บทที่ 3
1542 คำ
กวางน้อยวัย 18 ปี มายาวี ปรุงรส หรือเมย์ เด็กสาวผู้อาภัพโชคชะตา พ่อของเธอประสบอุบัติเหตุทางรถยนต์เสียชีวิตเมื่อสองปีที่แล้ว และท่านก็ทิ้งสมบัติไว้ให้มากมาย แต่ทุกอย่างอยู่ในความดูแลของแม่เลี้ยงอย่างลุลา ที่ตอนนี้ผีพนันเข้าสิง ทรัพย์สมบัติทุกอย่างที่เคยมีตอนนี้ถูกนำมาถลุงที่กาสิโนจนไม่เหลือสักอย่าง จะมีเพียงแต่บ้านหลังใหญ่เท่านั้น ที่ยังคงอยู่ให้หลับอาศัย
ตอนนี้ชีวิตของเธอมันดำมืดไปหมด เมื่อได้สติขึ้นมาในที่โสมมแห่งนี้ ที่ที่เต็มไปด้วยโลกีย์ กิเลส ตัณหา ตอนนี้เธอก็ถูกพามาที่ไหนก็ไม่รู้ และคนที่พามาก็เดินออกไปแล้ว เด็กสาวลุกขึ้นสำรวจห้องนอนโทนเทาดำเพื่อหาทางหนีเอาตัวรอด เพราะประตูที่เปิดเมื่อกี้ปิดล็อกสนิทแล้ว
“ไม่นะ ฉันต้องหนีออกไปจากที่นี่ให้ได้”
มายาวีพึมพำบอกตัวเองแล้วประตูอีกบานก็ถูกผลักเปิดออกพร้อมกับร่างสูงใหญ่ราวกับยักษ์เดินเข้ามา ใบหน้าที่เหี้ยมโหดล้อมกรอบหน้าด้วยเครา แต่มันตกแต่งสวยงามเข้ากับรูปหน้าดุดันนั้น เท้าเล็กที่ก้าวเดินก่อนหน้าแข็งทื่อขยับไปไหนไม่ได้ เมื่อชายร่างยักษ์เดินตรงมาหาตัวเองพร้อมสายตาดุดัน และในมือของเขาก็มีบุหรี่ถือติดมาด้วยหนึ่งมวน
“ยะ...อย่าเข้ามานะ” มายาวีเพิ่งหาเสียงตัวเองเจอ เธอก้าวถอยหลังไปช้าๆ แล้วก็ชนกับขอบเตียงจนเสียหลักล้มหงายหลังไป
ว้าย!
หึหึ
ยักษ์ทำเพียงขำในลำคอแล้วยกมวนบุหรี่ที่ถือติดมือมาด้วยดูดอัดควันสีเทาเข้าปอดแรงๆ ก่อนจะปล่อยลมหายใจปล่อยควันขาวพุ่งออกมา
อ่า!
เขาอัดมะเร็งเข้าปอดตัวเองแล้วก็ทิ้งบุหรี่ในมือลงกับพื้นแล้วใช้เท้าหนาบดขยี้จนควันดับมอด ก่อนจะขยับปากเอ่ยถามเด็กสาวที่ตอนนี้กระเถิบถอยไปชิดหัวเตียงพร้อมดึงรั้งผ้าห่มไปห่มร่างน้อยตัวเอง เห็นแล้วน่าสมเพชสิ้นดี เพราะไม่มีอะไรที่เขาต้องการแล้วไม่ได้ และหล่อนก็เหมือนกัน เพียงแค่เห็นหน้าสวยๆ ในจอมอนิเตอร์ เขาก็เกิดความปรารถนาอันแรงกล้า หน้าละอ่อนของหล่อนมันทำให้เขารู้สึกปั่นป่วนไปทั่วสรรพางค์กาย และตอนนี้ก็เป็นเหมือนกัน เอ็นเนื้อร้อนของเขามันชูคอแข็งขึงดุนดันอยู่ในกางเกงจนรวดร้าวไปทั่วลำเอ็นร้อนแล้วตอนนี้
“อายุเท่าไหร่”
“สะ...สิบแปดค่ะ” มายาวีตอบเสียงสั่นและไม่คิดปิดบัง เพราะไม่รู้ว่าอีกฝ่ายถามอายุตัวเองทำไม
“สิบแปดงั้นเหรอ แล้วรู้ไหมว่าตอนนี้เธอเป็นสมบัติของยักษ์ คีรี ดอว์สันแล้ว แม่เลี้ยงของเธอยกเธอให้ฉันแล้วเด็กน้อย” มุมปากหนาของเขาหยักยิ้ม แต่สายตาของเขามองสำรวจใบหน้าสั่นกลัวชื้นเหงื่อตรงหน้า แล้วก้าวเท้าขึ้นไปบนเตียงแล้วคืบคลานเข้าไปหาเด็กน้อยตรงหน้าทันที
“อือ...ปะ...ปล่อยหนูไปเถอะนะคะ”
“ถ้าฉันปล่อยไปตอนนี้ เธอก็ไม่รอดอยู่ดี เพราะลูกน้องของฉันรอต่อจากฉันอยู่” เขาไม่ได้ขู่ แต่เขาจะสั่งลูกน้องของเขาสั่งสอนหล่อนจริงๆ เขาไม่ชอบคนที่ดื้อ เขาชอบคนหัวอ่อน เชื่อฟังเขาและไม่ขัดขืน
“ฮือๆ ปะ...ปล่อยหนูไปเถอะนะคะคุณน้า” เสียงสั่นเครือเอ่ยขอร้องพร้อมกับพนมมือน้อยๆ ไหว้ขอความเมตตาสงสารจากคนตรงหน้า
หึหึ
“น้างั้นเหรอ ฉันจะเป็นผัวเธอไม่ได้จะเป็นน้าเธอเด็กน้อย” มือใหญ่ยื่นออกไปจับคางเล็กบีบแล้วเชยขึ้นให้แหงนเงยขึ้นมองตัวเอง
“นะ...หนูเจ็บ” มือเล็กจับมือใหญ่ที่บีบคางตัวเองออก แต่ยิ่งพยายามแกะมือใหญ่เท่าไหร่ เขาก็ยิ่งบีบคางเธอแรงขึ้น
“เจ็บงั้นเหรอเด็กน้อย แล้วถ้าฉันเข้าไปในตัวเธอล่ะ จะเจ็บแค่ไหนกัน หรือจะทั้งเจ็บทั้งเสียว”
ว้าย!
แล้วผ้าห่มที่ดึงมาห่มตัวเองนั้นก็ถูกกระชากโยนทิ้งไปกองอยู่มุมห้องทันที
“ปะ...ปล่อยหนูไปเถอะนะคะ อย่าทำอะไรหนูเลย หนูจะหาเงินมาใช้หนี้แทนแม่หนูเอง ฮือๆๆ อึก!”
“อย่าโง่หน่อยเลยเด็กน้อย เงินสามล้านเธอจะมีปัญญาหามาจากไหน อยู่นอนอ้าขาที่กาสิโนฉันไม่ดีกว่าเหรอ รับแขกวันละสองสามคน หรือถ้ามีแขกในนี้ถูกใจเช่าเธอ เธอก็จะสุขสบายมีเงินมาใช้หนี้ฉัน”
“มะ...ไม่! หนูอยากเรียนหนังสือ หนูไม่อยากขายตัว หนูไม่อยากอยู่ที่นี่”
มายาวียกมือเช็ดน้ำตาพร้อมปัดมือใหญ่ออกจากคางตัวเอง เสียงแข็งของเธอทำให้ยักษ์รู้สึกประหลาดใจและยิ้มกระหยิ่มในใจ เด็กน้อยตรงหน้าเปลี่ยนจากคนอ่อนแอเป็นคนเข้มแข็งขึ้นมาทันที และดวงตาที่อาบคลอไปด้วยน้ำตาก่อนหน้านี้ก็เปลี่ยนเป็นแข็งกร้าวไม่ยอมคน
‘โอ้! เด็กคนนี้ไม่กลัวเขาเลย’ เขาบอกตัวเองในใจ เพราะไม่เคยมีใครกล้าจ้องตาเอาเรื่องเขากลับแบบที่หล่อนทำอยู่ตอนนี้
ตอนนี้มายาวีรู้แต่ว่าเธอไม่อยากเป็นเหมือนผู้หญิงพวกนั้น ไม่อยากเหมือนผู้หญิงที่เธอเดินผ่านมาก่อนหน้านี้ เธออยากเรียนหนังสือ และเธอก็มีความฝันอยากเป็นพยาบาล ไม่อยากเป็นผู้หญิงขายตัวแบบนี้
“ตอนนี้เธอก็เป็นผู้หญิงขายตัวแล้วครึ่งหนึ่ง รอแค่ให้ฉันเอาเท่านั้นเด็กน้อย” มือหน้าหยาบกร้านของยักษ์ยื่นไปจับแก้มนุ่มนิ่ม แต่ถูกมือเธอปัดทิ้งพร้อมกับฝ่ามือเล็กยกตวัดกระแทกใส่หน้าเขาเต็มแรงโดยที่เขาไม่คาดคิดมาก่อนว่าชีวิตนี้จะโดนผู้หญิงตบ
เผียะ!
กรอด!
ยักษ์หันหน้าด้านที่ชาไปด้วยแรงตบของมือเด็กน้อยตรงหน้าด้วยความขึงโกรธ เขามองจ้องตาของคนตัวเล็กที่ตอนนี้จ้องเขาเหมือนกัน เธอไม่มีแววหวาดกลัวเหมือนก่อนหน้านี้เลย นี่แหละที่ทำให้เขาไม่อยากเชื่อสายตา เพราะหล่อนไม่ได้กลัวเกรงอำนาจของเขาเลย
“ตบหน้าฉันเหรอ เผียะ!” สิ้นเสียงกัมปนาทของคนโฉด มือใหญ่ก็ตวัดใส่หน้านวลเนียนทันที
โอ๊ย!
มายาวีหน้าหันไปตามแรงตบของมือใหญ่ที่ฟาดมาเต็มแรงแบบไม่นึกคิดว่าเขาจะตบเธอกลับแบบนี้ เธอหันหน้าตัวเองกลับมาพร้อมกับมีเลือดซึมที่มุมปาก แก้มขาวนวลเนียนก็แดงช้ำเขียวขึ้นมาทันตาเป็นรอยฝ่ามือใหญ่ของบุรุษ
“คนสารเลว! ถุย!” มายาวีถุยน้ำลายผสมเลือดที่เพิ่งโดนตบปากแตกใส่หน้าของคนตรงหน้าทันที
“ตบหน้าฉันแล้วยังมาถุยน้ำลายใส่หน้าฉันอีกเหรอเด็กเวร! เผียะ!” แล้วยักษ์ก็ตวัดมือใส่หน้าของเธออีกครั้งและครั้งนี้ก็แรงกว่าเดิม
โอ๊ย!
“ผู้ชายอย่างยักษ์ทำได้ทุกอย่าง ตบคนแก่ ถีบผู้หญิงก็ทำมาแล้ว และยิ่งเป็นเด็กพยศไม่รู้ที่ของตัวเองแบบเธอ ฉันทำได้มากกว่าตบ หรือต้องการให้ฉันฆ่าเธอหึ” เขาบีบบังคับคางเล็กให้หันกลับมาเผชิญหน้าตัวเอง และเธอก็มองจ้องเขาแบบไม่หลบตาอย่างท้าทายเช่นกัน
“เด็กเวร! ท้าทายฉันเหรอ ได้เจอดีแน่ พวกมึงเข้ามาในห้องกูตอนนี้เดี๋ยวนี้” น้ำเสียงเหี้ยมห้าวตะโกนร้องเรียกบอดี้การ์ดหน้าห้องของตัวเองให้เข้ามาในห้อง และพอสิ้นคำสั่งประตูห้องก็เปิดออกพร้อมกับบอดี้การ์ดหน้าห้องสี่คนเดินเข้ามาข้างใน
“สั่งสอนเด็กเวรนี่หน่อยซิ มันกล้าตบหน้ากู แถมถุยน้ำลายใส่กูอีก ทำให้มันลิ้มรสของโสเภณีซิ”
“ครับคุณยักษ์” ชายร่างยักษ์ทั้งสี่คนกำลังเดินเข้าไปหามายาวีตามคำสั่งของเจ้านายหนุ่ม
“คุณยักษ์ครับ” เสริมที่เพิ่งไปทำธุระที่ธนาคารกลับมาแล้วถามถึงลูกสาวของคุณนายลุลาจากช้อย คู่หูตัวเองได้ความว่าตอนนี้อยู่ห้องของเจ้านาย เขาก็รีบตรงขึ้นมาทันที พอมาถึงก็เห็นว่าเจ้านายกำลังสั่งลูกน้องเข้ารุมโทรมเด็กสาวจึงรีบเอ่ยเรียกเจ้านาย
“ไงไอ้เสริม”
“คือเรื่อง...” เสริมหยุดนิ่งไปพร้อมมองไปทางลูกน้องของตัวเองและเด็กสาว ที่ตอนนี้กอดตัวเองร้องไห้ปานใจจะขาด
“พวกมึงออกไปได้แล้ว และล็อกห้องให้ดี อย่าให้เด็กเหี้ยนี้หนีออกไปได้ กูจะจัดการอีเด็กระยำนี้เอง” เขาสั่งเสียงเข้มแล้วเดินไปยังประตูห้องที่ตัวเองโผล่ออกมาโดยมีเสริมเดินตามไปติดๆ ส่วนบอดี้การ์ดทั้งสี่คนก็เดินออกจากห้องทำตามคำสั่งเจ้านายหนุ่มทันที ทิ้งเหลือแต่มายาวีที่ร้องไห้อยู่ในห้องคนเดียว
ฮือๆๆ
- ผู้เขียน
