บทที่ 2
762 คำ
ร่างเล็กมองไปรอบๆ ห้องที่เต็มไปด้วยผู้คนมากมายแปลกตา หล่อนจำได้เมื่อตอนเช้าแม่เลี้ยงบอกว่าจะพาออกมาทานข้าวข้างนอกกับเพื่อนของท่าน แล้วความทรงจำหลังจากนั้นก็เลือนหายไปแล้วมาโผล่ที่นี่ ที่ที่ไม่คุ้นตาและมองไปรอบๆ มีแต่ผู้คนน่ากลัว
“ทะ...ที่นี่ที่ไหน” เธอถามคนที่นั่งอยู่ตรงหน้าตัวเองด้วยเสียงแหบแห้งด้วยความกระหายน้ำ
“แม่ของเธอคงไม่ได้บอกสินะว่าขายเธอให้กับนายของฉันแล้ว” เสียงเหี้ยมลอดออกมาจากคนหน้าโหดที่มีรอยแผลเป็นที่หว่างคิ้ว และเธอเพิ่งรู้ว่าตอนนี้มือตัวเองถูกรวบมัดตรึงอยู่ด้านหลัง
“มะ...หมายความว่ายังไง และก็ปล่อยหนูนะ” หล่อนดิ้นหาอิสระเมื่อรู้ว่าตัวเองถูกจับมัดรวบไว้กับเก้าอี้
หึหึ
“เห็นทีจะไม่ได้แล้วเด็กน้อย คุณนายลุลาเอาเธอมาใช้ดอกเบี้ยของเจ้านายฉัน และงานที่เธอต้องทำที่นี่คือบำเรอปรนเปรอคนในกาสิโนแห่งนี้” สงสารอยู่หรอก แต่ทำยังไงได้ในเมื่อแม่ของเธอเป็นคนพามาที่นี่เอง และที่สำคัญคนอย่างเจ้านายของเขาไม่มีคำว่าสงสารในพจนานุกรมด้วยสิ
ตื๊ด! ตื๊ด! ตื๊ด!
เสียงโทรศัพท์สั่นเตือนขึ้นทำให้ต้องล้วงออกมาดูว่าใครโทรเข้ามา พอเห็นว่าเป็นเจ้านายจึงรีบกดรับสายทันทีพร้อมมองไปยังกล้องวงจรปิดที่ทำงานอยู่แล้วลุกขึ้นโงหัวคำนับให้เจ้านาย
“ครับคุณยักษ์”
“เด็กนี่เด็กใหม่เหรอวะไอ้ช้อย” เสียงทุ้มเหี้ยมกรอกส่งมาในสายทันทีที่ลูกน้องมือขวากดรับสาย
“ครับคุณยักษ์”
“พามาห้องกูซิ กูอยากทดสอบของกำนัลชิ้นใหม่” ปากหนาสั่งการผ่านโทรศัพท์พร้อมจ้องจอมอนิเตอร์รุ่นใหม่ล่าสุดบนโต๊ะทำงานตัวเอง
“ครับคุณยักษ์”
“อือ...หน้าละอ่อนแบบนี้ถึงสิบแปดยังไอ้ช้อย”
“แม่เธอบอกถึงแล้วครับ”
หึหึ
“เดี๋ยวก็รู้ว่าถึงไม่ถึง ตอนนี้มึงพาขึ้นมาหากูก่อน กูอยากทดสอบเด็กใหม่”
“ครับคุณยักษ์”
คนหน้าตึงคิ้วดกหนา ดวงตาสีทมิฬ จมูกโด่งเป็นสันตามแบบฉบับหนุ่มลูกครึ่งไทย-สเปน ใบหน้าดุดันแต่โคตรเถื่อนได้ใจสาวๆ ที่พบเห็นสุดๆ มุมปากหยักยิ้มเล็กน้อย ก่อนจะวางโทรศัพท์ในมือไว้แล้วคว้าซองบุหรี่มาจับไว้แทน
“พวกมึงพาไปที่ห้องคุณยักษ์ นายอยากเช็กของเอง” ช้อยบอกสั่งลูกน้องให้พาเด็กสาวที่เพิ่งได้มาใหม่ไปยังห้องส่วนตัวของนาย
“ครับพี่ช้อย”
บทสนทนาของพวกเขา เธอเข้าใจทุกอย่าง แต่จะทำยังไงได้ ตอนนี้เรี่ยวแรงก็ไม่มี แถมยังถูกมัด หิวข้าวก็หิว ทำได้แค่เพียงดิ้นรนและร้องขอความช่วยเหลือ
กรี๊ด!
“ปล่อยหนูนะ จะพาหนูไปไหน หนูไม่ไป หนูจะกลับบ้าน แม่...แม่หนูอยู่ไหน” เธอดิ้นสุดแรงเมื่อมีคนมาแกะเชือกที่ข้อมือให้ แต่ก็ไม่อาจรอดพ้นไปไหนได้เมื่อชายร่างยักษ์ล็อกร่างเธอแน่นหนาเหลือเกิน
“ร้องให้ตาย คนที่นี่ก็ไม่ได้สนใจหรอก ในอาณาจักรของยักษ์ คีรี ดอว์สัน ทุกคนจะเป็นใบ้ หูหนวก และตอนนี้ทุกคนก็มองไม่เห็นเธอ” ช้อยพูดเตือนเด็กใหม่ของเลานจ์ ถึงแม้จะหน้าอ่อนวัย แต่ก็สวยไม่น้อยเลยทีเดียว สวยจนยักษ์ให้พาตัวไปหา ทั้งๆ ที่เขาไม่ชอบคนที่ไม่เป็นงาน
“ปะ...ปล่อยหนูไปเถอะนะคะ ได้โปรดเถอะ แม่ของหนูเป็นหนี้พวกคุณเท่าไหร่ หนูจะหามาใช้คืนให้”
เธอร้องไห้อ้อนวอนช้อย ส่วนช้อยได้แต่เบือนหน้าเดินหนี เพราะภาพแบบนี้เขาเห็นมานักต่อนักแล้ว วันแรกทุกคนเป็นแบบนี้ทั้งนั้น แต่พออยู่ไปนานๆ กลับชอบและไม่อยากออกจากที่นี่ เพราะที่นี่มีให้ทุกอย่าง ไม่ว่าจะแก้วแหวนเงินทองและความสุขสบาย
ฮือๆๆๆ
“หนูไม่ไป หนูจะกลับบ้าน...ฮือๆ” สาวน้อยร้องไห้ปานใจจะขาดตลอดการถูกลากพาไปยังที่ที่ไม่รู้จัก ระหว่างทางที่ถูกลากเดินไปนั้นเต็มไปด้วยผู้คนมากมายและก็ยังมีภาพของชายหญิงที่กำลังนัวเนียเริงสวาทกันด้วย
- ผู้เขียน
