หนูจะร้ายให้พี่รัก

ตอนที่ 3 ยัยน้องตัวแสบ

บรรยากาศงานเลี้ยงต้อนรับคุณหมอปกป้องก็จะเป็นการกินข้าวพูดคุยกันเสียมากกว่า เสียดายที่พ่อแม่ของลูกพลับติดงานที่ต่างจังหวัดเลยทำให้กลับมาไม่ทันงานเลี้ยงนี้

"ผมเห็นมีสาวลงรูปพี่แล้วแท็กในไอจีตลอดเลยแฟนเหรอครับ ไม่เห็นพาว่าที่พี่สะใภ้มาแนะนำให้ผมรู้จักเลย " รัชชานนท์ขึ้นเหมือนเพิ่งนึกได้

"อรเธอเป็นเพื่อนพี่ กลับมาพร้อมกันนี่แหละชวนแล้วแต่เธอคงไม่ว่าง"

"แบบนี้แสดงว่ายอมรับใช่ไหมพี่ว่าเป็นแฟนกัน " รัชชานนท์ถามอีกครั้งเพื่อคนข้างๆ เขาจะได้เข้าใจและไม่ต้องรอ

"ไอ้กาย มึงจะให้ไอ้ป้องรับให้ได้เลยรึไงมันก็บอกว่าเป็นเพื่อน"

มะขามถามขึ้นด้วยความรำคาญใจไม่ยักจะชอบเพื่อนสนิทน้องสาวคนนี้สักเท่าไหร่ ผู้ชายด้วยกันมองออกว่ามันชอบน้องสาวเขา แต่เสียดายที่ยัยน้องของเขาดันไปชอบญาติของมันแทนที่จะเป็นเพื่อนสนิทอย่างตนเอง

"ไม่เป็นไรขาม ไม่ได้เป็นแฟนเป็นแค่เพื่อนพี่มีคนที่ชอบแล้ว"

ปกป้องบอกพร้อมกับมองไปยังสาวน้อยที่ตอนนี่ไม่น้อยแล้ว เธอสวยขึ้นมากแถมแต่งตัวเซ็กซี่ในแบบที่เขาไม่ชอบและสั่งห้ามมานานแล้วตอนที่อยู่ด้วย สงสัยต้องเรียกมาอบรมใหม่แล้ว ผู้หญิงคนอื่นใส่เขาก็มองตามฉบับผู้ชายโสดแต่กับน้องน้อยเขาไม่ชอบและไม่ต้องการให้เธอใส่ด้วย

ตอนแรกลูกพลับดีใจมากที่เขาบอกว่าไม่ได้เป็นอะไรกันแต่ก็ต้องหัวใจห่อเหี่ยวลงอีกเมื่อเขาบอกว่ามีคนที่ชอบแล้ว ใครคือคนนั้นทำไมไม่เป็นเธอนะ

พอได้คำตอบที่ไม่ถึงกับเป็นไปตามที่ตนคิดเอาไว้นักแต่ก็ดีที่ญาติผู้พี่มีคนชอบแล้วทำให้รัชชานนท์ยิ้มออกมาด้วยความพอใจก่อนจะกลับไปนั่งข้างๆ เพื่อนสนิทที่ตัวเองคิดไม่ซื่ออย่างลูกพลับเหมือนเดิม

งานเลี้ยงเป็นไปอย่างสนุกสนานส่วนมากก็จะเป็นหนุ่มๆ ที่เล่าประสบการทำงานของตัวเองในการเป็นหมอที่ต่างสาขากัน ทางพ่อแม่ของปกป้องก็ปล่อยให้เด็กๆ พูดคุยกันไม่เข้ามารบกวน

"พี่ขามกับพี่ป้องคิดยังไงถึงเรียนหมอกันครับยากก็ยากหลายปีกว่าจะจบด้วย"

รัชชานนท์ถามพี่ๆ เพราะตัวเองยังหาจุดที่เหมาะกับตัวเองไม่ได้ ไม่รู้จะเรียนอะไรและไม่รู้ว่าตัวเองอยากเป็นอะไร

"ที่อยากเป็นหมอเพราะยัยน้องไม่ชอบไปหาหมอเวลาเป็นไข้เลยขอให้ฉันเรียนสะกิด" พี่ชายที่แสนดีอย่างมะขามตอบ

"ไหนบอกน้องว่าสาวที่ชอบเรียนหมอไงเลยตามไป แถมไอ้ที่เรียนมาเนี่ยศัลยแพทย์นะน้องไม่ได้เจ็บหนักถึงขนาดต้องผ่าตัด" ลูกพลับแย้งขึ้น

"นั่นมันผลพลอยได้โว้ย จริงๆ ใครบังคับพี่จำไม่ได้รึไงแต่ก็เอาที่ตัวเองถนัดด้วยเลยไปทางนั้นแต่ก็ตรวจน้องได้นะ" มะขามรีบแก้ตัวเสียงแข็ง

"เหอะขี้โม้น้องบังคับพี่ขามได้ที่ไหน" ลูกพลับบ่นอุบอิบ มะขามได้แต่สะกิดเพื่อนให้ช่วยแต่ก็ลืมไปว่าปกป้องมองยัยน้องตัวแสบถูกตลอดถึงได้แต่นั่งยิ้มเอ็นดูแบบนั้น

"แล้วที่ป้องละครับทำไมเป็นผู้เชี่ยวชาญช่องปาก" รัชชานนท์หันมาถามญาติผู้พี่ เขาสนใจปกป้องพิเศษเพื่อจะได้ทำตาม

"ลูกพลับไม่ชอบหาหมอฟัน ฉันเลยเลือกที่จะเรียนและเปิดคลินิกเองเวลาน้องไม่ปวดฟันจะได้ไม่ต้องกลัวไปที่อื่น"

ปกป้องตอบพร้อมกับมองไปยังสาวน้อยเพียงคนเดียวในกลุ่มด้วยสายตาที่ยากจะคาดเดา ไม่เพียงแค่รัชชานนท์ที่ตกใจกับคำตอบนี้แต่ลูกพลับเองที่ลืมเรื่องนี้ไปนานแล้วถึงกับใจสั่นไม่คิดว่าเขาจะทำเพื่อเธอแบบนี้

"เห็นไหมทุกคนเขาก็ทำตามที่เธอบงการหมดยัยน้อง"

"ก็ตอนนั้นหนูยังเด็กอยู่จะไปรู้ได้ยังไงว่าพวกพี่จะจริงจังกัน"

"ไม่ต้องมาพูดเลย..."

"ผมก็จะเรียนหมอด้วยครับ! "

สองพี่น้องกำลังจะเปิดศึกกันอยู่ๆ รัชชานนท์ก็โพล่งขึ้นกลางวงสนทนาทำให้ทั้งหมดต่างหันไปมองเขาเป็นตาเดียวด้วยความสงสัย

"กาย ลูกพลับไม่ได้ขอนะอย่าทำตามพวกพี่เขาเลย" ลูกพลับบอกเสียงอ่อนไม่เข้าใจว่าทำไมรัชชานนท์ไม่ตัดใจจากเธอสักที่รู้ทั้งรู้ว่าเธอรักใคร

"เราชอบลูกพลับเราจะไม่ยอมแพ้หรอกนะ "

ได้ยินแบบนั้นลูกพลับเองก็ได้แต่ทำหน้ากลืนไม่เข้าคายไม่ออก หันไปมองใบหน้าของปกป้องที่เรียบเฉยไม่แสดงความรู้สึกอะไรออกมาเธอก็รู้สึกเสียใจขึ้นมา

งานเลี้ยงก็ต้องมีวันเลิกรา มะขามเห็นว่าดึกแล้วจึงชวนรัชชานนท์กลับบ้านแทนที่จะชวนน้องสาวตัวเอง เขาตั้งใจเปิดทางให้ทั้งสองคนได้คุยกันหลังจากที่ไม่ได้เจอกันนานหลายปี อีกอย่างปกป้องจะได้อบรมน้องสาวเขาได้สะดวก

"พี่ขามนะพี่ขามทิ้งน้องเฉยเลย"

"ทำไมครับเดี๋ยวนี้อยู่กับพี่ไม่ได้แล้ว? "

"ทำไมจะอยู่ไม่ได้คะ พี่ป้องไม่กลัวลูกพลับแกล้งเมาแล้วจับพี่ทำผัวรึไง"

"ยังแก่นแก้วเหมือนเดิมนะเรา เพิ่มเติมคือแก่แดดด้วย ตอนแรกทำเป็นไม่สนใจพี่นึกว่าลืมกันไปแล้ว"

สายตาที่ปกป้องมองมาทำเอาหญิงสาวคิดไปไกล เธออยากจะถามเขาอีกรอบเสียเหลือเกินว่าคิดยังไงกับเธอตอนนี้แต่ก็ยังไม่กล้าพอ

"พี่ก็รู้ว่าหนูสนใจแต่พี่"

ลูกพลับลุกขึ้นไปนั่งบนตักของปกป้อง ตอนแรกชายหนุ่มเกรงตัวขึ้นอย่างเห็นได้ชัดด้วยความตกใจ

แต่พอรู้ว่าเธอชอบยั่วเขาเหมือนเมื่อก่อนก็เลิกเกรงตัวปล่อยให้เธอเล่นกับเขาเหมือนแต่ก่อนได้ อีกอย่างเขาจะไม่ยอมให้เธอรุกอยู่ฝ่ายเดียวอีกแล้ว

"พี่ไม่อยู่ตั้งนานทำได้แค่นี้? "

เมื่อโดนตราหน้าแบบนั้นหญิงสาวที่คิดว่าทำให้เขาหวั่นไหวได้แล้วถึงกับหน้าเสีย รู้สึกหมดแรงในการยั่วยวนเขาในวันนี้ แต่ก็ทำใจดีสู้เสือหิวแต่ทำตัวเป็นไม่สนใจเหยื่อ

"แสดงว่าพี่ป้องเปิดทางให้หนูจีบพี่แล้วใช่ไหมคะ"

"จริงๆ ถ้าไม่มีเด็กน้องขี้งอนตั้งหลายปีพี่อาจใจอ่อนแล้วก็ได้"

ใบหน้าหล่อเหลาโน้มเข้าไปใกล้ใบหน้าสวยหวานปนเซ็กซี่

"แก้ตัวตอนนี้ทันไหมคะ"

ลูกพลับเองก็สู้เธอเองก็โอบแขนรอบคอแกร่งเอาไว้โน้มใบหน้าไปใกล้จนปากแทบชนกัน

"ไม่ได้ครับ พี่ไม่อยากยุ่งกับเด็กน้อยเอาแต่ใจตัวเองแถมขี้งอนด้วย"

พูดจบชายหนุ่มก็ผละออกจากเธอเร็วๆ จนหญิงสาวที่นั่งบนตักแทบล้มคว่ำล้มพื้น

"บ้ารึไงเนี่ยจะลุกก็ลุกถ้าหนูล้มหน้าไถลกับพื้นเสียโฉมแล้วใครจะแต่งงานด้วย"

เธอทั้งตกใจและโมโหที่เขาดูจะรังเกียจเธอจนขนาดที่เข้าใกล้อีกไม่ได้แล้วตอนนี้ ทีแต่ก่อนเธอทำมากกว่านี้ยังได้เลย เขาเปลี่ยนไปมากจนทำเธอเสียใจ

"พี่ขอโทษ แต่เราเป็นผู้หญิงต่อไปห้ามทำแบบนี้อีกนะคนอื่นจะมองไม่ดี"

ปกป้องพูดเสียงแข็งพยายามบอกตัวเองให้ใจเย็นๆ เขามีเวลาเล่นกับเธอได้ตลอดชีวิตถ้าเธอยังไม่คิดจะมีใคร

"ลูกพลับไม่สนใจ จุ๊บ! กลับแล้วนะคะ บาย"

ลูกพลับอาศัยจังหวะที่เขาเผลอเข้าไปจุ๊บที่ปากหนาแดงอมชมพูนั้นแรงๆ ก่อนจะผละออกแล้วรีบวิ่งกลับบ้านกลัวว่าชายหนุ่มจะดุเอา

"ยัยตัวแสบ พี่ควรทำยังไงกับเธอดีนะ"

ชายหนุ่มไม่ได้โกรธเธอกลับนึกเอ็นดูในความน่ารักของเธอด้วยซ้ำ แม้ทุกสิ่งอย่างจะเปลี่ยนไปยังดีที่น้องสาวข้างบ้านยังคงเหมือนเดิมไม่เปลี่ยนและหวังให้เธอแสบสันแบบนี้ไปตลอด