เจ้าคุณ
“คุณกลับก่อนนะ” ผมบอกณิชาออกไป ซึ่งที่จริงตั้งใจจะมาแค่กินข้าวแค่ชั่วโมงสองชั่วโมงก็กลับ แต่สุดท้ายนี่ก็สามทุ่มไปแล้วณิชายังอ้อนให้ผมอยู่ต่อ ซึ่งผมรู้ว่าเธอไม่เหมือนเดิม แต่จะโทษเธอก็ไม่ได้ ถ้าผมไม่ทำเรื่องนั้นก่อน เธอก็ไม่เป็นแบบนี้
“ถ้าชาจะบอกให้คุณอยู่อีกหน่อยก็คงไม่อยู่แล้วสินะ” ณิชาพูดออกมาด้วยน้ำเสียงน้อยใจ
“เห้อ คุณอยากให้ชาไว้ใจคุณนะ” ถึงมันจะยาก แต่ผมก็ไม่อยากให้เธอเป็นแบบนี้ ผมรักที่เธอเป็นเธอก็จริง แต่พออยู่ๆมาเจอโหมดงี่เง่าแบบนี้ทั้งที่ไม่เคยเจอเลยตั้งแต่รู้จักมาสามปีกว่า ผมเองก็เหมือนเธอนั่นแหละ ที่ตั้งรับไม่ทัน
“ก็ให้ชากลับไปอยู่กับคุณเหมือนเดิมสิ” เหมือนเดิมที่หมายถึงเมื่อก่อนที่เราอยู่กินด้วยกัน แต่พอมีนขึ้นมหาลัยก็แผลงฤทธิ์จนชาต้องกลับมาอยู่ห้องตัวเอง
“คุณก็อยากให้เป็นแบบนั้นนะ แต่ชาก็รู้” รู้ว่าถ้าเกิดไป ในห้องคงไม่มีความสงบสุขแน่ๆโดยเฉพาะชา
“แล้วถ้าชาบอกว่า
