โมนากรีดร้องออกมาอย่างหวาดกลัวเมื่อผมเดินเข้าไปใกล้เธอจนผมเองก็ตกใจกับภาพตรงหน้าไม่น้อยโมนาดึงผ้าห่มบนเตียงคนป่วยขึ้นมากอดไว้แล้วขดตัวอยู่ที่มุมเตียงก้มหน้าก้มตาร้องไห้พูดแต่ประโยคเดิมๆ ซ้ำๆอย่างคนเสียสติ
“โมนา โมนา! นี่เธอเป็นบ้าอะไรเสียงดังทำไม”
ผมพยามเดินเข้าไปใกล้แล้วกำลังจะยื่นมือไปแตะตัวเธอแต่ตก็ต้องชะงักเมื่อเธอพูดขึ้นมาด้วยอาการหวาดกลัวอย่างเห็นได้ชัด
“อย่า!! อย่าทำนะไม่เอาแล้วฮือๆ โมนากลัวแล้ว”
“โมนา!”
ผมยืนนิ่งๆ มองโมนาที่ร้องไห้จนตัวสั่นผมเรียกชื่อเธออย่างแผ่วเบามันเจ็บมันหน่วงในใจไปหมดเมื่อผมเห็นเธอก้มหน้าก้มตาร้องไห้แล้วยกมือขึ้นมาไหว้ผมราวก็ร้องขอชีวิตเธอกลัวผมขนาดนี้เลยเหรอครับ
“โมนาไม่ได้ทำฮือๆๆ โมนาไม่ได้มีชู้! โมนาไม่ได้ฆ่าพี่โมนิ! อย่าทำโมนา เจ็บๆ กลัวแล้ว ฮือๆ”
ผมยืนนิ่งมองดูภาพโมนาตอนนี้อย่างปั่นป่วนในใจแล้วอยู่ๆความรู้สึกผิดความรู้สึกอยากเข้าไปกอดอยากเข้าไปปลอบ
