Episode 10
2969 คำ
“ปากฉัน ฉันจะพูดหรือไม่พูดมันมันเป็นการตัดสินใจของฉันเอง ไม่ใช่ให้นายมาบอก”
รู้งี้วันที่ผ่าตัดผ่าหมาออกจากปากนายนี่ด้วยก็ดีฉันจับหัวตัวเองก่อนจะค่อยๆ ลุกขึ้นและลงมาจากเตียงโดยที่มองหาเสื้อผ้าของตัวเองแต่ก็ไม่รู้ว่ามันอยู่ไหน แล้วพอได้ยินเขาพูดขึ้นมาก็ทำให้ฉันหันมามองเขาอีกรอบ
"อ่อ นี่คุณหมอครับผมลืมบอก”
ผมยิ้มมุมปากก่อนจะหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมา เพราะมันมีคลิปตอนที่มีอะไรกันอยู่ในนี้ ผมได้แอบถ่ายเอาไว้ รู้อยู่แล้วว่ายัยตัวแสบนี่คงจะไม่ยอมตกลงมาเป็นเมียผมง่ายๆ จะว่าเลวผมก็เลวสุดตรีนจริงๆ แต่บอกแล้วว่า ไม่ว่าจะวิธีไหนก็จะทำ
“บอกอะไร”
ฉันมองไปที่เขาก่อนที่คนตัวสูงจะยื่นมือถือให้ดูมันเป็นคลิปที่มีอะไรแต่ไม่เห็นผู้ชายเห็นแต่ผู้หญิงแต่ผู้หญิงเหมือนฉันมากจริงๆ มองยังไงก็คือฉันแน่ๆ ทั้งหน้าตาเสื้อผ้าอีก เสียง แล้วพอเห็นว่ามันมีบางช่วงบางตอนที่เห็นหน้าฉันแบบชัดมากๆ ก็ทำให้โมโหขึ้นมาเป็นอย่างมาก ฉันเลยปามือถือบนที่นอนก่อนจะมองมาที่เขาด้วยแววตาเอาเรื่อง เพราะไม่คิดว่าเขาจะใช้วิธีต่ำช้าขนาดนี้ แสดงว่าเป็นตอนที่เขาเอาของจากในกระเป๋ากางเกงมาไว้บนโต๊ะหัวเตียงแน่ๆ
"นี่มันคืออะไร"
"ก็คลิปคุณหมอสุดสวยไงครับถ้าหมอยืนยันจะไปก็เดินออกไปได้เลย ผมไม่ห้าม ไม่รั้ง เพราะเบื่อเหมือนกัน ได้ฟังแต่คำเดิทๆ ส่วนเสื้อผ้าของหมออยู่ในตะกร้านั้น แต่ถ้าหมอก้าวขาพ้นจากประตูไปเมื่อไรคลิปนี้ก็จะลงบนโลกโซเชียล เป็นช่องทางที่เขาเอาไว้ดูหนังผู้ใหญ่กัน คุณหมอว่าไง คนที่เข้าไปดูก็จะเห็นหมอและพากันชื่นชม แต่ไม่ใช่การรักษาคนไข้นะ เปลี่ยนมาเป็นชื่นชมเรื่องบนเตียงแทน ไปโรงพยาบาลก็ระวังหน่อยแล้วกัน บางทีคนที่เห็นเขาอาจจะมาดิล”
ผมกอดอกมองร่างบางที่มองมาที่ผมด้วยแววตาเครียดแค้น แล้วเล่นเถียงไปเถียงมา พยายามห้ามมันก็ไม่ได้พ้น มันก็ต้องวิธีเลวๆ แบบนี้แหละ
“ว่ายังไงครับ จะไปก็รีบไป”
ฉันมองเขาแล้วนี่เขาอยากเอาชนะฉันต้องทำขนาดนี้เลยเหรอ แล้วคลิปหลุดมันอะไรที่เป็นใครก็ไม่อยากให้เกิดกับตัวเองหรอกถ้าไม่เต็มถ่ายและปล่อยด้วยกัน แน่นอนว่าในโรงพยาบาลก็ไม่รู้ว่าใครดูสื่อพวกนี้บ้าง แล้วถ้าเขาปล่อยจริง คนในโรงพยาบาลหรือคนที่มาเข้ารับการรักษาเคยดูฉฉันันจะทำหน้ายังไง สังคมเปิดกว้างก็จริง แต่เรื่องนี้ฉันเองก็รับไม่ได้เช่นกัน ฉันหลับตาเพื่อข่มอารมณ์หลายๆ อย่างที่ปะทะเข้ามา ก่อนจะถามเขาออกไป โดยที่น้ำตาจะเริ่มไหลออกมาอีกรอบหนึ่งด้วยน้ำเสียงที่ยอมแพ้เขาแล้วจริงๆ เพราะฉันเองก็เหนื่อยกับเรื่องแบบนี้เต็มทีแล้ว
"แล้วนายจะเอายังไง ต้องทำยังไงนายถึงจะยอมลบคลิป“
"ก็เก็บของมาอยู่กับฉันที่นี่แล้วคลิปก็จะไม่ถูกปล่อยออกไป พอใจเมื่อไหร่ฉันก็จะลบคลิปให้”
ผมตอบร่างบางกลับไปโดยเลือกใช้น้ำเสียงที่ปกติ แอบซ่อนความดีใจเอาไว้ จะได้ไม่ต้องหนีไปหนีมาอีกแล้ว ผมก็เหนื่อยที่จะไล่ตาม
"ฉันต้องมาอยู่กับนายถึงเมื่อไร"
"ก็จนกว่าฉันจะเบื่อแล้วก็พอใจ ถ้าฉันเบื่อแล้ว พอใจแล้ว เธอก็เป็นอิสระ แต่ก็คงจะเร็วนั่นแหละ ฉันวัยรุ่น มันเบื่อง่ายอยู่แล้ว"
"อืม ฉันจะมาอยู่กับนาย แล้วนายก็รักษาคำพูดด้วย วันนี้นายไปส่งฉันที่บ้านด้วย มันเป็นวันหยุดของฉัน ฉันอยากพักผ่อนฉันจะมาอยู่กับนายที่นี่ตั้งแต่วันจันทร์"
ฉันพูดก่อนจะหยิบกระโปรงและชุดชั้นในของตัวเองในตะกร้าผ้าเขาส่วนเสื้อของฉันมันใส่ไม่ได้แล้วขาดหวิ้นไปหมด
"ยืมเสื้อก่อนละกัน เสื้อของฉันมันใส่ไม่ได้แล้ว"
ฉันพูดก่อนจะเดินเข้าห้องน้ำพร้อมกับอาบน้ำและร้องไห้ออกมาอย่างสุดกลั้น ทำไมชีวิตฉันมันต้องมาเป็นแบบนี้ด้วยวะ ไม่รู้จะเป็นแบบนี้ไปถึงเมื่อไหร่ แต่ก็ช่างเถอะถือว่าชดใช้กรรม ยิ่งชดใช้จะได้จบลงเร็วๆ
“อึก ฮือ อึก”
ผมมองร่างบางที่เดินเข้าห้องน้ำไปก่อนจะถอนหายใจออกมา แล้วก็ขอพูดอีกรอบผมรู้ว่าวิธีที่ทำอะมันเหี้ยมากจริงๆเราะฉะนั้นอย่าเอาไปทำนะ เพราะทำได้แล้วเราไม่ได้รู้สึกดีกับมันสักเท่าไหร่หรอก ยิ่งมองไปที่หน้าของคนที่ชอบแล้วแม่งปวดใจไปหมดเหมือนกัน แต่ทำไงได้ ถ้าร่างบางยอมเปิดใจให้ผมบ้างไม่ใช่เห็นหน้าก็ไล่อย่างเดียวผมก็คงไม่เลือกใช้วิธีต่ำช้าแบบนี้ ผมเลยพึมพำออกมากับตัวเองโดยที่สายตาก็ที่ห้องน้ำ
"ขอโทษด้วยละกันฉันไม่รู้จะใช้วิธีไหนนี่หว่า"
ติ๊ดดด ติ๊ดด
"ฮัลโหลว่า"
[เฮีย นี่เฮียอยู่ไหน]
"นี่ไอ้ต้นมึงก็ถามโง่ๆกูก็อยู่บ้านดิมีอะไร"
[มีคนมาลอบวางระเบิดที่ร้านเราแต่พวกผมจับมันได้ไม่มีอะไรเสียหายครับเฮีย เฮียจะเข้ามาจัดการเองหรือให้พวกผมจัดการ]
ผมยิ้มมุมปากออกมาทันมีหลังได้ยินเรื่องที่ล฿กน้องโทรมารายงาน หึ มีที่ระบายอารมณ์แล้วมึงไอ้เตอร์ กำลังมองหาที่ลงอยู่พอดี จะตัดแม่งให้สง่างามเลย
"เดี๋ยวกูไปจัดการเองส่วนพวกมึงทำงานดีมากเดี๋ยวกูโอนค่าขนมให้"
[ครับเฮียงั้นเท่านี้นะครับ]
หลังจากนั้นผมก็วางสายจากลูกน้องไปไอ้ต้นเป็นลูกน้องผมเองอะทำงานอยู่ที่ผับก่อนจะได้ยินเสียงมือถือดังขึ้นมาอีก รอบนี้เป็นไอ้ศา มันโทรมาทำไมวะ
"เออ ว่าไงไอ้ศา"
[สัสเตอร์รู้ยังว่าผับมึงโดนวางระเบิด]
"รู้แล้วไอ้ต้นเเพิ่งโทรมาบอกเมื่อกี้ว่าแต่มึงรู้ได้ไงเนี่ย"
[ลูกน้องกูไปหาลูกน้องมึงที่ร้านเลยมาบอกกูดีนะจับได้ก่อนไม่งั้นเฮียเตอร์ได้ลงทุนใหม่แน่ แล้วมึงเอาไง"
"อืม เอาไงดี ฆ่าแม่งเลยดีกว่ามั้ง”
[สัส ฆ่าคนเหมือนอยู่ในเกมส์เลยนะมึงอะ ใครจะรู้ว่าพี่เตอร์ที่เฟรนลี่ กวนๆ จะมีมุมมืดที่สาวๆ ไม่รู้แอบไว้อีกมากมาย วันนี้ตี้ปะ]
"ไม่ กูต้องให้เวลากับเมีย"
[อ่อ ห๊ะ!!!! เชี้ยเตอร์มึงมีเมียตอนไหน แล้วเมียมึงใครวะ แล้วคิดไงมีเมียแล้วผู้หญิงคนนั้นพวกกูรู้จักปะ]
"โอ๊ย สัสศา ถามเยอะมึงอะ อยากรู้ไปผับกูเดี๋ยวรู้เองแค่นี้"
[ห๊ะ!! สัสเตอร์]
ผมกดวางสายก่อนร่างบางจะเปิดประตูห้องน้ำพร้อมกับแต่งตัวเสร็จแล้วเดินออกมาผมลุกขึ้นก่อนจะบอกร่างบางออกไป
"รอแป๊บ หนึ่งขออาบน้ำก่อน"
ฉันมองเขาก่อนจะเดินผ่านมานั่งอยู่บนเตียงโดยไม่พูดกับเขา พร้อมกับได้ยินเสียงเขาพูดออกมาในเวลาไล่เลี่ยกัน
"เฮ้อ ดีจังเว้ยไอ้เตอร์มึงได้เมียเป็นใบ้จะได้ไม่ต้องได้ยินเสียงบ่น เพราะเมียกูไม่มีปากไม่มีเสียง”
คนตัวสูงพูดก่อนจะขำและเดินเข้าห้องน้ำไปเออใช่กระเป๋าฉันอยู่ที่รถเขานี่หว่า ไปเอาดีกว่า ไม่รู้ว่ามีใครโทรมาหาบ้างไหม ฉันนึกได้ก็เปิดประตูห้องแล้วก็เดินออกมาจากห้อง
"รถจะล็อกปะวะเนี่ย"
ฉันเดินออกมาพร้อมกับลองเปิดประตูรถดู ผลปรากฏว่ามันเปิดได้ แล้วก็เห็นกระเป๋าตัวเองข้าวของหล่นระเนระนาด ฉันเลยค่อยๆ เก็บใส่กระเป๋าและมีเสียงของผู้หญิงมีอายุนะทักฉันในขณะที่ฉันกำลังเก็บของ จนทำให้ฉันสะดุ้งเล็กน้อยและหันกลับไปมองคุณป้าตรงหน้า
"มาหาคุณเตอร์เหรอคะ"
ฉันเก็บของเสร็จก่อนจะหันกลับบ้านเป็นป้าคนหนึ่งที่อายุประมาณ 50 ได้และมีหลานตัวเล็กๆ คนหนึ่งน่าจะ 3-4 ขวบ เป็นผู้ชาย ผิวขาวปากชมพู ตัวกลมจ้ำม่ำ น่ารักเชียว ซึ่งทั้งคุณป้าและเด็กตัวน้อยก็ยิ้มให้ฉันอย่างเป็นมิตร ฉันจึงยิิ้มตอบกลับไปพร้อมยกมือไหว้คุณป้า
“สวัสดีค่ะ”
"ไหว้พระเถอะค่ะ แต่ เอ๊ะ รถคุณเตอร์"
ฉันเห็นคุณป้ามองฉันสลับกับรถเลยรีบอธิบายออกไปในทันที เพราะกลัวว่าจะเข้าใจผิดว่าฉันเข้ามาขโมยของในบ้านของเขา
"อ่อ หนูไม่ใช่ขโมยนะคะ พอดีหนูแค่มาเก็บของใส่กระเป๋าค่ะ"
"หึหึ ป้าไม่ได้ว่าหนูเป็นขโมยหรอกค่ะ เพียงแค่จะถามว่า คุณเป็นแฟนคุณเตอร์ใช่มั้ยคะ ปกติไม่เห็นมีใครเข้ามาในบ้านหลังนี้ได้เลย อย่างเก่งก็รออยู่นอกบ้าน"
หึ ผู้ชายอย่างเขานิสัยแบบนั้นทำแบบนั้นก็คงไม่แปลกหรอก ดีที่ไม่เอาฉันมาโยนทิ้งไว้ข้างนอกตั้งแต่เมื่อคืนก็บุญเท่าไหร่แล้ว แต่ฉันจะต้องบอกคุณป้าเขาว่าอะไรดี ถ้าบอกไม่ใช่แฟนแล้วถ้าต้องมาอยู่กับนายนั่นล่ะ แต่ก็เอาเถอะ ค่อยอธิบายอีกที
"อ่อ คือหนูไม่ใช่แฟนเขาค่ะ คือหนู"
"หมอพรีช เมียผมเองแหละครับป้าเอี่ยม เมียผมเขาขี้อายเลยไม่ค่อยกล้าพูด ต่อไปนี้หมอพรีชเขาจะมาอยู่กับเราด้วยครับ”
"สวัสดีอย่างเป็นทางการค่ะ ป้าว่าแล้วเชียว สายตาป้ามองไม่ผิดเลยจริงๆ”
"อย่าไหว้หนูเลยค่ะเดี๋ยวหนูอายุสั้น"
"ป้าเอี่ยมนี่เก่งนะครับทำให้เมียผมพูดด้วยได้เนี่ย ผมเป็นผัวแท้ๆ ยังไม่ได้ยินเสียงเมียตัวเองเลยตั้งแต่ตื่นมา"
"คุณเตอร์นี่ก็ อ่อ ป้าต้องขอโทษนะคะคุณเตอร์ที่วันนี้ป้ามาทำงานบ้านสาย พอดีวันนี้ช่วงเช้าป้าไปทำธุระมา"
"ไม่เป็นไรครับผมเข้าใจ ว่าไงหึแผ่นดินคิดถึงพี่เตอร์มั้ย"
"คิดถึงครับ"
ฉันมองคนตัวสูงที่อุ้มเด็กน้อยตัวเล็กก่อนจะถามและพูดคุยอย่างสนิทสนม แต่อย่างนี่เนี่ยนะอุ้มเด็ก ดูขัดแย้งมากเลยจริงๆ
"งั้นเดี๋ยวป้าไปทำอาหารเช้าให้นะคะ ปะ แผ่นดินไปกับยายเร็วอย่าไปกวนคุณเขา"
"ไม่เป็นไรหรอกครับป้าเอี่ยมเดี๋ยวผมเล่นกับน้องเองป้าไม่ต้องห่วงครับ ผมก็คิดถึงไอ้แสบเหมือนกัน"
ผมพูดกับป้าเอี่ยมก่อนเธอจะยิ้มและพยักหน้าเบาๆ ป้าเอี่ยมเป็นคนเก่าคนแก่ของบ้านแม่ส่งให้มาดูแลผมนี่แหละและลูกของป้าแกก็มาทิ้งลูกไว้ให้ป้าแกก็ไม่รู้จะยังไงค่าเทอมโรงเรียนแถวนี้ก็แพง ส่วนมากจะเป็นเอกชนผมเลยจัดการให้ทั้งหมด ป้าแกก็จะไม่เอาเงินเดือนสักบาท จะมาทำงานให้ฟรี แต่คนเราก็ต้องกินต้องใช้ใช่ปะผมก็ให้มากขึ้นกว่าเดิมเพราะให้เอาไว้ดูแลไอ้ลูกหมูตัวน้อยนี่ด้วย เนี่ย ถึงลุคจะดู กวนๆ เลือดร้อนไปบ้างแต่ก็เป็นคนดีนะครับซึ่งผมมองคนร่างบางที่มองมาที่ผมเหมือนจะไม่เชื่อ โดยที่หน้าตาก็เหมือนมีความสงสัยใสใจมากมาย หรือจะอึ้งที่ผมเป็นคนดี หึ อย่างน้อยก็ให้เมียเห็นมุมดีๆ บ้างถึงจะน้อยแต่ก็ดีกว่าไม่มีเลยนี่หว่า
"แล้วออกมาทำไม"
ผมถามร่างบางที่ยืนอยู่ใกล้จะเงียบใส่อีกมั้ยวะเนี่ย ถ้าเป็นแบบนี้คงจะได้มะเลาะกันอีกรอบแน่ ด่าดีกว่ามาทำสงครามประสาทใส่ผมนะผมว่า
"มาเอากระเป๋า"
ผมได้ยินก็โล่งใจออกมาจากห้องน้ำคิดว่าหนีไปละ แล้วก็ยอมพูดแล้วด้วยนี่ซิ
"งั้นเข้าบ้านกินข้าวก่อนเดี๋ยวไปส่ง"
"พี่เตอร์"
ระหว่างที่เดินเข้าบ้านเด็กที่คนตัวสูงอุ้มอยู่ก็เรียกก่อนจะถามออกมาด้วยน้ำเสียงที่น่ารักๆ เด็กน้อยนี่เนาะทำอะไรก็ดูน่ารักไปหมดเลย
"หึ ว่าไงเรา ไอ้ตัวแสบ"
"แล้วแฟนพี่เตอร์ไม่อยู่กับพี่เหรอครับ พี่เขาจะไปไหน เป็นแฟนกันต้องอยี่ด้วยกันไม่ใช่เหรอครับ"
"หึหึ งั้นต้องถามพี่หมอพรีชเองนะว่าเขาไปไหน"
คนตัวสูงปล่อยเด็กน้อยลงข้างล่างตรงหน้าฉันก่อนเด็กตัวน้อยทำมือกวักฉันให้นั่งลงมาฉันยิ้มก่อนจะค่อยๆนั่งลงหน้าเด็กน้อยที่น่าเอ็นดูมากจริงๆ แก้มยุ้ยเชียวแถมยังแดงอีกด้วย
"พี่เป็นหมอเหรอครับ"
"ใช่ครับ"
"แล้วพี่หมอทำไมไม่อยู่กับพี่เตอร์ครับ ผมอยากรู้จักกับพี่หมอ"
หึหึ ตัวแค่นี้พูดเก่งจริงๆ ก็ว่าทำไมคนตัวสูงดูรักและเอ็นดูมากขนาดนี้ เพราะขนาดฉันเจอยังไม่ถึงชั่วโมงเลย ยังอดเอ็นดูเด็กน้อยตรงหน้าไม่ได้เลย ฉันพร้อมกับพูดกับเด็กตัวน้อยด้วยน้ำสียงที่เอ็นดู
"พี่หมอต้องกลับบ้านครับ"
"พี่หมอพรีชเขากลับบ้านไปเก็บเสื้อผ้ามาอยู่กับเราไง ดีมั้ย"
"ดีครับ เย้ๆพี่หมออุ้มผมหน่อย"
"เออ"
อยากอุ้มนะแต่ร่างกายของฉันตอนนี้มันไม่ไหวแน่ๆ เดินได้นี่ก็เก่งแล้ว แล้วยังเห็นแววตาอ้อนๆ ของเจ้าตัวเล็กข้างหน้านี่อีก ช่างมันเถอะทนได้อยู่แล้วแหละ ฉันที่กำลังจะตอบเด็กตัวเล็กตรงหน้าแต่ได้ยินเสียงของเขาพูดออกมาก่อน
"พะ"
"พี่อุ้มเราดีกว่าเนาะ ไอ้ลูกหมู พี่หมอเขาไม่สบายเดี๋ยวพี่หมอหายแล้วค่อยให้พี่หมออุ้มโอเค"
"ครับ"
"ปะเข้าบ้านกันดีกว่า ไปดูของเล่นดีกว่าซื้ออันใหม่มาให้แผ่นดินด้วยนะ"
"เย้ๆ พี่เตอร์ใจดีจัง"
ฉันมองคนตัวสูงที่อุ้มเด็กน้อยเดินนำหน้ามาพอมาถึงในบ้านก็พาเด็กน้อยเข้าไปในห้องนอนก่อนจะมานั่งเล่นของเล่นที่เขาหยิบออกมาให้เด็กน้อยส่วนฉันก็มาช่วยป้าเอี่ยมภายในครัว
"มาค่ะเดี๋ยวหนูช่วยตัก"
"โอ๊ยไม่หรอกค่ะมันร้อน เดี๋ยวโดนมือจะเป็นแผลเอาได้"
"เรื่องแค่นี้สบายมากค่ะ มาค่ะพรีชช่วย"
"คุณสองคน ใจดีสมกันจังเลยนะคะ"
"คะ"
ฉันที่กำลังตักข้าวต้มใส่ถ้วยหันมาถามป้าเอี่ยมที่พูดขึ้นมา เพราะเมื่อกี้มัวแต่คิดอะไรเพลินๆเลยได้ยินไม่ค่อยชัดเท่าไหร่
"ก็คุณหมอกับคุณเตอร์ดูใจดีเหมือนกันเลยค่ะ"
"นายนั่นใจดีด้วยเหรอคะ"
ฉันถามคุณป้าออกไป เพราะตั้งแต่เห็นเขาเข้ามายุ่งวุ่นวายก็ยังไม่เห็นมีตรงไปไหนที่ดูใจดีเลยสักนิด เพิ่งเห็นตอนที่อยู่กับเด็กตัวน้อยน่ารักเมื่อกี้แค่แปปเดียวนั่นแหละ ฉันเลยมองหน้าป้าเอียดแบบงงๆ ก่อนจะได้ยินป้าเขาหัวเราะออกมาเบาๆและพูดถึงความดีของนายนั่นให้ฟัง
"หึหึ ถึงคุณเตอร์แกจะดูกวนๆ เอาแต่ใจไปบ้างปากกับใจก็ไม่ค่อยจะตรงกันแต่เธอใจดีมากค่ะให้ป้าอยู่ในบ้านอะไรหนักๆ ก็ไม่เคยให้ป้าทำเลยแล้วเรื่องเจ้าแผ่นดินแกก็ส่งเสียค่าเทอมให้เรียนโรงเรียนดีๆได้ภาษาอะไรนั่นอะค่ะถ้าป้าเองแค่เงินเดือนแม่บ้านคงจะไม่พอให้หลานได้ขนาดนั้น มีแต่คุณเตอร์นี่แหละค่ะที่คอยดูแลป้ากับหลาน โชคดีมากที่ไอ้เจ้าแผ่นดินมีคุณเตอร์ที่คอยเอ็นดู"
"อ่อ ค่ะ"
"หึหึ ปากมองก็ออกแล้วว่าคุณหมอยังไม่รักคุณหนูของป้าใช่ไหมคะ คนแก่อาบน้ำร้อนมาก่อน มองแป๊บเดียวก็รู้แล้วค่ะ ยังไงขอโอกาสให้คุณหนูของป้าหน่อยนะคะ แกมีมุมน่ารักๆ เยอะเหมือนกันป้าขอการันตี"
ฉันยิ้มให้กับป้าเอี่ยมก่อนจะมองไปที่ร่างสูงที่นั่งเล่นของเล่นกับเด็กน้อยบนโซฟาดีกับทุกคนแหละยกเว้นฉันหลังจากนั้นฉันกับคนตัวสูงก็นั่งทานข้าวกันโดยที่เขาให้เด็กตัวน้อยๆมานั่งกินด้วยอย่างน้อยในข้อเสียก็ยังมีมุมดีบ้างมั้ง
หึ แต่กว่าจะถึงวันที่ฉันเห็นมุมดีๆของเขาฉันอาจจะต้องหนีไปบวชก่อนหรือเปล่าก็ไม่รู้ เหมือนผีจะเข้าผีออกอยู่ประจำดียังไม่ถึงสามนาทีเอาอีกละ
- ผู้เขียน
