Chapter 11
อย่าเกลียดหนูเลย
“คุณป๋า...”
ร่างเล็กบอบบางนั่งกอดเข่าซบหน้าผากกับเรียวแขนด้วยหัวใจและร่างกายที่บอบช้ำ หวันยิหวาร้องไห้จนเหนื่อย จนไม่มีน้ำตาจะไหลออกมาแล้ว เธอเงยหน้ามองบานหน้าต่างที่เปิดทิ้งไว้ มองผ่านมุ้งลวดบาง ๆ และเหล็กดัดติดหน้าต่าง เห็นพระจันทร์เสี้ยวแสนงามด้วยดวงตาบวมแดง
สถานเลี้ยงเด็กกำพร้าไม่มีห้องส่วนตัวให้เด็กกำพร้าคนไหนหรอก ขนาดมะปรางที่ทุกคนในบ้านรู้เหมือน ๆ กันว่าเป็นหลานแท้ ๆ ของศรีมลก็ได้สิทธิพิเศษแค่ได้นอนห้องเดียวกับยายของตัวเอง
แต่ตอนนี้หวันยิหวาอยู่ในห้องเล็ก ๆ ห้องนี้คนเดียว
เธอโดนขังไว้ เพราะศรีมลกลัวว่าเธอจะหนีไป แล้วพรุ่งนี้แผนการที่วางไว้จะพัง
อัครวินทร์จะคิดถึงเธอบ้างไหมนะ?
หวันยิหวาครุ่นคิด ล้วงเอาโทรศัพท์มือถือออกมาดูก็แบตเตอรี่หมดตั้งแต่กลางวัน ที่ชาร์จแบต ฯ อยู่ในห้องนอนรวมขนาดใหญ่ราวกับศาลาวัดที่ปกติเธอนอนรวมกับน้อง ๆ ที่นั่น
ที่จริงเธอควร
