"บอกกูมา ว่าตอนนี้มึงอยู่ที่ไหน แล้วมึงค่อยคุยกับกูต่อหน้าให้จบทีเดียว!" ผมเหลียวมองคนที่อยู่ในสายไม่วางตา ผมได้ยินจีน่าพ่นลมหายใจออกมาเหมือนกับว่าหงุดหงิด โดยที่มันไม่รู้เลยสักนิด ว่าผมเอง ก็หงุดหงิดเช่นกัน
[..กลับไปก่อนได้ไหม เดี๋ยววันหลังค่อยเจอกัน] เสียงที่ดังมาตามสาย ไม่ใช่เสียงที่จีน่าใช้พูดกับผม แต่มันคุยกับคนที่อยู่ข้างๆมัน
วันหลังค่อยเจอกันอย่างนั้นน่ะเหรอ เดี๋ยวมันกับผมได้เจอกัน!
"กูถามว่ามึงอยู่ไหนจี กูจะไปหามึงเดี๋ยวนี้!"
ลิมิตของคนเรามันมีจำกัด และมันรู้ดีว่า หากเมื่อไหร่ที่ลิมิตที่ผมขีดไว้ มันสิ้นสุดลง คนอย่างผมไม่ไว้หน้าใครอย่างแน่นอน
[..กลับคอนโดมึงไป กูจะไปหามึงเอง]
เหอะ ผมแสยะยิ้มออกมาอย่างหงุดหงิด ที่มันบอกให้ผมกลับ โดยอ้างว่าจะเป็นฝ่ายไปหาผมเอง ไม่ได้หมายความว่ามันยอม แต่มันหมายความว่า มันไม่ต้องการให้ผมไปพบไอ้เหี้ยนั่น ไม่ต้องการให้ผมกับมันเจอกันเท่านั้นเอง
แล
