Episode 11
1953 คำ
หลังจากทานข้าวเสร็จเขาก็พาฉันขับรถออกมาจากบ้านเขา ก็ไปส่งฉันที่บ้านนั่นแหละแต่เดี๋ยวนะเขาจะรู้จักคอนโดฉันได้ไงฉันนึกขึ้นได้ก่อนจะบอกเขาเกี่ยวกับเส้นทางไปคอนโด
"ผ่านห้างตรงหน้าถัดไปสองซอยเข้าไปทางนั้นนะ"
"เดี๋ยววนกลับมาส่งไปทำธุระก่อน"
"ฉันจะกลับไปนอนพักผ่อนอีกนิดเดียวก็ซอยคอนโดฉันละก็แวะส่งก่อนสิ จะต้องพาฉันไปด้วยทำไม"
ฉันพูดก่อนจะถามเขาด้วยน้ำเสียงโมโหอยากจะกลับไปเปลี่ยนเสื้อผ้านอนแล้วอะเอาจริงการเป็นหมอแล้วมีความสุขคือมีเวลานอนนี่แหละ มีค่ากับฉันมากที่สุดแล้ว
นอนพร้อมกับเปิดแอร์ในห้องฉ่ำๆแล้วห่มผ้า เปิดซีรี่ย์คลอไปด้วย โอโหนี่แหละที่เรียกว่าความสุข คนตัวสูงปรายตามองแล้วก็ไม่พูดอะไรแต่ยิ่งเพิ่มความเร็วรถขึ้นไปอีก
"นี่ฉันพูดกับนายอยู่นะ"
"ก็ได้ยินแต่บอกว่าแป๊บเดียวเดี๋ยวมาส่ง"
"ฉันอยากกลับไปนอนไปส่งฉันเดี๋ยวนี้!!!"
"หยุดอย่าให้โมโหอีกไม่กี่ซอยก็ผับฉันละฟังมั่งสิ"
"จะให้คนอื่นเขาฟังนายแล้วนายเคยรับฟังคนอื่นบ้างหรือเปล่าห๊ะ ทำตัวเป็นเด็กไม่รู้จักโตฉันถึงไม่คิดจะคบคนที่อายุน้อยกว่าเพราะแบบนี้แหละ"
"แล้วไงจะเด็กยังไงเธอก็เป็นเมียฉันอยู่ดี!!"
"ฉันไม่ได้อยากจะเป็น เท่าที่จำความได้นายยัดเหยียด"
"เงียบ!!!!! อย่าให้หมดความอดทน!!"
ผมพูดใส่คนที่นั่งอยู่ข้างๆด้วยเสียงอย่างดังโมโหตรงโดนย้ำว่าไม่อยากเป็นเมียนี่แหละผู้หญิงคนอื่นอยากจะได้จะตายแต่ไอ้คนข้างๆนี่ไม่ไม่อย่างเดียวเก้าก็ไม่เอาสิบก็ไม่เอาไม่เอาแล้วยังไงยังไงก็ได้มาแล้วปะวะ
ฉันกอดอกและมองไปยังด้านนอกไม่อยากเห็นเขานี่แหละเขาก็ยิ่งเร่งความเร็วขึ้นจนฉันกลัวไปหมดแต่ก็ไม่ได้พูดอะไรสักพักเขาก็มาจอดที่หน้าผับของเขาและเอื้อมมือมาเปิดเก๊ะฝั่งของฉันจนฉันสะดุ้งเพราะเขาโน้มตัวมาชิดฉันมากอะ แล้วเหตุการณ์ที่ผ่านมามันก็ไว้ใจเขาไม่ได้
"ไม่ต้องมองขนาดนั้นก็ได้แค่หยิบปืนไม่ได้อยากรักเมียบนรถหรอกที่มันแคบ"
"ไอ้บ้าสมองคิดแต่แบบนี้แหละเนาะ"
"หึ ตัวเธอหอมจังวะ"
คนตัวสูงพูดก่อนจะใช้แขนเขาข้างหนึ่งล็อกที่คอของฉันก่อนจะก้มมาหอมแก้มฉันแรงๆ
ฟอดดด!!!!!!
"อื้อออ นี่!!!"
"ค่อยมีกำลังใจหน่อย"
ฉันใช้มือดันหัวของเขาให้ผละออกไปคนตัวสูงขำในลำคอก่อนจะมองมาที่ฉันและสั่งด้วยหน้านิ่งๆ พร้อมกับบอกฉันมาด้วยน้ำเสียงนิ่งๆ
"ลงดิจะได้รีบกลับ กลับไหมบ้านอะ"
"แล้วทำไมฉันต้องลงนายมาทำธุระนายก็ไปคนเดียวสิ!"
ฉันพูดบอกคนตัวสูงกล้าลงอยู่หรอกนะถ้าไม่มีใครมายืนหน้าร้านเยอะขนาดนั้นอะสองคนนั้นที่เป็นเพื่อนเขาเจอที่โรงพยาบาลแต่นอกนั้นใครอะ
"ถ้าไม่ลงฉันก็รักเธอบนรถนี่แหละให้เพื่อนฉันให้ลูกน้องฉันรู้ไปเลยเอาไหม"
เขาพูดพร้อมกับหันหน้ามาถามฉันด้วยแววตาว่าเขาทำจริงแน่เมื่อไรกรรมนี้จะหมดไปสักทีเนี่ย
"ว่าไง!!!!"
"จะลงก็ลงซิ!!"
ผมมองคนตัวเล็กข้างๆที่สีหน้าบอกบุญไม่รับก่อนจะก้าวลงจากรถถ้าให้อยู่นี่ถ้ามีคนคอยตามเดี๋ยวงานเข้าอีก
ฉันค่อยๆก้าวลงจากรถก่อนจะค่อยๆปิดประตูลงคนตัวสูงเดินมาหาฉันก่อนจะกอดเข้าที่เอวฉันและพาเดินมาตรงที่เพื่อนเขายืนอยู่
"สวัสดีเฮีย แล้วนี่"
"เมียกู หมอพรีช"
"อะเออที่มึงบอกว่ามะเมีย คือหมอพรีชเหรอสัสเตอร์"
"เออดิไอ้ศาอย่ามองเมียกูเยอะเดี๋ยวมองหน้ากันไม่ติด ตีนกูก็เริ่มกระดิกแล้วด้วยเนี่ย"
"ไอ้สัสเอ๊ย เออสวัสดี ครับหมอพรีช"
"สวัสดีครับซ้อ!!"
เพื่อนเขาสองคนทักทายก่อนจะเป็นผู้ชายชุดดำประมาณ 10 คนมั้งพูดสวัสดีครับซ้อพร้อมกันฉันเลยก้มหัวเป็นเชิงทักทายกลับเล็กน้อย
"เฮียมันอยู่ในห้องใต้ดินเอาไง"
"จัดการดิเดี๋ยวเมียกูต้องรีบกลับไปนอน"
อื้มมมมไอ้บ้านี่ไม่จำเป็นต้องบอกทุกคนทุกเรื่องก็ได้ปะวะพูดเหมือนไม่อายอะฉันนี่แทบจะอยากแทรกตัวลงแผ่นดิน
"ครับอะเออแล้วซ้อ"
"พวกมึงไปเตรียมทุกอย่างให้พร้อม ไอ้บอลกับไอ้เลย์เฝ้าเมียกูอยู่หน้าห้องทำงานกู"
ผมพูดกับลูกน้องก่อนจะเดินพาคนตัวเล็กมายังชั้นสามของผับมันเป็นทำงานแล้วก็ห้องพักของผมเอง บางทีก็นอนนี่ถ้ามาคุมเองเพราะกว่าจะเคลียร์บัญชีเสร็จบางทีก็เกือบจะสว่าง
"รออยู่นี่อย่าออกไปไหนเดี๋ยวมา"
ถ้าเดาไม่ผิดเขาคงไม่ได้จะฆ่าใครใช่ไหม คงไม่หรอกมั้ง ฉันกั้นใจพร้อมกับถามเขาออกไป
"นายจะทำอะไร"
"ฆ่าคน"
"นายพูดเล่นใช่ไหม"
ฉันรู้แหละว่าเป็นเรื่องจริงดูจากหน้าก็รู้แค่ก็ไม่รู้จะถามคำถามโง่ๆไปทำไม
"หึ พูดจริงสิครับเมียมันวอนเองเล่นกับพวกมันมานานละ อย่าออกไปไหนจนกว่าฉันจะเปิดประตูเข้ามา"
ฉันมองเขาออกไปด้วยสายตาว่างเปล่า ก่อนจะคิดอยู่ในใจฉันเป็นหมอช่วยชีวิตคน แต่กะลังจะมาเกี่ยวข้องกับเขาแล้วก็ก็ฆ่าคนทำคนบาดเจ็บเนี่ยนะ
"พูดได้ยินไหม!!!!"
เขาตะโกนถามฉันจนฉันสะดุ้งเพราะไม่ได้ตั้งตัวก่อนจะตอบเขากลับไป
"อืม"
"อย่าขัดคำสั่งถ้าไม่อยากมีผัวหลายคน"
คนตัวสูงพูดจบก็เดินออกไปก่อนจะปิดประตูและได้ยินเสียงล็อกกุญแจและเสียงเขาคุยกับลูกน้อง ฉันมายืนอยู่ตรงหน้าต่างก่อนความคิดจะแล่นเข้ามาในหัว
"เมื่อไรนายนั่นจะเบื่อฉันสักทีรีบเบื่อตอนที่ฉันยังรู้สึกเกลียดนายอยู่ด้วยเถอะถ้าฉันรู้สึก...เฮ่อฉันกับนายต่างกันมากจริงๆ"
ฉันพูดออกมาก่อนจะถอนหายใจภายนอกเขาดูเป็นเด็ก กวนๆ แค่พอแค่ใครไปสะกิดเท่านั้นแหละอารมณ์ก็ยากที่จะเข้าถึงจริงๆแล้วเขาฆ่าคนอย่างไม่รู้สึกอะไรแต่สำหรับอาชีพฉันเป็นหมอต้องมีความสงสารความเมตตายิ้งคิดยิ่งปวดหัว
ฉันเดินดูห้องไปรอบๆก่อนจะเปิดประตูห้องหนึ่งเข้าไปเป็นห้องนอนนั่นเองแต่มันดูสะอาดมากฝุ่นก็ไม่มีมีกลิ่นหอมเหมือนน้ำหอมเขาอะจางๆอยู่ในห้อง
พอได้กลิ่นหอมๆขึ้นมาตาก็ปรือทันทีฉันเดินเข้ามานั่งบนเตียงสักพักก่อนค่อยล้มตัวและนอนหลับไป
หลังจากผมขังคนตัวเล็กไว้ในห้องก็ไม่อยากจะขู่ปะแต่ถ้าไม่ขู่ก็ไม่ฟังไงก่อนจะเดินมาถึงห้องใต้ดินหรือห้องครั้งสุดท้ายของคนที่มันกล้ามาท้าทายนั่นแหละ
ถึงผมจะกวนๆเฟรนลี่ดูใจดีแต่ถ้าผมโมโหมันก็คนละคนเลยแหละแล้วหยุดอยากด้วยในกลุ่มผมนี่แหละน่ากลัวสุดอะไม่มีความเมตตาและปราณีใดๆทั้งสิ้น
"ทุกอย่างเรียบร้อยเฮีย"
"ดี!! กูไม่อยากเสียเวลามาก"
"ไอ้เตอร์มึง เอาแน่เหรอวะ"
"นั่นดิแค่ซ้อมมันก็พอมั้ง"
ผมเดินมาหยุดอยู่ตรงหน้าพวกที่มันท้าทายผมนั่นแหละโดยที่ลูกน้องผมมัดแขนมัดมือพวกมันไว้ 5 คนได้
ผมจุดบุหรี่ขึ้นสูบก่อนจะสูบมันเข้าปอดไปเต็มแรงก่อนจะส่งให้ไอ้ศากับไอ้วิน
"กูอะให้โอกาสแม่งมารอบหนึ่งละปะ แล้วพวกเชี้ยเนี่ยก็ยังกล้ามามึงก็รู้กูใครโอกาสใครก็ให้แค่รอบเดียว"
"แล้วเรื่อง”
"พอเรื่องนั้นค่อยไปคุยข้างบนห้องนี้คือห้องดับจิตของพวกแม่ง!!! อยากลองของกูขนาดนี้ปล่อยไปคงยาก!!!"
"ไอ้เตอร์กูว่ามึงให้ลูกน้องมึงทำเถอะ"
"หึ!! ก็ได้!!"
ปั้งงงงง!!!!!!!
ผมหยิบปืนที่เอวขึ้นมาก่อนจะยิ่งมันออกไปยังคนแรกที่นั่งอยู่ตรงหน้าพอพวกแม่งรู้ว่าเริ่มแล้วก็ส่งเสียงผ่านลำคอกันใหญ่ดีนะลูกน้องผมแม่งปิดปากไว้ด้วยไม่งั้นก็รำคาญเสียงพวกแม่งอีก
"เชี้ยเตอร์!!!"
"หึ เฮ้ยยย!!!!ที่เหลือพวกมึงจัดการแล้วก็เคลียร์ให้เรียบร้อย"
ผมพูดกับลูกน้องผมอ๋อแล้วจะบอกว่าลูกน้องส่วนใหญ่เป็นฝรั่งหรือไม่ก็ลูกครึ่งเพราะถ้าไทยแท้กลัวผีแน่นอนเลยรำคาญ
ผมสั่งเสร็จก็เก็บปืนก่อนจะเดินออกมาก่อนจะมาที่บาร์แล้วรินเหล้ากิน
"เชี้ยเตอร์ แล้วเรื่องคุณหมอว่าไง"
ผมมองหน้าเพื่อนสองคนก่อนจะเล่าทุกอย่างให้ฟังพอเล่าจบหน้ามันก็คือด่าผมในใจอะ
"ไอ้สัส ถ้าพวกมึงจะทำหน้าขนาดนี้ด่ากูตรงๆ เลยง่ายกว่า"
"เออ ไอ้เตอร์ ไอ้เลว สารเลวมากครับไอ้เพื่อนชั่ว”
"นั่นดิ แล้วคุณหมอเขาอายุก็มากกว่ามึง"
"พอเลย แค่เมียกูพูดก็ปวดหัวฉิบหายละ มึงยังจะย้ำอีกไอ้วิน มึงอย่ามาพูดถึงอายุให้กเป็นประสาทอีก”
"ก็จริงอะ แล้วเขายังสนิทกับเมียไอ้โยอีก"
"เอ้า กูชอบเขา ไม่ได้ชอบเมียไอ้โย เกี่ยวเชี้ยไรกันละ"
"สัสเอ้ยย กูรู้แล้ว แต่เขาก็ญาติกันดูรักกันมากอีก แล้วถ้าเขารู้ขึ้นมาเอาไงทีนี้ ไปกันไม่รอดจะมองหน้ากันยังไง”
"เออ แล้วคุณหมอเขาก็ดูเกลียดมึงฉิบหายอะ"
"กูรู้ แต่ถ้าไม่ใช้วิธีนี้จะทำยังไงวะ"
"โอ้ย สัสเตอร์ มีอีกหลายวิธีเลยครับ ที่ไม่ใช่วิธีนี้"
พอพวกมันพูดผมก็ได้แต่ฉิบหายในใจอย่างเดียวเลยก็ตอนนั้นมันลืมนึกนี่หว่าใครแม่งจะคิดออกวะ
"เออน่า อยู่กันไปก็รักกันเองอะ"
"แล้วถ้าไม่ละวะ"
"กูรักเขาแล้ววันหนึ่งเขาก็ต้องรักกูบ้างแหละ พอเลยพวกมึงอะ กลับไปเลยไป กูจะไปส่งเมียกูแล้ว"
ผมกระดกเหล้ารอบสุดท้ายก่อนจะคิดอะไรในหัวโอ๊ยยยิ่งคิดยิ่งเครียดโวย
"เออ ยังไงมึงก็ทำดีกับเขาเยอะๆ ละไอ้นิสัยวู่วามใจร้อนมึงก็ลดลงบ้างนะ ผู้หญิงที่ทำงานแล้วมันต่างกับเด็กๆที่มึงคบนะเว้ยกูบอกเลย ความคิดความจริงจังในชีวิตมันต่างกัน"
"ก็รู้ไงถึงเลือกเขามาเป็นเเม่ของลูกกู"
"แต่วิธีมึงก็ เห้อออ งั้นพวกกูไปละ"
"เออ เจอกัน"
พอพวกมันสองคนเดินออกไปก็มาคิดกับตัวเองเห้ออต้องทำให้เขารักให้ได้ยังไงก็ต้องคนนี้คนเดียวอะคนอื่นไม่เอาของอแงได้ไหมละ ไม่ใช่ไม่เจ็บไม่ใช่ไม่รู้สึกสักหน่อย
เริ่มอ่านเรื่องราวที่ยอดเยี่ยมได้ที่นี่
- ผู้เขียน
