ร่างหนารับการบีบนวดปรนนิบัติพัดวีจนพอใจ แล้วก็สั่งข้ารับใช้ให้ออกไปจากเรือน เหลือเพียงองครักษ์เงานอนเฝ้าอยู่ทั้งบนหลังคา ข้างจวน ในจวน ที่บนขื่อ เมื่อท่านอ๋องสามนั้นกลับจวน จำนวนองครักษ์เงายิ่งเพิ่มขึ้นมาอีกเท่าตัว แถมด้วยองครักษ์เสื้อแพร
ครานี้มีการคัดเลือกผู้คนในจวนออกไปเสียมากมาย เพิ่มมาแต่ยอดฝีมือและครอบครัว ท่านอ๋องสามให้องครักษ์ ที่ยังมีพ่อแม่หรือที่มีครอบครัวแล้ว ให้มาพำนักที่ในจวนไปทั้งหมด ลดจำนวนข้าทาสบริวารอื่นๆออก ปิดจวนลงไปดั่งป้อมปราการลับ และทำให้มิต้องคอยกังวลกับการถูกลักพาครอบครัว ป้องกันการคิดทรยศในยามคับขัน องครักษ์ก็ยิ่งชื่นมื่น เดินในจวนหน้าชื่นตาบาน มีความสุขดั่งเจ้านายตน ยามที่ได้กลับมาที่จวน
"เพี๊ยะ!!!"
"เจ้าบังอาจนักเหลียนฮวา !"
ร่างหนาตะคอกเสียงดัง องครักษ์บนขื่อรีบลงมาและออกไปนอกเรือนในทันที หลบหนีลมฝนอันอาจจะหลงฤดูได้
"ก็มือไม้ท่านอยู่ให้เป็นสุขซิเพคะ"
ร่
