หนูจะร้ายให้พี่รัก

ตอนที่ 4 สามีในอนาคต

"กรี๊ดดด ฉันทำอะไรลงไปเนี่ยใจกล้ามากที่ไปจูบพี่ป้องแบบนั้น"

กลับมาที่ห้องได้ลูกพลับก็นอนเกลือกกลิ้งไปกลิ้งมาบนที่นอนด้วยความเขินอายในการกระทำของตัวเอง แต่ก่อนก็มีบ้างแอบหอบแก้มเขาแต่ตอนนั้นเธอยังเด็กอยู่ความรู้สึกมันต่างกันมาก

"คอยดูนะพี่ป้อง ลูกพลับจะยั่วให้พี่อยากจนขาดลูกพลับไม่ได้เลย"

เธอหมายมั่นกับตัวเองเอาไว้ว่าก่อนเรียนจบต้องเอาพี่ชายข้างบ้านคนนี้มาเป็นสามีให้ได้ใครจะว่าเธอแรดก็ชั่งเธอไม่สนใจ กลายเป็นว่าคืนนั้นทั้งคืนเธอมัวแต่คิดแผ่นการจนเกือบเช่าถึงข่มตาหลับได้ แต่ก็หลับไปได้ไม่นานนักเพราะเธอดันมีเรียนเช้าในวันนี้อีก

"ยัยน้องไปเรียนสายอีกแล้วนะ แม่ฝากของไว้ให้วางอยู่บนโต๊ะ"

"แล้วแม่ไปไหนคะ"

"มีงานด่วนบินไปต่างประเทศเป็นเพื่อนคุณชัยวัฒน์"

มะขามตอบพร้อมกับจ้องโทรศัพท์ไปด้วยเหมือนกำลังสนใจอะไรบางอย่าง

"ทำไมพี่ไม่ไปทำงานนั่งดูโทรศัพท์อยู่ได้"

"วันนี้วันหยุดผมครับคุณผู้หญิง แล้วนี่ครับผมกำลังดูนี้อยู่"

'ไม่คิดจะได้เจอกันอีกครั้ง ปิ่น&ป้อง'

พร้อมกับรูปของทั้งสองที่ถ่ายคู่กันยิ้มแฉ่งจนหญิงสาวนึกโมโหตาสว่างขึ้นมาทันทีทันใดที่เห็นรูปนี้

"เพิ่งจะกลับมาก็วิ่งแจ้นไปหากันเลย อย่างกับกลัวจะไม่เห็นกันอีกเลยชาตินี้" ลูกพลับบ่นด้วยความไม่พอใจ

"คงบังเอิญเจอกันวันนี้ไอ้ป้องมันบอกจะไปหาพ่อมันแต่เช้าคุยเรื่องเครื่องมือแพทย์มั้ง ปิ่นก็ทำอยู่ที่นั่นด้วย"

เหมือนยัยคุณพี่ปิ่นมณีจะวางแผนเอาไว้เลยทำงานโรงพยาบาลที่พ่อของพี่ป้องบริหารอยู่ รอคอยการกลับมาของลูกชายแล้วไต่เต้าจากคุณหมอเป็นเมียลูกชายเจ้าของโรงพยาบาล

"ไม่ได้นะพี่ขาม พี่ต้องไปดึงเธอออกมาจากพี่ป้องให้น้องนะแต่ก่อนเห็นชอบนักหนาไม่ใช่รึไงเอาไปสิ"

"เฮ้ยไม่เอา ตอนนั้นมันเด็กอยู่ตอนนี้มีคนชอบใหม่แล้ว"

ชายหนุ่มรีบแก้ตัวไม่กล้าสบตาที่น้องสาวตัวแสบมองมาอย่างจับผิด แต่ยิ่งหลบตาก็ยิ่งมีพิรุธจนลูกพลับไม่ไว้ใจ

"เหรองั้นก็ดีน้องจะได้หาผู้ชายคนใหม่มาช่วยกันพี่ปิ่นออกจากพี่ป้องของน้อง ไปเรียนดีกว่าขี้เกียจคุยกับคนแก่ไม่มีประโยชน์"

"อ้าวเฮ้ย! ยัยน้องจะทำอะไร ทำแบบนั้นไม่ได้นะ โถ่เว้ย! ทำไมกูมีน้องดื้อแบบนี้วะ เมื่อไหร่จะจับไอ้ป้องได้สักที่จะได้เลิกวุ่นวายเรื่องของพี่ตัวเอง"

มะขามบ่นด้วยความหัวเสีย เขารู้ว่าน้องสาวของเขารักปกป้องและหมายมั่นว่าจะเอาเป็นสามีให้ได้ ซึ่งเขาไม่ห้ามแถมสนับสนุนเพราะมีแต่ปกป้องที่ปราบพยศน้องสาวตัวแสบของเขาได้ ครอบครัวของเราก็สนิทชิดเชื้อกันมากด้วย

ไม่ใช่ว่าเขายังรักปิ่นมณีอยู่แต่แค่ไม่อยากไปยุ่งกับเธอและไม่อยากไปเจอหน้าตามที่หญิงสาวต้องการอีก

โรงพยาบาลเอกชนแห่งหนึ่ง

"พ่อครับผมกลับก่อนนะครับ ว่าจะไปดูคลินิกสักหน่อยว่าตกแต่งไปถึงไหนแล้ว"

"ได้ๆ ขับรถระวังนะยังไม่ชินทางดี อีกเดี๋ยวพ่อคงกลับแล้วว่าจะไปช่วยแม่เขาลงกล้วยไม้"

"ครับ"

โรงพยาบาลแห่งนี้เป็นของครอบครัวเขาโดยมีคุณมงคลพ่อของปกป้องเป็นคนบริหารอยู่ จริงๆ ท่านก็อยากให้ปกป้องลูกชายคนเดียวเข้ามาบริหารงานด้วยท่านจะได้วางมือรอเลี้ยงหลายอยู่บ้าน แต่ชายหนุ่มขอเวลาทำคลินิกให้อยู่ตัวก่อนจะมานั่งบริหารแทนให้ซึ่งท่านก็ตามใจลูกชายคนเดียวไม่ได้ห้ามอะไร

"ป้องกลับแล้วเหรอ"

ปิ่นมณีที่กำลังลงเวรอยู่พอดีเลยเข้าไปทักทายอีกรอบหลังจากที่เจอกันแล้วตอนเช้าที่ร้านกาแฟข้างโรงพยาบาล

"ใช่ว่าจะแวะไปดูคลินิกหน่อย ลงเวรแล้วสิ"

"ใช้นี่ก็เที่ยงพอดีเราไปหาอะไรกินไหม" หญิงสาวไม่ปล่อยโอกาสให้เสียเปล่า

"แต่เรานัดกับไอ้ขามเอาไว้สิ กินด้วยกันได้ใช่ไหม"

ปกป้องรู้เรื่องราวของทั้งสองจากที่คุยกันกับมะขามตลอดตอนที่อยู่ต่างประเทศทำให้กลัวว่าทั้งสองจะเจอกันไม่ได้อีก

"ป้องก็รู้เรื่องนี้เหรอ แต่มันผ่านมาแล้วหลายปีเราไม่อะไรกับเรื่องนั้นแล้วจะว่าอะไรไหมถ้าเราขอไปด้วย"

"ไปได้ ดีเลยกินหลายคนสนุกดี"

เมื่อเห็นแบบนั้นปกป้องก็ไม่มีปัญหา เขาอยากให้เพื่อนทั้งสองสมหวังหรือลงเอยกันก็ได้ เพราะยังไงเขาก็ไม่มีวันรักปิ่นมณีได้แต่ก็แล้วแต่ว่าทั้งสองจะยังไง เพราะดูเหมือนช่วงนี้มะขามจะมีใครอยู่แต่ไม่ได้บอกเขา

"พาน้องมาห้างทำไม จะกลับบ้านไปนอน"

ลูกพลับงอแงทันทีที่พี่ชายเลี้ยวรถเข้าห้างดังแห่งหนึ่ง เจ้าเขียวของเธองอแงชาร์จแบตเตอรี่ไม่เข้าทำให้ต้องเรียกรถมายกไปและเรียกพี่ชายมารับ

ดีที่วันนี้มีเรียนแค่ช่วงเช้าทำให้เธอเหลือเวลากลับไปนอนอีกหลายชั่วโมง

"อย่าเพิ่งงอแง ไอ้ป้องมันนัดมากินข้าวที่นี่ ปิ่นก็มาด้วยนะ"

"จริงเหรอ! "

จากที่กำลังจะหลับหญิงสาวก็เด้งตัวขึ้นทันทีจนพี่ชายอย่างมะขามตกใจ

"พอได้ยินชื่อไอ้ป้องหายง่วงเลยนะ"

"แน่นอนนั่นเป็นเรื่องเดียวที่น้องมีความสุข"

"น้อยๆ หน่อยเรื่องผู้ชาย อีกปีเดียวก็จบแล้วทำใจร่มๆ เอาไว้ก่อน"

"เรื่องของหนู คอยดูแม่จะลงไปตบยัยพี่ปิ่นมณีทันทีที่เห็นเลยกล้ามายุ่งกับพี่ป้องของน้องอีกแล้ว"

ชายหนุ่มได้ฟังแบบนั้นก็ไม่แต่ส่ายหน้าระอาใจกับพฤติกรรมของน้องสาวที่หลงผู้ชายจนหัวปักหัวปำ

"สวัสดีค่ะพี่ปิ่น ไม่ได้เจอกันนานเลยนะคะ"

พอมาถึงลูกพลับก็รีบเข้าไปกอดแขนปกป้องเอาไว้แน่นก่อนจะถามปิ่นมณีไปด้วยน้ำเสียงน่ารักไม่เหมือนหญิงสาวคนเมื่อกี้ที่เหมือนนางมารร้าย

"พออยู่ต่อหน้าพี่ป้องขา ก็เปลี่ยนเป็นคนละคนกับเมื่อกี้เลยนะ"

มะขามอดไม่ได้ที่จะทำเสียงเล็กๆ ล้อเลียนน้องสาวด้วยความหมั่นไส้

"พี่ข้ามหุบปากเลยนะไม่งั้นจะฟ้องแม่ว่าพี่แกล้ง"

"ไอ้ป้องมึงดูความร้ายกาจของเด็กมึง"

มะขามหันไปฟ้องเพื่อนแต่ก็ลืมไปอีกแล้วว่า ปกป้องนี่ตัวเอาใจสาวน้อยคนนี้เลยจนเสียคน

มือหนายกขึ้นขยี้ผมหญิงสาวที่น่ารักในชุดนักศึกษา แม้มันจะสั้นไปหน่อยก็ตาม

"พี่ป้องขาที่ขามดุหนูอีกแล้ว"

ลูกพลับบอกพร้อมกับถูหน้าที่แขนแกร่งคล้ายลูกแมวกำลังอ้อนเจ้านาย

"เอาใจกันเข้าไป"

ปิ่นมณีมองภาพนั้นด้วยความรู้สึกหลากหลาย มันเหมือนความรู้สึกเก่าๆ สมัยเรียนของเธอกลับมาอีกครั้ง

แต่ก่อนก็เป็นแบบนี้ ถ้าเด็กลูกพลับนั่นมาทุกคนจะสนใจเธอคนเดียว ขนาดมะขามที่บอกว่าชอบเธอมากตอนนั้นยังมองไม่เห็นเธอยืนอยู่ตรงนี้เลย

"ปิ่นว่าเราเข้าไปสั่งอาหารดีกว่านะคะ"

ทั้งหมดเดินตามหญิงสาวเข้าไปในร้านอาหาร สายตาอบอุ่นขี้เล่นของมะขามหมดไปเมื่อจ้องมองเธอ

ปิ่นมณีเองก็รับรู้ได้แต่เธอก็ไม่สนใจ ตั้งหน้าตั้งตาเอาใจปกป้องสารพัดจนลูกพลับไม่พอใจแต่พยายามเก็บอาการไม่กล้าเป็นนางมารร้ายต่อได้ผู้ชายที่เธอรัก