ในยามเหมา ยอดฝีมือแห่งพระกระยาจก ใช้วิชาตัวเบาหอบหิ้วเด็กน้อยมาทั้งบนหัวบนหลังและสองแขน น่าอัศจรรย์มาก เด็กน้อยบาดเจ็บกันอยู่หลายคน
หนึ่งในนั้นคืออาเหยา หลานของผู้เฒ่าตง ยามที่ท่านผู้เฒ่านั้นเห็นหน้าหลาน ผู้เฒ่าตงกลับเงียบขรึมมิร้อนรนอีกต่อไป ท่านผู้เฒ่าเดินมาจับชีพจรของหลาน และทะลวงจุดในร่างกายให้กระอักเลือดเสียทิ้งออกมาและจับชีพจรลงไปอีกครา เหลียนฮวามองด้วยความสนใจในศาสตร์โบราณนี้
"อาเหยาเจ้ามีบุญคุณแก่ชีวิตของข้ามาก ข้าขอรับเจ้าเป็นน้องบุญธรรมได้หรือไม่ หากวันหน้าเติบใหญ่ อยากเข้ากองทัพ หรือผ่านประตูเมืองจงมาหาข้าได้ทุกเมื่อ "
อาเหยาเอียงคอมองชายสูงโปร่งอย่างงุนงงแต่แล้วก็เข้าใจ เมื่อเห็นพระชายาผู้ใจบุญเดินมาคล้องแขนชายผู้นี้ ป้ายสีแดงถูกหยิบให้เหยาๆ ขอทานน้อยรับมาอย่างงงๆ ผู้เฒ่าตงเบิกดวงตากว้างขึ้นมา
"ป..ป้ายอาญาสิทธิ์ "
"มิใช่หรอก ป้ายนั้นใช้ได้เพียงแต่ชายาข้าและสกุลหลินเพียงเท
