เจ้าคุณ
เก่งที่สุดก็ทำเรื่องให้ผมหัวเสียนี่แหละ ไม่มีใครเกินมีนเลยสักคน ไม่รู้จะดื้ออะไรกว่าเขานักหนา ทั้งดื้อทั้งรั้น ผิดที่ผมกับแม่นั่นแหละคอยโอ๋คอยตามใจตลอดจนพอเป็นไม้แข็งแล้วดัดไม่ได้ไง ถ้าวันนี้ยังไม่กลับห้องนะ เจออีกทีผมตีเลือดออกแน่
จะอะไรล่ะ ก็ตั้งแต่เมื่อเช้าที่ผมกลับห้องมาก็ไม่เห็นเธออยู่ห้องแล้ว แล้วก็นั่งรอจนดึกดื่นสุดท้ายเธอก็ไม่กลับห้อง โทรไปก็ปิดเครื่อง เมื่อคืนเรียกว่าผมไม่ได้หลับเลยก็ได้ จนตอนนี้แบกสังขารตัวเองมานั่งรอมีนในห้องนั่งเล่นเหมือนเดิม
“ดื้อขนาดนี้ต้องจับล่ามไว้ไหมห๊ะมีน” ผมบ่นกับตัวเองออกมาอย่างหัวเสียกับเด็กแสบที่หาเรื่องให้ผมปวดหัวไม่เว้นวัน
แกร็ก ผ่านไปสักพักใหญ่เสียงประตูก็ดังขึ้นผมหันไปมองนาฬิกา ตอนนี้เป็นเวลาบ่ายโมง เออฟังไม่ผิดหรอก ผมนั่งอยู่เฉยๆรอมีนตั้งแต่เช้าจนบ่ายนี่แหละ แล้วการรอคอยก็สิ้นสุดลงเมื่อเจ้าตัวกลับมาแล้ว แต่กลับมาคราวนี้นอกจากจะไม่ทำให
