"กรี้ด อร้า"
เจาเสวี่ยเหมยกรีดร้องขึ้นมา แล้วสั่นไปทั้งร่างอย่างมิเคยเป็นมาก่อน ยังมิทันพักหายใจ บางสิ่งก็แทรกผ่านกลีบเนื้อนุ่มนิ่มของนางลงไปอย่างรุนแรง
"กรี้ด อร้า หยุดเถิดคุณชายข้ายังมิปักปิ่น อร้า ซี้ด"
หลินโป๋หนานดวงตาพร่ามัว มิสนใจคำทัดทานใดๆของดรุณีน้อยๆ หลงไหลในความรัดรึง
ยามที่นิ้วแกร่งกดแทรก หลังจากทดสอบลิ้มลองนางด้วยปลายลิ้น หลินโป๋หนานขยับกายขึ้นไปเคียงกับนางโดยมิยอมถอดถอนปลายนิ้วแกร่งออกจากความคับนุ่ม
กายนางบีบรัดนิ้วเรียวรุนแรง หลินโป๋หนานใช้อีกมือ ดึงรวบนางเข้ามากอดจนใบหน้าชนกับยอดอกแกร่ง นางสั่นสะท้านซุกใบหน้าส่ายไปมายกมือกกกอดหลินโป๋หนาน
"เจ้ามิอาจแต่งให้บุรุษใดได้อีกแล้วคุณหนูน้อย ข้าจะทรมานเจ้าจนกว่าจะยอมหมั้นหมายให้กับข้า จึงจะปล่อยไป มิเช่นนั้น ข้าจะครอบครองเจ้าเสียเลยในตอนนี้ "
"อา อย่า คุณชาย พ่อข้าคือเป็นเจ้ากรมโยธามิอาจดูเบาได้ คุณชายโปรดอย่าหมิ่นเกียรติขอ
