดจึงทำท่าทางเศร้าสร้อยนัก"

"เหลียนฮวาคิดถึงบ้าน "

"ข้าจะพาเจ้าไปที่สกุลหลินดีหรือไม่"

"ไม่ เหลียนฮวา ไม่ใช่คนสกุลหลินในยุคนี้ "

ร่างน้อยส่ายหน้าขึ้นมาอย่างพัลวัล เธอมาจากในโลกอนาคต เธอจะไปพบคนในสกุลหลินได้อย่างไรกัน

"เธอจะไปสกุลหลินได้อย่างไร เธอหลงมาจากที่ไหนก็ไม่รู้ ดีไม่ดีสกุลบ้านี้อาจจับเธอไปบูชายันต์ก็เป็นได้"

"บางสิ่งนั้นอยู่เหนือธรรมชาติเหลียนฮวา ข้าสงสัยในตัวเจ้า จึงสืบประวัติไปที่สกุลหลิน สกุลหลินนั้นขึ้นชื่อในเรื่องลี้ลับ เมื่อสอบถามไปที่สกุลหลิน จึงค้นพบเรื่องราวบางสิ่งบางอย่าง"

" ในวันที่ข้าพบเจ้านั้น สตรีเดียวของสกุลหลิน หลินเหลียนฮวา นางที่มีชื่อเดียวกับเจ้า นางเป็นไข้ป่าตาย ตัวของนางนั้นกำเนิดขึ้นมาเพื่อเฝ้าวิหารในทางทิศบูรพา ที่อยู่เหนือไปจากบ่อน้ำพุร้อนเย่วเสวียน ห่างออกไปหลายร้อยลี้ ทหารที่เฝ้าอารักขานาง พบว่านางจากไปอย่างกระทันหัน และร่างของนางนั้นถูกเก็บรักษาเอาไว้ ที่แท่นน้ำแข็งพันปี เพื่อรักษาวิหารบูรพาตลอดไป จนกว่าจะมีคำทำนายให้ผู้ใด ไปปกปักวิหารนั้นอีกครา”

“ใบหน้าของนางคล้ายเจ้า แต่ก็มิคล้ายคลึงนัก ผู้เฒ่าพยากรณ์บอกข้าว่า เจ้าเป็นดวงจิตอีกมิติหนึ่งของหลินเหลียนฮวา หรือเจ้าอาจจะถูกมนต์ดำของสกุลหลินดึงดูดมา สกุลหลินจึงตั้งเจ้าให้เป็นหลินเหลียนฮวา แทนนางที่ทอดร่างลงไปแล้วในวิหารบูรพา ผู้เฒ่าพยากรณ์ยืนยันว่า เจ้ามีความสำคัญนัก มิอาจปล่อยให้ห่างจากสกุลหลินได้ ”

"ห่ะ...แล้วถ้าหลินเหลียนฮวาคนนั้นจะต้องเฝ้าวิหารบูรพา แล้วในอนาคตเหลียนฮวาคนนี้ มิต้องไปนอนเฝ้าวิหารไปจนตาย เหมือนกับหลินเหลียนฮวาคนนั้นหรือ“

"ข้าถามผู้เฒ่าพยากรณ์ ซึ่งเป็นท่านปู่ของหลินเหลียนฮวาไปดังนั้นเฉกเช่นกัน ท่านผู้เฒ่านั้นตอบข้าว่า ผู้ที่ถูกเลือกนั้น ถูกเลือกเพียงแค่ร่างของนาง เมื่อร่างของนางทอดร่างลงไปแล้ว ดวงจิตสามารถโบยบินไปได้อย่างอิสระ ดังนั้นไม่ว่าจะมีหลินเหลียนฮวามาอีกซักกี่คน ผู้ถูกเลือกก็จะมีเพียงกายนั้นเพียงกายเดียวเท่านั้น เพียงนางผู้นั้นเท่านั้นเอง"

ร่างน้อยทำดวงตากลมโตขึ้นมา ทำท่าตกใจ สรุปว่าเธอทะลุมิติมาจริงๆใช่ไหมเนี่ย !!!

"และเมื่อสกุลหลินรับรองเจ้าแล้ว และเจ้าก็ถูกข้าพรากพรหมจรรย์ไปเสียแล้ว ตามปกติแล้วข้าก็มิเคยสนใจสตรีนางใด ว่าจะเกิดอันใดขึ้นหลังจากที่ปีนเตียงข้า "

"แต่กับสกุลหลินนั้น ข้ามิอาจลบหลู่ได้ ดังนั้นอีกไม่นาน เจ้าจะต้องกลับไปที่สกุลหลิน เพื่อเตรียมตัวแต่งเข้าจวนข้าในฐานะเสี่ยวฝุเหริน เพื่อให้เกียรติสกุลหลิน คราแรกข้าระแวงนัก ว่าจะต้องตัดใจสังหารเจ้า เพราะเกรงว่าจะเป็นนักฆ่าที่ได้แฝงตัวมา แต่เรือนร่างของเจ้าไม่เหมือนผู้ฝึกยุทธ แม้จับดาบหรือว่าจะจับมีดเชือดไก่เจ้าคงทำไม่ได้แน่ ข้าจึงสืบจากสายสกุลของเจ้าอีกครั้ง ”

แม่ทัพหลี่เฉลยความออกมา ทำให้ร่างน้อยอ้าปากค้างขึ้นมาอีกหน

" เธอเกือบจะถูกฆ่าเพราะไร้หัวนอนปลายเท้าแล้ว พระเจ้าช่วย !!!!"

ร่างหนาคุยสาระสำคัญเสร็จ ก็หย่อนกายลงไปบ่อน้ำพุร้อน ปิดเปลือกตาลงด้วยความเหนื่อยล้า ลดความหวาดระแวงลงโบกมือไล่องครักษ์บนคาขื่อ ออกไปให้พ้นตา

ร่างบางเองก็หวาดหวั่นขึ้นมา เมื่อได้ฟังเรื่องราวของตนเองก็พอใจชื้นขึ้นมาบ้างว่า จากนี้จะมีที่ยึดเหนี่ยวอยู่บ้าง เพราะในโลกใบใหม่นี้ เธอถือเอาท่านแม่ทัพเป็นสิ่งยึดเหนี่ยว ดังลูกไก่ที่ลืมตาขึ้นมาก็เห็นหน้าแม่ แล้วจะต้องติดตามแม่ไก่ต่อไป และเธอก็เช่นกัน

ท่านแม่ทัพนั้นหน้าไม่เหมือนแม่ของเธอแน่ แต่กลับเหมือนพ่อของลูกเธอเหลือเกิน ช่างหล่อเหลาเหมาะสม ไม่มีคำคัดค้านใดๆไปทั้งสิ้น ร่างบางนั่งลงไปที่ข้างกายของท่านแม่ทัพ หยิบเครื่องหอมชั้นดีขึ้นมาช่วยนวดเฟ้นเรือนร่างของท่านแม่ทัพเบาๆ ทำให้ดวงตาคมหลับตาลง แต่มือหนากลับกอบกุมมือเรียวไว้หลวมๆ จับมือน้อยให้ลูบไล้ไปตามเรือนร่างของตนอย่างอ้อยอิ่งขึ้นมา

ร่างบางเห็นร่างหนาคล้ายคนจะหลับลงไปแล้ว เลยหยอกเล่น นางแสร้งใช้มือปัดป่ายไปตามยอดอกที่แข็งแกร่ง แล้วใช้ลิ้นไล้ลงไปตามยอดอกนั้นเบาๆ จนถึงการขบกัดลงไปที่ยอดอกนั้นด้วยความหมั่นเขี้ยว ส่งผลให้ดวงตาคมเปิดขึ้นมาในทันใด

แต่ร่างน้อยที่ยังสาละวนกลั่นแกล้งคน ยังมองไม่เห็นสายตาคมกริบที่เปิดขึ้น จึงหยอกเย้าร่างกายแกร่งอยู่ต่อไป มือน้อยๆปัดป่ายไปทั่วเรือนร่างแกร่ง เรือนร่างขาวผ่องนั้นขึ้นคล่อมไปบนร่างหนาอย่างท้าทาย จนท้ายที่สุดมือหนาก็รวบกอดเหลียนฮวาเอาไว้ได้ทั้งตัว แล้วจับริมฝีปากนุ่มบางมากลืนกิน

“อรื้อ อรื้อ อรื้อ "

เรียวลิ้นหนาๆตวัดเข้าชิมน้ำหวานในโพรงปากบาง ตวัดลิ้นไล่รุกล้ำพัวพัน สูบอากาศหายใจออกไปจากร่างเล็ก จนคล้ายกับปลาขาดน้ำ สองร่างงามพัวพันกันอยู่ในน้ำอุ่น ร่างบางตัวแดงดั่งกุ้งต้ม มิรู้เพราะน้ำร้อนหรือกายร้อนฉ่าหรือไม่ ในขณะที่เธอนั้นกำลังเมามัว ริมฝีปากแดงผละออกมากระซิบเบาๆเสียงแหบพร่า

"เจ้าเป็นของข้าแล้วเหลียนฮวา"

"เหลียนฮวาฝากชีวิตไว้ที่ท่านแล้วท่านแม่ทัพ"

"ลู่เจ๋อ เรียกชื่อของข้าซิเหลียนฮวา"

"ข้าเป็นของท่านแล้ว ลู่เจ๋อ"

ร่างบางช้อนสายตาใส่อย่างเอียงอาย กระซิบลงไปที่ข้างหูของคนตัวโตแต่รูปงามอย่างว่าง่ายที่สุด

"อา เด็กดีเจ้าช่างว่าง่ายนัก ข้าจะให้รางวัลเจ้า"

ร่างหนาปรายตาคมออกไปใส่ร่างหวาน แล้วยกร่างงดงามขึ้นมานั่งไปบนตัก โอบกอดพัวพัน ก่อนจะตักตวงบีบเคล้นเรือนร่างงามอย่างสาสมใจ มือหนาขยำยอดอกของนางเบาๆ ก่อนจะเลื่อนริมฝีปากลงมาปรนเปรอยอดอกสีหวาน แล้วรวบดูดเข้าไปในปากนุ่ม

"จุ๊บ อา อรืม หวานนักเหลียนฮวา"

"อร้า อรื้อ ลู่เจ๋อ ได้โปรด"

ร่างบางครวญครางก่อนที่จะแอ่นกายขึ้น ให้ริมฝีปากอุ่นร้อนครอบครองตนเองอย่างง่ายดาย ก่อนที่มือหนาจะจับเรียวขาของนาง พาดคล่อมไปที่ร่างกายหนาไปดังเดิม แล้วจับสะโพกนุ่มเนียนกดครอบครองมังกรอหังการ์ ลงไปอย่างรุนแรง ดันลึกจนสุดกาย

”อร้า อรึ้ย ลู่เจ๋อ อร้า “

"ปรนนิบัติข้าเสีย เหลียนฮวา”

ร่างหนาสั่งร่างน้อยที่ทำหน้าบิดเบี้ยวขึ้นมา นางที่กำลังส่ายสะโพกหลีกหนีการรุกรานจากมังกรตัวโตๆกำลังจะคลั่ง ก่อนจะจับสะโพกสวยให้แน่น แล้วแอ่นกระแทกกดกายลงไปอย่างล้ำลึก หัวมังกรแทรกเข้าออกรุนแรงในกายสาว รุกล้ำรุนแรง ลุกล้ำจนร่างน้อยกรีดร้องครวญครางขึ้นมามิหยุดปาก

ดวงตาคมได้แต่เสพอาหารตาตรงหน้าอย่างเย็นชา เรือนร่างนางช่างบีบรัด สร้างความหฤหรรษ์ขึ้นมาอย่างยิ่งยวด ยิ่งนางกรีดเสียงร้อง ร่างหนายิ่งแทรกกายลงไปให้ลึกล้ำยิ่ง ความใหญ่โตเบียดแทรกลงไปในกลีบเนื้อสาว ที่บีบรัดแท่งหยกจนแทบจะปริแตก มังกรตัวเขื่องเริงร่าดังจะร่ายระบำขึ้นมา

"อรูย ลู่เจ๋อ อร่า "

”เร่งเร้าเข้าเถิด แพศยาน้อย อร่า อร่า ”