10
1440 คำ
Chapter 10
“อิจฉาเรื่องอะไรไม่ทราบ คุณเวย์ที่เธอแอบรัก ยังรักฉัน หลงฉันขนาดไหน คนที่ต้องอิจฉาต้องเป็นเธอมากกว่านะ” มณีเมขลาพูดยั่ว
“นังสารเลว ตายซะเถอะ” ล้อมเดือนตรงเข้าหาจะตบใบหน้าของมณีเมขลาให้หน้าหัน แต่มณีเมขลาไวกว่า เธอหลบไปด้านหลังของเวคิน และให้เขาเป็นเกราะกำบัง
เพียะ! ใบหน้าของเวคินหันไปตามแรงตบจนขึ้นรอยแดงเต็มใบหน้า
“คุณเวย์ ไม่นะคะ เดือนไม่ได้ตั้งใจ เดือนไม่ได้ตั้งใจจะทำร้ายคุณ” ล้อมเดือนหน้าเสีย รีบเอ่ยขอโทษขอโพยเป็นการใหญ่ มองไปด้านหลังของเวคินก็เห็นว่ามณีเมขลาแลบลิ้นปลิ้นตาเยาะเย้ย
“นังเมขลา นังสารเลว นี่มันแผนการของแกใช่ไหม”
“แผนการอะไรไม่ทราบ ไม่เห็นรู้เลย” มณีเมขลาเอ่ยถามอย่างกวนโทสะ สีหน้ายียวนกวนประสาทเป็นที่สุด
“แกนังสารเลว แกเอากำไลนั่นมาไว้ในห้องฉันใช่ไหม”
“เป็นโรคย้ำคิดย้ำทำรึไงถึงพูดเรื่องเดิมซ้ำ ๆ ก็ถามอยู่นี่ว่าฉันจะทำแบบนั้นทำไม”
“แกทำใช่ไหม” ล้อมเดือนสติหลุด กระชากเสียงด้วยความโมโห
“ใช่แล้วทำไม” มณีเมขลากอดอกพลางเอ่ยถาม เดินเข้าหาล้อมเดือนจนอีกฝ่ายต้องถอยหนีอย่างหวาดกลัว
สายตาของมณีเมขลาทำเอาล้อมเดือนขาสั่น ปากคอสั่นไปหมด
“แกยอมรับสารภาพแล้วว่าแกเป็นคนทำ”
“ฉันเป็นคนกล้าทำกล้ารับ แล้วเธอล่ะยอมรับไหม”
“ยอมรับอะไร” ล้อมเดือนหลบสายตา ไม่เคยเห็นใครน่ากลัวเท่ามณีเมขลามาก่อนเลย
“เธอจะยอมสารภาพดี ๆ หรือจะให้ฉันแฉ”
“นี่มันอะไรกัน” เวคินเอ่ยถาม
“คุณเวย์ ผู้หญิงคนนี้มันบ้าค่ะ มันใส่ร้ายเดือน มันขโมยกำไลข้อเท้าของคุณวาทิตมาซ่อนไว้ในห้องเดือน เพื่อที่จะให้คุณเวย์ไล่เดือนออกจากบ้าน”
“แสดงว่าไม่ยอมรับ ปากแข็งเสียจริง กล้าทำไม่กล้ารับ เธอคงไม่รู้ว่าในห้องเด็กมีกล้องวงจรปิดตัวจิ๋วแอบซ่อนอยู่ใช่ไหม อยากดูภาพที่บันทึกเอาไว้ไหมล่ะ”
“นี่แกเอามานี่นะ” ล้อมเดือนเข้ายื้อแย่งของในมือของมณีเมขลา
มณีเมขลาตบล้อมเดือนจนหน้าหัน ทำให้ล้อมเดือนเสียหลักล้มลงบนพื้นเต็มแรง แต่ไม่มีใครกล้าเข้าไปช่วย
“เข้ามาสิ ฉันจะไม่แค่ตบเธอ แต่จะเตะเธอให้กระเด็น” มณีเมขลาเปิดคลิปที่ล้อมเดือนแอบเข้าไปขโมยกำไลข้อเท้าให้ทุกคนดู
“ไม่ใช่นะคะคุณเวย์ เดือนไม่ได้ทำ มันเป็นภาพตัดต่อ”
“ขนาดนี้เธอยังจะปากแข็งอีกเหรอล้อมเดือน” เวคินตวาดลั่นเมื่อเห็นว่าล้อมเดือนพยายามจะแก้ตัวไม่ยอมหยุด
“ฉันแอบดูกล้องทุกวันว่าใครเข้ามาหาวาทิตบ้าง แล้วเธอก็แอบเข้าไปตอนที่ฉันไม่อยู่ ฉันเห็นแล้วแหละว่ากำไลข้อเท้าของวาทิตหายไป แล้วมันก็ถูกซ่อนไว้ในห้อง ของฉัน ฉันก็เลยตลบหลังเธอไง เธอคงไม่คิดสินะว่าฉันจะรู้ทันคนอย่างเธอ”
“แก นังสารเลว”
“ฉันก็ยังรู้ความลับสำคัญของเธอกับนายกริชด้วย”
“ความลับอะไร”
“การหายตัวไปของเวทิตากับน้องชายของฉันไง”
“นี่เธอหมายความว่ายังไง” ล้อมเดือนใจหายวาบ
“เธอหมายความว่ายังไงเมขลา” เวคินเอ่ยถามเสียงรัวเร็ว เมื่อเห็นว่าเป็นเรื่องของน้องสาว
“นี่คลิปที่ฉันแอบเห็นสองคนนี่คุยกัน” มณีเมขลาเปิดคลิปที่แอบเห็นว่าทั้งสองแอบคุยอะไรกันบ่อยครั้ง
“นี่แกแอบถ่ายคลิปแบบนี้ได้ยังไงกัน แกทำได้ยังไง”
“ไม่ใช่แค่เธอหรอกนะที่จ้องจะทำร้ายฉัน ฉันก็จ้องที่จะสืบเรื่องน้องชายของฉันเหมือนกันว่าเธอเอาน้องชายฉันไปไว้ที่ไหน ฉันเห็นว่าเธอแอบพบกับนายกริชหลายครั้ง ที่สำคัญก็คือนายกริชมีบุญคุณช่วยเหลือฉันเอาไว้ ฉันเกือบจะหลงเชื่อว่าเป็นคนดีแล้วเชียวถ้าไม่ได้ยินสาวใช้ในบ้านคุยกันว่าแท้ที่จริงแล้วนายกริชคือญาติของเธอล้อมเดือน”
“ไปลากตัวนายกริชมา” เวคินสั่งลูกน้อง
“ฉันให้คนของคุณไปลากตัวนายกริชมาแล้วล่ะคะ”
ที่เธอยอมให้เวคินจับตัวมาเพราะต้องการที่จะตามหาน้องชาย เขาคิดว่าน้องชายของเธอพาน้องสาวของเขาหนีไป แต่เธอเชื่อว่าน้องชายของเธอไม่มีวันทำเรื่องแบบนั้นแน่ ๆ เพราะรู้จักน้องชายตัวเองดี กอรปกับเวทิตาเคยบ่นให้ฟังว่าไม่ชอบแม่บ้านที่ชื่อล้อมเดือนเพราะคิดจะจับพี่ชายเลยมีเรื่องบาดหมางกันมาตลอด แต่เวคินไม่ได้สนใจเพราะมัวแต่ทำงาน จึงทำให้เธอยอมให้เวคินพาตัวมาที่นี่เพื่อที่เธอจะได้รู้เบาะแสของน้องชาย
ตอนแรกไม่ได้คิดว่าจะเป็นฝีมือล้อมเดือน เธอคิดว่าอาจจะมีเบาะแสให้สืบเรื่องน้องชายหายตัวไปเท่านั้น แต่ไม่คิดว่าจะโปะแตกขนาดนี้
“ไอ้กริชมึงเอาน้องกูไปไว้ที่ไหน” เวคินกระชากเสียงถาม
“อย่าทำอะไรผมเลยนะครับ ทุกอย่างล้อมเดือนเป็นคนสั่งผมทั้งหมด”
“ไอ้กริช ไอ้สารเลว” ล้อมเดือนไม่คิดว่าจะโดนแฉแบบนี้
“น้องชายของฉันกับเวทิตาอยู่ไหน” มณีเมขลาเอ่ยถาม
“มันตายห่าไปแล้ว ฮ่า ฮ่า ฮ่า” ล้อมเดือนหัวเราะ ก่อนที่จะโดนจู่โจมบีบปลายคางเต็มแรง
“เธอทำอะไรน้องสาวของฉัน” เวคินเค้นถามเสียงเข้ม บีบปลายคางอีกฝ่ายจนนิ่วหน้าด้วยความเจ็บ
“ก็น้องของคุณมันชอบขัดขวางฉันสารพัด ฉันรักคุณ รักคุณมานานแล้ว ทำไมคุณไม่มองฉันบ้าง”
“เธอก็เลยคิดที่จะฆ่าฉันอย่างนั้นเหรอ” เสียงที่เอ่ยขึ้นคือเสียงของเวทิตาที่เดินกลับมาพร้อมกับเมฆ ทั้งสองสวมใส่เสื้อผ้าเก่า ๆ ของชาวบ้านที่ช่วยเหลือชีวิตเอาไว้จากการตกเขา ซึ่งโชคดีที่ไปติดอยู่ตรงเถาวัลย์ ทำให้รอดชีวิตมาได้
“ไวน์” เวคินเรียกน้องสาวอย่างดีใจ
“พี่เวย์” เวทิตาโผเข้ากอดพี่ชาย ก่อนจะเล่าทุกอย่างให้พี่ชายฟัง
“ไวน์กับเมฆโดนชาวบ้านช่วยเอาไว้น่ะค่ะ กว่าจะกลับบ้านมาได้เพราะเมฆซี่โครงหักเลยให้หมอยาช่วยรักษากระดูกให้” ร่องรอยบาดแผลนั้นเป็นรอยแผลเป็นที่แห้งสนิทดีแล้ว แสดงให้เห็นว่าทั้งสองถูกช่วยเอาไว้ตั้งแต่แรกที่ตกเขาลงไป
“พี่ดีใจที่เรารอดมาได้ แล้วจดหมายนั่น”
“จดหมายอะไรคะ” เวทิตาเอ่ยถาม แล้วก็ได้คำตอบจากพี่ชาย
“ไวน์เขียนเอาไว้จริงๆ ค่ะ แต่มาเปลี่ยนใจทีหลังไม่ได้คิดจะหนีไปจริงๆ ไม่คิดว่าจดหมายฉบับนั้นจะทำให้ล้อมเดือนเอามาสร้างเรื่องได้ขนาดนี้”
“ทำไมแกยังไม่ตาย” ล้อมเดือนพูดอย่างโกรธแค้น
“ก็เพราะว่าคนดีผีคุ้มยังไงล่ะ แต่เธอคงต้องไปคุยกับตำรวจนะ ข้อหาพยายามฆ่า ถึงฉันตายไปพี่ชายของฉันก็ไม่ชอบผู้หญิงมักใหญ่ใฝ่สูงแบบเธอหรอก ถ้าเขาจะเอาเธอทำเมีย เขาเอาไปนานแล้ว ไม่ต้องให้เธอไปแก้ผ้าอ้าขาให้เขาหรอก” เธอจับได้ว่าล้อมเดือนไปแก้ผ้ารอพี่ชายอยู่ในห้อง เธอเลยไล่ให้ไปไกล ๆ ไม่คิดว่าหลายครั้งเข้าล้อมเดือนจะคิดแค้นเธอถึงขนาดจะฆ่าแกงกันเช่นนี้
เรื่องราวทุกอย่างคลี่คลาย กริชกับล้อมเดือนโดนจับ เวทิตากับเมฆปลอดภัย มณีเมขลาจึงขอตัวพาน้องชายกลับบ้าน
“คุณเวย์คะ”
“มีอะไร”
“ฉันจะขอพาน้องชายกลับบ้านนะคะ เรื่องทุกอย่างก็คลี่คลายแล้ว ว่าน้องชายของฉันเป็นผู้บริสุทธิ์”
“น้องชายของเธอยังไม่หายดี ควรอยู่พักรักษาตัวที่นี่ก่อน ฉันจะให้หมอที่เก่งที่สุดมาดูอาการ” เวคินรีบพูด เขาไม่อยากให้เธอไปจากเขา แต่ปากหนักเกินจะห้ามเธอตรง ๆ เลยพูดอ้อมๆ เอาเรื่องน้องชายของเธอมาอ้าง
- ผู้เขียน
