บทที่ 4 ปะทะแม่เลี้ยง
1514 คำ
บทที่ 4
ปะทะแม่เลี้ยง
เซียวหย่งเสียนมองหน้าภรรยาด้วยสายตาที่ล้ำลึก ไม่มีใครรู้ว่าเขาคิดอะไรอยู่ ชุยเหมยฮวาและเซียวจ้ายซวนรวมทั้งนางหลินหลานไม่สนใจอะไรอีกแล้ว ทั้งสามคนตั้งหน้าตั้งตากินอาหารกันอย่างอร่อย
“ไม่รู้เลยนะว่าเหมยฮวาจะทำอาหารอร่อยขนาดนี้ แต่ว่าอาหารมื้อหน้าไม่ต้องมีเนื้อแล้วก็ได้นะ แม่เสียดายเงิน”
นางหลินหลานหรือแม่เซียวบอกกล่าวอย่างเกรงใจ เธอไม่อยากใช้เงินลูกสะใภ้เพื่อปากท้องของครอบครัว
“แม่ฟังหนูนะ หนูแต่งงานกับพี่หย่งเสียน ตายไปก็ต้องเป็นคนของพี่หย่งเสียนอยู่ดี แม้ว่าหนูจะใช้เงินตัวเองซื้อหาอาหารมาบำรุงคนในครอบครัว หนูคิดว่าไม่ใช่เรื่องแปลกอะไรนี่คะ พ่อกับแม่เป็นพ่อแม่สามีก็เหมือนกับเป็นพ่อแม่หนูเช่นกัน
ในอดีตหนูอาจจะเลวร้ายและทำนิสัยไม่ดี แต่ตอนนี้หนูสำนึกผิดแล้วค่ะ ถ้าพี่หย่งเสียนไม่เจอผู้หญิงที่รักและอยากจะใช้ชีวิตด้วย หนูไม่ยอมหย่าและจากทุกคนไปแน่นอน แม่กับพ่อให้โอกาสหนูอีกครั้งได้ไหม”
หญิงสาวทำตาปริบ ๆ ท่าทางน่าสงสาร ในเมื่อมีครอบครัวแล้วต่อให้เป็นครอบครัวของสามี พ่อและแม่สามีก็ดีกับร่างเดิมมาก ดังนั้นเธอจะคิดจะชดใช้ที่ผ่านมาแทนเอง ถ้าสามีเธอไม่เจอหญิงสาวที่เขารักเสียก่อนนะ
“หยุดพูดจาเหลวไหลและกินข้าวต่อได้แล้ว ผมแต่งงานครั้งเดียวเท่านั้น แล้วก็ไม่ต้องพูดถึงเรื่องหย่าอีก”
ชายหนุ่มทำเสียงดุใส่ มันใช่เรื่องไหมที่พูดถึงเรื่องหย่า หากคิดจะเปลี่ยนตัวเองจริง ก็ขอให้เป็นอย่างนี้ตลอดไปก็แล้วกัน อย่ากลับไปร้ายเหมือนเก่าก็พอ
ชุยเหมยฮวาทำปากยู่และเบะปากอย่างไม่พอใจ นี่มันใช่คำพูดของสามีที่พูดกับภรรยาหรือไม่ “พ่อกับแม่ดูสิคะ พี่หย่งเสียนพูดเหมือนหนูไม่ใช่เมีย ทำอย่างกับหนูเป็นเด็กข้างบ้านอย่างนั้นแหละ คุณกับผมมันใช่คำพูดที่ต้องพูดกับเมียตัวเองไหมล่ะ”
“อืม พี่แต่งงานครั้งเดียวเท่านั้น มีแค่คนเดียวก็ปวดหัวพอแล้ว”
เซียวหย่งเสียนยอมแทนตัวเองว่าพี่ในที่สุด ใครกันล่ะที่แสดงความห่างเหินใส่ก่อนตั้งแต่แต่งงาน ตอนนี้เขาเองก็ปรับตัวไม่ทันเมื่อเจอกับความเปลี่ยนเปลงของเธอ
เมื่อพ่อเซียวเห็นความปรองดองของลูกชายและลูกสะใภ้ หลังจากนี้ต่อให้เกิดอะไรขึ้นก็หมดห่วงแล้ว พ่อเซียวจึงมองหน้ากับภรรยาและหัวเราะชอบใจกันสองคน ก่อนจะมีเสียงแหลมของใครบางคนดังเข้ามา
“แหม…มีความสุขจริงนะ ตายแล้ว! มีเนื้อกินด้วยเหรอ เหมยฮวาไม่คิดจะเอาไปให้พ่อกับแม่กินบ้างรึไง”
นางเมิ่งเสียแม่เลี้ยงของชุยเหมยฮวาเดินเข้ามา พร้อมลูกสาวตัวเองที่ชื่อชุยเผยหราน จีบปากจีบคอพูดพร้อมมองจานอาหารตาเป็นมัน
บ้านเซียวต่างมองหน้ากันและมองไปทางลูกสะใภ้ ถ้าเกิดเป็นชุยเหมยฮวาคนเดิม เธอคงรีบเอาอาหารให้แม่เลี้ยงที่แสนดีแล้ว แต่ไม่ใช่ชุยเหมยฮวาคนนี้
“ตาก็ไม่ได้บอด เห็นๆ อยู่ว่าพวกเรากินอะไรกันยังจะถามเหมือนคนปัญญาอ่อน แล้วคำว่าตายแล้วไม่ควรที่จะพูด ถ้าตายแล้วมีหรือจะมายืนพูดรบกวนคนอื่นเวลากินอาหารแบบนี้ และไม่ต้องกลัวฉันไม่มีทางลืมพ่อตัวเองกับพี่ใหญ่หรอก” ชุยเหมยฮวาย้อนกลับ บรรยากาศกำลังดี ๆ แม่เลี้ยงมาทีเดียวเล่นเอาฟ้าครึ้มไปเลย
นางเมิ่งเสียยืนนิ่งและหาคำตอบไม่ทัน พลางคิดในใจว่าเกิดอะไรขึ้น ทำไมลูกเลี้ยงถึงกล้าย้อนเธออย่างไม่เคยเป็นมาก่อน
“พี่สาว ทำไมถึงพูดกับแม่แบบนั้นล่ะ” ชุยเผยหรานถามด้วยน้ำเสียงอ่อนหวานเจือไปด้วยความอ่อนโยน พร้อมส่งสายตาให้เซียวหย่งเสียน
“อย่ามาเรียกฉันว่าพี่สาว คำคำนี้มันคือคำของเมียน้อยพูดกับเมียหลวง และพี่หย่งเสียนสามีของฉันมีเมียคนเดียว ส่วนเรื่องแม่ ตอนนี้ฉันมีแค่แม่สามี แม่ฉันจริงท่านไปอยู่บนสวรรค์นานแล้ว อีกเรื่องนะ ลูกสาวที่แต่งงานแล้วก็เหมือนน้ำที่ถูกสาดออกมา ฉันชุยเหมยฮวาแต่งงานกับพี่หย่งเสียน เป็นทรัพย์สินของตระกูลเซียว ตายไปก็เป็นผีตระกูลเซียว”
“นี่หล่อนเป็นอะไรไปเหมยฮวา หรือว่าบ้านเซียวทำอะไร หล่อนจึงเปลี่ยนไปมากขนาดนี้”
นางเมิ่งเสียไม่เข้าใจกับการเปลี่ยนไปแบบหุนหันพลันแล่นของลูกเลี้ยง จึงคิดว่าบ้านเซียวต้องหาหมอผีมาทำอะไรกับลูกเลี้ยงเธอแน่นอน
“อ้าวป้า อยู่ไม่สวยยังปากเสียอีก ทำไมบ้านเซียวต้องทำอะไรฉันด้วย ฉันเพียงแค่ตาสว่างแล้วเท่านั้นว่าใครดีกับฉันจริงๆ หรือว่าคนอย่างฉันต้องจมดินโคลนอยู่ตลอดเวลา”
“แต่...แต่พี่รองบอกว่าไม่ชอบพี่หย่งเสียน เพราะบ้านพี่หย่งเสียนจน แต่ชอบพี่เจี้ยนซู อยากแต่งงานกับเขาไม่ใช่เหรอ”
“ไม่คิดนะว่าเธอเป็นพยาธิในท้องฉัน รู้ดีจริงๆ ดูปากเหมยฮวาคนสวยนะคะ ฉันไม่เคยคิดอะไรกับเซียวเจี้ยนซู ในเมื่อสามีทั้งหล่อและรูปร่างกำยำแบบนี้ หากเพ้อฝันถึงชายอื่นฉันคงต้องไปกระโดดน้ำฆ่าตัวตายแล้ว
ถึงแม้ว่าบ้านเซียวจะจน แต่ทุกคนต่างเป็นคนดี และมีมือมีเท้าไม่ได้พิการ ทำไมจะทำมาหากินไม่ได้ ว่าแต่เธอเถอะส่งสายตาหาสามีฉันไม่หยุด ไม่ใช่ว่าชอบพี่หย่งเสียนเหรอ ฉันขอเตือนเธอไว้ก่อนนะ สามีฉัน ฉันมองได้คนเดียว ไม่งั้นเรื่องที่เธอแอบไปมุดในพงหญ้ากับใครบางคนฉันจะแฉออกมาให้หมด”
ชุยเหมยฮวาลุกขึ้นยืนกอดอกมองสองแม่ลูกจอมเสแสร้ง ในเมื่อเธอต้องการเป็นนางร้ายกลับใจ แต่ทำไมสองแม่ลูกนี่ต้องมาทำให้เธอเอานิสัยเดิมของร่างนี้ออกมาด้วย ทั้ง ๆ ที่เธอแสนจะเรียบร้อย คนสวยไม่เข้าใจจริงๆ
“ผมว่าพวกคุณกลับไปเถอะ เหมยฮวาพูดชัดเจนแล้ว เธอเป็นเมียผม ก่อนหน้านี้เธอเป็นยังไงผมไม่รู้ แต่หลังจากที่แต่งเข้าบ้านเซียว เธอก็คือคนของบ้านเซียว หากมีใครคิดร้ายต่อเหมยฮวา ผมก็ไม่คิดจะปล่อยไปเหมือนกัน หวังว่าจะเข้าใจ”
เซียวหย่งเสียนลุกขึ้นมายืนข้างภรรยา ในเมื่อเธอเปลี่ยนไปแล้วและไม่รังเกียจครอบครัวสามี เขาก็พร้อมที่จะดูแลเธอตลอดไป
นางเมิ่งเสียและชุยเผยหรานทำหน้าตาเหมือนเห็นผี ทำไมวันนี้ลูกเลี้ยงเธอและสามีของมันถึงได้ปรองดองกันล่ะ ไม่ใช่ว่าทั้งสองคนไม่เต็มใจแต่งงานกันเหรอ แล้วนี่เกิดบ้าอะไรขึ้นมา
ตอนนี้ทั้งเซียวจ้ายซวนและนางหลินหลานต่างก็ลุกขึ้นมายืนข้างๆ ลูกชายและลูกสะใภ้ ถ้ามีใครคิดที่จะเล่นงานหรือต้องการทำร้ายชุยเหมยฮวา ทั้งสองคนแม้จะมีอายุก็พร้อมที่จะปกป้องและต่อสู้เพื่อลูกสะใภ้เหมือนกัน ทั้งสองคนยังคงเชื่อว่าเนื้อแท้ของชุยเหมยฮวาไม่ได้เป็นคนเลวร้ายอย่างที่แสดงออก แต่อาจจะเป็นเพราะการปลูกฝังของแม่เลี้ยงอย่างนางเมิ่งเสียที่ดูแลมาตั้งแต่เด็กก็เท่านั้นเอง
นางเมิ่งเสียเห็นว่าบ้านใหญ่เซียวและลูกเลี้ยงเอาจริง จึงเร่งเดินกลับมาในที่ดินของครอบครัวชุย และรีบมาฟ้องสามีถึงการกระทำของนังลูกเลี้ยงตัวดี
“เฮ้อ...คนบ้าไปเสียที หนูต้องขอบคุณพี่หย่งเสียน และพ่อกับแม่มากนะคะที่ยืนข้างหนู หลังจากนี้หนูสัญญาว่าจะทำให้ครอบครัวเซียวของเราดีขึ้นให้ได้” ชุยเหมยฮวาสัญญาด้วยสีหน้าและท่าทางที่แน่วแน่
“พ่อช่วยด้วย” เซียวเจี้ยนซูกล่าว
“แม่ด้วยเหมือนกัน” นางหลินหลานยืนยันด้วยอีกคน
“พี่ก็จะช่วยและสนับสนุนที่...ที่หนูทำด้วย” เซียวหย่งเสียนไม่เคยพูดหวานแต่พอต้องเรียกภรรยาตัวเองเขากลับหูแดงขึ้นอย่างน่าเอ็นดู
“อุ๊ย! สามีเขินเหรอ” ชุยเหมยฮวาหันมาแกล้งเมื่อเห็นสามีของตัวเองนั้นหูแดง
“เงียบไปเลย มากินอาหารต่อได้แล้ว”
เซียวหย่งเสียนแกล้งเอ็ดเสียงดุ ทำให้พ่อและแม่รวมทั้งคนโดนดุอย่างชุยเหมยฮวาหัวเราะด้วยความชอบใจ ก่อนจะนั่งลงกินอาหารพร้อมกับความสุข
- ผู้เขียน
