บทที่ 08 แสบ
1386 คำ
ติ๊งงง!
เสียงกดอออดของคอนโดหรูดังขึ้นด้วยฝีมือของมาเฟียหนุ่มที่ยืนล้วงกระเป๋ารอเจ้าของห้องด้วยสีหน้าเรียบนิ่งและไม่สบอารมณ์
ติ๊งง!
จนเวลาผ่านไปไม่นานเสียงนั้นก็ดังขึ้นอีกครั้งเมื่อการกดเรียกในครั้งแรกกลับไร้ซึ่งการตอบรับจากคนข้างใน โดยมาเฟียหนุ่มที่ยืนล้วงกระเป๋ากางเกงในตอนแรกยิ่งเพิ่มแรงอารมณ์ขึ้นเมื่อยืนรอเป็นเวลานานทั้งที่เขาไม่เคยที่จะต้องมานั่งใช้ความอดทนขนาดนี้มาก่อน แต่แล้วตอนนี้เขากลับเลือกไม่ได้เพราะ…
"ไปรับหนูเกรซไปตัดชุดแต่งงานด้วยกัน นี่คือคำสั่งจากฉัน"
"วันนี้ผมต้องทำงาน"
"ไม่ต้องทำ ใครมีปัญหาอะไรให้มาเคลียร์กับฉัน"
"..."
"แล้วแกอย่าคิดอะไรเจ้าเล่ห์ แกรู้ดีว่าฉันรู้ความเคลื่อนไหวของแกทุกอย่าง"
"..."
"ไปอาบน้ำแต่งตัว เดี๋ยวน้องรอ"
"ครับคุณนาย!..."
คำพูดหนักแน่นของลินินยังคงวนเวียนอยู่แต่ในหัวสมองของเขาทั้งที่เขาไม่อยากที่จะทำมันสักนิด สุดท้ายความอดทนของเขาก็ขาดผึ่งโดยมาเฟียหนุ่มที่ยืนรอว่าที่เจ้าสาวไม่ไหวก็เตรียมหันหลังหมายจะเดินออกไป ในเมื่อเธอไม่ยอมออกมาเองมันก็ไม่ใช่ความผิดของเขา…เพราะตอนนี้เขาถือว่าได้ทำตามคำสั่งของผู้เป็นแม่แล้ว
ผลั่ก!
และแล้วบานประตูหนาของคอนโดหรูก็ถูกเปิดด้วยฝีมือใครบางคนทำให้ร่างหนาต้องชะงักเท้าแล้วหันกลับมามองก่อนที่สายตาคมจะเลื่อนไปปะทะเข้ากับร่างบางของว่าที่เจ้าสาวหุ่นดีที่ยืนทำหน้าไม่สบอารมณ์ไม่ต่างไปจากเขา
"ยังแต่งตัวไม่เสร็จ ลงไปก่อนเดี๋ยวฉันตามไป" ริมฝีปากบางได้รูปตอบว่าที่เจ้าบ่าวเสียงนิ่งพร้อมกับมือบางที่เตรียมจะปิดประตูห้องหลังจากที่เอ่ยจบ ประโยคของเธอทำให้มาเฟียหนุ่มรู้สึกหัวเสียไม่น้อยทั้งที่เลยเวลานัดไปแล้วหลายนาทีเธอกลับพูดมันด้วยท่าทีที่ไม่ได้รู้สึกผิดอะไรสักนิดแถมยังแสดงสีหน้าที่ไม่สบอารมณ์ใส่เขาอีก
"ฉันไม่ได้ว่างเพื่อมานั่งรอเธอทั้งวันนะ ลงไปด้วยกันจะได้จบๆ" ปากหนาตอบกลับเสียงนิ่งแสดงท่าทีกักเก็บอารมณ์ให้มากที่สุด
"ไม่ว่างก็ไม่ต้องรอ พี่ก็กลับไปเลยสิ" เธอตอบด้วยรอยยิ้มบางๆ ประชดประชันใส่ชายหนุ่ม แต่รอยยิ้มหวานแกมประชดของเธอกลับทำให้เจ้าของร่างสูงโปร่งต้องชะงักไป แต่ไม่นานเขาก็ปรับสีหน้าเป็นปกติก่อนที่จะลั่นสั่งอีกคนเสียงเข้ม
"ลงไปกับฉัน…ตอนนี้"
"ไม่!" นั้นไม่ได้ทำให้หญิงสาวที่ดื้อรั้นเกรงกลัวในคำพูดและน้ำเสียงของเขาเลยสักนิดจนกระทั่ง…
ปั๊งง!
บานประตูไม้หนาของคอนโดหรูก็ถูกปิดลงต่อหน้าเขาไปเสียงดังลั่นโดยที่เป็นฝีมือของว่าที่เจ้าสาวตัวแสบที่ตอบกลับเขาเสียงแข็ง
"...แสบใช้ได้" มาเฟียหนุ่มลอบมองไปที่บานประตูห้องของเธอก่อนที่ใบหน้าคมจะค่อยๆ แปรเปลี่ยนฉายสีหน้าแตกต่างจากเดิมพร้อมกับอารมณ์ที่ยากจะคาดเดาในความคิดของเขาตอนนี้ ไม่นานเขาก็หมุนตัวแล้วเดินกลับไปรอในรถสปอร์ตหรูทันที
ครึ่งชั่วโมงผ่านไป
"ชักช้า!…" ไม่วายที่ปากหนาจะเอ่ยบ่นทันทีที่ร่างบางที่เขากำลังรอเปิดประตูรถหรูเข้ามานั่งในเวลาต่อมาก่อนที่เขาจะชะงักไปเล็กน้อย
"ถ้าแต่งได้แค่นี้ ก็อย่าแต่งตั้งแต่แรก เสียเวลาคนที่รอ" ปากหนาของอีกคนพูดขึ้นทันทีที่ไล่สายตาไปมองร่างบางหุ่นดีที่นั่งอยู่ข้างๆ ในชุดสายเดี่ยวเข้ารูปสีขาวกับกางเกงขาสั้นสีดำขัดกับผิวขาวนวลปล่อยผมสีน้ำตาลสยายยาวเกือบถึงเอวคอด
"หมายความว่าไง!?" ริมฝีปากอมชมพูที่ถูกลิปสติกสีแดงอ่อนเคลือบไว้หันไปหาถามอีกคนด้วยสีหน้าเอาเรื่อง เมื่อรับรู้ว่ากำลังถูกมาเฟียหนุ่มต่อว่าทั้งสายตาและคำพูด
"หึ!…ก็หมายความตามที่พูด เธอดูไม่ใช่คนเข้าใจอะไรยากนี่…" เจ้าของร่างสูงโปร่งตอบพร้อมกับยกยิ้มกวนก่อนที่จะเบือนหน้าหนีไปอีกทางแล้วรถหรูก็ค่อยๆ เคลื่อนตัวออกด้วยลูกน้องคนสนิทของเขาที่ทำหน้าที่เป็นคนขับรถ
"ไม่มีมารยาท! มีสิทธิ์อะไรมาว่าฉันแบบนี้" ร่างบางหุ่นดีรีบแวดใส่เขาทันทีตามนิสัยที่ไม่ชอบยอมใคร
"แล้วที่เธอปล่อยให้คนรอเป็นชั่วโมงแถวบ้านเรียกว่ามีมารยาทหรือไง อีกอย่างฉันก็แก่กว่าเธอหลายปี ระวังคำพูดของเธอด้วย" มาเฟียหนุ่มหันมาตอบคนตัวเล็กกว่าทันทีที่ได้ยิน
"ไม่จำเป็น แก่กว่าก็ไม่ได้หมายความว่าต้องเคารพเสมอไป ผู้ใหญ่บางคนก็ทำตัวไม่น่าให้เคารพสักนิด"
"เกวลิน…ผู้ใหญ่เตือนดีๆ หัดฟังสะบ้าง" ใบหน้าคมก้มบอกหญิงสาวร่างบางด้วยความเอือมระอา
"บอกแล้วไงคะว่ามันไม่จำเป็นค่ะ...คุณสิงหราช" ปากเล็กตอบกลับด้วยท่าทียียวนพร้อมกับเอ่ยเรียกชื่อจริงของชายหนุ่มตรงหน้าอย่างไม่เกรงกลัวอะไร
"อย่าปากดีให้มาก…" จากเสียงปกติในตอนแรกแปรเปลี่ยนเป็นเข้มดุตามและดวงตาคมที่แข็งกร้าวมากขึ้นทำให้ร่างหุ่นดีต้องชะงักไปอย่างที่ไม่เคยเห็นมาเฟียหนุ่มขี้เล่นในโหมดนี้มาก่อน
"ชิ…ทำเป็นดุ ฉันไม่กลัวหรอก" เธอก็คือเธอยังคงดื้อรั้นตามแบบฉบับของเธอแม้ตอนแรกจะเผยแววตาวูบสั่นไหวไปบ้างแต่นั้นมันก็แวบเดียวเท่านั้น พูดจบเธอก็สะบัดหน้าหนีไปอีกทางอย่างไม่อยากที่จะทะเลาะกับอีกคน
เอี๊ยด!
จนรถหรูขับมาจอดตรงร้านตัดชุดแต่งงานขนาดใหญ่ที่ถูกผู้เป็นแม่ของเขาจัดการคุยเรียบร้อยเหลือเพียงแต่ว่าที่เจ้าบ่าวเจ้าสาวมาวัดขนาดตัวและเลือกแบบเท่านั้น
"สวัสดีค่ะคุณไลอ้อนคุณเกรซ เชิญทางนี้เลยค่ะ" ทันทีที่ทั้งสองคนที่เดินเข้าไปในร้านหรูไม่นานหนึ่งในพนักงานก็รีบเร่งเข้ามารับหน้าแขกคนพิเศษทันที
"หาไซส์ฉันมาเลยแบบไหนก็ได้" ปากหนาของว่าที่เจ้าบ่าวรีบบอกทันทีก่อนที่เจ้าตัวจะเดินไปนั่งด้วยท่าทีที่ไม่สนใจและตื่นเต้นอะไร
"เอ่อ…คุณลินินให้ทางเราวัดตัวแล้วสั่งตัดใหม่นะคะ" พนักงานคนเดิมเอ่ยด้วยน้ำเสียงติดขัด
"ไม่ต้อง! ทำตามที่ฉันสั่ง" เขาตอบไปอย่างปัดๆ พลางฉายสีหน้าที่เริ่มรู้สึกหงุดหงิด
"ค่ะ แล้วของเจ้าสาวล่ะคะ" พนักงานเอ่ยถามก่อนที่จะหันมาสนใจหญิงสาวร่างบางที่ยืนนิ่ง
"ฉันขอเดินดูก่อนแล้วกัน" เธอเอ่ยบอกพนักงานสาวพลางเดินรอบๆ เพื่อหาชุดที่ถูกใจด้วยความที่ไม่อยากจะสั่งตัดใหม่ให้มันยุ่งยากเช่นเดียวกันกับเขา
.
.
"เสร็จแล้ว" ริมฝีปากบางเอ่ยบอกกับอีกคนหลังจากที่เธอได้ทดลองชุดที่ถูกใจไว้เรียบร้อย ทันทีที่ว่าที่เจ้าบ่าวได้ยินเสียงเล็กของเธอ ร่างหนาก็เก็บโทรศัพท์ที่เล่นฆ่าเวลาแล้วเดินตรงขึ้นรถหรูไปทันที
"ต้องไปไหนต่อ" ร่างบางที่เดินตามเขาขึ้นรถก็เอ่ยถาม
"ไปบ้านฉัน"
"หะ...ห้ะ? ไปบ้านพี่...ไปทำไม" ร่างบางหุ่นดีรีบถามทันทีที่ได้ยินคำตอบจากปากหนา
"ไปช็อปปิ้งมั้ง" มาเฟียหนุ่มตอบกวนๆ ด้วยสีหน้าเรียบนิ่ง
"จิ๊...ฉันถามพี่ดีๆ นะ" เธอก็หันไปแวดใส่อีกเจ้าของคำตอบทันที
"ไม่ต้องถาม ไปถึงเธอก็รู้เองแหละ"
"ชิ...แค่นี้ก็ต้องดึงหน้า ขี้เก็กจริงๆ" ก่อนที่ปากเล็กจะบ่นพึมพำกับตัวเอง และแน่นอนว่าเสียงของเธอไม่ได้เบาจนคนข้างๆ นั้นไม่ได้ยิน
‘หึ! แสบ ซ่า เอาเรื่องดีนี่...’
- ผู้เขียน
